Morgunblaðið - 20.03.2006, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. MARS 2006 25
MINNINGAR
✝ Ingólfur G.Geirdal fæddist
á Ísafirði 29. apríl
1915. Hann andaðist
á hjúkrunardeild
Hrafnistu í Hafnar-
firði 13. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Vilhelmína Steina
Pétursdóttir frá
Hafnardal, f. 25.
júní 1886, d. 25. des-
ember 1939, og
Guðmundur E.
Geirdal skáld og
hafnargjaldkeri á Ísafirði, f. 2.
ágúst 1885, d. 16. mars 1952.
Systkini Ingólfs eru: 1) Pétur, f.
16. ágúst 1916, d. 11. apríl 1983, 2)
Ólöf Ragnheiður, f. 31. júlí 1918, d.
17. ágúst 1943, 3) Ingibjörg, f. 1.
mars 1923, d. 31. ágúst 1948, 4)
Bragi, f. 7. apríl 1927, d. 7. október
1994, 5) Hjördís. f. 16. nóvember
1930, d. 8. janúar 2003, maki Guð-
mundur Áki Lúðvígsson, f. 1931,
6) Erna, f. 2. mars 1932, maki
Benedikt Örn Árnason, f. 1931
(þau skildu en eru nú aftur í sam-
búð), seinni maki Alfonso Felipe
Córdova Mendoza, f. 1928, d. 1995.
Hinn 28. nóvember 1942 kvænt-
ist Ingólfur Svanhildi Vigfúsdótt-
ur, f. 26. júní 1918, d. 14. mars
2002. Foreldrar hennar voru hjón-
in Vigfús Sigurðsson Grænlands-
fari, f. 16. júlí 1875, d. 26. maí
1950, og Guðbjörg Árnadóttir, f. 9.
júní 1884, d. 26. desember 1966.
3. ágúst 2001. c) Ágúst, f. 12. októ-
ber 1980. 4) Guðbjörg María, f. 14.
ágúst 1961. Sonur með Jóni
Blomsterberg, f. 1959, a) Þórir, f.
19. janúar 1977, maki Maren O.
Sigurbjörnsdóttir, f. 10. janúar
1978. Börn þeirra: Helena María,
f. 10. september 1999, og Heiðar
Ingi, f. 28. nóvember 2000, dóttir
Marenar Eydís Ágústsdóttir, f. 11.
júlí 1997. Fyrrverandi maki Krist-
inn Gunnarsson, f. 14. nóvember
1958. Börn þeirra: b) Ingólfur, f.
27. mars 1985, og c) Gunnar
Freyr, f. 18. september 1987.
Ingólfur ólst upp á Ísafirði en
þau Svanhildur bjuggu allan sinn
búskap, alls 60 ár, í Reykjavík.
Fyrst á Bergstaðastræti, þá Greni-
mel og Brávallagötu en síðan í
rúm 40 ár í Hæðargarði 56. Ing-
ólfur lauk kennaraprófi 1938.
Hann var farkennari á Siglunesi
og í Héðinsfirði 1939–40 og
íþróttakennari á Þingeyri við
Dýrafjörð 1940–41. Hann stofnaði
ásamt fleirum skóverksmiðjuna
Þór í Reykjavík 1941 og var fram-
kvæmdastjóri hennar 1943–48 er
hann seldi smiðjuna. Hann starf-
aði þó áfram að skógerð í allmörg
ár, framleiddi sokkahlífar,
barnaskó, skíða- og knattspyr-
nuskó. Hann var kennari við
Breiðagerðisskóla 1957–84. Sat í
stjórn Stéttarfélags barnakennara
í Reykjavík 1963–64, ritstýrði
ásamt fleirum Foreldrablaðinu
1963–73. Eftir að Ingólfur hætti
kennslu sökum aldurs starfaði
hann um árabil sem húsvörður í
einni af byggingum Háskóla Ís-
lands.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Ingólfur og Svan-
hildur eignuðust
fjögur börn. Þau eru:
1) Ragnar, f. 18. júní
1943, maki Jenný
Hjördís Sigurðar-
dóttir, f. 26. maí
1948. Börn þeirra: a)
Ingólfur Hjálmar, f.
9. maí 1968. b) Kol-
brún Svala, f. 20. jan-
úar 1970, fyrrver-
andi maki Kristinn
Þór Ingvason, f.
