Morgunblaðið - 14.10.2007, Síða 29

hugsað upphátt
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2007 29
H
vað í ósköpunum verð-
ur til þess að maður
sem hefur öðlast tölu-
verðan þroska fer
vikulega að heiman
með alls kyns vosklæðnað í fartesk-
inu, eldrauða derhúfu á hausnum og
samlitan trefil sem gæti verið af
tuskubangsa um hálsinn til að hvetja
rauðklædda menn í boltaleik í tvo
tíma? Þegar Valur varð Íslands-
meistari í fótbolta í lok síðasta mán-
aðar var ég vitaskuld mættur á völl-
inn. Ég segi vitaskuld vegna þess að
í allmörg ár höfum við bræðurnir
ásamt yngstu sonum okkar leitast
við að mæta á alla Valsleiki. Það hef-
ur verið misjafnlega gaman.
Við höfum horft upp á liðið okkar
falla úr efstu deild, rífa sig upp aftur,
aðeins til að hrynja niður á ný.
Fram að nýafstöðnu tímabili
leiddum við ekki hugann að mögu-
leika á Íslandsmeistaratitli. Tuttugu
ár eru langur tími í fótbolta og svo
löng bið eftir titli er langt handan við
að vera svekkjandi. Hún er miklu
fremur einhvers konar ástand.
Það var sannarlega tilfinninga-
þrungin stund þegar Sigurbjörn
Hreiðarsson fyrirliði kórónaði vax-
andi gengi Valsara á allra síðustu
misserum með því að hefja bikarinn
stóra á loft þennan svala og
regngráa haustdag. Svo tilfinninga-
þrungin að það kom mér í opna
skjöldu.
Ég var að reyna að rifja það upp
um daginn hvernig ég hefði orðið
Valsari og það verður að segjast að
það gekk erfiðlega. Það virðist vera
svipað með það og fæðingu mína. Ég
var bara á réttum stað á réttum
tíma.
Ég hef þó komið auga á eitt og
annað sem ef til vill varpar ljósi á
málið. Fyrstu tvö ár ævinnar bjó ég
til dæmis í húsi rétt við Melavöllinn
sem bar nafnið Valhöll og hýsti líka
höfuðstöðvar Sjálfstæðisflokksins.
Núna er þar barnaheimili. Húsið
telst vera í vesturbænum og tengslin
við Hlíðarendafélagið voru engin, en
það voru vissulega myndir af kröft-
ugum ránfugli hér og þar á veggj-
unum.
Þegar ég var tveggja ára fluttu
foreldrar mínir með frumburðinn í
Hamrahlíð. Ekki voru íþróttir of-
arlega á baugi á heimilinu, enda
pabbi virkur antisportisti og
mamma of mikil keppnismanneskja
til að geta lagt það á sig að taka þátt
í slíku. Pabbi var reyndar skráður
félagi í KR á þessum árum, en ég
held að það hafi bara fylgt ókeypis
með flokksskírteininu og gamla
heimilisfanginu. En það er stað-
reynd að ég var enn á ný á réttum
stað, því Hlíðarnar voru og eru jú
Valshverfi.
Það sem endanlega gerði svo út-
slagið um félagslega afstöðu mína í
íþróttum var fagurrauður, hvít-
bryddaður þríhyrndur Valsfáni úr
silki sem vinafólk mömmu í Dan-
mörku gaf mér þegar ég var á sjötta
árinu og í minni fyrstu utanlands-
ferð. Húsbóndinn hafði fengið þenn-
an forláta fána í Íslandsferð danska
landsliðsins nokkrum árum fyrr.
Þegar ég var orðinn handhafi
þessa glæsilega grips varð ekki aft-
ur snúið og í áraraðir hékk hann í
herberginu mínu, eða allt þar til að
hann vék fyrir helgimyndum af með-
limum Black Sabbath í kringum
1970. En löngu síðar, meðan ég var
við nám erlendis og búslóðin í
geymslu á háaloftinu hjá ömmu og
afa, hvarf þessi fáni og ég hef ekki
séð hann síðan. Fram til þessa hef
ég saknað hans. En ekki lengur.
Þegar Sigurbjörn lyfti bikarnum
þarna um daginn fann ég hvernig öll
vonbrigði fortíðarinnar leystust upp
í ylnum frá sigrinum og gleðin ríkti
ein. Sama gleði og ég upplifði þegar
ég eignaðist fánann forðum. Takk
fyrir það og til hamingju, Valsmenn.
Valur vængjum þöndum – óður til gleðinnar
Sveinbjörn I. Baldvinsson