Morgunblaðið - 23.03.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2007 39
þeim litla þegar hann kom í bæinn
með sumarblóm í garðinn handa
mömmu og rifjaðist upp fyrir okkur
eitt slíkt atvik um daginn. Eitt sinn
hringdi síminn frá Hótel Borg og
spurt var eftir mömmu, þar sem
henni var sagt að hún ætti sum-
arblóm í afgreiðslunni og þyrfti að
koma og sækja þau. Árni hafði þá
skilið blómin þar eftir áður en hann
brá undir sig betri fætinum í borg-
inni. Árni tók ekki bílpróf og tel ég
það hafa hjálpað honum að halda
heilsu eins og raun bar vitni, þar
sem hann var iðulega á fæti og hjól-
aði einnig mikið um ævina. Hann
var sérvitur úr hófi fram og það
voru ófá skiptin sem ég fór með hon-
um í leit að skóm að hans skapi.
Urðu það að vera mokkasíur með
leðurbotni og ekki veit ég hvort út-
lendingarnir í Skaftafelli eru búnir
að jafna sig á þegar sá litli tætti
fram úr þeim á mokkasíunum upp
að Svartafossi. Efst uppi tók hann
upp Camel-pakkann og fékk sér
eina til að jafna sig eftir gönguna, þá
rúmlega sjötugur. Árni var flakkari
og þótti gaman að fylgjast með
framkvæmdum af ýmsu tagi. Það
voru ófáir bíltúrarnir sem við fórum
saman að skoða eitthvað, t.d. ný
íbúðahverfi eða framkvæmdir hjá
fjölskyldunni. Alltaf byrjaði það
þannig að Árni spurði hvort mig
langaði ekki í bíltúr. Þá vissi ég að
frænda langaði á flakk, suðið komið í
gang og innan skamms vorum við
komnir af stað. Árni var sveitamað-
ur í sér, hafði yndi af skepnum og
þótti honum gaman að koma til okk-
ar í kaffi og kíkja á kindurnar í leið-
inni. Sérstaklega fannst honum
gaman þegar sauðburður var afstað-
inn og lömbin að leika sér á túninu.
Ekki þótti okkur síðra að fá hann í
heimsókn og finna fyrir þeim áhuga
sem hann hafði á því sem við vorum
að gera. Að lokum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka Árna fyrir allt
sem hann
gerði fyrir okkur og var mér og
mínum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kveðja,
Jón Þorberg.
Það er alltaf erfitt þegar einhver
fellur frá og að þurfa að hugsa til
þess að maður fái aldrei aftur að sjá
viðkomandi. Það er skrítið að hugsa
til þess að Árni gamli, eins og ég
kallaði hann jafnan, eigi ekki eftir að
vera með okkur fjölskyldunni áfram.
Minningin um hann sitjandi róleg-
an á stól innan um okkur eða inni í
eldhúsi með kaffibollann sinn og síg-
arettuna er ljúf. Hann var persónu-
leiki sem ég og þeir sem hann
þekktu gleyma aldrei, alltaf góð-
mennskan uppmáluð, aldrei langt í
grínið og hann skilur fátt eftir sig
nema reit góðra minninga. Hann
fylgdist alltaf vel með öllu í kringum
sig og var með alla hluti á hreinu þó
að hann væri komin vel á efri ár.
Ein af mínum fyrstu minningum
um Árna lýsa honum vel en þær
tengjast rauðum seðlum sem ég
fékk stundum frá honum og hafði á
þeim tímapunkti enga hugmynd um
hvað hann væri að láta mig fá. Ég
var bara lítil stelpa rétt farin að
ganga en ég man að hann sagði að
ég ætti að kaupa mér eitthvað fal-
legt fyrir þetta. Hjá honum fékk ég
aldrei að heita mínu eigin nafni
heldur bar ég nafnið Anna litla frá
fæðingu og því gat enginn haggað,
þetta var ákveðið af honum og var
ég því fullsátt við það. Minning Árna
Guðjónssonar mun alltaf lifa og lit-
ríkur persónuleiki hans gleymist
seint.
Sólveig María Svavarsdóttir.
