Réttur - 01.08.1987, Síða 37

II.
Uppbygging og „föðurlandsstríð“
gegn fasisma
En framleiðsluástandiö var hræðilegt,
þegar friður loks komst á. Framleiðslan
var '/6 þess er var 1913, svo það var ekkert
smáræðisverk, sem beið alþýðunnar. —
En henni tókst að koma framleiðslunni
svo vel á veg að 1927-8 var hún orðin hin
sama og 1913.
Þá hófst framkvæmd fyrstu fimm ára
áætlunarinnar.
Það voru stórvirki, sem alþýðan vann
þar eystra næsta áratug og var ekki síður
hert á, þegar nasisminn braust til valda í
Þýskalandi 1933 og sovétalþýðan átti vísa
árás á sig, baráttu upp á líf og dauða.
Hér skal ei rakin sú furðulega sam-
tvinning hetjudáða alþýðu og grimmdar-
verka Stalins, sem einkenndu tímabilið
1934 til 1939. Fyrir Sovétríkin var um líf
eða dauða að tefla, að geta verið undir-
búin undir árás auðvaldsins, því lengst af
voru auðmannastéttir Vesturlanda að
reyna að siga Hitler á Sovétríkin og láta
hann leggja þau að velli með hinum vel
vígbúna þýska her.
Það tókst að tefja að sú ægilega árás
hæfist þar til 22. júní 1941. Og sú blóðuga
styrjöld, sem þá hófst og stóð til 9. maí
1945, kostaði 20 milljónir Sovétborgara
lífið og meir en þriðjungur hins evrópska
Rússlands var í eyði eftir hildarleik þann.
Auðmannastéttir Ameríku og Evrópu
hófu nú undirbúninginn að árás á Sovét-
ríkin. Þau voru veik fyrir, en Bandaríkin
sátu nú ein að atómsprengjunni og hugð-
ust geta drottnað yfir gervallri veröld í
krafti þess ógnarvopns.
En fyrst varð að reisa við auðvaldsríki
Evrópu, svo hægt væri að etja þeim út í
blóðbaðið. „Marshallhjálpin“ var sett af
stað. Og það varð að koma kommúnist-
um út úr ríkisstjórnum Frakklands, ítal-
íu, Noregs og Danmerkur. Og þetta tókst
á nokkrum árum. Kunn er sagan af for-
sætisráðherra Ítalíu, er hann fór til Was-
hington til að biðja um Marshallhjálp.
„Rekið þið fyrst kommúnistana úr ríkis-
stjórninni" var svarið hjá Trumann. Og
ítalinn hlýddi. — Það var sultur í Evrópu
og Kaninn notfærði sér það. Hinir fornu
bandamenn hans skyldu kúgaðir til nýs
stríðs, — í þetta sinn gegn Sovétríkjun-
um.
Evrópulöndin höfðu flest orðið fyrir
barðinu á styrjöldinni, en bandaríska
auðvaldið hafði stórgrætt. — Mannfall
Bandaríkjanna var hlutfallslega sama og
okkar íslandinga, sjómennirnir okkar
höfðu látið lífið við að flytja Englending-
um björgina — fiskinn.
En þessi 4 ár sem liðu frá stríðslokum,
höfðu Sovétríkin notað til að vígbúast til
varnar nýrri árás og 1949 voru þau búin
að læra að framleiða kjarnorkusprengj-
una. Og það kom Bandaríkjunum á
óvart. Ameríska auðvaldið varð að hætta
við árásina í bráð.
III.
Jafnvægi óttans
Síðan 1949 hefur heimurinn horft frani
á „jafnvægi óttans“. Meir og meir hefur
mannkyninu skiiist að kjarnorkustríð
þýddi tortímingu mannkynsins.
Auðvald Bandaríkjanna stórgræðir á
framleiðslu vígvélanna og vill halda áfram
að græða. Það hefur gert fjölda þjóða
undirgefnar sér, mútað yfirstéttum þeirra
— eins og við þekkjum hér á íslandi. En
yfir þjóðirnar hefur þetta auðvald lagt
skuldafjöturinn. En þær rísa nú fleiri og
fleiri gegn honum, hóta að brjóta hann af
sér. Og fátæktin sverfur æ meir að í þess-
um löndum.
149
L