1969. Börn þeirra:
Anetta Sigdís, f. 30.
mars 1993, og Ragnar Ingvi, f. 19.
september 1995. c) Sigurður, f. 3.
apríl 1973. 2) Vigfús, f. 24. janúar
1948, maki Sigrún Ágústsdóttir, f.
15. janúar 1951. Fyrrverandi maki
Keneva Kunz, f. 28. júní 1953;
dóttir þeirra Svanhildur Nanna, f.
25. febrúar 1977, maki Guðmund-
ur Örn Þórðarson, f. 1972. Synir
þeirra: Kristófer Orri, f. 11. júlí
2003, og Benedikt Máni, f. 20. apríl
2005, dóttir Guðmundar Brynja
Sól, f. 24. júlí 1995. Dóttir með
Jónínu Jóhannsdóttur, f. 18. febr-
úar 1954, b) Aðalheiður María, f.
17. ágúst 1982. 3) Sjöfn, f. 2. maí
1953. Sonur með Einari Bech, f.
1955, a) Pétur Óli, f. 11. nóvember
1974. Maki Ásbjörn Ægir Ásgeirs-
son, f. 14. mars 1954. Börn þeirra:
b) Ásgerður, f. 6. des 1977, fyrr-
verandi maki Guðmundur Óli
Pálmason, f. 1978, börn þeirra:
Freyja, f. 16. sept. 1999, og Þór, f.
Elsku Ingi og langafi.
Mikið er ég glöð að hafa kynnst
eins yndislegum og góðum manni og
þér, þú varst alltaf svo kátur og bros-
andi þegar ég kom í Hæðargarðinn
til þín og Svanhildar alveg frá því að
við kynntumst fyrir næstum níu ár-
um. Þér fannst svo gaman að spyrja
út í ættir mínar, hvernig gengi hjá
pabba mínum á sjónum og þú hafðir
svo gaman af því að hitta krakkana
og gefa þeim gotterí úr nammi-
skápnum þínum og kenna þeim að
telja.
Þú varst svo glaður þegar við fjöl-
skyldan ákváðum að flytja til Dan-
merkur og að Tóti ætlaði í meira
nám. Það gladdi þig mjög mikið. Nú
er ég svo ánægð að hafa komið heim
um jólin og fengið að njóta samveru-
stunda með þér en því miður í síð-
asta sinn. Þín verður sárt saknað en
ég veit að Svanhildur tekur vel á
móti þér og þið getið verið saman á
ný.
Helena María, Heiðar Ingi og Ey-
dís Erla eiga eftir að sakna langafa
síns en þau vita að núna ertu kominn
upp til Guðs og hann hugsar vel um
þig.
Okkur langar að kveðja þig með
þessu ljóði:
Það syrtir að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan hljómar
svo hrygg við erum því við söknum þín,
í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar,
sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er.
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Hvíl í friði
Maren Dröfn.
Ég man fyrst eftir Ingólfi Geirdal,
föðurbróður mínum, sem uppá-
klædda manninum með þykku gler-
augun sem kom svo oft í heimsókn til
pabba míns, þegar ég var að leika
mér í dótinu mínu. Ræddu þeir mikið
saman um fullorðinsmál sem mér
þótti ærið þung og flókin fyrir ungan
barnsheila.
Þegar ég var unglingur var Ing-
ólfur jafnan örlátur og gaf mér for-
láta bækur sem ég las ofan í kjölinn.
Þá var hann afar fróður, sama hvar
niður var borið. Ef mér yfirleitt datt
í hug að spyrja að einhverju, þá
mátti ég búast við heilum fyrirlestri
um efnið. Sýndi hann með þessu að
þar bjó menntamaður að baki, sem
ávallt var vel að sér í því sem um var
rætt. Einkum var sérstakt hve mikið
hann vissi um ætt okkar.
Oft var boðið til veislu innan fjöl-
skyldunnar hjá Ingólfi. Hann hélt
stórt og mikið heimili. Var eftir því
tekið hversu ávallt var allt hreint og
tiltekið, hver hlutur á sínum stað,
ekki síst bækur og blöð, sem fylltu
heilu rekkana frá gólfi og upp í loft.
Sérstaklega man ég eftir þéttum
anda og mikilli kyrrð í stofunni. Á
hillum og kommóðum hafði verið
raðað myndum úr ættinni. Einkum
var mikið stofustáss að mynd af föð-
ur hans og afa mínum og nafna: Guð-
mundi Geirdal. Oft voru mér sagðar
sögur af því hve virkur faðir hans
hefði verið; að þrátt fyrir fullt starf
sem kennari, lögregla og að lokum
hafnarstjóri á Ísafirði hefði hann þó
gefið sér tíma til að semja ljóð og
gefa út ljóðabækur.
