Morgunblaðið - 28.06.2007, Blaðsíða 33

einstök enda býlið margverðlaunað
fyrir snyrtimennsku. Það sást hvergi
kusk, hvorki úti né inni og allt var á
sínum stað í réttri röð.
Fríða var ávallt létt á fæti og kvik í
hreyfingum. Ég sá hana, komna á ní-
ræðisaldur, hlaupa stiga eins og ung-
lingsstúlku.
Það er gæfa að hafa kynnst og verið
samferða jafnmiklu sómafólki og
þeim Skjaldfannarhjónum. Vandaðra
fólk er vandfundið.
Hjá þeim var hjálpsemin, tryggðin
og trúin á landið í fyrirrúmi. Virðing
borðin fyrir öllu sem lífsanda dregur
jafnt mönnum og málleysingjum sem
grösum og gróðri.
Smávinir fagrir foldar skart
fífill í haga rauð og blá.
Brekkusóley við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Þannig kvað Jónas Hallgrímsson
og er ég sannfærður um að Fríða tek-
ur undir þessa fögru náttúrulýsingu.
Fríða mín, ég sé þig í anda trítlandi
um tún og engi í nýjum heimkynnum
innan um smávinina okkar, fífla og
brekkusóleyjar. Við sem ólumst upp
hinum megin við ána sendum kveðjur
og þakkir. Minningarnar eru margar
og margs að minnast á slíkri stund
sem þessari. Þessi fátæklegu orð eru
ekki ætluð sem löng minningargrein
þó af nægu sé að taka en er til að
þakka þér fyrir samferðina og allan
þann hlýhug, tryggð og vináttu sem
þið sýnduð okkur fólkinu frá Lauga-
landi og okkur í Laugarási, mér,
Möggu og börnunum okkar. Þar eru
minningar sem ekki gleymast þó að
fenni í spor.
Aðstandendum færum við innilegar
samúðarkveðjur. Megi Guð vera með
ykkur öllum um ókomin ár.
Far þú í friði, Fríða mín, og hafðu
þökk fyrir samfylgdina.
Jón Fanndal frá Laugarási.
Í dag verður kvödd merk kona,
Hólmfríður Indriðadóttir, og er mér
bæði kært og skylt að minnast hennar
nokkrum orðum. Leiðir okkar lágu þó
ekki oft saman, enda ekki næsti bær,
en við ýmsar kirkjulegar athafnir hitt-
umst við. Hún var að jafnaði mætt við
messur á Melgraseyri, bæði í hinu
gamla bænhúsi og síðar í hinni nýju
kirkju, enda söngkona góð, sem henn-
ar fólk. Einnig gisti ég eitt sinn að
hennar er ég jarðsetti mágkonu henn-
ar og fór það auðvitað ekki framhjá
mér hve heimilið var allt snyrtilegt og
vel um gengið. Bækur margar og um
hin ýmsu efni, enda hún upp alin við
bóklega iðju. Er enda heimilið enn í
sama stíl hvað þetta hvorttveggja
varðar nú á dögum á tíð sonar hennar
Indriða og konu hans.
Ekki veit sá er þetta ritar hvernig
Hólmfríður hefur kunnað við sig
fyrstu ár hér við Djúp, en óvíða er fal-
legra bæjarstæði en á Skjaldfönn.
Bærinn í grænu túninu með fjallið að
baki og ána framundan en dalurinn
grasi gróinn. Hún var alla tíð mikill
unnandi íslenzkrar náttúru og mun
henni lítt hafa getizt að óvæginni sókn
peningaafla gegn landinu, er þau leita
að skildingum, til hvers skildi hvorki
ég né hún. Nægjusemi var henni í
blóð borin sem þeirri kynslóð er hún
var af. Fór vel með allt er hún hafði
undir höndum. Börn voru í hennar
umsjá á sumrum og veit ég um að vel
þókti þeim og vænt um alla vist þar.
Var heimilislífið og með þeim hætti að
þar fór saman glaðværð og reglusemi.
Í hennar skjóli var árum saman ein-
stæðingskona og var það mikið álag á
Hólmfríði með öðru því er sinna
þurfti, því mikillar umönnunar og
hjúkrunar þurfti hér við er aldur og
hrörnun sóktu á.
Hún var greind kona með afbrigð-
um, vinavönd og vinaföst, hamingju-
kona í einkalífi, þau hjón samhent, en
mann sinn, Aðalstein, missti hún fyrir
mörgum árum, börn þeirra þrjú far-
sæl og minnist ég þeirra sem
skemmtilegra nemenda hér við skóla
héraðsins.
