Morgunblaðið - 20.09.2007, Blaðsíða 31

Kæri Henrý, mér var mikið
brugðið við fréttir af fráfalli þínu. Þú
varst í blóma lífs þíns þegar þú varst
kallaður frá okkur. Það var öllum
ljóst er hafa umgengist þig að þú
varst dáður af þínum samferða-
mönnum, hjálpsamur við alla er leit-
uðu til þín, og ætíð viljugur að rétta
hjálparhönd. Ég hafði ekki komið til
Þórshafnar í mörg ár og móðir mín,
Bára Lárusdóttir frá Heiði, hafði
ekki heldur komið um langt skeið.
Nú í sumar, þegar ég var á Íslandi,
var ég ákveðinn að koma og sérstak-
lega á Káta daga. Móðir mín ákvað
einnig að koma og vil ég þakka þér
alla aðstoðina í sumar. Þessir dagar
voru frábærir, aðstaðan öll til fyr-
irmyndar. Góðar minningar voru
rifjaðar upp frá skemmtilegum tím-
um, en ekki síst, nýjar minningar
búnar til. Ég get sagt að þessi end-
urkoma móður minnar til Þórshafn-
ar var stórkostleg. Hún hitti margt
fólk sem hún hafði ekki séð til
margra ára, og voru endurfundir
ykkar mjög góðir og hlýir. Við áttum
stutta stund þessa helgi, en góða og
eftirminnilega stund. Það er alveg
ljóst að reynt verður að koma á Káta
daga á ári hverju, en mikill missir
verður að hafa þig ekki þar.
Sem ungur maður kom ég ávallt
til Þórshafnar og var það eins og ég
byggi þarna, þekkti alla og spilaði
fótbolta o.s.frv. Ég fór með þér í
ferðir og man vel hversu tengdur þú
varst félagslífinu. Ávallt hress,
skemmtilegur og skildir eftir þína
hlýju.
Það liðu mörg ár frá því að ég
fluttist til Bandaríkjanna þar til við
áttum einhvern tíma til að spjalla.
Því veit ég ekki hvað hefur verið að
gerast í þínu lífi undanfarin ár. En
ég vil þakka þinn vinskap, góðvild og
aðstoð í gegnum árin.
Þín verður sárt saknað af mörg-
um, og veður mikill missir fyrir
Þórshöfn að þú sért farinn á betri
stað. Ég vil votta fjölskyldu þinni
mína innilegustu samúð og vona að
góður Guð gefi þeim öllum styrk í
sinni sorg.
Kveðja,
Ingimar Örn Pétursson.
Látinn er á Þórshöfn, langt um
aldur fram, flokksfélagi minn sóma-
maðurinn Henrý Már Ásgrímsson,
en hann varð bráðkvaddur á heimili
sínu 14. september síðastliðinn.
Ég kynntist Henrý í kosningabar-
áttunni fyrir alþingiskosningarnar
árið 2003 og tókst með okkur mikill
og góður kunningsskapur sem síðan
þróaðist í vináttu sem varað hefur
síðan.
Henry var formaður Samfylking-
arfélagsins á Þórshöfn frá stofnun
þess. Hann var þar í raun og veru
allt í öllu hjá okkur jafnaðarmönnum
og vann kosningavinnuna, boðaði
fundi og leiddi okkur frambjóðendur
milli manna og staða á Þórshöfn.
Hann var duglegur og jákvæður
maður með sterka réttlætiskennd
og stórt jafnaðarmannshjarta.
Það var gaman og fróðlegt að
ræða við Henrý um atvinnu- og vel-
ferðamál, að ég tali nú ekki um
byggða- og samgöngumál. Þá hófst
hann á flug og ræddi þessi mál af
mikilli þekkingu og reynslu og var
úrræða- og tillögugóður. Ekki
minnkaði áhugi hans eftir að flokkur
okkar komst í ríkisstjórn og oft
þurfti að ræða málin.
Henrý var verkstjóri í Áhaldahúsi
Þórshafnar og gekk, að mér fannst, í
öll störf, hvort sem var í flugturn-
inum eða við höfnina.
Henrý var ákaflega bóngóður
maður og oft varð ég vitni að því að
hringt var í hann og hann beðinn að
bjarga þessu og hinu. Fróðlegt var
að hlusta á hann og oft lauk hann
samtali með þessum orðum: „Þetta
er ekkert mál – ég redda þessu.“
Við jafnaðarmenn höfum nú misst
traustan vin og góðan bandamann.
