Morgunblaðið - 18.10.2007, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Magnús Jónssonfæddist á Litla
Dunki í Hörðudal í
Dalasýslu 18. októ-
ber 1927. Hann and-
aðist á sjúkrahúsinu
í Stykkishólmi 9.
október síðastliðinn
Foreldrar hans voru
Kristjana Ingiríður
Kristjánsdóttir, f.
12.9. 1902, d. 13.12.
1993 og Jón Laxdal,
f. 7.12.1891, d. 19.1.
1981. Systkini
Magnúsar eru sjö,
Unnur, f. 23.8. 1923, d. 29.4. 1986,
Svanlaug, dó á fyrsta ári, Gísli, f.
9.1. 1926, d. 7.9. 1994, Kristján, f.
28.10. 1931, Gunnar, f. 14.11.
1934, Steinar, f. 20.5. 1938 og
Rögnvaldur, f. 27.4. 1941. For-
eldrar Magnúsar bjuggu á Litla
Dunki þar sem hann ólst upp til
sextán ára aldurs en þá fluttu þau
búferlum og hófu búskap í
Blönduhlíð í sama hreppi.
Magnús kvæntist
Magdalenu Eiríks-
dóttur en þau slitu
samvistum. Dóttir
hennar er Unnur
Ásgeirsdóttir. Þau
bjuggu í Reykja-
vík.
Árið 1972 hóf
Magnús sambúð
með Kristínu Ingu
Kristjánsdóttur og
bjuggu þau í Álfa-
tröðum í Hörðudal
til 1996 en fluttust
síðan í Búðardal.
Magnús fór fljótlega að vinna
fyrir sér og stundaði ýmsa vinnu
og þar á meðal sjómennsku og
byggingarvinnu. Hann vann í Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar þau
ár sem hann bjó í Reykjavík.
Magnús var síðan bóndi í Álfa-
tröðum í 24 ár.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Snóksdalskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Mig langar að minnast Magnúsar
bróður míns í nokkrum orðum.
Magnús hafði margt til að bera, las
mikið, var minnugur og fróðleiksfús.
Ekki varð þó af langri skólagöngu ut-
an einn vetur í Reykholti. Hann var
verkmaður góður, og með sterkari
mönnum. Man ég hann lyfta þungum
hlutum sem ekki margir hefðu leikið
eftir. Mér er minnisstætt þegar mig
drengstaulann, átta ára, langaði að
gera kartöflugarð, en þá kom Maggi,
lagði mér lið og stakk upp garðinn.
Á þessum árum var venjan sú að
unglingarnir fóru fljótt að vinna og
fór Maggi á vertíð, en varð seinna
starfsmaður í Ölgerðinni í Reykjavík.
Síðar fluttist hann aftur í Dalina þar
sem við unnum saman í brúarvinnu
og seinna meir í byggingavinnu hjá
mér. Magnús var ósérhlífinn dugnað-
arforkur. Það var stundum kraftmik-
ið og ekki mjög heflað sem gat hrotið
út úr Magga ef hlutirnir gengu ekki
alveg að óskum og vakti það jafnan
nokkra kátínu viðstaddra. Þetta var
hans ávani og eiginleiki sem engum
brá við sem til þekktu.
Maggi gerðist síðan bóndi í Álfa-
tröðum, nálægt æskuslóðum okkar,
með sambýliskonu sinni Diddu.
Lögðu þau hart að sér við búskapinn
og sinntu þeirri vinnu af alúð. Synir
mínir Sigurður og Gunnar voru þar í
sauðburði og eiga þaðan góðar minn-
ingar. Þegar heilsan fór að gefa sig
hjá Magnúsi brugðu þau búi og
keyptu sér gott hús í Búðardal. Það
var alltaf gaman að koma í heimsókn
til þeirra og var þar léttleikinn í fyr-
irrúmi ásamt ýmsu spjalli um daginn
og veginn.
Með þökk fyrir góðar samveru-
stundir. Kæra Didda, innilegar sam-
úðarkveðjur.
Gunnar A. Jónsson
og fjölskylda.
Minn ágæti bróðir Magnús eða
Maggi sem hann var jafnan kallaður
af skyldmennum og vinum dó á
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi þriðju-
daginn 9. október síðastliðinn. Hann
hafði átt við erfið veikindi að stríða í
mörg ár og var aðdáunarvert hvernig
hann tókst á við þau.
