Morgunblaðið - 03.02.2007, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 2007 31
✝ Reynir Árnasonfæddist á Ólafs-
firði 16. ágúst 1930.
Hann lést á sjúkra-
húsi Siglufjarðar
27. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Guð-
mundsdóttir frá
Ólafsfirði, f. 27.
mars 1904, d. 3
mars 1985 og Árni
Guðmundsson frá
Skagafirði, f. 18.
nóvember 1898, d.
20. febrúar 1988.
Systkini Reynis eru Guðmundur
Freymóður, f. 1929, Jóhanna
Guðrún, f. 1934, d. 1936 og
Brynja, f. 1942.
Árið 1955 kvæntist Reynir Jak-
obínu Þorgeirsdóttur, f. 30. októ-
ber 1933. Börn þeirra eru: 1) Þor-
geir, f. 1954. Börn hans og
Sóleyjar Sigurðardóttur eru: a)
Atli Þór, f. 1974, kvæntur Huldu
Axelsdóttur, sonur þeirra Breki,
f. 2002, b) Jóna Jakobína, f. 1976,
dætur hennar Diljá Sif og Thelma
Rut, f. 2000 og c) Guðmundur, f.
1986. 2) Guðrún, f. 1959. Börn
hennar og Jóhannesar Lár-
ussonar eru: a) Guðlaug, f. 1971,
dóttir hennar Guðrún Erla Ragn-
arsdóttir, f. 1999, b) Þórunn, f.
1980, maki Christopher Millãn, f.
1980, dóttir þeirra Rakel Rós, f.
2006, c) Reynir, f.
1985, d) Lárus Sig-
urvin, f. 1989, d) Re-
bekka, f. 1994 og f)
Aron Tryggvi, f.
1995.
Reynir var mál-
arameistari á Siglu-
firði og vann við
það í mörg ár.
Seinni hluta starfs-
ævi sinnar var hann
húsvörður í Barna-
skóla Siglufjarðar
og síðar einnig í
Gagnfræðaskóla
Siglufjarðar. Hann starfaði mikið
að félagsmálum og gegndi þar
ýmsum trúnaðarstörfum. Hann
var í karlakórnum Vísi í mörg ár
og síðar í kórnum Vorboðanum,
kór eldri borgara. Reynir var
einn af stofnendum Kiwanis-
klúbbsins Skjaldar á Siglufirði og
fékk viðurkenningu árið 2006
fyrir 35 ára starf. Reynir var af-
reksmaður í íþróttum og hlaut
fjöldann allan af verðlaunum og
viðurkenningum fyrir þátttöku
sína m.a. í fimleikum, bridge,
skák og blaki. Reynir var mikill
veiðimaður og var í stangveiði-
félagi Siglufjarðar og sat þar í
stjórn í fjölda ára. Reynir verður
jarðsunginn frá Siglufjarð-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Ég kynntist þér og ömmu þegar ég
var 8 ára þegar ég kom til Siglufjarð-
ar með pabba að heimsækja Guðrúnu
dóttur þína, sem síðar gekk mér í
móðurstað. Þið tókuð mér eins og ég
hefði alltaf verið í fjölskyldunni. Þeg-
ar pabbi og Guðrún mamma fóru að
búa saman varð það hið eðlilegasta
mál fyrir mig að kalla hana mömmu
og ykkur afa og ömmu. Tilfinningin
gagnvart því var hreinlega bara svo
eðlileg. Ég hafði misst afa Lárus þeg-
ar ég var 7 ára en fékk þig í staðinn.
Ferðirnar til Siglufjarðar urðu marg-
ar með árunum, til ykkar ömmu. Og
það var alltaf líf og fjör í kringum
ykkur og allar frænkurnar og frænd-
urna sem ég eignaðist á Sigló. Minn-
ingar frá samverustundum okkar
hrannast upp í huga mér. Ég á minn-
ingar um að vera ein með þér að
veiða inni í Fljótá, og þar varst þú í
essinu þínu, einnig að vera að veiða
sjóbirting í fjörunni við Miklavatn, að
spila, tefla og svo fengum við að leika
okkur í leikfimisalnum þar sem þú
varst húsvörður í barnaskólanum.
