Morgunblaðið - 03.02.2007, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Daníels-dóttir, sem ætíð
var kölluð Minný,
fæddist á Þórshöfn
á Langanesi 15.
september 1941.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 22. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
hjónin Daníel Gunn-
laugsson frá Eiði á
Langanesi, f. 20.
janúar 1905, d. 6.
júní 1980, og Hulda
Guðjónsdóttir frá Brimnesi á
Langanesi, f. 7. desember 1922.
Systkini Minnýjar eru Þorbjörg, f.
15. ágúst 1938, Völundur f. 10.
nóvember 1944 og Ísabella, f. 31.
október 1948.
Minný ólst upp á Þórshöfn og
dvaldi þar fram til tvítugs, en hinn
15. ágúst 1961 giftist hún Tómasi
Jónssyni frá Þóroddsstöðum í Ölf-
usi, f. 26. janúar 1933. Foreldrar
hans voru hjónin Jón Þor-
steinsson, bóndi á Þóroddsstöðum,
f. 14. apríl 1894, d. 22. ágúst 1971,
og Sigríður Tómasdóttir, f. 10.
október 1901, d. 9. maí 1981. Tóm-
as hafði komið sem lögreglumað-
ur til Þórshafnar. Þau Minný og
Tómas hófu hjúskap á Þórshöfn,
ember 1973, maki Sólborg Halla
Þórhallsdóttir, f. 4. mars 1974.
Börn þeirra eru Jóhanna Guðrún,
f. 11. febrúar 2001 og Finnur Már,
f. 6. mars 2004. Foreldrar Sól-
borgar Höllu eru Margrét Sigurð-
ardóttir, f. 14. júní 1947 og Þór-
hallur Sæmundsson, f. 27. ágúst
1943. 5) Berglind, f. 23. júlí 1977,
stjúpdóttir, dóttir Tómasar. Börn
hennar eru Jóhann Hjalti, f. 13.
ágúst 1997, og Erik Xavier, f. 23.
janúar 2004.
Minný ólst upp á Þórshöfn, og
dvaldi þar fram til tvítugs. Hún
vann þar fyrst og fremst við fisk-
vinnu og verslunarstörf. Eftir að
þau Tómas fluttu á Selfoss var
hún lengi vel í húsmóðurhlutverk-
inu, en þegar börnin höfðu vaxið
nokkuð úr grasi vann hún á
nokkrum stöðum, á Heilsuhælinu í
Hveragerði, Meðferðarheimilinu á
Sogni, á Sjúkrahúsi Suðurlands og
síðast í mötuneyti Landsvirkjunar
við Ljósafossvirkjun, þar til hún
varð að hætta vegna heilsubrests.
Síðustu 5 árin barðist hún við erf-
iðan sjúkdóm, dvaldi langdvölum
á sjúkrahúsum, nú síðast á Heil-
brigðisstofnun Suðurlands frá því
í októberbyrjun á síðasta ári.
Útför Minnýjar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
en í ársbyrjun 1963
fluttu þau á Selfoss
og bjuggu þar alla
tíð síðan. Börn þeirra
eru: 1) Kristbjörn
Hjalti, f. 7. mars
1963. Börn hans eru:
a) Eva Dögg, f. 2.
janúar 1982, sam-
býlismaður Valgeir
Valsson, f. 24. nóv-
ember 1978, dóttir
þeirra Guðrún Inga,
f. 22. desember 2006.
Foreldrar Valgeirs
eru Fjóla Friðþjófs-
dóttir og Guðmundur Valur Stef-
ánsson. b) Ríkey, f. 23. febrúar
1993. c) Rakel Steinunn f. 19. des-
ember 1995. Stjúpsonur Hjalta er
Ágúst Valgeirsson, f. 5. febrúar
1988. 2). Sigríður Hulda, f. 2. febr-
úar 1966, maki Gunnar Emil
Árnason, f. 3. júní 1962. Börn
þeirra eru Tómas Héðinn, f. 8.
