Réttur - 01.08.1989, Síða 23

heldur tók jafnframt til kjöts, og þetta
er annað þýðingarmikið skref í umbreyt-
ingarferli apa í menn. Kjötið lagði til, svo
að segja í tilbúnu formi, þá næringarþætti
sem líkaminn þarfnaðist til efnaskipta
sinna. Kjötátið stytti þann tíma sem melt-
ingin tók og skar þannig líka niður þau
ferli önnur í líkamanum sem komu til af
grænmetisáti og svöruðu til plöntulífs, en
þannig vannst frekari tími, efni og löngun
til virkrar tjáningar hins eiginlega dýrs-
lega lífs. Og því fjær sem hinn verðandi
mann dró frá grænmetisríkinu, því hærra
reis hann upp yfir dýrið. Rétt eins og það
breytti hundum og köttum í þjóna
mannsins að þeir vöndust á að éta græn-
meti samhliða kjöti, þannig varð líka að-
lögun að kjötáti ásamt grænmetisáti til að
gefa hinum verðandi mönnum líkamleg-
an styrk. Kjötátið hafði þó mest áhrif á
heilann sem nú fékk til muna ríkulegar
útlátin þau efni sem hann þurfti sér til
næringar og þróunar, og gat þess vegna
þróast miklu snarlegar og betur kynslóð
fram af kynslóð. Með allri tilskilinni virð-
ingu fyrir grænmetisætum þá varð maður-
inn ekki til án þess hann borðaði kjöt, og
enda þótt það hafi í einn eða annan tíma
leitt til mannáts meðal allra þjóða sem við
þekkjum (áar Berlínarbúa, Weletabíanar
ellegar Wilzianar, voru vanir að borða
foreldra sína fram á H). öld) þá varðar
það okkur engu nú.
Kjötát leiddi af sér tvíþætta framför
sem úrslitavægi hafði: beislun eldsins og
húsdýrahald. Hið fyrrnefnda stytti enn
meltingarferlið, þar sem eldurinn skilaði
matnum svo að segja hálf-meltum; en
húsdýrahaldið lagði til nýja og áreiðan-
lcga uppsprettu kjöts ofan á það sem
veiddist, en auk þess mjólk og mjólkuraf-
urðir, nýja fæðutegund sem var í það
minnsta jafngóð og kjöt aö samsetningu.
Þannig var hvor tveggja þessara framfara
í sjálfri sér nýtt afl til að áorka frelsun
mannsins. Hér verður ekki dvalið við
óbeinar afleiðingar þeirra í smáatriðum,
þar sem það mundi leiða okkur of langt
frá meginefninu, þó mikilvægar séu þær
fyrir þróun manns og þjóðfélags.
Rétt eins og maðurinn lærði að éta allt
sem ætilegt var, þannig lærði hann líka að
draga fram lífið í öllum tegundum tíðar-
fars. Hann breiddi úr sér um allan hinn
byggilega heim, var líka eina dýrið sem
það gat fyllilega af sjálfsdáðum. Þau dýr
önnur sem hafa vanist við allar tegundir
tíðarfars, húsdýr og meindýr, gerðu það
ekki upp á eigin spýtur, heldur í kjölfar
mannsins. Og það að menn fluttu burt úr
jöfnu og heitu loftslagi upprunalegra
heimkynna sinna og til kuldasamari
landsvæða þar sem árið greindist í sumar
og vetur skóp nýjar þarfir — fyrir skjól-
greni og flíkur til að verjast kulda og raka
en þannig urðu til ný svið vinnu, ný at-
hafnaform, sem stöðugt brekkuðu bilið
milli manna og dýra.
Með því að nota allt þrennt saman,
hendur, talfæri og heila, gátu menn, ekki
aðeins sem einstaklingar, heldur sem
þjóðfélag, valdið æ flóknari verkefnum
og sett sér og náð æ hærri markmiðum.
Starf hverrar kynslóðar um sig fór að
skera sig úr og verða fullkomnara og fjöl-
breytilegra. Akuryrkja bættist ofan á
veiðar og búpeningshald; og síðan
spuninn, vefnaður, málmvinnsla, potta-
gerð og siglingar. Ásamt með viðskiptum
og iðnaði fór loks að bóla á listum og vís-
indum. Ættflokkar urðu þjóðir og ríki.
Lög og stjórnmál skutu upp höfði og þar
með hin fantastiska endurspeglun á hlut-
um mannanna í höfðum þeirra — trúin.
Andspænis þessum fyrirbærum, sem sýnd-
ust fyrsta kastið vera afurðir hugans og
119