Morgunblaðið - 17.11.2007, Síða 44

44 LAUGARDAGUR 17. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku afi Kalli. Það
er sárt að þurfa að
kveðja þig en ég veit
að amma á eftir að taka vel á móti
þér á góðum stað. Þú varst svo stór
hluti af lífi okkar og minningarnar
eru óteljandi.
Ég minnist þín sem frábærs afa
sem hugsaðir vel um okkur og varst
alltaf hress og góður, alveg sama
hvernig þér leið. Þú varst stundum
mjög stríðinn en ef ég varð sár kall-
aði ég á ömmu og hún skammaði
þig og gaf mér ís úr frystinum.
Upp í sumó varstu alltaf tilbúinn
að spila, tefla og lesa fyrir okkur og
við drógum oft fánann að húni sam-
an. Við fórum líka oft saman á
Lækjarbakka að kíkja á húsdýrin.
Á aðfangadagskvöld fórstu alltaf
með okkur bræðurna í messu, þá
voru jólin komin, það verður skrítið
að hafa þig ekki með aftur. Fyrsta
sem þú spurðir mig þegar ég byrj-
aði í menntaskóla var hvenær ég
kæmist í hádegismat til þín. Öll
menntaskólaárin mín hef ég komið
einu sinni í viku í mat og hefur sá
tími verið ómetanlegur. Fyrst borð-
uðum við grillað brauð og Royal
búðing með berjasaft og seinna
borðuðum við í mötuneyti Gjá-
bakka. Þú kynntir mig fyrir góða
fólkinu sem bjó þar eða kom í mat-
inn. Þú varst heppinn að hafa
kynnst svona mörgu góðu fólki í
Gjábakkanum.
Vertu sæll afi minn og takk fyrir
stundirnar sem við eyddum saman.
Ég mun alltaf geyma allar góðu
minningarnar um þig.
Þitt barnabarn,
Bjarki Már Gunnarsson.
Elsku afi minn. Ég vill þakka þér
fyrir öll skemmtilegu árin sem ég
átti með þér. Það var ekkert sem
jafnaðist á að fara í sumó með afa
og ömmu. Afi var mjög barngóður
og var einstaklega duglegur að
finna eitthvað fyrir okkur að gera í
sveitinni. Eftirminnilegar eru hæð-
armælingar afa á okkur barnabörn-
unum í sumarbústaðnum.
Á menntaskólaáranum var það
fastur liður að fara í heimsókn til
nafna míns hinum megin við götuna
einu sinni í viku. Í eftirrétt gædd-
um við okkur gjarnan á Royal búð-
ing og safti og röbbuðum um dag-
inn og veginn.
Elsku afi, það verður skrítið að
fara í messu um jólin án þess að
hafa þig með. Kveðjustundin var
erfið og söknuðurinn er mikill. Ég
er virkilega stoltur að hafa átt þig
sem afa.
Minninguna um þig mun ég
geyma alla tíð. Guð blessi þig.
Karl Jóhann Gunnarsson.
Elsku afi.
Takk fyrir að leyfa mér að setja
molann út í kaffið þitt, að leyfa mér
að toga þig upp úr sætinu og telja
mér trú um að ég væri sterkasti
strákur í heimi, að telja tásurnar
mínar, að leyfa mér að monta mig
af nýjustu „meiddunum“ mínum, að
nenna að syngja „fagur fiskur í sjó“
vísuna þína og halda í höndina á
mér í óteljandi skipti, að leggja það
á þig að búa alltaf sjálfur til afmæl-
iskortið mitt sjálfur í tölvunni þinni
í staðinn fyrir að kaupa bara kort
út í búð, að fara með mig í allar
þessar óteljandi ferðir í sumó, að
leyfa mér að velja spólur úr spólu-
safninu þínu, að segja mér aftur og
aftur frá öllum þjóðsögunum og
Karl Jóhann
Gunnarsson
✝ Karl JóhannGunnarsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
desember 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum hinn 3.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá
Digraneskirkju 9.
nóvember.
