Morgunblaðið - 22.11.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2007 35
✝ IngibjörgBarðadóttir
fæddist á Siglufirði
17. ágúst 1943. Hún
andaðist á heimili
sínu, Spítalastíg 4 í
Reykjavík, hinn 12.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Barði Geirmundur
Steinþór Barðason
skipstjóri, f. 19.
febrúar 1904, d. 26.
maí 1969, og Ást-
hildur Helga Þor-
steinsdóttir, f. 10. júlí 1904, d. 28.
apríl 1964. Systir Ingibjargar var
Sigurlaug, f. 20. maí 1931, d. 13.
september 2005, gift Valdimar
Friðbjörnssyni skipstjóra, f. 6.
janúar 1926, f. 19. júní 1996. Börn
þeirra eru Helga, f. 1952, Björg, f.
1953, Barði, f. 1959, og Guðrún
Margrét, f. 1962.
Ingibjörg giftist
hinn 7. mars sl.,
sambýlismanni sín-
um til 30 ára,
Garðari Jónassyni,
f. 9. nóvember 1913.
Hann er sonur
hjónanna Jónasar
Eyjólfssonar, f.
1852, d. 1939 og
Guðbjargar Teits-
dóttur, f. 1874, d.
1937.
Ingibjörg útskrif-
aðist frá Gagn-
fræðaskóla Siglu-
fjarðar, árið 1959 og fór þaðan í
nám við Húsmæðraskólann á
Laugarvatni. Ingibjörg starfaði
lengst af hjá Skeljungi í Skerja-
firði þar sem hún kynntist eftirlif-
andi eiginmanni sínum.
Útför Ingibjargar verður gerð
út frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Svo frá heimi
til himinsala
frelstar sálir fara.
Sýta syrgjendur
sóllausa daga
angurgusti í.
(Jónas Hallgrímsson.)
Nú er nú farin, þessi elska. Flogin
á eigin vængjum inn í eilífðina. Laus
við lævísan sjúkdóm sem markaði
allt hennar líf, nokkuð sem enginn
heyrði hana nokkurn tíma kvarta yf-
ir, það var frekar að hún afsakaði að
það væri óþægilegt fyrir aðra en
hana sjálfa. Ólíkt mörgum mannin-
um sem verður angurvær og bitur
við að þurfa að bera slíkar byrðar
gegnum lífið virðist Inga frænka
okkar snemma hafa valið að taka ör-
lögum sínum með æðruleysi og léttu
sinni. Á þeirri rúmu hálfu öld sem við
þekktum hana sáum við hana glaða,
stundum dálítið hrygga, en aldrei
reiða. Þessu erum við að átta okkur á
nú fyrst þegar hún er farin.
Inga frænka var fastastjarna í sól-
kerfinu okkar á uppvaxtarárunum.
Þegar afi Barði dó flutti Inga til okk-
ar og allar götur síðan hefur hún ver-
ið sambland af uppalanda, frænku og
systur. Hún sáði og uppskar vænt-
umþykju og ást okkar, barna okkar
og barnabarna. Hún gleymdi aldrei
afmælum og endurgalt öll viðvik
hundraðfalt.
Fjölskyldan var Ingu frænku mik-
ilvæg, en það var samt hann Garðar
sem átti hjarta hennar og hug. Vin-
átta þeirra átti upphaf sitt hjá Skelj-
ungi og í meira en áratug löguðu þau
sig að erfiðum aðstæðum hvar Jóna,
systir Garðars, ákallaði umhyggju
þeirra vegna erfiðs sjúkdóms. Það er
erfitt að ímynda sér meiri hjarta-
gæsku en þá sem þau auðsýndu
henni allar götur fram í andlátið og
kannski ekki skrítið að Inga frænka
okkar var alsæl þegar þau loksins
gátu leyft sér að rugla reytum sínum
saman varanlega. Ég held að það hafi
aldrei verið spurning að hvort í öðru
höfðu þau fundið sinn lífsförunaut.
Það var því kannski meira gagnvart
umheiminum en hvort öðru að þau
staðfestu ást sína í Dómkirkjunni sl.
mars og erum við þakklát fyrir að
elskuleg frænka okkar fékk að eiga
hann Garðar sinn áður en hún var
hrifin á braut frá okkur. Gleði Ingu
var líka stór og einlæg þegar þau
hjónakornin ákváðu að flytja í nýtt
hreiður í Kópavoginum. Það er
Garðari til ótakmarkaðrar sæmdar
að hafa séð til þess að þessi draumur
Ingu fékk að rætast. Hún hlakkaði
meira til þess að flytja en nokkurs
annars í lífi sínu og er það því hryggi-
legt að henni var ekki gefinn tími til
að sjá þennan draum verða að veru-
leika.
