Morgunblaðið - 18.10.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2007 35
✝ Hjálmar Kjart-ansson fæddist
á Þórsgötu 2 í
Reykjavík 14. mars
1922. Hann and-
aðist á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 7. október
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Kristrúnar Guð-
jónsdóttur hús-
freyju, lengst af á
Urðarstíg 4 í
Reykjavík, f. 10.
júní 1894, d. 14. júní 1976 og
Kjartans Jónssonar trésmiðs, f.
21. september 1899, d. 24. mars
1989. Systkini Hjálmars voru:
Jón Ragnar, f. 1919; Ingunn, f.
1923, d. 2000; Ragnheiður, f.
1925 og Kjartan Ármann, f. 1930.
Hjálmar átti einn hálfbróður,
sammæðra; Erling Dagsson, f.
1914.
Hjálmar stofnaði heimili með
Auði Marinósdóttur, f. 5. ágúst
1925, d. 8. mars 1987, fyrst á
Urðarstíg 4 og síðar í Sólheimum
27 í Reykjavík. Foreldrar Auðar
voru Guðbjörg Guðnadóttir, f.
1902, d. 1988 og Marinó Jónsson,
f. 1900, d. 1962. Hjálmar og Auð-
ur slitu samvistir árið 1978.
Auður og Hjálmar eignuðust
tvo syni, þeir eru: 1) Viktor, f.
1946, maki Magnea Guðríður
Ingólfsdóttir, f. 1947. Fósturbarn
þeirra er Jökull Viðar Harð-
arson, f. 1978, maki Vala Ósk
Ólafsdóttir, f. 1982. Börn þeirra
eru Viktor Ingi, f.
2002, Rúnar Búi, f. í
mars 2004, d. í
ágúst sama ár og
Erna Magnea Elísa,
f. 2005. 2) Kjartan
Már, f. 1960, maki
Agla Björk Ólafs-
dóttir, f. 1969. Son-
ur þeirra er Baldur
Óli, f. 2003.
Hjálmar lauk
prófi í málaraiðn
frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1946 og
fékk meistarabréf. Hann rak eig-
ið fyrirtæki, Almennu húsamál-
unina sf., sem hann stofnaði
ásamt Ástvaldi Stefánssyni, mál-
arameistara. Hjálmar starfaði við
iðn sína fram á gamals aldur.
Hjálmar lærði söng hjá Sigurði
Demetz og tók virkan þátt í tón-
listarlífi í Reykjavík, söng með
ýmsum kórum um áratugaskeið
þ.á m. Þjóðleikhúskórnum, Út-
varpskórnum, Pólýfónkórnum,
Fríkirkjukórnum og Karlakór
Reykjavíkur og var þar einsöngv-
ari. Hann tók þátt í söngleikja-
sýningum Þjóðleikhússins og fór
með hlutverk í óperum. Hann
ferðaðist víða um heiminn með
kórunum. Hann stundaði nám í
Handíða- og myndlistaskólanum
og Myndlistaskólanum í Reykja-
vík og málaði mikið í frístundum
sínum. Hjálmar verður jarðsung-
inn frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Hjálmar Kjartansson tengdafað-
ir minn lést hinn 7. október síðast-
liðinn. Hjálmar var einstaklega
hæverskur og hógvær maður í allri
framgöngu en á bak við bjó maður
með mikla listræna hæfileika. Það
sem hæst bar var söngurinn en
hann starfaði í mörgum kórum á
langri ævi. Hann hafði einstaklega
djúpa og hlýja bassarödd og eru
ófá einsöngshlutverkin sem hann
söng með þeim kórum sem hann
starfaði með. Þá söng hann einnig í
óperum og þá oft einsöng. Margir
minnast þess þegar Hjálmar söng,
Ó, helga nótt, við messu á aðfanga-
dagskvöld í Fríkirkjunni í Reykja-
vík. Þá fyrst voru jólin komin í
hugum þeirra sem á hlýddu.