Eftir því sem árin liðu fór ég að
meta Ingólf æ meir. Þannig lét hann
mér í té ættarbók okkar, þar sem
rekja mátti ættirnar til Bjarna Páls-
sonar landlæknis og Skúla fógeta og
þaðan til landnáms og jafnvel aftur
til Óðins sjálfs. Hann mátti aldrei
vamm sitt vita. Hann stóð ávallt við
sitt, var ætíð til staðar ef til hans
þurfti að leita og lifði mjög reglu-
sömu lífi. Var sérstakt hve heilbrigð-
ur hann var allt til um 85 ára aldurs.
Hann hélt jafnvel háralit sínum að
mestu þar til yfir lauk.
Því miður fór það svo um það leyti,
að tiltekinn hrörnunarsjúkdómur, og
sjúkrahúslega í kjölfarið, olli því að
minni hans varð fyrir skaða; einmitt
það sem hafði verið hans sterkasta
sérkenni. Heimsótti ég hann nokkr-
um sinnum eftir það. Hafði ég þá
tækifæri til að launa honum fróðleik
fyrri ára með því að sitja með honum
þolinmóður og endurtaka sama hlut-
inn þar til hann náði að festa á hon-
um athygli.
Síðast heimsótti ég hann sumarið
sem leið. Þótt af honum væri dregið
og minnið enn verra þótti mér sér-
stakt að skynja nærveru hans og
hinn staðfasta huga. Vitundin var
skýr þótt minnið væri nær farið.
Hann var spjallgóður og tók lífinu af
æðruleysi. Ég kveð hann því sáttur í
huga. Sé það svo að sálin deyi með
líkamanum þá kveð ég hann hér
með. En hafi það hins vegar farið á
þann veg að sál hans hafi lifað af lík-
amsdauðann, þá vona ég að ég hafi
hæfni til að skynja nærveru hans
áfram.
Blessuð sé minning hans.
Guðmundur Rafn Geirdal.
Að eilífu standi þín hamingjuhöll
svo haustkuldi lífsins ei saki.
Í vorheiði brosi þér blómin þín öll
og blíðgeislar yfir þér vaki.
Með þessu fallega erindi endaði
Ingólfur Geirdal, sem hér er kvadd-
ur, minningargrein um systur sína
Hjördísi, sem lést fyrir 3 árum. Ljóð-
ið er úr afmælisvísum, sem faðir
þeirra Guðmundur Geirdal skáld,
orti til hennar, þegar hún varð 7 ára,
en það er í raun bæn og hamingju-
óskir til handa lítilli dóttur. Í grein-
inni rifjar Ingólfur einnig upp sólrík
bernskuár þeirra systkina á Ísafirði,
og hvernig skyndilega dró ský fyrir
sólu í stórum systkinahópi vegna
veikinda foreldra þeirra. Við dánar-
beð móður sinnar á jóladag strengir
hann þess heit að gera allt sem í hans
valdi standi til þess að bæta yngri
systkinum sínum móðurmissinn. Og
Ingólfur efndi heit sitt, hann kom
yngri systkinum sínum öllum til
mennta og í mörg ár áttu ungar syst-
ur hans Hjördís og Erna heimili hjá
Ingólfi og föðursystur minni Svan-
hildi Vigfúsdóttur, en þau voru þá
nýgift og höfðu stofnað heimili hér í
Reykjavík.
Ingólfur Geirdal var á 92. aldurs-
ári, þegar hann kvaddi og verður
lagður til hinstu jarðneskrar hvílu í
dag. Við andlát hans sækja ótal
minningar á hugann og nú er ég
minnist þessa góða manns, kemur
fyrrnefnt ljóð og fjölskyldusaga Ing-
ólfs stöðugt upp í huga mér. Allt
hans líf og lífsviðhorf tel ég að hafi
mótast af sárri reynslu hans í æsku
og hugur hans til okkar, sem áttum
með honum samleið, var svo afdrátt-
arlaust í anda þessa litla erindis.
Ingólfur tengdist ungur föðurfjöl-
skyldu minni og alla tíð skipaði hann
sérstakan sess í okkar hópi. Frænd-
garðurinn var stór og Ingólfur vildi
styrkja og treysta fjölskylduböndin.