Nú er hún farin, þessi elska. Hlut-
verk hennar í þroskasögu okkar er
sennilega miklu stærra en hún nokk-
urn tíma gerði sér grein fyrir. Fasta-
stjarnan okkar er flutt í annað sól-
kerfi og það eina sem við megum er
að ylja okkur við minninguna um
elskulega frænku og vissuna um að
geislar hennar fá að njóta sín í öðrum
heimi meðan við sameinumst í sökn-
uðinum. Samtímis hvílir öll okkar
samúð í ranni Garðars, sem nú má
sjá á eftir elskulegri eiginkonu sinni
og vonum við að samlyndi þeirra,
umhyggja, hlýja og ást megi áfram
ríkja þó að þau séu nú á sitt hvorum
staðnum í alheiminum.
Megi Guð og allar góðar vættir
geyma þig, elsku Inga frænka.
Helga, Björg, Barði og Guð-
rún Margrét Valdimarsbörn.
Ég man svo ljóslifandi eftir íbúð-
inni hennar Ingu frænku, á neðri
hæðinni í Selbrekkunni, innrétting-
arnar, teppið, lyktin, hringsófinn,
tekkhillurnar með öllum postulíns-
styttunum og stóra svarta Ericsson-
símanum sem söng svo myndarlega.
Í þessum minningum er Inga frænka
staðsett við eldhúsborðið andspænis
hurðinni og brosir við mér er ég birt-
ist í gættinni og býður mig velkom-
inn að „kíkka inn“. Í miðpunkti stof-
unnar var sófastóll sem ég hafði
sérstakt dálæti á. Í fjölskylduboðum
þótti mér hvergi betra að vera; setti á
svið stórkostleg leikrit með playmó-
köllum í kögrinu og áhættuatriði með
smábílum. Sófinn var líka hið besta
rúm og voðalega gott að kúra í hon-
um þegar maður var orðinn framlág-
ur.
Þegar ég var kominn á táningsár,
við upphaf framhaldsskólagöngunn-
ar gaf Inga mér svo stólinn. Þeirri
gjöf fylgdu orð hennar þess efnis að
hún vonaði að stóllinn kæmi fram-
haldsskólapiltinum vel. Það var og.
Stóllinn er enn í miklu uppáhaldi hjá
mér og á námsferlinum reyndist
hann ágætur upplestrar- og hvíldar-
staður! Það var alltaf gott að koma í
holuna til Ingu frænku og hún leit
alltaf á okkur, barnabörn Sissu og
Dadda, sem sín eigin. Það má segja
að Inga frænka hafi verið svona bón-
us amma (sem má skilja á fleiri en
einn veg!)
Minningin um Ingu frænku er svo
samofin minningunni um afa minn og
ömmu að stundum er erfitt að finna
þar skil. Það voru forréttindi mín og
okkar allra að eiga Ingu að. Þær
systur, amma og Inga, voru sjálfsagt
í hugum flestra sem dagur og nótt en
í uppvexti okkar sem yngri voru
fundum við sterkt þann kærleika og
hlýju sem var þeim báðum í blóð bor-
in.
Daginn eftir andlát Ingu sagði
mamma mér að Inga hefði verið búin
að kaupa jólagjöf handa Jósef Ými,
syni okkar Jónu. Það eitt og sagan af
stólnum er svo lýsandi fyrir hana
frænku mína sem elskaði okkur sem
sín eigin og ræktaði sambandið við
okkur alla tíð. Hún hafði ríkan áhuga
á lífi okkar og var svo stolt af okkur.
Þegar Jósef Ýmir fæddist var Inga
frænka afar spennt og vildi fá að
fylgjast með frá fyrsta degi. Þegar
snáðinn kom heim af fæðingardeild-
inni mættu móðurömmur mínar,
báðar tvær, saman að bera drenginn
augum, amma Sissa og amma Inga.
Inga mundi líka vel hvað hefði ver-
ið uppáhaldsbókin mín í æsku, fyrir
rúmum aldarfjórðungi og hafði uppi
á nýlegri endurútgáfu og gaf syni
mínum. Svona var hún Inga frænka
mín, yndisleg og ljúf sál með sitt
stóra hjarta. Hún breiddi sig yfir
okkur öll og við erum betri mann-
eskjur fyrir að hafa þekkt hana.
Takk fyrir þig, elsku amma Inga
frænka.
Jens Sigurðsson.
Ingibjörg Barðadóttir
✝ Sigurberg Sig-urðsson fæddist
á Setbergi á Ak-
ureyri 29. desem-
ber 1943. Hann
andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 12. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldarar hans
voru Sigurður Jó-
hannesson, bóndi á
Setbergi, f. 17. jan-
úar 1888, d. 16.
október 1957, og
Dagmar Jóhann-
esdóttir, f. 13. júní 1911, d. 15.
júní 1991.