Hjálmar var í Austurbæjarskól-
anum sem barn og minntist hann
oft á kennarann sinn þar, Aðalstein
Sigmundsson. Hann sá listræna
hæfileika drengsins varðandi
teikningar og málun og hvatti hann
óspart á því sviði. Seinna stundaði
Hjálmar listnám bæði í Handíða-
og myndlistaskólanum og Mynd-
listaskólanum um árabil. Allar
myndir hans sem hann vann á
þessum árum eyðilögðust í elds-
voða og varð það Hjálmari mikið
áfall. Um langt árabil hvorki mál-
aði hann né teiknaði. Smám saman
tók hann til við að mála og teikna
aftur. Eftir hann liggja ógrynni
smámynda sem hann vann að
mestu inni á heimili sínu. Undir
lokin dvaldi Hjálmar á Grund og
þar fékk hann góða aðstöðu í fönd-
urstofunni og er aðdáunarvert að
sjá þær myndir sem hann málaði
þar þrotinn að kröftum.
Hjálmar fór ungur í iðnnám og
var það ef til vill ekki tilviljun að
málaraiðnin varð fyrir valinu. Á
þeim tíma unnu málarar að ýmsum
verkefnum tengdum skreytingum,
t.d. í kirkjum og fleira. Hann rak
fyrirtækið Almennu húsamálunina
í mörg ár ásamt Ástvaldi Stefáns-
syni málarameistara. Þeir höfðu
töluverð umsvif í nokkra áratugi.
Þrátt fyrir að reka fyrirtæki og
vinna þar fullan vinnudag tókst
Hjálmari að stunda bæði söngnám
og kórastarf jafnframt vinnu. Á
þessum árum kom hann sér upp
íbúð í háhýsinu Sólheimum 27.
Þangað flutti hann 1960 ásamt
Auði konu sinni og sonum þeirra,
Viktori og Kjartani. Þar bjuggu
þau sér notalegt heimili en Auður
var smekkkona og mikil húsmóðir.
Hún var einstaklega flink í höndum
og saumaði og prjónaði mikið.
Hjálmar og Auður slitu samvistir
árið 1978. Með þeim Auði hélst
ávallt góður vinskapur en hún lést
árið 1987.
Það eru eflaust ekki margir sem
á langri lífsleið hafa átt aðeins tvö
lögheimili. Ef til vill má lesa eitt-
hvað út úr því um einstaklinginn
Hjálmar. Hann vann að sínu með
hægð og engu offorsi. Hann naut
söngsins og svo þess að mála og
dunda sér þegar færi gafst frá erli
dagsins. Hann var ekki margmáll,
en undir hljóðu og hógværu yfir-
borði var hlýr og húmorískur ein-
staklingur sem ljúft var að eiga
samverustundir með.
Þegar Hjálmar var að nálgast
áttrætt eignaðist hann góða vin-
konu, hana Dystu. Þau höfðu
þekkst fyrr á árum en bundust vin-
áttuböndum sem voru Hjálmari af-
skaplega mikils virði. Þau áttu
nokkur góð ár saman og þegar
hann var kominn á Grund leið ekki
sá dagur að Dysta kæmi ekki til
hans. Það var bæði honum og okk-
ur fjölskyldunni mikils virði hversu
natin hún var við hann fram á síð-
asta dag og verður það seint full-
þakkað.
Blessuð sé minning þín, kæri
Hjálmar.
Þín tengdadóttir
Magnea Ingólfsdóttir.
Hæglátur, traustur, alltaf létt
kíminn; hann Hjálmar Kjartans
var kominn að mála. Ég man eftir
því að sem krakki þá hékk maður
yfir honum þar sem hann var að
gera fínt fyrir okkur á Ljósvalla-
götunni og reyndi að toga upp úr
honum sögur. Það voru ekki aðrir
áhugaverðari í mínu umhverfi í þá
daga. Þetta var dulafulli maðurinn
sem var svo oft á sviðinu í Þjóðleik-
húsinu. Náunginn sem fékk að vera
í allskonar búningum í leiksýning-
um og óperum.