ágúst 1985, Kristinn Daníel, f. 2.
desember 1988 og Sigrún Elva, f.
22. mars 1993. Foreldrar Gunnars
Emils eru Árni Héðinn Tyrfings-
son, f. 16. október 1934, d. 15. nóv-
ember 2002 og Sigurlaug Alfreðs-
dóttir, f. 11. febrúar 1938. 3)
Kolbeinn Hlynur, f. 17. júlí 1967.
Sonur hans Jón Ingþór, f. 19. júní
1991. 4) Jón Heimir, f. 19. sept-
Elsku Minný, þegar ég kom að
þessari fjölskyldu þá vorum við
Hulda frekar ung. Reyndar ekki
jafnung, en annað 19 og hitt yngra.
Þetta var 1981. Síðan varð ekki aftur
snúið.
1985 eignumst við Hulda okkar
fyrsta barn, Tómas Héðin og eftir
það heilsaði ég Minný alltaf með
„sæl amma“. Eftir því sem börnin
urðu fleiri, (Kristinn Daníel 1988 og
Sigrún Elva 1993.) þá kom „halló
amma“, „blessuð amma“, alltaf meiri
og meiri amma. Henni þótti alltaf
vænt um þetta, því af ömmuhlut-
verkinu hafði hún gaman. Ég minn-
ist hennar sem mikils húmorista,
maður gat atast í henni alveg út í
eitt. Hún ýmist tók undir, hló mikið,
kallaði mann vitleysing eða eitthvað.
Stundum varð vitleysan þannig að
ég, Hjalti, Hlynur og Heimir rugl-
uðum svoleiðis að þær mæðgur,
Minný og Hulda, störðu og hristu
höfuðið, Tómas stóð til hliðar og hló
að öllu saman. Þetta er minningin
sem ég á af Tryggvagötunni á árum
áður, og hana ætla ég að halda í.
Þó að þetta hafi verið frekar á létt-
um nótum er mér ekki hlátur í huga.
Þessi veikindi þín, elsku Minný, voru
þér afar erfið og okkur öllum líka.
Þetta er búið að eiga sér langan að-
draganda, en alltaf var haldið í von-
ina. En hún brást, eins og stundum
gerist og þá verður að takast á við
það.
Elsku Tommi, Hjalti, Hlynur,
Heimir og Solla, ásamt Huldu
ömmu, Lillu, Bellu, Völundi, og ekki
síst henni Huldu minni. Guð gefi
okkur styrk – og ég veit að hann ger-
ir það. Þinn tengdasonur
Gunnar Emil Árnason.
Loks fékk Minný systir mín hvíld.
Loks, segi ég af því að hún var búin
að heyja svo langa og þrautafulla
baráttu við sjúkdóm sem sagður var
ólæknandi, að minnsta kosti var það
talið orðið of seint þegar til álita kom
að reyna alvarlega aðgerð. Hægt, of-
urhægt, því hún ætlaði ekki gefast
upp, sigraði dauðinn þó að lokum. Þá
var hún orðin óskaplega þreytt og
svo þjáð að hún var örugglega hvíld-
inni fegin. Líkamlegt þrek var al-
gjörlega búið en hið andlega ekki.
Heilbrigðri hugsun og alkunnri gam-
ansemi og gráglettni hélt hún á með-
an meðvitund var þessa heims.
Margt er það í lífinu sem maður
skilur ekki og margar spurningar
sem aldrei fást svör við. Kannski
segir Guð mér einhvern tíma hvers
vegna hann lagði allt það á systur
mína sem hún mátti þola í lífi sínu.
Erfiðleika og mótlæti, bæði af eigin
völdum og kringumstæðna. Hver
skapar okkur örlög? „Við sjálf,“
mundi einhver segja. Okkur er gef-
inn frjáls vilji til að velja og hafna.
Minný valdi áreiðanlega ekki allt-
af rétt en hún stóð með vali sínu.
Hún notaði sinn frjálsa vilja til að
standa og standast. Hafi hún valið
rangt, beindi hún viljanum inn á svið
skynseminnar og lét hana ráða.
