Morgunblaðið - 12.05.2007, Blaðsíða 62

62 LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björn ÞórðurRunólfsson
fæddist á Dýrfinnu-
stöðum í Skagafirði
20. mars 1919. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 2. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin María Jó-
hannesdóttir, f. 16.
apríl 1892, d. 24.
júní 1986 og Run-
ólfur Jónsson, f. 25.
mars 1881, d. 23.
mars 1937. Börn Runólfs og Mar-
íu, auk Björns, eru Sigurjón, f.
15.8. 1915, d. 27.5. 2000, eiginkona
hans var Sigríður Guðrún Eiríks-
dóttir, Guðbjörg Jóhannesína, f.
27.7. 1916, eiginmaður hennar var
Gísli Hannesson, Anton Valgarð, f.
9.7. 1917, d. 1.4. 1993, Pálmi Ant-
on, f. 24.7. 1920, eiginkona hans er
Anna Steinunn Eiríksdóttir, Jó-
hannes, f. 6.11. 1923, Sigríður Sól-
veig, f. 23.11. 1925, d. 1.3. 2005,
eiginmaður hennar var Ingólfur
Hannesson, Steinunn, f. 9.11. 1926,
eiginmaður hennar var Ingólfur
Pálsson, Una, f. 7.9. 1928, eig-
Anna María, f. 2.4. 1966 og uppeld-
isbróðir er Eiríkur Jónsson, f.
29.3. 1957, eiginkona hans er Lena
Jónsson Engström. Sonur Eiríks
og Guðbjargar Hinriksdóttur er
Þorgrímur Gunnar, f. 10.3. 1982.
Björn ólst upp í stórum systk-
inahópi á Dýrfinnustöðum í Akra-
hreppi í Skagafirði. Elstu systk-
inin öxluðu snemma ábyrgð á
æskuheimilinu ásamt móður sinni
og ömmu, þegar faðir þeirra
missti heilsuna. Á unglingsárum
réð Björn sig til kaupamennsku á
bóndabæ í Reykjavík og á her-
námsárunum var hann í bygging-
arvinnu í Reykjavík. Við annan
bróður sinn festi hann síðar kaup
á jarðýtu og vann að túnrækt fyrir
bændur í Skagafirði. Lengi vel
stundaði hann svo vegavinnu
ásamt öðrum bræðrum sínum.
Björn var sjálfmenntaður, víðles-
inn og hagmæltur eins og hann
átti ættir að rekja til. Hann keypti
jörðina Hofsstaði í Viðvíkursveit í
Skagafirði árið 1962 og stundaði
þar hrossarækt. Hofsstaðabónd-
inn þótti gestrisinn heim að sækja,
söngur, gleði og miklar rökræður
voru einkennandi fyrir „parole“ á
Hofstöðum. Björn hætti ekki bú-
skap fyrr en heilsan krafðist þess.
Síðustu árin dvaldi hann á Heil-
brigðisstofnuninni á Sauðárkróki.
Útför Björns verður gerð frá
Hofsstaðakirkju í Skagafirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
inmaður hennar er
Kristján Jónsson,
Kristfríður, f. 23.8.
1929, fyrri eig-
inmaður hennar var
Höskuldur Þor-
steinsson, seinni eig-
inmaður hennar var
Eyjólfur Ágústsson,
Friðfríður Dodda, f.
8.12. 1931, eig-
inmaður hennar er
Friðrik Friðriksson,
Hólmfríður Svandís,
f. 11.12. 1932, d. 5.8.
1987, eiginmaður
hennar var Valgarð Björnsson.
Uppeldissystkini Björns voru
Björgvin Eyjólfsson, f. 16.8. 1935,
d. 12.2. 1961, eiginkona hans var
Jónína Óskarsdóttir, Guðrún Eyj-
ólfsdóttir, f. 4.10. 1936, eig-
inmaður hennar er J. Ingimar
Hansson.
Dóttir Björns og Sigríðar Ei-
ríksdóttur er Guðbjörg, f. 1.12.