Gangarnir hjá okkur í stóra
skrítna fjölskylduhúsinu á Ljós-
vallagötu 32 voru það flóknir og
sérstakir í allri málningarvinnu að
fólkið í húsinu sammældist um að
fá meistara Hjálmar til að sjá um
verkið. Og smám saman sá Hjálm-
ar um allt slíkt hjá okkur. Það var
svo sem ekki eins og það væri ein-
hver ókunnugur málarameistari ut-
an úr bæ sem mætti á svæðið.
Hjálmar og pabbi voru vinir og fé-
lagar frá því á unglingsárum. Það
var listaáhuginn sem leiddi þá sam-
an. Í Handíða- og myndlistaskól-
anum lágu saman þeirra leiðir.
Báðir fóru ungir að teikna og síðan
að ferðast saman og syngja saman.
Á árunum fyrir og upp úr 1940
voru kvartettar eins vinsælir og
bítlabönd voru á mínum unglings-
árum. Þeir allra frægustu úti í
heimi voru Comedian Harmonists,
en hér á landi var það MA-kvart-
ettinn sem var stóra númerið.
Pabbi og Hjálmar stofnuðu kvart-
ett. Ég man enn eftir að hafa sem
smákrakki setið fremst í Austur-
bæjarbíói og hlustað á Hauk og
Begga, Hjálmar og pabba. Mér
fannst þeir æðislegir. En einn
þeirra varð alvörusöngvari, Hjálm-
ar. E.t.v. hefur þessi kvartett verið
fyrsta skrefið hans inn í óperu-
sönginn. Í minni æsku var Hjálmar
Kjartansson glæsilegasti bassa-
söngvari Íslands. Hann söng alla
tíð í Þjóðleikhúskórnum og mikið
af einsöngshlutverkum bæði í leik-
húsinu og á öðrum vettvangi. Vin-
áttusambandið milli hans og pabba
hélst eftir að þeir félagarnir eign-
uðust fjölskyldur.
Ég man eftir sumrinu í Hraun-
hvammi. Þar voru Hjálmar og
Lóló, pabbi og mamma með okkur
krakkana í nokkrar vikur í bústað
úti á Álftanesi. Mér finnst að það
hafi verið sumarið 1950. Þeir fóru
saman félagarnir í bæinn í vinnuna
með Hafnarfjarðarstrætó, og með
okkur krakkana í sund í gömlu
lauginni í Norðurbænum í Firðin-
um á sunnudögum. Svo man ég eft-
ir afmælisboðum á Urðarstígnum
þegar Viktor var eitthvað þriggja
eða fjögurra ára. Svo líður tíminn,
en alltaf í gegnum öll árin sá mað-
ur Hjálmari öðru hvoru bregða fyr-
ir við að dytta að á Ljósvallagöt-
unni. En það leið alltaf lengri tími
á milli. Svo deyr pabbi og þá var
Hjálmar fyrir nokkru orðinn einn.
Það er fallegt þegar fullorðið
fólk finnur sér nýjan lífsförunaut í
stað þess að einangra sig. Mamma
keypti sér sumarbústað upp úr
1990. Allt í einu var Hjálmar farinn
að aðstoða hana við einhverjar lag-
færingar þar. Það hefur kannski
sína kosti að eiga ómyndarlega
syni sem hafa sjaldan tíma til að
gera það sem maður biður þá um?
En sem sagt, aftur var Hjálmar
kominn inn í líf okkar með sína
hæglátu og viðfelldnu framkomu.
Alltaf hefur það verið gleðilegt
að hitta hann fyrir og ómetanlegt
hvernig hann og mamma hafa lært
að lifa lífinu saman án þess að
þurfa að riðla sínum föstu venjum
og siðum. Þau hafa komið með
hamingju inn í líf hvort annars á
gamals aldri og orðið óaðskiljan-
legir vinir. Fyrir okkur börnin
hennar Dystu þá segi ég það að við
munum sakna hans Hjálmars af
því að við vitum að hún móðir okk-
ar mun sakna hans. Sonum Hjálm-
ars og fjölskyldum þeirra vottum
við okkar innilegustu samúð. Og
mamma mín, ég og við öll sam-
hryggjumst þér.