Minningar um tónlist og söng, ten-
órar eins og Caruso, Jose Carrera og
fleiri. Þú kenndir mér að meta klass-
íska tónlist.
Þú hvattir okkur systkinin ein-
dregið til að stunda íþróttir, enda
mikill íþróttamaður sjálfur. Þú
stjórnaðir því. Þið amma voruð líka
svo einlæg í að fylgjast með okkur
systkinunum í öllu sem við gerðum,
hvort heldur það var í íþróttum, námi
eða öðru sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Elsku afi, tilkynningin um andlát
þitt kom sl. laugardagsmorgun. Þar
sem þú varst búinn að vera veikur þá
vissum við að þetta væri yfirvofandi,
en það er engan veginn hægt að búa
sig undir það að kveðja.
Ég þakka þér, elsku afi minn, fyrir
að hafa tekið svona vel á móti mér
þegar ég var 8 ára gömul og reynst
mér vel. Það er ekkert sjálfgefið í líf-
inu og ég er heppin að hafa kynnst
þér. Ég veit að þar sem þú ert núna
ómar tónlist og söngur og ég sé þig
fyrir mér dreymandi á svip að hlusta
á heilu aríurnar.
Elsku afi, ég geymi minningarnar
okkar og í auðmýkt kveð ég þig.
Elsku amma mín, ég votta þér alla
mína samúð yfir að hafa misst lífs-
förunaut þinn og besta vin.
Guðlaug Jóhannesdóttir.
Elsku afi minn, ég veit ekki hversu
lengi ég hef reynt að koma orði á
blað. Það er sárt að geta ekki tekið
upp símann og hringt eða vitað að ég
muni hitta þig í næstu heimsókn.
Sem sýnir okkur hversu mikilvægt
það er að njóta þess tíma sem við eig-
um og ekki alltaf reikna með því að
morgundagurinn verði til staðar. En
við áttum margar góðar stundir sam-
an, og mun ég varðveita þær minn-
ingar í mínu hjarta. Þú tókst mig m.a.
út að veiða og sást til þess að ég
kynntist íslenskri náttúru. Ekki
varst þú eigingjarn maður og lærði
ég mikið á þeim tíma sem ég fékk
með þér. Ég vildi óska þess að við
hefðum átt meiri tíma saman. Það
var alltaf gott að koma í heimsókn til
þín og ömmu, hlusta á blístrið þitt og
sjá bros á andliti þínu. Það sást á þér
að þú áttir marga góða daga.
Elsku afi minn, ég mun ekki geta
faðmað þig aftur en það er erfitt að
lýsa þakklæti mínu fyrir að hafa
fengið að eiga slíkan fyrirmyndar
afa. Margt er af fólki sem hugsar til
þín núna og finnur fyrir sorginni sem
fylgir því að þurfa að kveðja þig í
hinsta sinn. Ég er stoltur af því að
vera barnabarn þitt.
Reynir Jóhannesson.
Elsku afi minn, ég trúi ekki enn að
þú sért farinn frá okkur, að þú komir
ekki með útbreiddan faðminn á móti
mér næst þegar ég kem í heimsókn
til Íslands.
Ég á svo margar góðar minningar
frá því þegar ég var lítil, með þér og
ömmu, og eru þær of margar til þess
að telja upp hér. En þær munu varð-
veitast í hjarta mínu um ókomna
framtíð.
Elsku amma mín, ég hef hugsað
mikið til þín þessar erfiðu vikur og
vildi óska þess að hafa getað verið hjá
þér og haldið utan um þig allan þenn-
an tíma. Það er svo sárt að þurfa að
kveðja þig, afi minn, en ég veit að þú
vakir yfir okkur og verndar.
Ég elska þig.