Þessi fáu kveðjuorð eru rituð með
þakklæti í huga fyrir góða viðkynn-
ingu og vinsemd í okkar garð hér í
Vatnsfirði.
Hún kvaddi þetta líf á Jónsmessu-
nótt og hafði þá lifað langa stund –
tæplega hundrað og eitt ár.
Vatnsfirði við Ísafjarðardjúp,
Baldur Vilhelmsson.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JÚNÍ 2007 33
✝ Ragnar Þór-hallsson fæddist
á Laufási í Ket-
ildölum í Arnarfirði
13. nóvember 1933.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Felli í
Reykjavík 25. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Marta Guð-
mundsdóttir, f.
27.7. 1901, d. 13.5.
1987, og Þórhallur
Guðmundsson, f.
9.2. 1900, d. 30.6.
1987. Systkini Ragnars eru Guð-
mundur, f. 20.6. 1922, d. 2.12.
1941, Ragnar Níels, f. 1.4. 1924,
d. 10.7. 1924, Margrét, f. 1.4.
1925, Guðrún, f. 18.1. 1927,
Hólmfríður, f. 17.8. 1930, d.
26.11. 1999, Sigurður Stefán, f.
22.11. 1931, Kristbjörg, f. 22.10.
1938, og Guðmunda Erla, f. 4.2.
1942.
Ragnar kvæntist Sif Karls-
dóttur frá Húsavík um jólin
1961. Þau skildu. Synir Ragnars
og Sifjar eru Karl,
f. 1.4. 1962, og
Kári, f. 9.12. 1964,
báðir fæddir í
Reykjavík. Sif flutt-
ist til Bandaríkj-
anna ásamt son-
unum.
Ragnar ólst upp í
Laufási og síðar á
Bíldudal. Hann
stundaði nám við
Héraðsskólann á
Laugarvatni og síð-
ar við Iðnskólann í
Reykjavík, þar sem
hann lauk námi í pípulögnum.
Milli þess sem hann sótti skóla
sinnti Ragnar ýmsum störfum til
lands og sjávar. Meðal annars
var hann lengi í millilandasigl-
ingum. Eftir að hafa tekið meist-
arapróf í pípulögnum starfaði
Ragnar um tíma við þá iðn. Síð-
ustu árin áður en heilsan brast
starfaði hann hjá Málningu hf. í
Kópavogi.
Útför Ragnars hefur farið
fram í kyrrþey að hans eigin ósk.
Ragnar mágur minn og vinur er
látinn. Kynni okkar hófust lítillega á
seinni hluta 6. áratugar síðustu ald-
ar, en þá var hann fyrir stuttu kom-
inn heim úr nokkurra ára siglingu
um heimsins höf. Sjálfur dvaldi ég
árum saman erlendis eftir það svo
kynni okkar voru fyrst endurnýjuð
eftir heimkomuna. Samgangur okk-
ar var ekki mikill í byrjun. Ragnar
vann ýmis störf til lands og sjávar á
þessum tíma, lærði pípulagnir, fékk
meistararéttindi í þeirri iðngrein og
vann nokkur ár við pípulagnir. Segja
má að kynni okkar hafi fyrst orðið
náin, þegar hann réð sig til starfa hjá
Málningu hf. í Kópavogi þar sem við
áttum samleið í nokkur ár, eða þar til
heilsa hans brast. Ragnar var þá tíð-
ur gestur á heimili okkar hjóna,
gætti meira að segja bús og barna
þegar við skruppum í stuttar ferðir
til útlanda. Drengirnir okkar minn-
ast enn þess tíma með Ragga
frænda, enda var þá brugðið frá vana
hversdagsleikans.