Magnús fæddist og ólst upp við
gott atlæti þó að efnin væru lítil og
þegar börnin stækkuðu voru þau
send í sumarvinnu á aðra bæi en
Magnús var nokkur sumur á Breiða-
bólstað í Miðdölum hjá frænku sinni
Guðrúnu. Hann var síðan einn vetur
við nám í héraðsskólanum í Reyk-
holti, en skólagangan varð ekki lengri
og var það honum ekki að skapi því
hann átti gott með að læra. Hann var
alla tíð mjög fróðleiksfús og las mikið
og var hafsjór af fróðleik og var
sjaldnast komið að tómum kofunum
hjá honum. Magnús fór fljótlega að
vinna fyrir sér og stundaði ýmsa
vinnu og þar á meðal sjómennsku og
byggingarvinnu. Hann var dugnað-
arforkur, ósérhlífinn og vel sterkur
en það kom oft að góðum notum því
oft var vinnan erfið. Eftir að Magnús
og Magdalena slitu samvistir fluttist
Magnús vestur í Dali og stundaði að-
allega byggingarvinnu, m.a. brúar-
vinnu, og einnig var hann við smíðar
hjá bróður sínum Gunnari. Um tíma
vorum við þrír bræðurnir saman í
brúarvinnu hjá Kristleifi á Sturlu-
reykjum. Þetta var góður og
skemmtilegur tími og var Magnús
járnamaður og sá um að framleiða
steypu í hrærivél í brýrnar en það var
ekki látið í hendur nema á þeim sem
voru bæði samviskusamir og áreið-
anlegir.
Árið 1972 hóf Magnús sambúð með
Kristínu Ingu Kristjánsdóttur frá
Bugðustöðum í Hörðudal og var það
án efa mikið gæfuspor fyrir hann.
Þau bjuggu í 24 ár í Álfatröðum í
sömu sveit og stunduðu hefðbundinn
búskap með kindur og kýr. Það var
gott að koma að Álfatröðum og sitja í
eldhúsinu yfir rjúkandi kaffi og góðu
meðlæti og ræða um allt mögulegt.
Magnús var ekki endilega að ræða
um búskap heldur um þá hluti sem í
það sinn voru efst á baugi í þjóðfélag-
inu enda pólitískur og fylgdi vinstri-
flokkunum að málum. Didda og
Maggi, brugðu búi árið 1996 og fluttu
til Búðardals, þar festu þau kaup á
fallegu húsi. Magnús stundaði ekki
fasta vinnu eftir að þau fluttu í Búð-
ardal enda var heilsan farin að
versna. Þrátt fyrir það átti hann
margar góðar stundir og notaði tím-
ann mikið við lestur góðra bóka.
Magnús var traustur og vandur að
virðingu sinni. Hann var góður vinur
vina sinna og var alla tíð mjög hrein-
skilinn. Hann sagði meiningu sína
umbúðalaust, þó þannig að það særði
ekki. Hann var hjálpsamur og taldi
ekki eftir sér að aðstoða aðra ef þörf
var á. Síðustu árin þurfti hann stöð-
ugt á meiri aðstoð að halda og var
aðdáunarvert hvað Didda gat látið
honum líða vel heima þar sem honum
þótti best að vera.
Didda mín, ég vil fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar votta þér samúð okk-
ar en við vitum að þú átt góðar minn-
ingar um gæðadreng.
Rögnvaldur.
Í dag, fimmtudag, verður til mold-
ar borinn frá sinni sóknarkirkju föð-
urbróðir minn, Magnús Jónsson fyrr-
um bóndi á Álfatröðum í Hörðudal.
Ég hef þekkt hann alla mína ævi en
fyrstu árin þó sem frænda sem bjó í
Reykjavík og kom í heimsókn í
Hörðudalinn á sumrin. Þar vann
hann hjá Ölgerð Egils Skallagríms-
sonar. Er hann fluttist aftur í Dalina
átti hann heimili í Blönduhlíð ásamt
því að stunda smíðavinnu víða og
vann þá mest hjá Gunnari bróður sín-
um sem rak trésmíðafyrirtæki.
Magnús var einn af þeim sem komu
að verki þegar ráðist var í byggingu
útihúsa í Blönduhlíð og vann ég með
honum að því verki eins og ég gat.