Tóta litla tindilfætt, eins og þú
kallaðir mig alltaf,
Þórunn Jóhannesdóttir
de Millãn, Ósló.
Kær bróðir minn er látinn.
Bræður mínir Guðmundur og
Reynir voru 12 og 13 ára þegar ég
fæddist, þannig að þeir voru hálffull-
orðnir menn þegar ég man eftir þeim
fyrst. Þeir voru flottir íþróttamenn
og mjög góðir við mig. Reynir var
lengur heima en Guðmundur og á ég
margar skemmtilegar minningar um
hann. Hann var litríkur persónuleiki,
stoltur og snöggur. Hann hafði gam-
an af að atast í mér. Ég var dálítið
freknótt og hann sagðist ætla að bíta
stóru freknuna af nefbroddinum mín-
um. Og þá hófst eltingarleikur. Ég
var stundum samferða honum niður í
bæ. Þá sönglaði hann og stikaði
stórum og ég mátti hafa mig alla við
að hafa við honum. Ég varð að hafa
alveg hljótt þegar hann var að hlusta
á tónlist. Hann lá á dívaninum með
lokuð augun og hálfopinn munninn
og hlustaði. Þá varð ég að læðast og
þannig lærði ég að hlusta á óperur og
söng. Bara svona hversdagslegar
minningar eru ljúfar.
Þegar Reynir eignaðist Bínu fyrir
kærustu þá fannst mér það ekki
spennandi. Og ég var leiðinleg við til-
vonandi mágkonu mína, fyrst. En
það lagaðist fljótlega. Og þegar hann
flutti að heiman til að fara að búa, þá
var mér allri lokið. Reynir farinn,
heimilið tómt og ég lagðist niður og
grét. Þegar hann varð faðir beið ég í
eldhúsinu með honum eftir barns-
grátinum. Því hann mátti ekki vera
viðstaddur fæðinguna, einungis
ömmurnar. Hann var stoltur faðir.
Margar góðar stundir hef ég og fjöl-
skylda mín átt með bróður mínum og
mágkonu og börnum þeirra. Þau
hjónin höfðu þvílíkan húmor að það
hálfa hefði verið nóg. Synir mínir
elskuðu þau. Og alltaf var tilhlökkun
að hittast, annað hvort fyrir norðan
eða sunnan. Heima hjá mér er tré-
skál sem heitir Galdraskálin. Reynir
var nefnilega galdramaður. Hann
galdraði fyrir syni mína. Með fettum,
brettum og handapati heillaði hann
þá og galdraði síðan bíla undan skál-
inni. Og þegar þeir báðu hann um að
sanna fyrir vinum þeirra í Njarðvík
að hann væri galdramaður, þá fór
hann létt með það. Reynir kom suður
og málaði fyrir mig heila stóra íbúð,
eins og hendi væri veifað. Hann var
mikil félagsvera, elskaði söng og lífg-
aði upp á tilveruna.
Ég þakka fyrir að hafa átt hann
sem bróður.
Brynja Árnadóttir.
Látinn er vinur minn og flokks-
bróðir Reynir Árnason á Siglufirði.
Reyni kynntist ég ungur, bæði sem
dyggum stuðningsmanni hins góða
Alþýðuflokks og sem einum af mátt-
arstólpum Siglufjarðar. Hann var
mikill Siglfirðingur, vel látinn og virt-
ur í siglfirsku bæjar- og félagslífi.
Þegar ég kynntist Reyni var hann
starfandi sem einn af málurum bæj-
arins en þeir voru þekktir fyrir glað-
lyndi og hæfilega ærslafengni, og
féllu því vel inn í hið siglfirska bæj-
arlíf. Þeir voru menn sem þekktu alla
í gegnum störf sín bæði fyrir einstak-
linga og fyrirtæki.
Reynir var virkur þátttakandi í
ýmsum félagasamtökum á Siglufirði,
s.s. Kiwanisklúbbnum, íþróttafélög-
um og karlakórnum Vísi.