Ragnar var skarpvel gefinn og
tekið var til minnis hans hvar sem
hann kom. Hann myndaði sér
ákveðnar skoðanir á málum, sem
voru ekki alltaf í takti við skoðanir
annarra. Þegar þannig stóð á lá hann
ekkert á skoðunum sínum, rökstuddi
þær af mælsku, enda hvatvís og var
hvassyrtur, ef honum fannst á sig
hallað. Kom það oftar en ekki niður á
þeim sem síst skyldi, þeim sem næst
honum stóðu og best vildu. Áhrifa-
menn samtímans virtust honum ekki
sérlega hugstæðir. Hans menn voru
hetjur Íslendingasagnanna, sem
hjuggu mann og annan og féllu síðan
með sæmd. Hann var mjög vel lesinn
í þeim fræðum og í vinahópi, þegar
vel lá á honum, skýrði hann gjarnan
frá heilu viðburðunum úr þessum
sögum og vitnaði orðrétt í orðræður
manna. Honum voru hugstæð síð-
ustu orð Þormóðar Kolbrúnarskálds
eftir Stiklastaðabardaga, þá er hann
kippti á brott örinni sem stóð honum
í hjartastað og tágar af hjartanu
fylgdu með: „Vel hefur konungurinn
alið oss. Feitt er mér enn um hjarta-
rætur.“ Til að undirstrika hug sinn
til þessa tíma fór Ragnar ekki dult
með að vera ásatrúar. Eins og marg-
ir Íslendingar hélt Ragnar mikið upp
á Njálu. Flestir Njáluunnendur eiga
sér sína söguhetju. Hetja Ragnars
var kappinn Kári Sölmundarson,
sem elti brennumenn uppi og felldi
hvern af öðrum. Einhvern tíma í
góðu tómi trúði Ragnar mér fyrir
því, að hann hefði skírt yngri son
sinn, Kára, eftir söguhetjunni úr
Njálu. Ragnar var mjög ljóðelskur,
las mikið af ljóðum og fór með heilu
ljóðabálkana, þegar sá gállinn var á
honum. Hann hélt mikið upp á Dav-
íð, en ég hygg að Steinn Steinarr og
Vilhjálmur frá Skáholti hafi verið
hans skáld og ekki fjarri að hann hafi
með sínu napra skopskyni talið sig
eiga samleið með þeim. Honum voru
hugstæð lok kvæðis Vilhjálms, Jesús
Kristur og ég:
Hver síðastur þú sagðir að yrði fyrstur,
en svona varð nú endirinn með þig.
Og úr því að þeir krossfestu þig, Kristur,
hvað gera þeir við ræfil eins og mig?
Ragnar var miklum kostum gædd-
ur og sérlundaður á sinn hátt. Það er
eftirsjá í slíkum drengjum og skaði
að þeir skulu ekki ná að að njóta sín
sem skyldi í lifanda lífi. Hann fór
ekki vel með líf sitt, missti heilsuna
um aldur fram og var öryrki seinustu
áratugina. Þegar minnst er á Ragn-
ar, hvort sem er við kunningja hans
eða starfsfólk á heilbrigðisstofnun-
um, sem hann sótti oft, eru ummælin
þau sömu, Ragnar var spes. Blessuð
sé minning hans.
Óskar Maríusson.
Ragnar Þórhallsson
Kveðja frá starfsfólki
HEKLU hf.
Friðbjörn Agnarsson, sem hér er
minnst, var löggiltur endurskoðandi
og tengdist Heklu hf. sem verktaki
og starfsmaður fyrirtækisins á því
sviði í 50 ár. Hann lét af störfum fyr-
ir tæpum þremur árum þegar hann
náði sjötugsaldri. Andlát Friðbjörns
bar brátt að þar sem hann var stadd-
ur á ferðalagi fjarri ættjörðinni, en
það kom þeim, sem til hans þekktu,
ekki svo mjög á óvart, vegna þess að
hann hafði ekki gengið heill til skóg-
ar í nokkur ár.
Hver er sem veit, nær daggir drjúpa,
hvar dafnar fræ, sem ná skal hæst.
Hver er sem veit, nær knéin krjúpa
við kirkjuskör, hvað Guði er næst.
(Einar Benediktsson)
Friðbjörn var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur, kominn af
ættum traustra bænda í Árnessýslu
og Húnaþingi, og hafði gaman af að
rekja þau tengsl. Hann ólst upp í
austurbænum, nánar tiltekið við
Bjarnarstíg þar sem hann bjó síðan
alla tíð. Hann gekk í Austurbæjar-
skóla og eftir það í Verslunarskóla
Íslands, þaðan sem hann lauk prófi
árið 1954. Að því loknu stundaði
hann nám í endurskoðun við Háskóla
Íslands og á Endurskoðunarstofu
Kolbeins Jóhannessonar og hlaut
löggildingu í þeirri grein árið 1960.
Friðbjörn tengdist ungur KFUM og
var virkur þátttakandi í þeim ágæta
félagsskap lengi frameftir ævi. Eink-
um lét hann sér annt um starfið í
Vatnaskógi og naut hreyfingin þar
fagþekkingar hans á sviði bókhalds
og endurskoðunar.
Friðbjörn Agnarsson
✝ Friðbjörn Agn-arsson fæddist
24. nóvember 1934.
Hann lést 28. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Anna Margrét Þor-
kelsdóttir, f. 14.
ágúst 1903, d. 17.
mars 1993, og Agn-
ar Guðmundsson, f.