kennileitunum, að
fara með mig í alla
þessa óteljandi ísbílt-
úra í Vík í Mýrdal, að
leyfa mér að fara út á
gúmmíbát í ósnum, að
leyfa mér að prófa
flottustu og tæknileg-
ustu sólgleraugu í
heimi sem pössuðu
líka á mín gleraugu,
að leyfa mér að sitja
aftur í skotti og aftur
í kerru, að leyfa mér
að skoða allar bæk-
urnar þínar þar sem
heimsmetabókin var í sérstöku
uppáhaldi, að leyfa mér að leika
með nánast hvaða dót sem er heima
hjá þér, hvort sem það voru gömul
föt, stafurinn þinn eða rándýrir
skákmenn, að halda á mér í bónda-
beygju, að leyfa mér að horfa á þig
raka þig og leyfa mér líka að fá smá
raksápu svo að ég gæti verið alveg
eins og þú, að leyfa mér að kynnast
sveitalífinu örlítið með því að fara
með mig á Lækjarbakka og í réttir,
að leyfa mér að smíða og mála og
leysa allskonar verkefni og að
borga mér mín fyrstu laun fyrir að
klifra undir sumó og ná í spýtur, að
leyfa mér að skoða kistilinn með öll-
um gömlu myndunum ykkar ömmu,
að leyfa mér að trítla upp í rúm til
þín þegar ég vaknaði snemma og
leyfa mér að kúra hjá þér á meðan
þú leystir krossgátuna þína, að
mæla hvað ég stækkaði mikið á
hverju einasta ári og skrifa það upp
á vegg, að leyfa mér að smakka
pilsner hjá þér, að gretta þig og fífl-
ast við krakkana í næsta bíl þegar
að við stoppuðum á rauðu ljósi, að
stöðva mig þegar ég hljóp of nálægt
fjallsbrúninni þótt að ég hafi ekki
skilið það á þeim tíma, að vera allt-
af til í að spila olsen olsen og veiði-
mann við mig og að leyfa mér að
vinna þig, alla þessa óteljandi royal
búðinga og hangikjötssamlokur, að
leggja það á þig að spyrja hvernig
mér gengi í lífinu, að leyfa mér að
gista og vinna ritgerðir heima hjá
þér heilu helgarnar, að hafa aldrei
hætt að stríða mér og skjóta á mig,
að kenna mér gömul og skrýtin orð
eins og „grúbján“ og „stredderí“, að
fara með mig í messu á hverjum
einasta aðfangadegi og að dotta
nokkrum sinnum með mér í kirkj-
unni og allar hinar óteljandi sam-
verustundirnar.
Fyrst og fremst, takk fyrir að
hafa verið afi minn og gefið mér all-
ar þessar góðu minningar og sýnt
mér í verki hvernig á að vera góður
og traustur fjölskyldumaður.
Ég mun aldrei gleyma þér, afi
minn.
Jón Heiðar Gunnarsson.
Elsku afi Kalli.
Það er sárt að þurfa að sætta sig
við það að þú sért farinn. En það er
mér mikill huggun að þið amma
Didda séu aftur saman eftir 9 ára
fjarveru.
Það var alltaf gott að heimsækja
ykkur ömmu þegar ég var lítil og
stundirnar þegar þú kenndir mér
vísur, þegar þú kenndir mér að
tefla, þegar þú eignaðir þér nokkr-
ar tær á fótum mínum og þegar við
spiluðum rommy frá morgni til
kvölds sem og margar aðrar eru
mér dýrmætar. Upp úr standa þó
tvær minningar og er það þegar þú
leiddir mig inn kirkjugólfið í Landa-
kirkju ásamt afa Bjarna á brúð-
kaupsdaginn minn og þegar ég bjó
hjá ykkur við frábærar aðstæður og
mikið atlæti í tvö ár.