Minný var þrem árum yngri en ég,
samt var mamma okkar aðeins
tæpra 19 ára þegar hún fæddist.
Pabbi og mamma voru gefin saman
og við systurnar skírðar í sömu at-
höfn. Önnur skírð eftir föðurömm-
unni og hin eftir móðurömmunni,
Þorbjörg og Guðrún. Það var til siðs
að kalla börn gælunöfnum í þá daga
og Minný bjó eiginlega til sitt eigið
sem hélst við hana alla ævi.
Hún var strax dálítið sérstök;
mjög fljót til og ákaflega kraftmikil.
Hún vildi frekar vera úti að leika sér
en að dunda inni við. Mamma átti
erfitt með að fá hana til að klæða sig
vel á vetrum, henni var aldrei kalt og
hún kvartaði aldrei. „Þetta er allt í
lagi,“ sagði hún gjarnan ef hún kom
inn með blæðandi sár eða kúlu á
hausnum. Það var líka eins og ekkert
kæmi henni á óvart. Hún tók hlut-
unum ævinlega þannig. Eitt af því
sem einkenndi Minný strax sem
barn og fylgdi henni alla tíð, var
hversu fljót hún var til svars og
hversu hnyttin hún var í svörum.
Það fór enginn veifandi sigurfána
eftir að hafa lent í orðakasti við hana.
Minný óx upp og varð að fallegri
ungri stúlku sem strákarnir gáfu
hýrt auga. En hún gekk hnarreist
um götur og hafði ekki fyrir því að
líta á heimalningana á Þórshöfn.
Svo breyttist skyndilega allt.
Byrjað var að leggja veg út á nes, því
það átti að reisa radarstöð á Heið-
arfjalli fyrir ameríska herinn. Allt
fór á annan endann. Það fór að
bregða fyrir á götunum bráðhuggu-
legum mönnum í einkennisbúning-
um sem töluðu ensku. Og svo þurfti
lögregluþjóna á staðinn til að gæta
þess að samskipti heimamanna og
aðkomumanna væru lögum sam-
kvæmt. Og lögregluþjónarnir voru
líka myndarlegir í sínum einkennis-
búningum.
Einn þeirra var Tómas Jónsson
frá Þóroddsstöðum í Ölfusi. Hann
varð eiginmaður Minnýjar og þau
bjuggu sér heimili á Selfossi. Þau
eignuðust fjögur börn sem lifðu.
Barnalán, svokallað, er eitt af því
sem við ráðum lítið yfir en megum
aðeins þakka fyrir ef okkur auðnast
það. Ekki fæðast öll börn jafn lík-
amlega hraust og sum börn villast á
leið sinni til sjálfstæðs lífs og við
finnum þau ekki. Það er erfitt að
sætta sig við.
Ég var áðan að tala um frjálsan
vilja. Það er líka sagt að tilviljanir
ráði miklu. Hvort heldur sem er, þá
eru viðbrögð okkar við því sem yfir
okkur dynur það sem mestu máli
skiptir. Margur hefði látið bugast í
sporum systur minnar en hún bug-
aðist aldrei. Kannski hefði hún átt að
gera það; láta eftir sér að sýna hvað
hún var viðkvæm undir niðri og auð-
særð. En hún sýndi aðeins styrk
sinn. Notaði sinn frjálsa og sterka
vilja til að takast á við aðstæður,
horfast í augu við vandann og láta
svo skynsemina stýra athöfnum.
Teinrétt og tíguleg, sönn ímynd ís-
lensku kvenhetjunnar, þannig var
hún svo lengi sem hún gat staðið í
fæturna.
Börn Tómasar og Minnýjar sem
búa á Selfossi eru vel gefið dugn-
aðarfólk. Dóttirin Hulda hefur eink-
um reynst móður sinni stoð og stytta
í veikindunum og verið henni sönn
dóttir og vinkona. Barnabörn og
fósturbarnabörn voru hænd að
ömmu sinni og skömmu fyrir andlát-
ið eignaðist hún sitt fyrsta barna-
barnabarn. Tómas sýndi líka mikið
þolgæði í umönnun sinni og um-
hyggju þann langa tíma sem veikindi
Minnýjar vöruðu og hann vék varla
stund frá henni síðustu vikurnar.