Hann stundaði á sínum yngri árum
fimleika sem voru mjög vinsæl grein
á Siglufirði í þá daga. Ég minnist
Reynis sem eins af strákunum í fim-
leikaflokki Helga Sveins, sýnandi
listir sínar á ýmsum mannamótum
jafnt úti sem inni. Sérstaklega er
minnisstætt þegar Reynir sýndi listir
sínar ásamt öðrum á stórafmæli bæj-
arins 1968, en þá sýndu þeir fimleika
á skólabalanum í siglfirsku blíðviðri
fyrir framan þúsundir afmælisgesta.
Risasveifla á svifrá, æfingar á tvíslá
og ýmsar aðrar fimleikaæfingar vöfð-
ust ekki fyrir Reyni, sem þá var 38
ára gamall, enda var hann alltaf létt-
ur á sér og fimur.
Ég átti líka mikil samskipti við
Reyni þegar ég starfaði sem íþrótta-
fulltrúi á Siglufirði í mörg ár, en þá
var Reynir tekinn við starfi húsvarð-
ar í barnaskólanum, og síðar í grunn-
skólanum öllum. Það fór alltaf vel á
með okkur og Reynir, jafnlipur í
samskiptum og í fimleikum, lagði sig
fram við að létta undir með íþrótta-
starfinu til dæmis varðandi gistingu
gestkomandi íþróttafólks í skólunum.
Reynir var mjög glaðlyndur maður
og annað var náttúrlega ekki hægt í
þessu umhverfi sem þá var á Siglu-
firði, líf og fjör og alltaf mikið um að
vera. Síldarárin mótuðu alla Siglfirð-
inga, en síldin hvarf og margir Sigl-
firðingar neyddust til að flytja burtu
úr bænum. Reynir og Jakobína Þor-
geirsdóttir, eftirlifandi kona hans,
fóru þó hvergi og hafa búið alla sína
tíð á Siglufirði. Hann verður því lagð-
ur til hinstu hvílu í siglfirskri mold.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð …
(Davíð Stefánsson.)
Ekki get ég svo lokið við minning-
argrein um vin minn Reyni án þess
að minnast aftur á hans pólitísku lífs-
skoðun, en hann var alla tíð mikill
jafnaðarmaður og virkur í starfi jafn-
aðarmanna alla sína tíð. Hann var oft
tillögugóður og ræddi málin á hisp-
urslausan hátt og lá aldrei á skoð-
unum sínum, þó svo að stundum hafi
ég grunað hann um að ýkja þær svo-
lítið, svona til að fá meira líf í umræð-
urnar og meiri skoðanaskipti. Átti
þetta jafnt við um formlega fundi og
pólitískt spjall á förnum vegi.
Ég kveð Reyni Árnason með þökk
og virðingu og færi Bínu, eftirlifandi
eiginkonu hans, og börnum þeirra,
þeim Þorgeiri og Guðrúnu, svo og
fjölskyldum þeirra, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Mikill sómamaður er genginn.
Hafðu þökk fyrir allt, kæri vinur.
Kristján L. Möller.
Þeir hverfa nú einn af öðrum
gömlu félagarnir, sem óhætt er að
segja að settu svip sinn á bæinn á
uppgangs- og síldarárunum á Siglu-
firði. Einn þeirra, Reynir Árnason,
verður kvaddur í dag.
Reynir fluttist ungur að árum til
Siglufjarðar frá Ólafsfirði þar sem
bernskuárin liðu, en hann varð fyrr
en varði jafnmikill Siglfirðingur og
hver annar „innfæddur“ án þess þó
að gleyma upprunanum, því hann bar
ávallt hlýjan hug til fæðingarbæjar-
ins.
Í upphafi vann Reynir alla algenga
vinnu sem til féll, fór á vertíðir og
stundaði sjómennsku á togurum og
trillum, en hann komst svo á náms-
samning hjá Herbert Sigfússyni,
málarameistara og málaraiðnin varð
eftir það hans ævistarf. Síðar þegar
síldarleysi og fólksfækkun dró úr
verkefnum fyrir iðnaðarmenn réðst
Reynir sem umsjónarmaður við
Grunnskólana í Siglufirði og þar lauk
hann starfsævinni. Hann var laginn
við að umgangast börn og vel látinn
af öllu samstarfsfólki þar.