Voru það oft skemmtilegar stundir
enda kunni Magnús ógrynni sagna
sem hann var duglegur að segja
manni. En einnig fékk maður nú að
heyra það ef illa gekk og var þá ekki
töluð tæpitunga. Hins vegar vissi ég
að það var nú aldrei illa meint og
hafði oftast gaman af. Mikið gæfu-
spor var það Magnúsi þegar hann og
Didda á Bugðustöðum ákváðu að
rugla saman reytum sínum og í kjöl-
farið að hefja búskap á Álfatröðum
1972. Þá var oft farið þangað í heim-
sókn, ekki hvað síst til að aðstoða við
heyskap og fjárrag. Magnús var
hörkuduglegur og hlífði sér hvergi
þótt hann hefði nú stundum mátt
gera það en erfiðisvinnan hafði sett
sitt mark á hann. Að verki loknu var
gaman að setjast að veitingum og
njóta samræðu við Magnús en hann
var afar fróður um margt og fylgdist
vel með. Eins var hann, á góðri
stundu, afar skemmtilegur sögumað-
ur og sagði manni margar ógleyman-
legar skemmtisögur frá vegagerðar-
og Reykjavíkurárunum.
Nokkur síðustu ár hafa þau Didda
búið í Búðardal en þangað fluttu þau
er heilsu Magnúsar tók að hraka og
aðstæður til búskapar fóru versn-
andi. Að leiðarlokum þakka ég og
fjölskylda mín Magnúsi samfylgdina
og allar góðar stundir liðinna ára.
Diddu sendum við samúðarkveðjur á
erfiðri stund og biðjum henni bless-
unar.
Minning um góðan dreng lifir.
Kristján Gíslason.
Magnús Jónsson
Elsku Jóhanna. Ég
kynntist þér 1986 þeg-
ar þú hófst störf í
gamla Iðnaðarbankan-
um í Lækjargötu. Á þeim tíma leið
mér mjög illa og var mjög fáskiptin.
En þú gafst þig að mér og tókst mig
undir þinn væng. Þér tókst á mjög
stuttum tíma að hvetja mig og styrkja
út úr þeim erfiðu kringumstæðum
sem ég var í á þessum tíma. Það hafði
enginn annar staðið svona með mér
eða hreinlega skipt sér af að reyna.
Þú sýndir mér svo mikla virðingu og
hluttekningu. Þú grést yfir því sem ég
hafði ekki getað grátið yfir. En svona
varst þú. Styrkur þinn og umhyggja
fyrir öðrum einkenndu þig.
Við gátum ekki verið lengi án hvor
annarrar. Við skemmtum okkur sam-
an, unnum saman og vorum saman
öllum stundum.
1992 flutti ég til Svíþjóðar. Þú flutt-
ir nokkru seinna til Noregs þar sem
þú bjóst í nokkur ár.
Ég bjó 7 ár úti í Svíþjóð og það
varst þú sem hafðir svo upp á mér
þegar ég kom heim aftur. Þá voru
breyttar aðstæður hjá okkur báðum.
Við báðar komnar með fjölskyldur
svo við hittumst ekki oft en það var
oftar þú, elsku Jóhanna, sem tókst
upp símann og hringdir í mig. Þú
varst svo trygg þínum. Einu sinni vin-
ur – alltaf vinur.
Elsku Jóhanna. Ég heyrði síðast í
þér fyrir um þrem vikum. Þá barst þú
þig vel eins og alltaf. Á föstudeginum
fyrir andlát þitt fékk ég svo að vita að
þú værir komin upp á spítala og hlut-
irnir gerðust hratt. Ég veit í og með
að þannig hefðir þú einnig viljað hafa
það. Það var ekki þinn stíll að liggja í
rúminu. Ég fékk að kíkja á þig á spít-
alanum. Arna vinkona þín hafði málað
þig og ég mun alltaf geyma þessa
mynd af þér. Þetta varst þú, sama
glæsikonan. Jafnvel þarna hafðir þú
ekki tapað neinu af þeim sjarma sem
alltaf einkenndi þig.
Á þriðjudeginum í sömu viku höfð-
uð þið Gaui gift ykkur. Það hafði stað-
ið til í 2 ár. Vá, ég veit að þar fékkst þú
ósk þína uppfyllta. Þó svo að þetta
hefði ekki verið það prinsessubrúð-
kaup sem hefði hæft þér þá veit ég að
það var ekki það sem þér fannst
skipta máli. Þú fékkst þarna að játa
ást þína á þínum heittelskaða Gaua
frammi fyrir Guði og mönnum. Það
eru held ég allar konur sem þrá að
upplifa þessa stund og þú fékkst það.