1961, sambýlismaður Jón V. Gísla-
son. Börn þeirra eru Berglind
Eygló, f. 19.5. 1984 og Björn Þórð-
ur, f. 14.11. 1986. Systkini Guð-
bjargar og börn Sigríðar eru
stúlka, andvana fædd 30.6. 1965,
Pabbi minn.
Nú hefur sigið á þín „draumanótt
með fangið fullt af friði og ró“. Þó
þér hafi fundist biðin eftir hvíldinni
orðin ærið löng, þá var gleðin yfir
lífinu aldrei fjarri og þannig minnist
ég þín. Ætíð lofandi lífið og fagn-
andi hverju því sem gat glætt trú
þína á mennskuna og góð verk
manna. Þú leiddir mig, litla stúlku,
um grundir og mela, gróin tún og
moldarslóða, kenndir mér að sjá og
leita að fegurðinni í hinu smáa,
staldra við og strjúka grasið. Við
leituðum að hreiðrum, læddumst að
fuglum og klöppuðum folöldum. Þá
hlóstu við, þegar hestarnir þínir og
folöldin hópuðust til þín og væntu
góðgerða þinna: Hlýleg orð, molar
og strokur. Ég efast um að gæfari
og geðstilltari gæðingar hafi þekkst
en hestarnir þínir á Hofstöðum. Þú
sagðir að það mætti mæla gæði
þjóðar af því hvernig komið væri
fram við þá sem minna mega sín.
Þú kenndir mér að það skipti máli
að hafa skoðun og sitja ekki hjá, en
átök voru þér aldrei að skapi. Mað-
urinn þarf að hafa fyrir því að
hugsa og skyldi ætíð leita að því
sem getur orðið til góðs. Nú hefur
þú kvatt, minningar sækja að. Þó
síðustu sólarhringarnir okkar sam-
an væru um margt erfiðir, þá vil ég
trúa því að þú hafir vitað af mér hjá
þér allt til hinstu stundar. Hver veit
nema þreyttur hugur þinn hafi þá
líka fylgt mínum til bernskunnar
þegar höndin mín laumaðist til að
fela sig í lófa þínum. Þakka þér fyr-
ir lífið, pabbi.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við fjarð-
arströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum)
Þín þekkta handarhreyfing,
hendi lyft til að heilsa og kveðja; og
þín eigin orð eru nú mín kveðja til
þín:
„Þetta er í lagi – allt í stakasta
lagi.“
Þín dóttir,
Guðbjörg.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund
og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund.
(Sigurður Hansen)
Berglind Eygló og Björn Þórður
Í minni fjölskyldu var Björn á
Hofsstöðum aldrei kallaður annað
en Bjössi frændi. Margri ánægju-
stundinni eyddi ég við eldhúsborðið
á Hofsstöðum og enn heyri ég hann
segja ,,sjáið þið ekki veisluna“ eða
„sjóddu strax kaffi, kona“. En þó að
Bjössi frændi væri ætíð óspar á
veitingarnar skiptu þær ekki mestu
máli, heldur umræðurnar, sem
snerust um allt milli himins og jarð-
ar, allt frá sjálfvirkum hrossataðs-
dreifurum til vangaveltna um hvað
tæki við að lokinni þessari jarðvist.
Ævinlega lagði Bjössi frændi sig
fram um að vera á öndverðum meiði
og þá var nú betra að geta fært rök
fyrir sínu máli, eða teljast „einþátt-
ungur“ ella. Aldrei heyrði ég hann
þó leggja hnjóðsyrði til nokkurs
manns. Iðulega snerist umræðuefn-
ið um stjórnmál. Sjóndeildarhring-
urinn var þá ekki bundinn við Við-
víkursveitina og til dæmis dugði
ekki annað en að geta tjáð sig um
ástandið í Austurlöndum fjær. Eitt
sinn færði Bjössi frændi mér Pe-
restrojkuna til aflestrar. Nokkru
síðar spurði hann hvort ég væri bú-
in að lesa bókina. En svaraði sér
sjálfur, ég hefði náttúrlega ekki
gert það. Mér leið eins og ég hefði
fallið á prófi.