Meiri er þó missir ættingjanna sem
sjá nú á eftir góðum dreng. Ég sendi
þeim samúðarkveðjur mínar og veit
að ég mæli líka fyrir munn allra
flokksfélaga okkar í kjördæminu.
Við minnumst Henrýs með virðingu,
hlýhug og þakklæti.
Vertu sæll kæri vinur – þín verður
sárt saknað.
Kristján L. Möller.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2007 31
✝ GuðmundurValur Guð-
mundsson fæddist í
Reykjavík hinn 19.
maí 1926. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni hinn
13. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Jónsson
símaverkstjóri, f.
1896, d. 1966 og
Sigurást Guðrún
Níelsdóttir hús-
móðir, f. 1896, d.
1978. Guðmundur var annar í
röð fjögurra systkina. Eftirlif-
andi eru Karl, f. 1924 , Steinn, f.
1932 og Marsibil, f. 1939.
Guðmundur giftist árið 1950
Vilhelmínu Kirstínu Magnús-
dóttur, f. 15.3. 1925. Eignuðust
þau fjögur börn, þau eru 1)
Magnús Már, f. 1951, kvæntur
Sigurbjörgu Sigurðardóttur, f.
1952 , börn þeirra eru Guð-
mundur Þór, f. 1974, Vilhelmína,
f. 1979, d. 1982, Sóley Rut, f.
1983, og Erla Dröfn, f. 1983. 2)
Sigrún, f. 1954, gift
Kjartani Ingvasyni,
f. 1953, börn þeirra
eru Davíð, f. 1982,
dóttir hans Kol-
brún Kemala, f.
2004, og Kári, f.
1992. 3) Níels Rafn,
f. 1962, kvæntur
Sigrúnu Arn-
ardóttur, f. 1963,
börn þeirra eru
Tómas (fóstur-
sonur), f. 1988,
Tinna, f. 1992, og
Bryndís, f. 2003. 4)
Njáll Hákon, f. 1964, börn hans
Andrea, f. 1993 og Friðrik, f.
1997.
Guðmundur vann ýmis störf
um ævina. Hann var m.a. leigu-
bílstjóri hjá Hreyfli og Bæj-
arleiðum og starfaði í vara-
hlutaverslun Sveins Egilssonar
hf. um árabil. Síðustu starfsárin
var hann vaktmaður á Vífils-
staðaspítala.
Guðmundur verður jarðsung-
inn frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Í byrjun árs 1973 fór sá sem
þetta skrifar að venja komur sínar í
Búland 6 hér í borg. Aðdráttarafl
heimasætunnar var aflvakinn og til-
finningar til hennar ástæðan. Í upp-
hafi hélt ungi maðurinn að pabbi
stúlkunnar myndi reynast erfiður
og e.t.v. andvígur þessum sam-
drætti einkadóttur sinnar við þenn-
an slána. En sá ótti reyndist
ástæðulaus. Mummi tók mér vel og
reyndi að greiða götu mína í hví-
vetna, hvort sem var að eignast
fyrsta bílinn eða finna framtíðar-
starfið. Reyndar fór það svo að
hann bæði útvegaði okkur unga
fólkinu fyrsta bílinn og fann ágætt
starf fyrir tengdasoninn hjá vini
sínum Jóni Adolfssyni í varahluta-
verslun hjá Sveini Egilssyni hf.
Mummi vann sjálfur hjá því fyrir-
tæki, var vinsæll og vel liðinn jafnt
af samstarfsmönnum sem við-
skiptavinum. Hjálpsemi, greiðvikni
og þjónustulund voru honum eðlis-
lægar og reyndust honum vel, jafnt
í starfi sem í einkalífi. Hann þurfti
ungur maður að berjast fyrir sínu
og var kappsfullur í því að ná mark-
miðum sínum. Hann var ungur
kominn í vinnu og ætlaði sér í sjó-
mennsku. Sá draumur varð að mar-
tröð þegar hann sautján ára messa-
gutti á Súðinni særist lífshættulega
í árás þýskrar sprengjuflugvélar. Í
tvö ár var Mummi að ná sér, en með
hvatningu og stuðningi yngri bróð-
ur síns Steins kom hann mætti í
ónýta vinstri höndina með því að
reyra skíðastaf við hana og stunda
skíðaíþróttina með bróður sínum og
öðru ungu fólki frá Reykjavík uppi í
Jósefsdal.