Árni minn, þú varst þannig per-
sóna að þú átt engan þinn líka, auð-
vitað erum við öll þannig, en þú
varst einstakur. Ég kynntist þér
ekki fyrr en á seinni árum en þau
kynni urðu miklu meiri og nánari en
mig grunaði í upphafi. Þær eru ófá-
ar bílferðirnar sem við fórum þegar
þú komst í heimsókn vestur. Það var
svo gaman að ferðast með þér og
skoða það sem fyrir augu og eyru
bar, þú sást náttúruna með sömu
augum og ég, þú drakkst í þig hvert
fjall, hverja þúfu og hvert smáatriði
var þér mikilvægt. Einu sinni fórstu
til útlanda og talaðir oft um að þú
skildir ekkert í því hvað fólk væri að
þvælast til útlanda, þar væri ekkert
að sjá nema tré og aftur tré. Þú
elskaðir landið þitt meira en allt
annað og kunnir svo sannarlega að
meta fegurð íslenskrar náttúru. All-
ar nýjungar fundust þér merkilegar
og þú varðst að sjá þær með eigin
augum og það ekki seinna en strax.
Ég man þegar þú komst með Stein-
dóri og Sollu sumarið 2005, þau
stoppuðu oft á leiðinni frá Reykjavík
því þér var svo illt í bakinu, þú rétt
skaust inn til mín til að fá þér kaffi-
bolla og sígarettu og sagðir svo:
„Jónína mín, eigum við ekki að
skreppa og skoða nýju brúna yfir
Kolgrafafjörðinn?“ Þetta var dágóð
viðbót við ferðalagið sem þú varst að
koma úr en um leið og þú hafðir
sleppt orðinu varstu sestur út í bíl
og beiðst óþolinmóður eftir að ég
kæmi og keyrði þig. Dýrin elskuðu
þig og sóttust eftir að vera í návist
þinni, hundurinn var mættur með
það sama til að fá klapp hjá þér þeg-
ar þú sastu úti og reyktir. Einu sinni
var mjög leiðinlegt veður og þú
komst inn og sagðir með miklum
þjósti: „Það er svo brjálað veður að
það logar ekki einu sinni í sígarett-
unni.“ Einu sinni langaði þig til
Ólafsvíkur og þú sagðir: „Mömmu
þína langar svo í rúgbrauð, það er
svo gott rúgbrauð í Ólafsvík.“ Þar
með var komin ástæða fyrir Ólafs-
víkurferð. Í einni slíkri ferð stopp-
uðum við og fengum okkur kaffi, þú
varst mjög vandlátur á kaffi og vild-
ir hafa það sterkt og gott og helst
Bragakaffi. Þér fannst kaffið vera
bæði kalt og vont en sagðir frekar
lágt: „Ætli það sé rafmagnslaust
hérna?“ Þér fannst gaman að
skreppa í berjamó en þegar við vor-
um komin á staðinn var ekki liðin
löng stund þegar þú fórst að ókyrr-
ast og spyrja mig hvort ég ætlaði að
hanga þarna allan daginn. Þú hafðir
einstakt lag á að því fá þá sem
þekktu þig til að hlæja og gleðjast í
lífinu, orðatiltækin þín munu lifa
með okkur, ef þú dáðist t.d. að ein-
hverju handbragði sagðir þú alltaf:
„Þetta er algjör snilld.“ Matur skipti
þig jafn miklu máli og kaffið en
uppáhaldið þitt var soðin ýsa, rúg-
brauð og kartöflur. Einhvern tím-
ann eldaði ég eitthvað sem yngri
kynslóðinni fannst meira spennandi,
en þá stóðstu þegjandi upp frá mat-
arborðinu, fórst inn í skáp og náðir
þér í seríos, það var þín túlkun að
þér fyndist maturinn ekki góður.
Elskulegi frændi, ég veit að sálin þín
er ánægð að vera laus úr viðjum lík-
amans sem var orðinn bæði gamall
og þreyttur. Ég veit líka að þar sem
þú ert núna er ljós og friður.
Jónína Þorbjörg.
þinn sýndi sig í veikindum þínum,
aldrei kvartaðir þú og alltaf varst
þú létt í lund.
Við erum báðar systurnar og allir
krakkarnir hér alveg einstaklega
rík.
Guð gaf okkur þig sem mömmu
okkar og ömmu, hvernig er hægt að
þakka fyrir það, það eru ekki til orð
sem geta lýst okkar ómælanlega
þakklæti.