17. september 1883,
d. 3. ágúst 1965.
Bróðir Friðbjörns
er Guðmundur Agn-
arsson, f. 7. apríl
1938.
Friðbjörn var jarðsunginn 18.
maí.
Á seinni hluta ævi
sinnar gerði Friðbjörn
víðreist um heiminn
og sóttist sérstaklega
eftir að koma til fjar-
lægra landa og kynn-
ast sérkennum fram-
andi þjóða. Eftir slíkar
heimshornareisur
miðlaði hann gjarnan
reynslu sinni til okkar,
samstarfsmanna
sinna, með líflegum
frásögnum af því sem
fyrir augun hafði bor-
ið, og lýsingum af
skemmtilegum atvikum. Í brjósti
Friðbjörns bærðist listrænn streng-
ur, sem birtist í því að hann notaði
hvert tækifæri á ferðum sínum er-
lendis og hér heima til að sækja list-
sýningar, tónleika og leikhús. Það
var þó ætíð á hreinu, að hans mati,
hvað væri list, og gerði hann skörp
skil á milli nútíma „dægurlistar“ og
hinnar sígildu, enda átti Friðbjörn
t.d. gott safn málverka, m.a. eftir
gömlu íslensku „meistarana“, sem
nú hafa hlotið uppreisn æru. Það fer
ekki hjá því, að fólk, sem starfar
lengi saman, jafnvel þó að á fjöl-
mennum vinnustað sé, kynnist náið
og tengist gjarnan vináttuböndum.
Það á einmitt við nú, þegar við kveðj-
um Friðbjörn Agnarsson að lokinni
hans jarðvist.
Við minnumst hans nú sem
manns, sem ástundaði reglusemi í
starfi og leik, viðhafði fagleg vinnu-
brögð og mat trúmennsku og heið-
arleika ofar öðrum gildum. Hann var
dagfarsprúður maður, sem lagði
jafnan gott til málanna, enda naut
hann álits og virðingar meðal starfs-
félaga sinna. Friðbjörn var að vissu
leyti einfari og gat virkað fráhrind-
andi í viðurvist ókunnugra, en við
sem vorum samvistum við hann dag-
lega vissum að undir yfirborðinu var
heilsteypt sál og gott hjartalag. Það,
ásamt hans sérstöku kímnigáfu,
gerði samverustundir með honum
þægilegar og eftirminnilegar. Frið-
björn hélt tengslum við okkur í
Heklu eftir að hann hætti hér störf-
um, og kom til að kveðja okkur dag-
inn áður en hann fór í sína seinustu
utanlandsferð, sem reyndist hans
hinsta för í þessum heimi. Nú fáum
við ekki lengur að heyra ferðasögur
frá fjarlægum heimshornum, krydd-
aðar hans lifandi frásagnargleði, en
við geymum minninguna um góðan
og vammlausan mann.
Hver er að dómi æðsta góður, –
hver er hér smár og hver er stór?
– Í hverju strái er himingróður,
í hverjum dropa reginsjór.
(Einar Benediktsson)
Friðbjörn var ókvæntur og barn-
laus. Hann bjó lengst af með móður
sinni, eða þar til hún lést háöldruð.
Við vottum eftirlifandi bróður hans
og fjölskyldu dýpstu samúð.
Fh. starfsfólks Heklu hf.
Finnbogi Eyjólfsson.
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
KLEMENTÍNU MARGRÉTAR
KLEMENZDÓTTUR,
Hagamel 31,
Reykjavík.
Margrét Björgvinsdóttir, Þráinn Viggósson,
Magdalena Björgvinsdóttir,
Kolbrún Björgvinsdóttir,
Dröfn Björgvinsdóttir, Þorgeir Jónsson,
Mjöll Björgvinsdóttir, Ólafur Stefánsson,
Drífa Björgvinsdóttir, Benedikt Þ. Gröndal,
Hrönn Björgvinsdóttir,
ömmubörn, langömmubörn og langalangömmubarn.
✝
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi,
HARALDUR BJARNASON
fv. bóndi,
Stóru-Mástungu I,
Réttarheiði 36,
Hveragerði,
sem lést 23. júní, verður jarðsunginn frá Stóra-
Núpskirkju, laugardaginn 30. júní kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans
er bent á Krabbameinsfélagið.
Ragnheiður Haraldsdóttir,
Þórir Haraldsson,
Vaka Haraldsdóttir,
Haukur Haraldsson,
Bjarni Haraldsson,
Kolbrún Haraldsdóttir,
Ragnar Haraldsson,
Örn Haraldsson,
tengdabörn og barnabörn.