Kjartan Ragnarsson
Kveðja frá
Karlakór Reykjavíkur
Látinn er góður vinur og söng-
bróðir Hjálmar Kjartansson.
Hjálmar gekk til liðs við Karla-
kór Reykjavíkur 1978 og var mikill
fengur að hinni djúpu og fögru
bassarödd hans. Fyrsta för hans
með kórnum til útlanda var til Kína
í nóvember 1979. Minnisstætt er,
þegar hann sté út úr röðum kórsins
og söng negrasálminn „My Lord
what a morning“ og hrifust áheyr-
endur svo, að endurtaka þurfti lag-
ið. Þetta gerðist á öllum sex tón-
leikunum sem kórinn söng í Kína.
Margoft síðan bæði innan- og utan-
lands söng Hjálmar einsöng með
kórnum við miklar vinsældir
hljómleikagesta.
Hjálmar var mjög hæglátur
maður og hlýr í viðmóti og hafði
skemmtilegan húmor. Hann söng
með kórnum fram á miðjan tíunda
áratug síðustu aldar er fætur hans
gerðu honum erfitt að standa á
söngpöllum. Hjálmar var góður fé-
lagi og er hans sárt saknað af kór-
mönnum. Aðstandendum sendum
við hugheilar samúðarkveðjur.
Hjálmar Kjartansson
Þriðjudagskvöldið
11. september feng-
um við þær fréttir að
Siggi hefði látist í um-
ferðarslysi. Siggi var
góður vinur föður/
tengdaföður okkar og voru þeir
ávallt tilbúnir til að aðstoða hvor
annan, Siggi var síðast í ágúst að
hjálpa til við að steypa sökkla undir
sumarbústað sem á að fara að reisa.
Siggi var einstaklega bóngóður
og fljótur að rétta fram hjálpar-
hönd þegar þörf var á. Ef við stóð-
um í framkvæmdum vantaði okkur
iðulega verkfærin og þá var gott að
geta skotist til Sigga því öll þau
verkfæri sem hægt er að nefna á
nafn var hægt að finna í skúrnum
hjá honum og alltaf var sjálfsagt að
fá þau lánuð. Að vísu gat tekið smá
stund að finna þau en þau voru
þarna! Í vor þurftum við á vírklipp-
Sigurður Guðmarsson
✝ Sigurður Guð-marsson fæddist
22. júní 1945. Hann
lést af slysförum 11.
september síðastlið-
inn.
Útför Sigurðar
var gerð frá Ás-
kirkju 24. sept. sl..
um að halda. Siggi
átti nokkrar og fann
strax tvennar. „Hvað
þarf að klippa?“
spurði hann. „Nú, já,
þá á ég aðrar betri.“
Og það var leitað og
leitað í skúrnum en
engar fundust klipp-
urnar. „Bíðiði aðeins“
sagði Siggi og skaust
inní hús. Eftir drykk-
langa stund kom hann
með þær stærstu
klippur sem við höfð-
um nokkurn tímann
séð. Ég spurði hann hvort hann
geymdi verkfærin líka undir kodd-
anum en það varð fátt um svör. Við
kvöddum Sigga með loforði um að
klippa ekki af okkur puttana með
verkfærinu! Á haustin þegar rifs-
berin voru tilbúin hringdi Siggi til
að láta okkur vita til að við gætum
komið og tínt það sem við vildum
og svo var farið heim og búið til
hlaup og annað góðgæti úr berj-
unum.
Við sendum móður, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Stefanía, Kjartan og
Björn Róbert.
Vinur minn og fé-
lagi Kristinn R. Sig-
urjónsson er látinn.