Þú átt svo stóran þátt í því hverj-
ar við erum í dag, og börn okkar og
það fengum við frá þér og áttir þú
svo sannarlega nóg til af ást, um-
hyggju, styrk, hvatningu og leið-
sögn fyrir okkur öll í lífinu. Þú
varst alltaf ljósið í lífi okkar systr-
anna og barnanna okkar. Alltaf var
hægt að leita til þín þegar eitthvað
var að berjast um í kollinum á okk-
ur og alltaf vísaðir þú okkur á rétta
braut. Þú varst okkar fjall. Við
værum ekki það sem við erum í dag
ef við hefðum ekki fengið að hafa
þig hér hjá okkur, og þökkum við
þér, elsku hjartans mamma okkar,
fyrir það. Guð svo sannarlega bless-
aði okkur með því.
Á hverjum degi sögðum við hver
annarri hvað mikið við elskuðum
hver aðra, hvort sem það var í síma
eða augliti til auglitis og alltaf
kvöddumst við með kossi, faðmlagi
og I love you.
Að vera mamma er yndislegt og
ómetanlegt og þarfnast ekki neins
þakklætis, en við þökkum þér frá
okkar innstu hjartarótum það
dásamlega lífi sem þú gafst okkur.
Guð varðveiti þig, elsku mamma
og amma.
Þínar dætur,
Þyrí og Ella.
Í dag kveð ég systur mína Elvu
Hólm, sem lést 6. mars sl. í Banda-
ríkjunum þar sem hún bjó hjá dótt-
ur sinni og hennar dætrum. Þegar
ég lít til baka til bernskuáranna á
Siglufirði koma margar minningar
upp í hugann. Við vorum fjögur
systkinin sem ólumst upp hjá for-
eldrum okkar að Hvanneyrarbraut
17 á Siglufirði.
Ég tel það forréttindi að hafa al-
ist þar upp á þessum árum, þegar
síldarævintýrið stóð sem hæst og
frelsi í leik og starfi. Elva tók þátt í
þessu ævintýri af heilum hug enda
afar vinnusöm kona. Elva hafði
góða kímnigáfu, var glettin og
skemmtileg í tilsvörum. Strax eftir
gagnfræðapróf fór hún suður, eins
og sagt var, í atvinnuleit. Þar hitti
hún mannsefnið sitt, Magnús Þor-
steinsson leigubifreiðastjóra. Það
var sumarið 1957 sem Elva og
Maggi komu akandi til Siglufjarðar
á splunkunýjum gulum Chevrolet-
bíl og þessi flotti bíll nam staðar
fyrir framan húsið mitt. Við strák-
arnir í hverfinu höfðum aldrei séð
eins flottan bíl og að fá svo að sitja
aftur í og keyra um Siglufjörð! ég
hef sjaldan verið eins stoltur.
Elva og Maggi eignuðust heimili í
Keflavík. Fyrir polla á Siglufirði
var það stórkostlegt ferðalag að
fara í heimsókn til Elvu og Magga.
Mér er það mjög minnisstætt þegar
þau giftu sig í Dómkirkjunni í
Reykjavík 1958, það var séra Óskar
J. Þorláksson sem gaf þau saman,
en hann var áður prestur á Siglu-
firði. Árin liðu og eignuðust þau
fjögur yndisleg börn, yngstur
þeirra var Sverrir sem lést aðeins
12 ára gamall, en hann fæddist með
hjartagalla.
Þetta áfall tók Elva afar nærri
sér. Elva var mikil húsmóðir og
móðir og unni börnum sínum afar
heitt. Heimili hennar var prýtt mik-
illi handavinnu, en hannyrðir voru
hennar stolt. Seinni árin leitaði
hugur hennar oft heim til æskuslóð-
anna og hélt hún í gamlar hefðir frá
bernskuárunum, t.d. að gera laufa-
brauð fyrir jólin. Ég er afar ríkur
að hafa átt hana fyrir systur.
Ég kveð hana með þessu fallega
ljóði um Siglufjörð.
Hér við íshaf byggð var borin
bærinn okkar, Siglufjörður,
inn í fjöllin skarpt var skorinn
skaparans af höndum gjörður.
Til að veita skjól frá skaða
skipunum frá norðurslóðum,
sem að báru guma glaða
gull er fundu í hafsins sjóðum.
Hér er skjól og hér er ylur
hart þó ís að ströndum renni,
Þó að hamist hörkubylur
hlýju samt hið innra kenni.
Fólkið sem að byggir bæinn
bestu lofgjörð honum syngur
um að bæti öllum haginn
eitt, að vera Siglfirðingur.
(Bjarki Árnason)
Börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og langömmubörnum
Elvu sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristinn Hólm.
Elsku amma Sallý.