Það að hafa fengið að búa hjá
ykkur á menntaskólaárunum var
yndislegt. Oft var mikið fjör við el-
húsborðið þar sem þú vannst í því
að reyna að æsa mig upp. Umræðu-
efni á borð við hollustu smjörs og
það hvort okkar væri meiri Vest-
mannaeyingur voru mjög algengar
og sat amma á milli okkar með bros
á vör því hún vissi að þessar þrætur
okkar ristu ekki djúpt. Á kvöldin
lágum við amma hvor í sínum stóln-
um á meðan þú varst í tölvunni ann-
að hvort að grúska í ættfræði eða
að leggja kapal en reglulega
komstu fram til að gagnrýna það að
við værum að eyða tímanum í þetta
sjónvarpsgláp. Þegar ég kom með
gesti á heimili ykkar ömmu var allt-
af tekið vel á móti þeim. Amma
passaði upp á að allir færu mettir
heim og þú leystir gestina út með
upplýsingum um forfeður sína. Það
er ekki á færi allra á sjötugsaldri að
taka að sér ungling en það gerðuð
þið með miklum sóma og er ég ekki
viss um að ég hafi þakkað ykkur
það því ég lærði margt gott af ykk-
ur ömmu sem ég hef nýtt mér á
lífsleiðinni.
Í Ásenda átti fjölskyldan öll
margar góðar stundir þar sem
amma stjórnaði ferðinni í eldhúsinu
og þú sást um að spila við okkur
krakkana og mæla hve mikið við
hefðum stækkað síðan í síðustu
heimsókn í bústaðinn. Bústaðinn
heimsóttuð þið við hvert tækifæri
en umhirða hans var ykkar sameig-
inlega áhugamál.
Já, minningarnar mínar eru
margar og ljúfar um þig, elsku afi,
og minnast synir mínir þess einnig
hve góður þú varst við þá og gráta
þeir það að geta ekki oftar heimsótt
þig í Kópavoginn þar sem alltaf var
nóg til af rúsínum.
Elsku afi Kalli, mér þykir leitt að
geta ekki fylgt þér síðustu sporin
en þú veist það að allar minningar
mínar geymi ég í hjarta mér um
ókomin ár.
Þín,
Dóra Björk.
Mig langar í örfáum orðum að
lýsa þakklæti mínu fyrir það hvað
ég var lánsamur að fá að verða eitt
að barnabörnum afa Kalla og í
sama mund vil ég minnast ömmu
Diddu .
Ég var á ellefta ári þegar fóstri
minn, Þórður Karlsson, flutti til
okkar mömmu til Vestmannaeyja
og gekk mér í föðurstað. Hann var
ekki búinn að vera nema tæpa tvo
mánuði þegar eldgosið byrjaði og
við mamma fórum í Þorlákshöfn.
Þar tók afi ásamt Jóni á móti okkur
og fór með okkur heim í Stigahlíð 2.
Þar tóku á móti okkur amma,
Gunnar og Ása. Strax við fyrsta
faðmlag frá þessu yndislega fólki
sem ég var að hitta í fyrsta skipti
fann ég hvað ég var velkominn og
alla tíð hef ég fundið fyrir ást og
væntumþykju frá þeim.
Við áttum heima í Stigahlíðinni
þar til við fluttum aftur til Eyja um
haustið. Þetta var góður tími og
ljúfar minningar um gott heimili.
Þetta var bara upphafið að góð-
um stundum sem voru oftast á
Digranesveginum og í sumarbú-
staðnum Ásenda í Reynishverfi, þar
sem allir áttu sín strik og dagsetn-
ingar á veggnum inni í herbergi.
Oftast var það mesta spennan hjá
mínum börnum að koma í Ásenda
og láta langafa mæla hæð og ræða
síðan um hvað hver hefði nú stækk-
að mikið síðan síðast. Seinni árin
var kíkt í Fannborgina í kaffi og þá
var nú oftast rætt um sjóinn og fólk
sem ættað var úr Vík og bjó í Eyj-
um og þá varð ég að standa klár á
því hver var að gera hvað.
Ég mun ævinlega verða þakk-
látur fyrir þá væntumþykju og alúð
sem ég hef fengið frá afa Kalla og
ömmu Diddu.
Elskulegur afi, takk fyrir allt.
Sigurbjörn og fjölskylda.