Mér finnst það svo stórkostlegt mitt í
öllu þessu.
Ég verð einnig að minnast á krafta-
verkin þín tvö. Elsku gimsteinana
þína, Helenu og Rakel. Ég veit að þér
Jóhanna
Þorbjörnsdóttir
✝ Jóhanna Þor-björnsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. júlí 1965. Hún lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans 7.
október síðastliðinn
og var jarðsungin
frá Fossvogskirkju
17. október.
fannst erfiðast að fara
frá þeim og ég veit að
enginn getur fyllt það
skarð sem þú skilur eft-
ir, en ég veit að þær
eiga góðan pabba,
Gauja pabba, og marga
fleiri sem hjálpast nú að
við að annast gimstein-
ana þína.
Ég bið svo algóðan
Guð að styrkja og
hugga ykkur, elsku
Gaui, Helena, Rakel,
Alexandra og Karlotta.
Ég votta foreldrum og
systkinum, fjölskyldu og vinum Jó-
hönnu mína dýpstu samúð. Hugur
minn er hjá ykkur.
Elsku Jóhanna. Ég kveð þig núna.
Þegar við svo hittumst aftur verður
það eins og að við hefðum aldrei að-
skilist því hjá Guði eru þúsund ár sem
einn dagur og einn dagur sem þúsund
ár.
Ég elska þig. Takk fyrir allt. Minn-
ing þín og hvatning mun ávallt lifa.
Þín vinkona
Katrín Magnúsdóttir (Kata).
Jóhanna Þ. – Á fullu í augnablikinu.
Þannig kynnti hún sig á MSN-inu og
það var líka hennar stíll. Ég kynntist
henni fyrst þegar hún gerðist sölu-
kona hjá Otto B. Arnar ehf. þar sem
við unnum báðar um árabil. Hún kom
til vinnu – glæsileg og hnarreist – það
fylgdi henni einhver innri kraftur sem
smitaði frá sér og það var auðvelt að
hrífast með. Þrátt fyrir 15 ára aldurs-
mun tengdumst við vináttuböndum
sem voru mér mjög dýrmæt.
Við byrjuðum vinnudaginn oft með
því að fá okkur kaffibolla saman og fá
útrás fyrir spjallþörfina góða stund og
síðan var hún þotin – út að selja og hún
var alltaf að selja hvort sem hún var í
vinnunni eða ekki – stundum greip
hún tækifærið ef hún sá líklegan við-
skiptavin og við skemmtum okkur oft
yfir ólíklegustu aðstæðum utan vinnu-
tíma þar sem hún var farin að selja
vörur OBA áður en hún vissi af. Hún
mætti fólki með glaðværð og af virð-
ingu sem fólk kunni að meta – hún var
jafningi – heil og sönn í öllum sam-
skiptum.
Ég dáðist oft að kjarki hennar og
þrautseigju þar sem hún stóð ein með
litla gullmolann sinn hana Helenu og
gerði eins gott úr lífi þeirra beggja og
hún gat miðað við aðstæður og aldrei
heyrði ég hana vorkenna sjálfri sér.
Ég lærði margt af Jóhönnu og því
hvernig hún tókst á við lífið. Hún var
sannur vinur vina sinna – raungóð og
gjafmild.
Svo urðu kaflaskipti í lífi Jóhönnu
þegar hún fann Guðjón eða var það öf-
ugt – ég vissi það ekki. Hún var alla-
vega ákveðin – þennan vildi hún eiga.
Það leið svo ekki á löngu þar til annar
gullmoli leit dagsins ljós þegar Rakel
fæddist og Jóhanna sneri sér heils
hugar að móðurhlutverkinu – það var
líka hennar stíll – að gera hlutina vel.
Þar með lauk samstarfi okkar Jó-
hönnu en ekki vináttu og það þótti mér
vænt um. Við hittumst ekki oft en tók-
um upp þráðinn eins og það hefði verið
í gær þegar við hittumst.
Hún hringdi til mín snemma í sum-
ar og sagði mér frá aðstæðum sínum –
þá hafði hún von um lengri tíma en
henni var ætlaður – og hún tókst á við
þetta verkefni af æðruleysi eins og
annað sem lífið hafði rétt henni. Eins
og alltaf voru það börnin og eiginmað-
urinn sem hugur hennar snerist um.