Bjössi frændi var hagyrtur vel en
kaus sjaldnast að flíka skáldskap
sínum. Og, ef hann gerði það, þá lét
hann gjarna í það skína að einhver
annar hefði ort. Þá þótti mér vegur
minn hafa aukist hvað mest, er
hann fór að sýna mér eina og eina
vísu og spyrja mig álits. Og af hon-
um og bræðrum hans nam ég dýr-
finnskuna, ómetanlegt veganesti
nýbúans í Skagafirði.
Bjössi frændi var einstaklega
barngóður og fylgdist ávallt vel
með yngri kynslóðinni, sem enda
hændist að honum. Ósjaldan skrapp
hann suður eftir til að kíkja á „þá
litlu“, eins og hann kallaði frændur
sína í Hjarðarhaga alla tíð, jafnvel
þótt þeir væru löngu orðnir höfðinu
hærri en hann. Hann færði þeim
gjarna sinn brjóstsykursmolann
hvorum og var svo óðara rokinn aft-
ur, í mesta lagi að hann hefði tíma
fyrir hálfan kaffibolla og hugsan-
lega eins og einn tappa. Þeim
bræðrum þótti afar vænt um Bjössa
frænda og eru honum færðar sér-
stakar þakkir fyrir einstaka alúð við
þá.
Bjössi frændi bjó lengst af einn,
eftir að hann flutti að Hofsstöðum.
Ekki verður annað sagt en að ná-
grannarnir hafi reynst honum vel
með hin og þessi viðvikin. Oft átti
hann þó til að hringja suður eftir og
biðja Nafna sinn að koma strax. Og
þá var yfirleitt affarasælast að
bregðast við skjótt, því þrátt fyrir
öll rólegheitin lá Bjössa frænda yf-
irleitt dálítið á, ef hann á annað
borð fór af stað.
Það var gestkvæmt á Hofsstöð-
um hér áður fyrr, fjölmargir muna
„parólin“ kringum Laufskálarétt og
ýmsir áttu þar fastan næturstað í
Skagafirði. Ávallt lá gestabókin á
eldhúsborðinu og í hana skyldu allir
skrifa. Síðustu árin hans þar heima
slapp ég þó orðið við að kvitta. Þá
var gestakomum farið að fækka
eins og verða vill og ég kom gjarna
við, ef ekki var aðkomubíll á
hlaðinu. Oft lá hann í rúmi sínu, en
þegar ég kallaði inn að ég væri
komin, stóð sjaldnast á svarinu. Ég
átti að sjóða kaffi og finna Gam-
meldanskinn. Af honum kvaðst
hann þurfa eitt staup daglega, sam-
kvæmt læknisráði.
Ég heimsótti Bjössa frænda á
sjúkrahúsið fyrir nokkrum dögum.
Þegar ég yfirgaf hann var ekki ör-
grannt um að tár hryndu af hvörm-
um, enda var mér ljóst að ég hafði
verið að kveðja þennan aldna höfð-
ingja, sem nú er sárt saknað. Hitt
vissi ég einnig, að honum var mál að
halda af stað og að hann yrði kall-
inu feginn. Blessuð sé minning
Bjössa frænda, fari hann vel.
Guðbjörgu dóttur Björns, fjöl-
skyldu hennar og systkinunum færi
ég samúðarkveðjur.
Hjördís.