Ástríða hans var samt knatt-
spyrnan sem hann iðkaði af kappi
ásamt bræðrum sínum í knatt-
spyrnufélaginu Fram. Hann spilaði
í meistaraflokki Fram í 15 ár og var
einnig virkur sem knattspyrnu-
þjálfari og dómari. Hann stofnaði
ásamt öðrum skíðaáhugamönnum í
Fram skíðadeild og var um skeið
formaður hennar. Vann hann ötul-
lega að uppbyggingu skíðasvæðis
félagsins í Bláfjöllum. Mummi var
góður skákmaður og keppti með
skákliði Hreyfils og vann oft til
verðlauna. Skoðanir hans á þjóð-
félaginu mótuðust af því umhverfi
sem hann ólst upp í . Hann var jafn-
aðarmaður og trúði á réttlátt þjóð-
félag. Hann hafði sérstaklega gam-
an af kveðskap og var alþýðu-
skáldið Steinn Steinarr honum sér-
lega hugstætt. Kunni hann heilu
kvæðin eftir þetta uppáhaldsljóð-
skáld sitt.
Síðustu sex ár ævi sinnar dvaldi
hann á hjúkrunarheimilinu Sóltúni í
sérbýli. Hann var skapgóður og ein-
staklega ljúfur í umgengni þrátt
fyrir veikindi sín. Það var hugsað
sérstaklega vel um hann á Sóltúni.
Að lokum vil ég kveðja þig, kæri
tengdapabbi, með ljóðlínum skálds-
ins góða sem þú hafðir svo mikið
dálæti á.
Og líf hvers manns, hve miklu sem hann
glatar,
svo myrkum töfrum slungin örlög hlaut.
Þín visna hönd, sem vann þér ei til matar,
skal velta þungum steini úr annars braut.
Þín ást, þinn draumur, allt, sem gleymsku
huldist,
og útsog tímans bar frá strönd þíns lands.
Það lifði samt, hve lengi sem það duldist,
þú leizt það seinna í hjarta annars manns.
(Steinn Steinarr.)
Kjartan.
Mig langar í fáum orðum að
minnast tengdaföður míns.
Hann andaðist 13. september á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni þar sem
hann var búinn að dvelja í tæp sex
ár.
Hann var búinn að vera með
hægfara heilabilun til margra ára
sem dró úr getu hans til að taka
þátt í lífinu síðustu árin.
Það hafa verið góðar stundir með
fjölskyldunni síðustu daga þar sem
við höfum verið að rifja upp brot úr
lífi Guðmundar og finnst mér ég
hafa séð nýja mynd af tengdaföður
mínum.
Hann lenti í alvarlegu slysi 17 ára
gamall og var vart hugað líf. Hann
náði sér upp úr því og átti glæstan
feril sem fótboltamaður eftir það,
bæði sem leikmaður meistaraflokks
Fram, þjálfari og síðar dómari.
Hann var einnig í hópi manna
sem byggðu upp skíðasvæði Fram í
Bláfjöllum. Hann var góður skák-
maður og kenndi barnabörnunum
þá list.
Í tvígang komu tengdaforeldrar
mínir til okkar Nielsar til Englands
til að veita aðstoð og var það okkur
ómetanleg hjálp. Þau sáu um bú og
börn meðan við foreldrarnir vorum
að vinna. Minningarnar frá þeim
tíma ylja okkur nú þegar horft er til
baka.
Síðustu árin hafa sennilega verið
tengdapabba erfið. Það er erfitt að
missa áttir og geta ekki tekið þátt í
lífinu. Hann var samt alla tíð svo
líkamlega hraustur, myndarlegur
og leit svo vel út að það villti sýn á
því hve veikur hann var.
En nú er hann búinn að fá hvíld-
ina og er frjáls ferða sinna, engum
háður. Guð geymi hann.
Elsku Mína mín og fjölskyldan
öll, Guð gefi ykkur styrk á þessum
tímamótum.
Sigrún Arnardóttir.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að afi sé látinn. Hann afi sem alltaf
hefur verið til staðar. Ég á frábær-
ar minningar um hann afa og minn-
isstæðir eru þeir tveir vetur sem
hann og amma bjuggu með okkur
fjölskyldunni í Englandi, pössuðu
okkur Tómas og fylgdu okkur þang-
að sem við vildum fara. Síðustu árin
hafa verið erfið fyrir þig afi minn en
það er gott að hugsa til þess að þú
sért kominn á góðan stað þar sem
þú getur fundið frið. Guð geymi þig.
Tinna Níelsdóttir.