Engin orð duga og vanmátturinn er
algjör þegar ég horfist í augu við frá-
fall minnar kæru vinkonu og eina leið-
in fyrir mig verður sú að biðja um mis-
kunn Guðs og huggun, vernd og
varðveislu yfir Guðjón, Helenu og
Rakel og aðra ástvini Jóhönnu. Bless-
uð sé minning Jóhönnu Þorbjörns-
dóttur.
Margrét Eggertsdóttir.
Kæra vinkona.
Þeim verður ekki lýst með orðum
tilfinningunum sem ég upplifi þessa
dagana. Af hverju þú ert tekin frá okk-
Á erlendri grundu
bárust mér þær fréttir
að Rósa væri látin, snögglega dró fyr-
ir sólu og sorgin tók við, þetta var
frétt sem gat komið hvenær sem var,
en var ekki velkomin. Mér fannst svo
sorglegt að heyra að Rósa væri dáin.
Rósa Björg Sveinsdóttir
✝ Rósa BjörgSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. apríl 1943. Hún
lést á St. Frans-
iskusspítalanum í
Stykkishólmi 27.
september síðastlið-
inn.
Útför Rósu var
gerð frá Grund-
arfjarðarkirkju 6.
október sl.
Hugurinn reikaði þá
fjörutíu ár aftur í tím-
ann og staldraði við í
Mosfellsdalnum, en
þar hófust okkar Rósu
kynni. Í litla sumarhús-
ið fyrir neðan Norður-
Reyki hafði flust fjöl-
skylda, hjón með þrjú
börn, Jónu, Auði og Ás-
geir.
Alltaf var gaman
þegar flutti nýtt fólk í
nágrennið. Ég var þá á
„barnapíualdrinum“ og
ekki leið á löngu þar til
ég var búin að ráða mig í pössunar-
starf hjá „nýja fólkinu“. Mér fannst
Rósa vera eins og fegurðardrottning,
rosalega smart, falleg, blíð og já bara
yndisleg. Fyrir öllu var séð á meðan
þau hjónakornin skruppu af bæ, popp
og nammi í skál, gos í glerflösku sem
var alger lúxus svo ekki sé talað um
kökur og annað góðgæti. Minningin
er bara ljúf, en það var ekki verra
þegar ljósin frá fjölskyldubílnum,
sem var vörubíll af stærstu gerð,
lýstu upp heimreiðina og Raggi lét
ljósin frá bílnum lýsa heim að húsinu
svo Rósa hans kæmist nú klakklaust
heim, slíkt var myrkrið í Dalnum.
Ekki var búsetan í Dalnum löng því
Raggi og Rósa byggðu í Markholtinu
og þar höfðu foreldrar mínir einnig
byggt sér hús og aftur urðum við ná-
grannar. Ég fékk áfram að gæta
barna þeirra og með okkur myndaðist
gott vináttusamband. Aldrei fann ég
fyrir aldursmun þó svo að á þessum
árum væri hann þónokkur. Það var
hægt að ræða allt við Rósu, innstu
leyndarmál sem stelpa á þessum aldri
átti og alltaf átti hún ráð við vand-
anum.
Svo liðu árin, alltaf vissum við hvor
af annarri og kveðjur gengu á milli.
Símtal frá Rósu yljaði mér um hjarta-
rætur, hún sem glímdi við ótrúleg
veikindi lét sig ekki muna um að slá á
þráðinn og spyrja frétta og „stappa
stálinu í stelpuna“, sem á þeim tíma
var að jafna sig eftir krankleika, sím-
talinu gleymi ég ekki.
Því miður fór lítið fyrir samveru-
stundum, það var því ólýsanleg
ánægja að hitta þau hjón á förnum
vegi yfir kaffibolla vestur í Dölum fyr-
ir rúmum tveimur árum, mikið óskap-
lega var gaman að hitta þau þar og
greinilegt að ekkert var gleymt.
Rósa mín, takk fyrir yndisleg kynni
og gömlu góðu stundirnar, ótímabært
andlát þitt er eitthvað sem er svo
ósanngjarnt en við fáum þessu ekki
breytt.
Kæri Raggi, börn, tengdabörn og
ömmubörn, mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra. Kvödd er
yndisleg kona, en minningin lifir.
Bryndís Einarsdóttir.