Í minningunni á ég margar myndir
af þeim hjónum Ingólfi og Svanhildi
frænku, sem vitna um tryggð þeirra
og væntumþykju í okkar garð. Hve-
nær sem tilefni gafst þótti þeim við
hæfi að fjölskyldan kæmi saman, þau
nutu sín vel í hlutverki gestgjafans
og voru góð heim að sækja. Þau létu
sig þó heldur aldrei vanta hvort held-
ur var til þess að samgleðjast, þegar
fagna átti merkum tímamótum hjá
öðrum í fjölskyldunni eða til þess að
sýna vinarhug og samstöðu ef veik-
indi eða erfiðleikar steðjuðu að.
Ingólfur var barnakennari að
mennt og stundaði kennslu til
margra ára. Hann bar því næmt
skyn á hegðun og háttarlag barna,
hafði gaman af að forvitnast um ósk-
ir okkar og áform og lét sér annt um
velferð okkar frændsystkinanna alla
tíð alveg eins og hann vildi stuðla að
brautargengi sinna eigin barna og
afkomenda. Hann hafði unun af því
að ferðast og gerði það í auknum
mæli eftir því sem efni og aðstæður
leyfðu. Ingólfur hafði opinn huga og
næmt auga fyrir því sem var fallegt
og uppbyggilegt. Fróðleiksfýsn hans
og eðlislæg forvitni hélt honum enda
ungum í anda langt fram á efri ár og
gerði hann víðsýnan og jafnan
skemmtilegan í samræðum. Það var
ekki fyrr en undir það allra síðasta,
að minnið sveik hann. Það sætti hann
sig illa við og bar sjálfur við fram-
taksleysi og leti já, skilningnum og
umburðarlyndinu, sem hann alla tíð
sýndi okkur hinum, átti hann lítið af
gagnvart sjálfum sér, þótt kominn
væri á tíræðisaldur.
Mjög var af Ingólfi dregið, þegar
við áttum okkar síðasta samtal. Eins
og jafnan áður var honum þó efst í
huga hvernig mér og mínum liði. „Og
allt gott að frétta af þér og þínu
fólki“ fullyrti hann sannfærandi, án
þess að spyrja, mér fannst eins og
hann vildi vera viss um að svo væri
og jafnframt að hann væri að óska
okkur öllum gæfu og gengis að ham-
injuhöllin mætti skýla okkur í haust-
kulda lífsins og að við mættum njóta
blíðra geisla að vori eins og segir í
ljóði föður hans. Þessa ósk veit ég að
hann átti einnig heitasta börnum og
afkomendum sínum til handa. Megi
það verða þeim öllum hvatning og
veita þeim styrk og huggun í sorg-
inni.
Blessuð sé minning Ingólfs Geir-
dal.
Guðbjörg Tómasdóttir.
Það er stundum sagt þegar eitt-
hvert mikilmenni heimsins er borið
til grafar að hvarf þess tákni annað
og meira, að með því líði undir lok
heill heimur. Einhvern veginn fyllist
ég þessari sömu tilfinningar nú, þeg-
ar ég kveð tengdaföður minn fyrr-
verandi, Ingólf Geirdal. Trúlega
vegna þess að fyrir mig var Ingólfur,
og Svanhildur kona hans líka meðan
hún lifði, einhvers konar persónu-
gerving Íslands síns tíma. Þau voru
mín fyrstu og nánustu kynni af þjóð-
félagi sem brátt heyrir sögunni til,
og ég a.m.k. mun sakna mikið.
Ingólfur var fæddur 1915, og hef-
ur þannig orðið vitni að þróun á Ís-
landi sem gerðist á einni mannsævi
en tók margar aldir í flestum öðrum
Evrópulöndum. Sem kennarabarn á
Ísafirði fékk hann þó að læra meira
en almennt gerðist á sínum tíma,
gekk í Kennaraskólann og var alla
sína tíð furðuvel lesinn og áhuga-
samur um menn og málefni, ekki
bara á Íslandi, heldur líka annars
staðar. Kannski átti menntunin ekki
svo marga keppinauta um athygli
barna og ungmenna í þá daga.
