Morgunblaðið - 22.11.2007, Blaðsíða 26

ferðalög
26 FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Ég vona að þú hafir komiðmeð kjól með þér“. Þettavar eitt það fyrsta semDoña Xinia, mamman í
fósturfjölskyldunni minni sagði við
mig. „Frænka mín er nefnilega að
gifta sig í dag.“ Ég var ekki búin að
vera sólarhring í landinu og var strax
á leiðinni í brúðkaup.
Athöfnin var athyglisverð og alls
ekki formleg eins og Roberto fóst-
urbróðir minn var búinn að vara mig
við. Kirkjan var opin á nokkrum
stöðum og fólk gekk inn og út eins og
því sýndist á meðan á athöfninni
stóð. Giovanni, annar fósturbróðir,
skokkaði meira að segja út í miðri
ræðu hjá prestinum og keypti sér ke-
bab og kók! Presturinn lét þennan
óróleika í fólkinu ekki á sig fá og
messaði eins og hann ætti lífið að
leysa, notaði mikið látbragð og
slengdi Biblíunni sinni á borðið oft og
mörgum sinnum orðum sínum til
áhersluauka.
Í veislunni var lítið um ræður en
þeim mun meira dansað og hlegið.
Hópur fólks í marglitum búningum
og með fjaðraskraut á höfði leiddi
dansinn sem var aðeins flóknari
heldur en „inn að miðju, út að vegg“
dansinn sem ég lærði í íþróttum í
menntaskóla. Það kom þó ekki að
sök, því þarna var nóg af strákum
sem voru meira en til í að kenna ljós-
hærðu stelpunni frá Íslandi að dansa
salsa. Síðasti dansinn var svo „allir
dansa konga“ og þar lafði ég aftan í
tannlausum afa sem vann mig í
limbói. Ég sofnaði dauðþreytt en
með bros á vör um kvöldið, fullviss
um að næstu fjórir mánuðir í Costa
Rica yrðu ljúfir.
Að veifa strætisvagni
Dvölin var þó ekki endalaus dans á
rósum og ósköp hversdagslegir hlut-
ir eins og að taka strætó tókust ekki
alltaf í fyrstu tilraun. Í Alajuela, þar
sem ég bjó, eru engar strætó-
stoppistöðvar. Þar þarf maður bara
að standa einhvers staðar þar sem
strætisvagninn á leið hjá og veifa
honum kröftuglega svo hann stoppi.
Ég var greinilega ekki nógu sann-
færandi fyrsta daginn þar sem ég
gerði heiðarlega tilraun til að taka
strætó í skólann. Bílstjórinn kinkaði
bara kolli til mín þar sem ég stóð á
rykugri gangstéttarbrúninni og
vinkaði. Það var ekki fyrr en á þriðja
hring að bílstjórinn virtist gera sér
grein fyrir því að erindi mitt með öllu
vinkinu var að fá far með honum.
Hann hleypti mér inn og útskýrði
hlæjandi fyrir mér með látbragði
hvernig maður ætti að fá strætó til að
stoppa.
Mánaðarlangt námskeið í
spænskuskóla gekk vel og þar kynnt-
ist ég fólki sem er vinir mínir enn í
dag. Skólinn var ekki eins og skólar
hér heima. Svæðið minnti á lítinn
regnskóg með óteljandi trjám þar
sem íkornar og einstaka api héldu til.
Skólastofurnar voru undir berum
himni og í frímínútum slökuðu nem-
endur á í hengirúmum og nutu þess
að spjalla eða fylgjast með kólibrí-
fuglunum og fiðrildunum. Skólinn
var alla virka daga og ég nýtti helg-
arnar í að ferðast um landið með vin-
um mínum.
Áfall að kynnast aðstæðum
á elliheimilinu
Eftir mánaðardvöl í Costa Rica
var komið að sjálfboðavinnunni á elli-
heimilinu. Það hafði í för með sér að
ég þurfti að læra að rata á nýjan stað
og taka nýjan strætó. Það gekk fljótt
og áfallalaust fyrir sig fyrir utan alla
hundana. Þennan mánuð sem ég
hafði dvalið í Alajuela horfði ég mikið
á fréttirnar í sjónvarpinu. Mér til
mikillar skelfingar voru oft fréttir af
hræðilegum hundum sem höfðu orð-
ið fólki að bana. Á leið minni á elli-
heimilið var allt morandi í flækings-
hundum. Ég var með hjartað í
buxunum í hvert skipti sem ég þurfti
að klofa yfir einn slíkan og hvenær
sem ég gat tók ég stóran sveig
framhjá þeim.