Elsku afi.
Nú ertu farinn frá okkur. Lífið
var búið að vera þér erfitt síðast-
liðin ár en samt sem áður varstu
alltaf svo hnyttinn og skemmtileg-
ur, gast alltaf komið okkur til að
brosa. Þú varst yndislegur afi og
góður heimilisfaðir, fjölskyldan og
heimilið voru þér mikils virði.
Okkur eru minnisstæðar allar
samverustundirnar í Safamýrinni
þar sem alltaf var tekið vel á móti
okkur. Þú varst alltaf svo hjálpleg-
ur, tókst að þér allt uppvaskið í
stóru fjölskylduboðunum og varst
snöggur að því. Á tímabili ferðuðust
þið amma mikið til Spánar og þú
komst svo dökkur og sællegur til
baka.
Minningarnar sem við eigum eru
margar og munum við ávallt varð-
veita þær í hjörtum okkar.
Og vatnið starir, starir köldum augum
á stirndan himin yfir bleikum tindum.
Og inni í dalnum dökkir skuggar trjánna
við dapra geisla tunglsins stíga dans.
Og yfir sandinn, langar óraleiðir,
lýsir tunglið spor þín, þreytti maður,
og bregður köldum, annarlegum glampa
á andlit þitt.
Ég sé þig hverfa, hverfa inn í skuggann.
Og yfir öllu vakir þögnin – þögnin.
(Steinn Steinarr)
Guðmundur Þór, Sóley Rut,
Erla Dröfn & co.
Elsku afi minn, þegar ég var lítill
strákur tókstu á móti mér með bros
á vör, ég kveð þig með tárum. En
þegar ég lít til baka yfir farinn veg
og allar þær góðu stundir sem við
áttum saman læðist fram lítið bros.
Þegar ég labbaði inn í afaherbergið
í Safamýrinni og sá alla bikarana og
verðlaunapeningana upp í hillu
hugsaði ég alltaf mér: „Mig langar
að verða jafngóður í knattspyrnu og
skák og fá bikara líka.“ Fyrir ungan
strák sem var að stíga sín fyrstu
skref í íþróttum var þetta eins og að
horfa á demanta.
Þú tókst mig undir þinn vernd-
arvæng og kenndir mér að tefla,
hafðir þolinmæði í að tefla við
pjakkinn sem náði ekki einu sinni
með fæturna niður á gólf úr stóln-
um. Sýndir mér hvernig ég ætti að
þjálfa bæði hægri og vinstri fótinn
jafnt í fótboltanum en fyrst og
fremst íþróttamannshugsun. Og
alltaf, afi minn, skaustu því að, að
„margur er knár þótt hann sé
smár“. Þetta eru gildi sem ég verð
þér ævinlega þakklátur fyrir og að
hafa beint mér á íþróttabrautina er
ómetanlegt.
Ég leit upp til þín og á alltaf eftir
að gera. Þú varst sannur keppn-
ismaður með hjarta íþróttamanns.
Fyrst var það knattspyrnan, svo
þjálfunin og svo loks dómgæslan. Á
seinni árum barðistu svo hetjulega
við sjúkdóm sem var mjög erfiður
viðureignar en aldrei gafstu upp.
Þegar mamma kom heim úr Sól-
túninu og sagði mér að þú værir
farinn að gleyma hlutum og þekktir
engan lengur vildi ég ekki trúa því,
því alltaf mundirðu hver hann Dav-
íð var.
Þegar ég kom svo í síðustu heim-
sóknina til þín til að kveðja þig,
elsku afi minn, talaði ég við þig eins
og við gerðum alltaf í æsku. Ég rifj-
aði upp alla þá góðu tíma sem við
áttum saman. Ég bað fyrir þér og
bað Guð um að passa þig þegar tím-
inn myndi koma.
Það var sannur heiður að fá að
kynnast hetju eins og þér, afi minn,
og minningin um þig á eftir að lifa í
hjörtum okkar allra um ókomna tíð.
Þú ert kominn á góðan stað þar sem
ríkir eilífur friður þar sem þú getur
horft niður til okkar og passað okk-
ur og leiðbeint okkur til betri vegar.
Mér þykir vænt um þig afi minn
og þú átt alltaf eftir að eiga stórt
pláss í hjartanu á mér. Þú varst
sönn hetja og sannur víkingur og
þegar við hittumst aftur hvar og
hvenær sem það verður þá setjumst
við að tafli eins og við gerðum forð-
um og tökum eina bröndótta.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Davíð Kjartansson.