Ég trúi því varla
ennþá að þú sért farin,
ég á eftir að sakna þín
svo sárt. Þú ert bara besta kona sem
ég hef kynnst, ég á svo margar góðar
minningar um þig og tala ég nú ekki
um stoltið að vera skírð í höfuðið á
þér elsku amma mín. Þetta verður
svo erfitt að geta ekki komið í Efsta-
sundið og talað við þig um daginn og
veginn og hvað þá að geta ekki kom-
ið og spilað við þig. Ég elska þig
ótrúlega mikið. Ég man þegar við
vorum líka alltaf í sumarbústöðum
saman og við vorum alltaf að velja
steina í garðinn þinn og ég vildi að þú
myndir setja ömmuklett í garðinn
hjá þér … En ég veit að þú ert á
betri stað núna hjá honum afa og
Pollý, og ég veit þú munt fylgjast
með mér og ég lofa að ég mun standa
mig. Mér finnst svo erfitt að hugsa
til þess að daginn sem ég hringdi í
þig þá töluðum við um að við mynd-
um hittast eftir 10 daga þegar ég
kæmi heim og sama kvöld skeður
þetta. Ég elska þig svo mikið og á
eftir að sakna þín svo sárt, ég vildi
óska þess að við hefðum hist áður en
þetta skeði en ég er líka ánægð með
að ég hringdi í þig þennan dag að
þakka þér fyrir afmælisgjöfina, og
aftur takk fyrir hana elsku amma.
Þú ert besta amma sem ég gæti
hugsað mér og ég er þakklát fyrir að
hafa átt þig fyrir ömmu. En við hitt-
umst nú aftur einhvern tímann og
mikið hlakka ég til að sjá þig. Elsku
amma, hvíldu í friði. Takk takk fyrir
allar góðu stundirnar okkar saman.
Ég elska þig.
Þín
Sallý.
Við kveðjum í dag heiðurskonuna
Salvöru Jakobsdóttur. Ég kynntist
hennar dásamlegu fjölskyldu er við
Jakob Viðar sonur hennar urðum
vinir, ég var 13 og hann 14 minnir
mig. Á þessum árum var í fá hús að
venda með félagsstörf unglinga, fé-
lagslífið fór aðallega fram í Teits-
sjoppu eða á róluvellinum við Ljós-
heima í misjöfnu veðri, og er trúa
mín að margur hafi orðið krankur af
volkinu.
Mitt í þessari kröm opnaðist okk-
ur skjól heima hjá Kobba, heimili
hans var okkur opið og alltaf beið
Salvör Jakobsdóttir
✝ Salvör Jak-obsdóttir fædd-
ist í Vopnafirði 29.
ágúst 1920. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 11. mars
sl.
Útför Salvarar
fór fram frá Lang-
holtskirkju 20.
mars. sl.
okkar sama viðmótið;
Salvör tók á móti okk-
ur með hlýju brosi
sem var glettið en
laust við yfirlæti.
Hún hafði einhvern
yfirnáttúrlegan skiln-
ing á þessu stórhlægi-
lega og tragíska hlut-
skipti að vera
útspringandi ungling-
ur í Vogaskóla.
Einstök nærvera
hennar róaði okkur og
eyðilagði næstum fyr-
ir mér „apartheid“-
kenninguna sem gekk út á að hafa
sem minnst samskipti við hina full-
orðnu. Enda aðhylltist ég þá skoðun
að hún væri í raun huldukona sem
hefði gifst út úr hamri sínum og
ákveðið að taka slaginn í mannheim-
um.
Nú 35 árum síðar er ég enn á þess-
ari skoðun. Við þessar aðstæður varð
herbergið hans Kobba sú menning-
arstofnun sem mest áhrif hefur haft
á þá sem nutu; þar voru heimsmálin
krufin, tónlistin vegin og metin, þar
veittum við krakkarnir hvert öðru
stuðning t.d. ef einhver hugði sig
ólétta eða vildi hlaupa af stað út í
heim, heimsbyltinguna plottuðum
við stíft, og ekki má gleyma eilífð-
ardeilunni um hvor væri betri, John
eða Paul.
Já, þetta voru frjóir og léttgeggj-
aðir tímar og vart hægt að hugsa það
til enda ef ekki hefði verið vakað yfir
okkur í eldhúsinu í Ljósheimum 8.
Salvör var ekki þess konar uppal-
andi sem smíðaði aðhald úr umvönd-
unum, heldur sáði hún trausti og
uppskar virðingu; við þessir yfir-
lýstu andófsmenn og -konur virtum
hana mjög og reyndum að vera
traustsins verð. Ekki má heldur
gleyma þætti Guðmundar heitins,
aldrei amaðist hann við okkur og átti
það til að taka púlsinn á samkomunni
og hafði gaman af.