Það var mikið áfall að byrja að
vinna á elliheimilinu því aðstæður
voru ekki þær sem maður á að venj-
ast á elliheimilum hér heima. Ég
vann á karladeildinni og karlarnir
komu allir úr mikilli fátækt og áttu
ekki neitt. Þeir gistu margir saman í
herbergi og fengu tilbreytingarlítinn
mat. Þegar aðstæðurnar vöndust
varð vinnan betri og með tímanum
fór mér að þykja vænt um staðinn.
Allir, vistmenn sem starfsmenn,
voru ofboðslega góðir við mig. For-
stöðukonan var meira að segja svo
hrifin af mér að hún vildi helst hafa
mig út af fyrir sig inni á skrifstofu
hjá sér. Eftir nokkra daga þar inni að
telja peninga fyrir hana og hlusta á
kristna útvarpsstöð gerði ég þó upp-
reisn og lét hana góðlátlega vita að
mér líkaði betur að vera með gömlu
körlunum að spjalla eins og ég átti að
vera að gera. Þeir voru ofsalega góð-
ir og sætir þeir gömlu og vildu allir
vera vinir mínir. Þeir voru sífellt að
lauma til mín grjóthörðu nammi sem
hafði örugglega verið lengur í vasa
þeirra en getur talist hollt. Ég brosti
bara og stakk því í töskuna mína.
Einn var frumlegri en hinir þar
sem hann eyddi öllum deginum sín-
um í að tína appelsínur sem hann svo
gaf mér og forstöðukonunni í lok
dags. Þarna var líka lítil gömul kona
sem gekk í litríkum fötum og spilaði
á falskan gítar fyrir þá sem voru til-
búnir að borga smáaur. Hún spilaði
bara tvö lög, La Cucaracha og annað
frumsamið. Gamla fólkið sagði mér
sögur af fjölskyldum sínum og talaði
um veikindi sín eins og gamalla er
siður. Vinnan var á köflum krefjandi
en ofsalega gefandi. Eina stundina
var ég miður mín af heimþrá og von-
leysi yfir þessu öllu saman en það
lagaðist alltaf þegar einhver þeirra
gömlu kom til mín, sagði að ég væri
góð stúlka og brosti til mín tannlausu
brosi.
Costa Rica Sú hlið sem blasir við ferðamönnum er venjulega fagurt landslag og framandi staðir. Hið daglega líf á
sér þó aðrar hliðar og lífsbaráttan getur reynst mörgum íbúum erfið.
Heima Gatan sem fósturfjölskylda Gyðu bjó í í Alajuela, en þar var margt
öðruvísi en hún átti að venjast, t.d. voru engar strætóstoppistöðvar.
Ein af fjölskyldunni Gyða og José María, yngsta barnabarn hjónanna sem
hún bjó hjá. Myndin var tekin um jólin í fyrra.
Jólin Fjölskyldan á aðfangadagskvöld. Synir hjónanna komu allir með kon-
ur sínar og börn í heimsókn og það var líf og fjör við að opna pakkana.
Ævintýraleg dvöl á Costa Rica
Það dreymir marga um að kynnast framandi slóðum og vilja þeir þá gjarn-
an kynnast í leiðinni fólkinu í landinu. Gyða Erlingsdóttir lét slíka drauma
rætast og brá sér á mánaðarlangt spænsku námskeið á hjá ICLC, stofnun
sem síðan útvegaði henni þriggja mánaða sjálfboðavinnu á elliheimili.
Þarna var líka lítil gömul
kona sem gekk í litríkum
fötum og spilaði á falskan
gítar fyrir þá sem voru til-
búnir að borga smáaur.
23.800
Vika í Danmörku
kr. - ótakmarkaður akstur,
kaskó, þjófavörn, flugvallargjald
og skattar.
Ford Fiesta eða sambærilegur
522 44 00 • www.hertz.is
Bókaðu bílinn heima
- og fáðu 500 Vildarpunkta
frá
ÍS
L
E
N
S
K
A
/S
IA
.I
S
/H
E
R
3
69
19
0
4/
07