Réttur - 01.08.1987, Blaðsíða 55

Erindreki Kanans klórar
í bakkann
Nokkur tími leið og bankastjóri Fram-
kvæmdabankans lagði til að ríkið seldi
sitt 6 milljón króna hlutafé fyrir nafnvirði
til einstaklinga!
Þessi tillaga sýndi hugarfarið, en komst
aldrei neitt áleiðis.
Ahiirðarverksmiðjnn var þá orðin 286
milljónir króna að matsverði, — og ef
skilningi amerísku þjónanna hefði verið
framfylgt, þá áttu sem sé einstaklingar,
sem borguðu alls 10 milljónir króna, að
eignast eign, er var 286 milljón króna
virði.
En ekkert tókst. Alþingi lét þá ekki
nokkra braskara stela stórfé úr alþjóðar-
eign.
Ég lagði oft fram breytingartillögu um
að fella burt 13. gr. — hina amerísku
Coca-Cola grein. — Meirihlutinn svæfði
hana alltaf í nefnd. — En ríkisstjórnin
þorði engu að breyta í lögunum.
Það liðu 19 ár, ef ég man rétt. Þá varð
að breyta lögunum af tæknilegum ástæð-
um. Verksmiðjan var stækkuð. Og þá var
13. gr. felld burt.
Þetta var lítið dæmi um hvernig frekja
amerískra erindreka er styrkja vildu
„einkaframtakið“, en ræna þjóðareign-
um, varð að lúta í lægra haldi fyrir ís-
lenskum þjóðarhagsmunum.
Það er gott að liafa þessa sögu í huga
þegar „íslenskir" braskarar hugsa sér að
ráðast í miklu hrottalegri ránsherferð en
þá, sem þarna fór út um þúfur.
Rétt er og að hafa í huga hvernig forð-
um tókst að bjarga fossunum, er þeir
höfðu verið seldir að mestu útlendingum
1919. Það voru nt.a. Jón Þorláksson,
fyrsti formaður Sjálfstæðisflokksins, og
Bjarni frá Vogi, sem 1923 björguðu ís-
lendingum frá því að missa valdið yfir
virkjun fossanna í helgreipar erlends auð-
valds. (Sjá grein um meðferð „fossamáls-
ins o.fl. í Rétti 32. árg. 1948, 2. -4. hefti,
bls. 225-260. Einnig birt í bókinni „Vort
land er í dögun“. Þar er fossamálið á
þingunum 1917-23 rætt á bls. 132-140, en
„deilan um draumsjónina“ áður á bls.
120-132.)
E.O.