Þessarar þekkingar og tilheyrandi
víðsýni hafa nemendur Ingólfs notið
góðs af, öll þau ár sem hann kenndi í
Breiðagerðisskóla og víðar. Það kom
þeim einnig vel að honum var aldrei
sama um annað fólk. Eins og svo
margir aðrir sem voru þannig inn-
rættir, lagði hann hreyfingum al-
þýðumanna lið sitt á kreppuárum, á
stríðsárum og eftir það. Hann var fé-
lagi í Sameiningarflokki alþýðu –
Sósíalistaflokknum, sem eðlilega
endurspeglaði hans jafnaðarhugsun
og vilja til að hjálpa öðrum. Og ég
held að hann hafi aldrei misst trúna á
jöfnuð og bræðralag sem mikilvæg-
ustu gildi í mannsæmandi samfélagi,
þó að slíkar hugsjónir eigi ekki láni
að fagna í þjóðfélagi sem stefnir óð-
um að því að auka ójöfnuð á flestum
sviðum.
Og svo er það er oft auðveldara að
fylgja hugsjónum í orði en að sýna
þær í verki. En Ingólfur og Svan-
hildur voru hjálparhellur ófárra sem
til þeirra leituðu. Á heimili þeirra
dvöldu t.d. yngri systur Ingólfs með-
an þær voru í námi í Reykjavík. Ein-
hleypan bróður Ingólfs var ekki
sjaldan að finna í mat hjá þeim, og
vantaði aldrei samastað um jólin. Öll
börnin bjuggu með fjölskyldum sín-
um í húsinu í lengri eða skemmri
tíma. Og mörg barnabarnanna ellefu
allt að því ólust upp hjá afa og ömmu,
eða afi keyrði þau í tónlistartíma,
íþróttir, til læknis og í ótalin erindi
önnur. Öll áttu þau líka handprjón-
aðar kuldaflíkur frá ömmu Svan-
hildi. Ég man meira að segja þegar
ég hafði skilið og bjó ein með dóttur
minni, að tengdafaðirinn sagði við
mig: „Þú kemur bara til mín þegar
skrifa þarf upp á víxla.“
Þegar ég kom fyrst til Íslands,
fyrir þrjátíu árum, voru bílar mun-
aður hjá venjulegri fjölskyldu. Ing-
ólfur átti fólksvagn, sem var nýttur
af allri fjölskyldunni. Allir vissu þó
hvenær strætó 6 stoppaði þarna rétt
hjá. Kjöt var ekki hversdags fæða,
en á heimili tengdaforeldra minna
var alltaf nóg að bjóða okkur sem
áttum leið þar hjá: saltfiskur og sig-
inn fiskur, svið, lúðusúpa, kjötsúpa,
svartfugl, ábrystir, grautar af öllu
tagi, hræringur – já allir þessir réttir
sem börnin mín kannast varla við
lengur. Hannyrðir prýddu veggi
heimilisins. Eldhúsborðið var mið-
punktur umræðna kvöldsins og ein
helsta skemmtunin var sögur af ná-
grönnum, ættingjum og viðburðum í
lífi þeirra.
Þetta er auðvitað allt breytt núna.
Enginn er heima á daginn og á kaffi
handa manni, ef maður sjálfur hefði
nokkurn tíma lausa stund til að líta
við hjá kunningjum eða ættingjum.
Og við, ömmur og afar nú til dags,
höfum líka fæst tíma til að taka á
móti barnabörnum, hlusta á þau,
lesa fyrir þau og skutla þeim hingað
og þangað – eins og þótti sjálfsagt
þá. Þetta er líðin tíð, en með henni
fer svo margt gott sem maður getur
virkilega séð eftir. Ekki síst þetta
góða fólk sem er nú óðum að hverfa.
Mikið varð ég ríkari af því að hafa
haft tækifæri til að kynnast Ingólfi
Geirdal, og það verður mikið að
sakna.
Keneva Kunz.
INGÓLFUR
GEIRDAL
Útför minnar elskulegu eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu,
STEINUNNAR PÁLSDÓTTUR,
Sigtúni 29,
Reykjavík,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli aðfara-
nótt sunnudagsins 12. mars, verður gerð frá Hall-
grímskirkju á morgun, þriðjudaginn 21. mars
kl. 15:00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Biblíusjóð Gídeonfélagsins á
Íslandi, sími 562 1870, eða sumarstarf KFUK í Vindáshlíð, sími 588 8899.
Þorkell Gunnar Sigurbjörnsson,
Sigurbjörn Þorkelsson, Laufey G. Geirlaugsdóttir,
Þorkell Gunnar Sigurbjörnsson,
Geirlaugur Ingi Sigurbjörnsson,
Páll Steinar Sigurbjörnsson.