Eiginkona Sigurbergs er
Hrafnhildur Frí-
mannsdóttir, f. 21.
september 1944.
Börn þeirra eru: 1)
Jónína, f. 17. ágúst.
1963, gift Þresti
Agnarssyni, 2) Sig-
urður, f. 17. októ-
ber 1973, sambýlis-
kona Kristbjörg
Eiðsdóttir, og 3)
Halldór, f. 28. ágúst
1981, sambýliskona
Hildur Andr-
ésdóttir.
Útför Sigurbergs
fer fram frá Akureyrarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Það hvílir sorg yfir Setbergi, því
að pabbi okkar er dáinn. Ekki
hefði okkur órað fyrir því, þegar í
vor var verið að bollaleggja vor-
verkin, vinna kartöflugarðinn og
labba um landið heima, að svo
skammt væri til hinna miklu vista-
skipta. En þannig eru örlögin, eng-
inn ræður sínum næturstað.
En mitt í þeirri sorg, er nú vefur
varpann heima, glampar á genginn
tíma sem við áttum með þér.
Ef til eru náttúrubörn, þá varst
þú eitt af þeim. Sífellt hlúandi að
öllum jarðargróða, vakinn og sof-
inn yfir velferð náttúrunnar.
Það eru meira að segja ljúfar
minningar tengdar kartöflugarðin-
um. Ekki þannig að við beinlínis
sæktumst eftir að setja niður á
vorin, eða taka upp að hausti, held-
ur hitt, að þetta var lífið hans
pabba sem allir tóku þátt í.
Þannig var og með allar berja-
ferðirnar, ekki endilega óskastarf,
en samt hluti af heimilisstörfunum
sem allir inntu af hendi.
En ævistarfið var þó annað, því
enginn lifir bara á berjum jarðar.
Þú varst listamaður, kröfuharður
og smámunasamur listamaður, sem
fannst listsköpun þinni farveg á
verkstæðinu þínu.
Þar áttir þú þitt ríki, þar urðu
ryðguðu járnstangirnar að glamp-
andi listaverkum, sem prýddu lóðir
leikskólanna um landið allt. Þaðan
kom allt dótið sem pabbi löngum
stundum lamdi til og formaði af
allri sinni smámunasemi og list-
fengi. Þú varst svo nýtinn á allt
efni, sífellt bjargandi verðmætum.
Þess sjást svo sem líka merkin að
húsabaki. En einn góðan dag stóð
gamli Hanomaginn gljáfægður og
gangfær úti á hlaði, Farmall Cub
og fleira því líkt. Allt var nýtt sem
nota mátti, og enginn gæti hugsað
sér að vera án í dag. Þetta voru
leiktækin þín.
Hollur var þinn heimafengni
baggi, og fyrir það allt erum við
svo þakklát. Fyrir utan kartöflurn-
ar, varst þú óþreytandi við að
draga að í búið, veiða fisk í soðið
eða hengja upp í reyk. Sennilega
er reykkofinn þinn sá eini sinnar
tegundar innan bæjarmarkanna.
Þaðan kom líka hangikjötið, hangi-
kjötið sem lét jólin byrja í Set-
bergi. Þú fórst heldur ekki dult
með jólabarnið í þér. Fyrir hver jól
fórstu að leiðum látinna ættingja
og vina og skildir þeim eftir kerta-
ljós. Þannig er minningin um jólin
hans pabba, gerandi öllum svo gott
sem verða mátti. Mest þótti okkur
þó um, þegar þú fékkst okkur með
í bæinn, til að finna eitthvað fallegt
til að gleðja mömmu. Það voru
yndislegar ferðir.
Þannig hrannast minningarnar
upp um pabba.
Pabba, sem vildi flest fyrir okk-
ur gera, en vildi þó framar öllu, að
við stæðum fyrir því sem við vær-
um. Var alltaf reiðubúinn að leið-
beina okkur við kaup á bíl eða
íbúð, en vildi samt að valið væri
okkar. Þannig finnst okkur að góð-
ur pabbi eigi að vera, og þannig
varst þú svo sannarlega.
Þó endi líf á æviskeiði miðju,
og eftir standi verkin æði brýn.
Þá minning þín er björt sem bál frá
smiðju
svo bjarma slær á listaverkin þín.
Arfleifð þín er aðeins til að gleðja,
þar eftir stendur gróinn völlurinn.
Það heyrast ennþá högg frá lóð og
steðja,
þó horfinn sértu, elsku pabbi minn.
(Árni Jónsson).
Elsku pabbi, minningarnar um
þig munu ávallt fylgja okkur.
Guð blessi þig.
Jónína og Þröstur,
Sigurður og Kristbjörg,
Halldór og Hildur og
barnabörn.