Það er fallegt útsýnið frá Hof-
stöðum þar sem Skagafjörðurinn
með Drangeyna eins og perlu á
sjávarborðinu blasir við, ægifögur
og seiðandi. Síðast þegar ég heim-
sótti vin minn Björn á Hofsstöðum
sat hann við glugga á sjúkrahúsinu
á Sauðarkróki og horfði fjarrænn á
fallegt útsýnið og Drangeyna blasa
við á firðinum. Það var eins og hann
fengi ekki nóg af þessu útsýni, þó
vestan vatna væri.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum kveðja Björn vin minn á
Hofstöðum og þakka honum sam-
vistina, þó hin síðari ár hafi stund-
irnar verið of fáar. Þær eru ófáar
stundirnar sem fóru í rökræður um
lífsins gagn og nauðsynjar, en sam-
ræður við Björn voru fastir liðir í
heimsóknum í Skagafjörðinn. Björn
var mjög vel heima á flestum svið-
um mannlífsins, vel lesinn og fylgd-
ist mjög vel með því sem gerðist.
Hann hafði mikla réttlætiskennd og
afstaða hans var tengd „lítilmagn-
anum“ eins og hann orðaði það, en
af þeim hafði hann stöðugar
áhyggjur. Ekki var hann hrifinn af
Bandaríkjunum og þeirra „brölti“
og í löngum samræðum kom fram
hjá Birni hversu varhugaverðir þeir
væru í fortíð og nútíð. Á hann kom
sérstakur svipur þegar umræðan
barst að heimsmálunum. Þessi ann-
ars glaðværi og kímni maður varð á
örskotsstund alvarlegur á svip. Það
var jafnan gestkvæmt á Hofstöðum.
Björn virkaði eins og segull sem
dró að sér aðkomufólk, enda tók
hann hlutverk sitt svo alvarlega um
tíma, að hann gat ekki brugðið sér
af bæ, því einhver gæti komið á
meðan.
Húmor hafði Björn í ómældu
magni og sá hann á kíminn hátt
spaugilegu hliðarnar á mannlífinu.
Mörg af tilsvörum hans urðu og eru
fleyg. „Ævinlega“ sagði Björn oft
þegar hann vildi leggja áherslu á
mál sitt. Veislur sem Björn hélt
heima hjá sér á Hofstöðum og kall-
aði „parol“ voru landsþekktar og
sótti þær fólk víðs vegar af landinu.
Hámark veislnanna að Hofstöðum
var þegar gestir söfnuðust við org-
elið og sungu og Björn spilaði undir
á sinn á einstæða hátt. Minningin
um Björn við orgelið í mannhafinu á
Hofstöðum er fyrirferðarmikil.
Björn varð þekktur fyrir hrossa-
rækt sína en það var eins og allir
þekkja lifibrauð hans síðustu ára-
tugina. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir á hrossarækt og bar mikla um-
hyggju fyrir stóðinu sínu. Ég sé
hann fyrir mér eina morgunstund
vera að reka stóðið ofan frá Héraðs-
vötnum og upp í átt að kirkjunni
Björn Þórður
Runólfsson
Elsku Tristan,
elsku engill.
Við fengum ekki að
hafa þig lengi hjá
okkur hérna á jörðinni og þegar
við heyrðum af ótímabæru andláti
þínu var sem himinn og haf væru
að hrynja, sársaukinn er óbærileg-
ur.
Af hverju, spyrjum við? Hvar er
sanngirnin í þessu, að taka frá okk-
ur lítinn engil sem var ekki farin
að stíga sín fyrstu skref út í heim-
inn? Ég hvíli í þeirri trú að Drott-
inn viti hvað hann er að gera, að
Guð hafi tilgang með þessu, og að
þú sért núna kominn á betri stað
þar sem vel er hugsað um þig
elsku engillinn minn.
Ég gleymi því ekki þegar við
Kapinga sáum þig í fyrsta skiptið
þegar þú komst með mömmu þinni
heim til afa Eyfa og Ingu ömmu.
Þú varst svo óttalega lítill og fal-
legur og það var svo gaman að sjá
Tristan Alexander
Jónínuson
✝ Tristan Alex-ander Jónínuson
fæddist í Reykjavík
5. júní 2006. Hann
lést 30. apríl síðast-
liðinn og verður
jarðsunginn frá
Garðakirkju í dag
og hefst athöfnin
klukkan 13.
glampann í augum
mömmu þinnar. Hún
var breytt kona, orð-
in móðir og svo
greinilega stolt af
litla prinsinum sínum.