Ég kynntist Kalla fyrir um 35 ár-
um þegar við Ása byrjuðum að vera
saman. Það var gott að koma inn á
heimili þeirra Kalla og Diddu og
gott að vera þar. Fljótlega fékk
Kalli mig til að aðstoða sig við
launaútreikninga og afurðareikn-
inga, við það kynntumst við fljótt og
vel. Það var alltaf gott að vera með
Kalla hvort heldur var við vinnu eða
leik. Hann var afar röskur, talnag-
löggur og hafði mikinn áhuga á ætt-
fræði sem hann hafði unun af að
tala um og var líka gaman að hlusta
á, jafnvel ég gat fengið áhuga á
fræðunum, að minnsta kosti meðan
hann var að útskýra.
Engum hef ég kynnst sem börn
hafa laðast jafn sterkt að og Kalla,
engu líkara var en hann hefði
barnasegul. Hann var traustur, hlýr
og glettinn og afskaplega ólatur
maður sem skipti aldrei skapi svo
ég sæi, þó eru til um það munn-
mælasögur að slíkt hafi gerst en þá
ætíð fyrir misskilning. Við ferðuð-
umst nokkuð saman og alveg þar til
undir það síðasta keyrði Kalli alltaf
ef við vorum á ferðinni innanlands,
það var bara betra fyrir friðinn.
Hverja ferð sem hann fór stutta
sem langa var hann alltaf búinn að
ákveða hvaða leið yrði farin (þó að
það væri að sjálfsögðu ekki tilkynnt
enda keyrði hann) og út af því átti
ekki að bregða, hins vegar skipti
tíminn ekki alveg sama máli. Ef
eitthvað þurfti að kanna betur eða
við hittum einhvern sem þurfti að
ræða við þá gat tognað á túrnum,
það gekk yfirleitt fyrir að hafa
gaman ef það ögraði ekki hagsýn-
inni. Kalli þekkti marga og þurfti
oft aðeins að stoppa og taka smá-
spjall, hina sem hann þekkti ekki
kannaðist hann við meðan farið var
um Suðurland. Hann þekkti ekki
bara fólkið heldur líka fjöllin,
hólana, árnar og lækina og ég held
þúfurnar líka þegar komið var í
Mýrdalinn, honum fannst landslag
lítils virði ef það héti ekki neitt og
kunni að sjálfsögðu vísubrot sem
studdi þá kenningu.
Kalli átti til að drífa bara í að
gera það sem gera þurfti og var þá
ekki með neitt óþarfa mas. Ég man
fyrir um 30 árum þegar Kalli hætti
að reykja, en hann hafði reykt frá
13 eða 14 ára aldri og oft ekki lítið.
Það var bara drepið í rétt sísvona
og málið afgreitt, rúmri viku seinna
tók heimilisfólkið eftir því að alveg
var hætt að koma tóbak í ösku-
bakkana. Og alltaf bauð hann upp á
hnallþóru 28. febrúar upp frá því.
Sumarbústaðurinn í Ásenda var
mikill sælureitur hjá Kalla og
Diddu, þau nutu þess að fá börn og
barnabörn í heimsókn til lengri eða
skemmri dvalar og helst vildu þau
hafa okkur öll í einu, þá var glatt á
hjalla og var sofið í hverju skoti.
Kalli og Didda nutu þess að fara
með krakkana niður í fjöru og
ganga í sandinum með Reynis-
dranga á aðra hönd, Dyrhólaey á
hina og með Jökulinn sem skjald-
borg og segja þeim frá eldprest-
inum sem hafði búið þarna rétt hjá
vetrarlangt í hellisskúta, eða leyfa
þeim að klifra aðeins í stuðlaberg-
inu. Þau voru atorkuhjón í ótrúlegu
landi.
Nú hafa þau gömlu hjónin hitt
hvort annað aftur í eilífðarlandinu
og bíða okkar hinna. Mikið er ég
Guði mínum þakklátur fyrir þann
tíma sem ég fékk að vera samferða
þessu frábæra fólki.
Þröstur Einarsson.
Þegar ég hef horft á þig leika við
Auði Kristu og Andreu Hrönn
minnist ég þess þegar ég var lítil.