Til þess að minnast Sigurbergs
vinar míns í nokkru, langar mig til
að leiða hugann rúmlega 50 ár aft-
ur í tímann. Og rifja upp í minn-
ingamyndum, þjóðlíf þess tíma. Þá
átti ég heima í Rauðamýri 17 en
hann á Setbergi sem í þá daga var
bæjarleið ofan Mýrarvegar. Þang-
að lá ógreinilegur stígur yfir Berg-
landstúnið framhjá Grásteini, yfir
girðingu og yfir fleiri tún og upp að
Setbergi. Þó þetta væri nokkur leið
þá aftraði það ekki ferðum í sveit-
ina. Ég kynntist Sigurberg þannig,
að á þessum árum voru ásamt öðr-
um bústofni nokkrar kýr á Set-
bergi og móðir hans Dagmar, seldi
mjólk í nokkur af húsunum í Mýr-
unum. Þá kom Sigurberg með
mjólkurbrúsana á handvagni frá
Setbergi og þar átti hver sinn
brúsa sem þurfti að þekkja og fara
með heim að því húsi sem brúsann
átti.
Við þessi verk varð okkur Sig-
urberg vel til vina. Margar hendur
vinna létt verk eins og sagt er og
ef ég eða aðrir strákar hjálpuðum
honum að útdeila mjólkinni skap-
aðist tími til að leika sér á eftir.
Það hefur svo líklega verið árið
1956 að véltæknin tók við af hand-
vagninum, þá kom Sigurberg allt í
einu keyrandi á glansandi rauðri
dráttarvél af „HANOMAG“-gerð.
Þetta voru nýir tímar! Og fyrst í
stað fjölgaði mjög vinum Sigur-
bergs, enda verulega gaman og ný-
lunda að sitja á vagninum hjá
mjólkurbrúsunum, dingla fótunum
og horfa hróðugur framan í þá sem
þurftu að labba; meðan keyrt var
um Rauðamýrina, Grænumýrina,
Hamarstíginn og jafnvel út í
Kambsmýri.
Þegar reglugerðir tóku svo við af
frjálsræði lagðist þessi grein þjóð-
lífsins af, þar til nú að aftur er far-
ið að tala um „beint frá bónda“.
Það er svo með vináttu að þegar
hún er komin á þá er hún til staðar
þó samfundum fækki. Því það var
svo ekki fyrr en hann var kominn
með „hverfisverkstæði“ í járnsmíði
að leiðir okkar lágu saman á ný.
Því það er þannig með trésmíðina
að þó timbur sé gott þá er stund-
um nauðsynlegt að bæta járni við.
Og þá var upplagt og gott að leita
til Sigurbergs. Hann var þá fluttur
úr húsinu Setbergi, og búinn að
byggja sér hús hið næsta því,
Hamragerði 17. Það var ósjaldan
að ég kom með eitthvert erindið til
hans, sem ég vissi ekki að öllu leyti
sjálfur hvernig leysa ætti. Komdu
og fáðu þér kaffi, sagði Sigurberg.
Og við fórum inn bakdyramegin og
hann kallaði: Lóa, áttu ekki kaffi
handa okkur Steina! Og það brást
ekki, með kaffisopa og sameigin-
legri hugsun leystum við þau
spursmál sem þurfti.
Sigurberg bjó við það reynslu-
leysi að hafa alltaf átt heima á
sama stað. Fyrri hluta ævinnar var
útsýnið úr eldhúsglugganum á Set-
bergi til austurs yfir Akureyrarbæ
og til Vaðlaheiðar, en seinni hlut-
ann úr eldhúsglugganum Hamra-
gerði 17 til vesturs yfir ný hverfi
Akureyrar og til Tröllahyrnu og
Hlíðarfjalls, þetta var hans heimur
og heimili. Sigurberg sleit ekki
skóm sínum á listsýningum eða
öðrum menningarviðburðum Akur-
eyrar. Hann var fyrst og fremst
traustur heimilis- og fjölskyldu-
maður, það var hans heimavöllur.
Þess vegna trúi ég að börnin hans
séu vel undir lífið búin, því þau ól-
ust upp í því umhverfi sem góð
fjölskyldubönd geta best gert.
Lóa (Hrafnhildur), ég samhrygg-
ist þér og ykkur börnunum, en veit
að góðar minningar eru mikils
virði.
Hólmsteinn Snædal.
Sigurberg Sigurðsson
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN J. ÞORKELSSON
vélstjóri,
áður búsettur
í Boðahlein 5,
Garðabæ,
lést á Hrafnistu miðvikudaginn 21. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 28. nóvember kl. 15.00.
Kristján E. Kristjánsson, Áslaug Gísladóttir,
Brynhildur Kristjánsdóttir, Stefán Sigurðsson,
Auður Kristjánsdóttir, Roger Olofsson,
Alfa Kristjánsdóttir, Sigmar Þormar,
Bárður Halldórsson,
Grétar Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.