Móðir okkar, sem nú sér á eftir sínu
fyrsta barni yfir í „heim ljóssins“ var
líka við hlið hennar síðustu dagana
og á hinni hinstu stundu. Það er okk-
ur, eftirlifandi systkinum Minnýjar,
mikil huggun.
Ég votta móður okkar og Tómasi,
Hjalta, Huldu, Hlyni og Heimi og
þeirra börnum og öðrum ættingjum
mína dýpstu meðlíðan.
Þorbjörg Daníelsdóttir.
Að eiga vin er með því besta sem
getur hent hverja manneskju, ég var
svo hamingjusöm að eignast vin –
vinurinn var Minný. Það er ekki
sanngjarnt að tala um þessa vináttu í
fortíð, við verðum ávallt vinir, út yfir
gröf og dauða.
Elsku vinkona, það er komið að
leiðarlokum. Margt sem sækir á
hugann, allt sem við brölluðum sam-
an, bæði gott og slæmt.
Við þessi tímamót minnist ég þess
hvað þú varst skemmtileg persóna,
hvað þú varst fjölhæf, fyndin, frábær
í öllu sem þú tókst þér fyrir hendur.
Á Þórshöfn ólumst við upp saman,
vorum eins og tvíburar, nánast
óskyldar. Ég minnist þess þegar við
sögðum sömu setninguna samtímis.
Það var trú okkar að ef slíkt gerðist
fengi maður ósk sína uppfyllta með
því að krækja saman litluputtum.
Það voru margar krækjurnar hjá
okkur.
Ekki víst að allar óskirnar hafi
skilað sér en lífið er ófyrirséð.
Elsku Minný, ég sakna þess að
hafa ekki oftar komið til þín, meðan
tími gafst en þú veist líka að alltaf
kemur lífið manni á óvart.
Ég minnist orða mæðra okkar
þegar við gátum ekki hugsað okkur
að víkja af vettvangi, þá komið kvöld,
eftir mikið japl og jaml og fuður
fengum við að heyra það sem við bið-
um eftir „Æi jæja, farið þið þá.“ Það
voru lausnarorðin, við máttum fara
heim til mín í Ásgarð, eða heim til
þín, og sofa saman alla nóttina, bara
mæta í skólann morguninn eftir. Það
var ekkert auðvelt því alls konar
óskýrð fyrirbæri héldu fyrir okkur
vöku næturlangt. Fiskiband sem
slóst við glugga varð annaðhvort að
„Bóna-prins“, eða það sem verra var,
bjarndýrum í mikilli matarþörf.
Svona var hugmyndaflugið. Svo
komu stundir, til dæmis á sólríkum
sumardegi, þá gat verið gott að fara
inn að Fossá, liggja þar á árbakk-
anum og reykja Chesterfield, illa
fengið, og grafa það sem við torg-
uðum ekki og finna það svo ekki
seinna.
Það var allt í lagi að leggja undir
sig gamlan skíðaskála og gera úr
honum hlýlega og góða vistarveru.
Það var svo ótalmargt sem við bröll-
uðum saman. Ég minnist þess þegar
við vorum að skemmta okkur, „í
gamla daga“,það var sungið, gleðin
við völd. Við þóttumst kunna alla
texta, sem ortir hafa verið á vora
tungu sl. hundrað ár, en auðvitað
klikkuðum við, ekkert vandamál, þú
bjóst bara til nýja.
Nú þegar þú ert horfin okkur og
gengin í höll ódauðleikans minnist ég
þín ávallt með gleði og eftirsjá. Það
var draumur þinn að vera við sjóinn,
finna sjávarlyktina og horfa út á haf-
ið, elsku vinkona, ég hitti þig við fal-
lega vík þegar þar að kemur og við
tökum upp þráðinn þar sem frá var
horfið. Elsku Tommi, börnin, fóst-
urbarn og afkomendur allir.