Þegar ég skreið í faðminn þinn,
hvernig þú lékst við okkur og sýnd-
ir okkur hvað þú varst liðugur og
svo reyndum við öll að herma eftir.
Þegar þú fórst með vísuna „Fagur
fiskur í sjó“ og svo fengum við
barnabörnin að spreyta okkur. Í
bílferðunum austur í Mýrdalinn
þegar þú sagðir okkur sögur og um
öll kennileiti á leiðinni. Ég minnist
þess í bílferðunum í Kópavoginum
þegar við áttum að heilsa álfunum í
Álfhól, þá flautaðir þú og við áttum
að vinka. Og svo mörgum árum
seinna þegar ég var komin með bíl-
próf og var að keyra þig, þá flautaði
ég og þú horfðir hneykslaður á mig:
„Hvað ertu að gera, þeir eru löngu
fluttir.“
Fyrir sex árum var ég svo heppin
að fá að búa með þér um tíma. Þá
áttum við góðar stundir saman og
hlógum mikið að því hvað ég var
hræðilegur kokkur og þú gast
stundum verið svo þver. En nú á
seinni árum varstu búinn að sættast
við eldamennskuna mína og komst
oft til okkar í mat. Ég hugsa til
þess með söknuði að horfa á þig og
Auði Kristu, hvernig þú leyfðir
henni að stjórna þér, hvar þú áttir
að sitja og þegar hún var að bjóðast
til að leiða þig og hjálpa þér að
standa upp. Og hvað þið gátuð
skemmt ykkur vel við að mata
hvort annað af rúsínum.
Ég og stelpurnar eigum eftir að
sakna þín mikið.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þórdís, Auður Krista og
Andrea Hrönn.
Nú þegar tími er kominn til að
kveðja þig, elsku afi, rifjast upp
þær skemmtilegu stundir sem ég
átti með þér á yngri árum í bænum
og fyrir austan þar sem alltaf var
glatt á hjalla. Sama hvernig veðrið
var, þó svo að maður minnist ein-
hverra rigningardaga þá var bara
gert gott úr þeim og gripið í spil
eða tekinn Fagur fiskur í sjó. Ekki
er hægt að gleyma þeim dögum
sem voru bjartir og fallegir í sveit-
inni, þegar þú fórst með okkur á
næsta sveitabæ eða niður á strönd,
en þar var farið yfir reglurnar með
hafið. En nú á síðari dögum þegar
ég var að keyra þér á sjúkrahúsið
þá vildir þú aldrei gera neitt úr því
hvernig þér leið og sagðist bara
vera nokkuð góður, þó fannst mér
þér líða ekkert of vel.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Eyþór.
Góð vinkona og
samstarfskona er lát-
in. Við Halldóra unn-
um náið saman hjá Háskóla Ís-
lands alveg þar til hún lét af
störfum féhirðis vegna aldurs á
árinu 1999. Eftir það sinnti hún
starfi svokallaðs „Skólabæjarhóps“
fyrrverandi starfsmanna HÍ á
meðan hún hafði heilsu til.
Halldóra var mjög fróð kona og
sérstaklega vel að sér í ættfræði
Halldóra Kolka Ísberg
✝ Halldóra KolkaÍsberg fæddist í
Vestmannaeyjum 3.
september 1929.
Hún andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans, Landakoti,
20. september síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Háteigskirkju 1.
október.
og þar kom enginn að
tómum kofanum hjá
henni. Hún var lif-
andi persóna, fé-
lagslynd og glaðleg
og naut sín vel meðal
fólks. Hún var ósér-
hlífin sem sýndi sig
bezt þegar ég talaði
við hana stuttu áður
en hún lézt, þá hafði
hún meiri áhyggjur
af öðrum en sjálfri
sér sem þá var orðin
fárveik.
Ég var stödd er-
lendis þegar hún lézt þann 20.
september og gat því ekki fylgt
henni til grafar.
Ég votta sonum hennar, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum ættingj-
um mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Halldóru K.
Ísberg.
Rósa Guðmundsdóttir.