Systkinahópurinn var stór þegar
Kiddi fæddist. Vegna fátæktar
urðu foreldrarnir að láta þennan
litla sólargeisla frá sér. Það voru
þung spor. En hann lenti hjá góðu
fólki á Hrútsstöðum (Rútsstöðum)
þeim Guðbjörgu Jónsdóttur og
Böðvari Marteinssyni. Litli fóstur-
sonurinn féll vel í hóp barna þeirra
Guðbjargar og Böðvars og fór
snemma að taka þátt í ýmsum
störfum svo sem þá var títt með
börn og vandist því ungur að
vinnu.
Heimilisbragur á Rútsstöðum
einkenndist af snyrtimennsku og
hagsýni. Böðvar var frábær smið-
ur, einkum á járn, og fóru margir
frábærir gripir frá Rútsstöðum
vítt um landið á þeim árum. Á
bernskuheimilinu lærði Kiddi því
að vinna verk sín af alúð og vand-
virkni. Mér er í fersku minni eftir
tæp 70 ár þegar ég sá Kidda fyrst
á Staðarfelli. Allir dáðust að þess-
um glæsilega unga pilti sem var
svo hress og traustvekjandi.
Við Kiddi kynntumst í Iðnskól-
anum í Reykjavík, lærðum báðir
húsasmíði, og vorum saman í glímu
í Ármanni um skeið. Kynnin jukust
smátt og smátt. Í smíðinni tókum
við að okkur verk í Dölunum. Kiddi
byggði glæsilegt hús fyrir uppeld-
isbróður sinn á Rútsstöðum. Það
er enn eitt glæsilegasta hús í sveit
á Íslandi, snyrtilegt og glæsilegt
heim að líta. Einnig byggði hann
íbúðarhús á Fjósum. Ég vann ég
þar með honum og þá var anzi
glatt. Við vorum á vormorgni lífs-
ins og horfðum hressir fram á veg-
inn. Er fram liðu stundir var
starfsvettvangur okkar höfuðborg-
in. Kiddi var virtur og vinsæll í
faginu fyrir sakir vandvirkni og
heiðarleika. Á þessum árum var
sumum erfitt að fá góða starfs-
menn en Kiddi reyndist sínum
mönnum afar vel. Þeir ílengdust í
Kristinn R.
Sigurjónsson
✝ Kristinn RagnarSigurjónsson
fæddist í Reykjavík
4. ágúst 1920. Hann
lést á heimili sínu,
Ásbraut 7 í Kópa-
vogi, 5. október síð-
astliðinn.
Útför Kristins var
gerð frá Langholts-
kirkju 11. október
sl.
starfi því hann mat
þá mikils og þeir
vildu vinna honum
vel. Þetta varð til
þess að æði mikil
störf hlóðust á Kidda
en hann var víkingur
til allra verka og oft
kallaður til að leysa
úr flóknum ágrein-
ingsmálum enda
mjög klár í faginu, af-
ar lipur samninga-
maður og sanngjarn í
dómum.
Kiddi var um langt
árabil formaður Breiðfirðinga-
félagsins og skilaði að vanda góðu
verki enda unni hann mjög sveit-
inni sinni og vildi henni allt hið
besta. Íþróttirnar áttu hug hans
enda mjög liðtækur í öllum þeim
íþróttum sem hann stundaði, af-
burða hraustmenni og framkoman
prúðmannleg og drengileg í allri
keppni.
Kiddi var mikill lánsmaður í
einkalífi, kvæntist frábærri mynd-
arkonu, Kristínu Halldórsdóttur,
sem skapaði þeim yndislegt og hlý-
legt heimili. Þau eignuðust mikil
myndarbörn sem bera æskuheimil-
inu fagurt vitni. Að leiðarlokum
viljum við hjónin þakka fölskvalaus
kynni og hollráð góðs vinar. Við
vottum Kristínu, börnum þeirra
hjóna, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum dýpstu samúð. Kæri vinur,
við kveðjum þig við þessa strönd
og óskum þér guðs blessunar á
fyrirheitna landinu.
Kristinn Sveinsson
frá Sveinsstöðum,
Margrét Jörundsdóttir.