Hulda, Þorbjörg, Völundur og
Ísabella, ættingjar og vinir.
Guð veri með ykkur.
Yfir haf til undralanda
er nú logagullin braut
og um loft og landið breiðist
ljóssins dauðageisla skraut.
Hug minn dreymir huldulönd,
höll og blóm á nýrri strönd.
Sjáðu ljómann lengst í vestri.
Líttu á gyllta skýsins rönd.
(Þ.G.)
Jóna Matthildur.
Mín kæra vinkona til nokkurra
áratuga, Guðrún Daníelsdóttir, lést
á Sjúkrahúsi Suðurlands hinn 22.
janúar sl.
Leiðir okkar Minnýjar, eins og
hún var kölluð, lágu fyrst saman í
félagsskap sem við báðar sóttum.
Hún féll vel í hópinn, tók öllum
vel og studdi og styrkti okkur sem
til hennar leituðum og leiðbeindi
eftir því sem þörf var á.
Þannig fékk hún okkur með glað-
værð og góðvild, sem henni virtist
svo eðlileg og tiltæk þegar á þurfti
að halda að líta bjartari augum til
framtíðar.
Þær voru margar ánægjustund-
irnar sem við áttum við spjall um
gamanmál, lífið og tilveruna svo og
alvarleg efni.
Auk þess hafði hún þann fágæta
eiginleika að með henni var hægt
að þegja en vera þó í fullu sambandi
við hana.
En ský dró fyrir sólu þegar
Minný veiktist af þeim langvinna
sjúkdóm sem dró hana til dauða.
Þó að hlátur yrði ef til vill minna
áberandi eftir því sem veikindin
ágerðust urðu brosin kannski
meira áberandi, þessi fallegu og
hlýju bros sem breyttu dimmu í
dagsljós.
Mér finnast þau eiga við hana
þessi orð Hávamála
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég kveð þig með þessum orðum
kæra vinkona.
Eiginmanni og fjölskyldu vottum
við okkar dýpstu samúð.
Sunna og Vilhjálmur.
Guðrún Daníelsdóttir (Minný)
✝ Herdís PetreaValdimarsdóttir
fæddist á Selhaga í
Bólstaðarhlíð-
arhreppi 18. júlí
1927.
Hún lést á Dval-
ar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 23. desember
síðastliðinn. For-
eldrar henna voru
Jóhanna Magn-
úsdóttir og Valdi-
mar Sigurgeirsson.
Þau voru lengst af
bændur í Húnavatnssýslu en síð-
ustu árin bjuggu
þau á Blönduósi.
Systkin Herdísar
eru Sigríður, látin,
og Hólmsteinn.
Herdís giftist
Skafta Jónssyni frá
Valadal í Skaga-
firði. Þau skildu og
er hann látinn fyrir
allmörgum árum.
Síðustu 6 árin
dvaldist Herdís á
Grund.
Útför Herdísar
var gerð frá Foss-
vogskapellu 4. janúar.
Elsku frænka mín.
Þá ertu farin í hinstu ferðina, sem
öllum er ætluð, og það varstu búin að
þrá lengi. Lífið fór oft ekki mjúkum
höndum um þig. Segja má að þú haf-
ir verið meira eða minna veik lengst
af ævinni og fleira var þér erfitt í líf-
inu. En þrátt fyrir það yfirgaf lífs-
gleðin þig aldrei og á góðum dögum
geislaðir þú af kátínu og dreifðir
gleði í kringum þig. Lánið þitt í lífinu
var að hitta hann Steina, þennan
góða mann sem stóð við hlið þína
eins og klettur seinni hluta ævinnar.
Elsku frænka mín, ég þakka þér af
öllu hjarta fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Far þú í friði frænka mín. Þín
Þrúður Hjaltadóttir
Herdís Petrea
Valdimarsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi.
Minningargreinar