Vinátta okkar Reynis hófst þegar
við giftumst skólasystrum, sem voru
góðar vinkonur og samgangur milli
heimilanna varð talsverður eftir það.
Einnig lágu leiðir saman í mörgum
félögum svo sem Karlakórnum Vísi,
Kiwanisklúbbnum Skildi og síðast en
ekki síst í Stangveiðifélagi Siglfirð-
inga, en þar sátum við saman í stjórn
í meira en 20 ár. Reynir var lipur
veiðimaður og margar ferðir fórum
við til veiða víða um land, en minn-
isstæðastar eru e.t.v. ferðirnar, sem
farnar voru í Héðinsfjörð og Fljótaá.
Fleyg urðu þau orð er Reynir lét falla
á einum af mörgum samningafund-
um, sem við sátum um veiðirétt í
Fljótaánni: „Þið verðið að gá að því
drengir að okkur Siglfirðingum þykir
miklu vænna um Fljótaána heldur en
ykkur Fljótamönnum sjálfum.“
Reynir hafði yndi af söng og tónlist.
Hann hafði bjarta og fallega tenór-
rödd og söng lengi með Karlakónum
Vísi. Einnig sungu þau hjónin, hann
og Bína um skeið í Kirkjukór Siglu-
fjarðarkirkju og síðustu árin sungu
þau í Vorborðunum, kór eldri borg-
ara í Siglufirði.
Efri árin urðu Reyni fremur erfið.
Andinn var reiðubúinn en líkaminn
tók að gefa sig og hann átti orðið erf-
itt með gang. Þetta var auðvitað
þungt hlutskipti að sætta sig við fyrir
mann, sem á yngri árum hafði verið
talinn fljótasti framherjinn í knatt-
spyrnuliði K.S. og lengi einn af burð-
arásunum í landsþekktum fimleika-
flokki Helga Sveinssonar, en eigi
mátti sköpum renna.
Reynir og Bína voru samhent hjón
og glöð í góðra vina hópi. Við Hadda
eigum ótal góðar minningar frá sam-
skiptunum við Reyni og Bínu úr sam-
eiginlegum ferðum, löngum og stutt-
um, en öllum ánægjulegum og nú er
komið að kveðjustund. Reynir er
lagður af stað í þá langferð, sem við
öll eigum í vændum, en enginn veit
með vissu hvert leiðin liggur eða hvar
hún endar. Kannski verður áð hjá
einhverju fengsælu veiðivatni og þá
veit ég að Reynir verður glaður og
unir vel sínum hag.
En við hin sem eftir sitjum ornum
okkur við minningar um góðan dreng
og glaðværan og greiðvikinn félaga.
Við Hadda sendum Bínu, börnum
hennar og öðrum aðstandendum
Reynis Árnasonar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hannes P. Baldvinsson.
Reynir Árnason
✝
Faðir okkar,
ALFONS SIGURÐSSON,
Digranesvegi 34,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtudaginn
1. febrúar.
Jón Sævar Alfonsson,
Sigurður Alfonsson,
Magnús Alfonsson,
Ragnheiður Alfonsdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ALBERT SIGURÐSSON
(Alló),
Skarðshlíð 12F,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri fimmtu-
daginn 1. febrúar.
Edith Valborg Þorsteinsdóttir
og fjölskylda.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
HAUKUR INGIMUNDARSON
klæðskerameistari,
sem lést fimmtudaginn 1. febrúar verður jarðsung-
inn frá Digraneskirkju miðvikudaginn 7. febrúar
kl. 13.00.
Valgerður Jóhannsdóttir,
Jóhanna Hauksdóttir, Þórður Helgason,
Atli Hauksson, Hafdís Ólafsdóttir
og fjölskyldur.