Þú komst með sólina,
með brosinu þínu og
blíðu færðirðu okkur
öllum ást og gleði.
Það var svo ynd-
islegt, þegar við Kap-
inga fengum að passa
þig. Þú færðir okkur
frið í hjörtun og það
má með sanni segja
að þarna höfum við fengið að hafa
engil hjá okkur þá nótt. Kapinga
vildi fá að segja þér að hún saknar
þín svo mikið, elsku frændi: Það er
svo gaman að hugsa um þegar
amma Inga og afi Eyfi voru að
passa okkur og ég fékk að leika svo
mikið við þig, og mér fannst eins
og þú værir litli bróðir minn. Það
var svo gaman að hlaupa í hringi
fyrir þig því þá fórst þú alltaf að
skellihlæja, og þá fóru allir að
hlæja. Núna ertu bara hjá Guði að
passa okkur sem erum á jörðinni
ennþá, við skulum líka passa
mömmu þína.
Elsku Jónína, elsku systir, ég
bið Drottin að styrkja þig og halda
utan um þig á þessum erfiðu tím-
um hjartað mitt.
Unnur
Enn virðist það
óraunverulegt að þú
sért farinn frá okkur.
Ekki er svo langt síðan ég kynntist
þér og þú varst ekki lengi að opna
þig fyrir mér. Ég tel að við höfum
ekki aðeins verið góðir vinnufélagar
heldur einnig góðir vinir. Þú hlust-
aðir ávallt á mig, gafst mér heilræði
og sýndir mér ávallt virðingu og
stuðning. Þú varst alltaf með bros á
vör og húmorinn mikill okkar á
milli. Ég heyri ennþá í huga mér
hlátur þinn sem heyrðist ávallt hátt
þegar ég sagði einhverja vitleysu
eða þegar við vorum eitthvað að fífl-
ast í eldhúsinu. Orð eins og reiði var
ekki til í þínum orðaforða. Hvar
sem þú varst þá lýstirðu upp her-
bergið með persónutöfrum þínum.
Það voru hrein forréttindi að fá að
eiga þig að þótt það væri aðeins í
stuttan tíma.
Ég verð að játa það að ég var
Marcello
Bruno La Fata
✝ Marcello BrunoLa Fata fæddist
í Mílanó á Ítalíu.
Hann lést 4. mars
síðastliðinn.
Kveðjuathöfn um
Marcello var í Kópa-
vogskirkju 10. mars
en útför hans var
gerð í Mílanó 15.
mars.
ekki nógu sátt við það
þegar þú sagðist ætla
að yfirgefa okkur Vic-
tor og flytja til Nor-
egs því mér fannst ég
enn eiga eftir að
kynnast þér ennþá
betur. En þrátt fyrir
áætlanir þínar um að
flytja af landinu tjáðir
þú mér það að þú vild-
ir halda áfram að vera
í sambandi við mig og
ef ég vildi koma til
Tenerife þá myndir
þú hýsa mig, ég þurfti
bara að láta þig vita með fyrirvara
og veistu hvað, Marcello, ég ætlaði
að koma.
Ég vona innilega að þú hafir það
gott á himnum og að þér líði vel. Ég
veit að það sem þú vilt síst sjá er að
ég gráti þig en ég ræð ekkert við
það, því að þegar ég hugsa til þín þá
verður sú tilhugsun að ég fái ekki
að njóta nærveru þinnar lengur
þess valdandi að tárin renna niður
kinnar mínar.
Ég vil votta fjölskyldu, ættingjum
og vinum Marcello mína dýpstu
samúð og bið guð um að vera þeim
til styrktar á þessum erfiðu tímum.
Hvíl í friði, elsku Marcello, ég kveð
þig að sinni og vona að við munum
hittast síðar.
Kveðja,
Hrefna I. Jónsdóttir