Það má hafa til marks um vinsæld-
ir Salvarar að hvenær sem meðlimir
klíkunnar, sem var kennd við her-
bergið hans Kobba, hittast á förnum
vegi er alltaf sama stefið uppi: Hvað
er að frétta af mömmu hans Kobba?
Ég held ég mæli fyrir hönd okkar
allra þegar ég segi: Vertu af okkur
kært kvödd og hafðu þökk fyrir allt.
Snorri Arnarson.
Nú þegar við kveðjum góða vin-
konu, Salvöru Jakobsdóttur (Sallý),
er svo ótal margs að minnast. Tími
sem spannar hartnær hálfa öld og
aldrei hefur borið skugga á. Í gamla
daga var alltaf mikil tilhlökkun hjá
okkur öllum á Kjartansgötunni í
Borgarnesi þegar hún og Gummi og
krakkarnir komu í heimsókn. Þau
voru svo dugleg að koma með öll
börnin í litla bílnum sínum um páska,
í sumarfríinu og þegar farið var í
ógleymanlegar útilegur með allan
hópinn vítt og breitt um landið, hvort
heldur fjölskyldurnar saman eða
með Verkalýðsfélagi Borgarness.
Margar góðar stundir áttum við
saman í sumarbústað á Bifröst er
kallaður var Sambúð.
Alltaf var Sallý jafn ljúf og góð við
okkur krakkana og alls ekkert kyn-
slóðabil var til. Það sannaðist svo
ekki verður um villst hvað hún átti
auðvelt með að tala við okkur og ná
til allra. Það eru miklir hæfileikar.
Alveg var hrein unun að hlusta á
Sallý segja frá æskuárunum á
Vopnafirði og árunum á Akureyri
þar sem hún kleif hin hæstu fjöll,
tímanum úti í Hrísey á síldinni og
síðan í Reykjavík þar sem hún bjó
með Guðmundi Viðari úr Borgar-
nesi. Sallý hafði alveg sérstakan frá-
sagnarhæfileika og hafði frá mörgu
skemmtilegu að segja og hún hafði
svo hljómfagra og þægilega rödd
sem var svo gaman að hlusta á og
gott að vera nálægt. Ekki vantaði nú
kímnigáfuna hjá þeim hjónum, Sallý
og Gumma, og var mikið gert af því
að gantast með okkur krökkunum.
Hún var alltaf svo dugleg að spjalla
við okkur og oftast eina fullorðna
manneskjan sem nennti að spila.
Þegar við þurftum að sækja eitt-
hvað til Reykjavíkur var alltaf komið
við hjá fjölskyldunni í Ljósheimun-
um og síðar í Efstasundinu. Þar nut-
um við allrar aðstoðar sem við þurft-
um á að halda í bæjarferðum okkar
til Reykjavíkur og mikillar hlýju og
gestrisni. Allaf vorum við jafn vel-
komin sama hvað hún hafði mikið að
gera með sitt stóra heimili og oftar
en ekki var hún með heimavinnu,
sem voru tugir metra af gardínuefni
sem hún tók að sér að sauma úr fyrir
fyrirtæki og einstaklinga til að
drýgja heimilistekjurnar.
Eftir að Sallý og Gummi eignuð-
ust sinn eigin garð í Efstasundinu
eyddu þau mörgum stundum í að
rækta hann, og annað eins safn af
fallegum, blómstrandi plöntum í
litlum garði höfðum við ekki séð.
Sem betur fer hafði Sallý heilsu til
þess að rækta hann fram á síðasta
dag.
Gott er að geta yljað sér við minn-
ingarnar um síðustu heimsókn Sal-
lýjar til okkar sl. sumar þegar hún
kom og dvaldi í Borgarnesi hjá okk-
ur í nokkra daga. Við töluðum mikið
saman í síma síðustu ár og er það af-
ar tómleg tilhugsun að heyra ekki
lengur í kærri vinkonu.
Við kveðjum í dag elsku Sallý okk-
ar með söknuði og þökkum fyrir all-
ar yndislegu samverustundirnar.
Kæru vinir, Nína, Jakob, Kolla,
Halla, Ingibjörg og fjölskyldur, inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Guð blessi minningu Sallýjar.
Soffía, Anna María,
Jórunn, Berta, Svana,
Gummi og fjölskyldur.