Í dag kveðjum við Selfyssingar
eftirminnilegan og góðan þjálfara
sem lagði grunninn að góðum ár-
angri og velgengni knattspyrnu-
íþróttarinnar á Selfossi fyrir fjöru-
tíu og tveimur árum. Það er margs
að minnast þegar litið er til baka og
rifjuð upp góð kynni af manni, sem
kom með jafn áhrifaríkum hætti inn
í líf okkar strákanna á Selfossi fyrir
tæpri hálfri öld. Eins og annars
staðar á landinu var mikill áhugi á
knattspyrnu á þessum árum og
hugur í mönnum að senda meist-
araflokk til þátttöku í Íslandsmót.
Eftir nokkra leit að þjálfara var
Guðmundur Valur Guðmundsson
ráðinn sem þjálfari meistaraflokks
karla í knattspyrnu á Selfossi eftir
ábendingu frá Karli bróður hans.
Það var mikil eftirvænting að fá
þjálfara úr Reykjavík til að annast
þjálfun.
Hæfileikar Guðmundar komu
fljótt í ljós, ungir og áhugasamir
drengir fjölmenntu á æfingar hjá
honum og nutu leiðsagnar hans. Í
framhaldinu var sú ákvörðun tekin
að Guðmundur yrði ráðinn til
þriggja ára og honum falið að
byggja upp gott knattspyrnulið á
Selfossi. Árið 1965 fór að mestu í
undirbúning og þjálfun, en árið
1966 var fyrst keppt í 3. deild karla
í knattspyrnu þar sem Selfoss fór
með sigur af hólmi. Guðmundur
þjálfaði einnig 2. flokk karla þetta
árið og gerði þá að bikarmeisturum
eftir frækilegan sigur á Skaga-
mönnum. Árið 1967 þjálfaði Guð-
mundur meistaraflokk, 2. flokk og
3. flokk og náði glæsilegum árangri
í öllum flokkum. Meistaraflokkur
varð í öðru sæti í sínum riðli í 2.
deild, 2. flokkur varð Íslandsmeist-
ari eftir sigur á Keflavík og 3. flokk-
ur lék til úrslita í sínum aldurs-
flokki um Íslandsmeistaratitilinn.
Það er alveg hægt að fullyrða að
Guðmundur hafi komið Selfoss á
kortið eins og sagt er, svo vel gekk
honum við þjálfarastörfin á Sel-
fossi. Á þessum árum eignaðist
knattspyrnan á Selfossi sína fyrstu
landsliðsmenn í unglingaliði. Þá var
farið í keppnisferð til Færeyja og
keppt við öll sterkustu liðin með
góðum árangri. Guðmundur reynd-
ist okkur afskaplega vel í ferðinni
sem var okkar fyrsta keppnisferð
erlendis. Guðmundur var góður fé-
lagi sem leikmenn báru mikla virð-
ingu fyrir, hann æfði með þeim og
brá sér stundum í keppnisbúning
og tók þátt í kappleikjum ef þörf
var á.
Við Guðmundur urðum góðir vin-
ir í framhaldi af þessu samstarfi
sem var farsælt og gott. Ég sem
formaður deildarinnar á þessum ár-
um og konan mín höfðum nokkuð
náið samband við Guðmund og
konu hans Mínu, sem komu oft í
heimsókn á heimili okkar eftir leiki
og síðar þegar þessu tímabili lauk.
Ég minnist þess í síðustu heimsókn
Guðmundar til mín fyrir nokkrum
árum, en þá var hann orðinn veikur,
rifjuðum við upp gamla tímann.
Hann spurði um strákana sem voru
í liðinu hjá honum, hvað þeir gerðu
og hvar þeir væru niður komnir.
Þegar ég keyrði Guðmund um bæ-
inn og heimsótti nokkra liðsmenn
sem enn búa á Selfossi, sá ég hvað
honum þótti vænt um að sjá strák-
ana aftur og rifja upp fótboltaárin.
Við kveðjum Guðmund með
þakklæti fyrir góð störf í þágu
knattspyrnunnar á Selfossi, góðar
kveðjur eru einnig frá öllum leik-
mönnum og knattspyrnuforystunni
á Selfossi frá þessum árum. Ég og
kona mín sendum eftirlifandi eig-
inkonu, börnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðju
og erum þess fullviss að minningin
um Guðmund mun lifa um ókomin
ár.
Björn Ingi Gíslason.
Guðmundur Valur
Guðmundsson