Morgunblaðið - 22.11.2007, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Frændrækinn og
vinmargur. Maður
sátta, gleði og gæsku.
Hjörtur vinur minn var einstakt
ljúfmenni. Höfðingi heim að sækja,
óspar á góð ráð og hvatningu á
meðan aðrir drógu kannski úr, enda
ótrúlega ráðagóður. Uppátækja-
samur með afbrigðum, gjafmildur
og góður. Hann kunni þá list að
miklast ekki af eigin afrekum, en
gladdist þeim mun meira og stoltið
leyndi sér ekki ef einhverjum hon-
um nákomnum tókst vel upp og
uppskar árangur erfiðis. Kynslóða-
bil og mannamunur var honum ekki
að skapi, kom eins fram við alla,
hvort heldur það voru börn eða
gamalmenni, verkafólk, lögmenn
eða rektorar.
Hjörtur var stoltur af uppruna
sínum, frændgarði og fjölskyldu.
Gæfumaður í leik og starfi, uppskar
eins og hann sáði. Kallið kom allt of
fljótt, Hjörtur í blóma lífsins, farinn
að njóta ávaxta lífsstarfsins. Áhuga-
málin svo ótalmörg, hestamennska,
ferðalög, að ég tali nú ekki um
barnabörnin. Ég veit að vinur minn
var ekki sáttur við dóminn en tók
honum af skynsemi, æðruleysi og
karlmennsku.
Að leiðarlokum þakka ég kærum
frænda og vini einstaka hugulsemi
og kærleik sem hann sýndi mér og
mínu fólki alla tíð. Minningarnar
eru svo ótal margar. Öll heimboðin,
gamlárskvöldin, kosningavökurnar
og fleiri ómetanlegar stundir. Að
eiga að fólk eins og Diddu móð-
ursystur mína og Hjört er einstök
gæfa sem seint verður metin. Ég
votta fjölskyldunni allri mína
dýpstu samúð. Sannur heiðursmað-
ur er allur, hans minning og verk
lifa. Eins og afi minn og vinur
Hjartar sagði alltaf: „Hjörtur er
höbbðingi“.
Far í friði, kæri vinur,
Þorbjörg Margeirsdóttir.
Mig langar að minnast góðs vinar
með nokkrum orðum. Við Hjörtur
kynntumst árið 1975 þegar við vor-
um smiðir hjá Öryrkjabandalaginu.
Hjörtur var ákaflega félagslyndur
og hlý persóna með góða framkomu
og því fljótur að kynnast fólki. Ég
tók fljótt eftir því að það var mikill
kaupmaður í honum. Hann var allt-
af að spá í hvort ekki væri sniðugt
að kaupa þetta og hitt til að selja
það svo aftur. Þar af leiðandi var
hann mjög tíður gestur á alls kyns
uppboðum.
Við unnum saman samfleytt í sex
ár eða til ársins 1981 en þá skildi
leiðir. Ég flutti vestur í Dali og
hann gerðist húsvörður við Versl-
unarskólann. Við „heyrðumst“ af og
til í síma og oft var það þá sem
hann spurði hvort ég hefði ekki not
fyrir hitt og þetta dót sem honum
hefði áskotnast. Og eftir að ég fór
að rækta hross var alltaf fyrsta
spurningin hvort ég hefði nú ekki
selt eitthvað. Haustið 1998 fluttum
við suður og þá hófust nánari kynni
á ný. Bauð hann okkur hjónunum
að hafa hesta í húsinu sínu og hefur
það verið svo síðan. Í gegnum
hestamennskuna kynntist ég börn-
unum þeirra Diddu og barnabörn-
um sem voru Hirti mjög mikils
virði. Hann var svo stoltur og góður
afi. Það er alveg á hreinu að þegar
kemur að því að taka inn hesta, sem
verður svona upp úr áramótunum,
mun ég sakna Hjartar mjög og ég
tala nú ekki um þegar fara á að
skipuleggja sleppitúrinn með vorinu
Hjörtur Þór
Gunnarsson
✝ Hjörtur ÞórGunnarsson
fæddist á Sauð-
árkróki 16. sept-
ember 1946. Hann
lést á líknardeild
Landspítala í Kópa-
vogi 1. nóvember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju 12.
nóvember.
því að öll vor var farið
í sleppitúr sem fjöl-
skyldur okkar og aðr-
ir vinir hafa tekið þátt
í.
Hestaferðir hafa
verið Hirti algjört líf
og yndi. Við áttum
það líka sameiginlegt
að hafa sterkar
taugar til Skagafjarð-
ar enda ættaðir það-
an. Þangað fórum við
saman fyrir tveimur
árum í eftirminnilega
ferð. Hjörtur hafði
skipulagt þá ferð meira en ég hélt,
var búinn að fá lánaðan 16 manna
bíl hjá frænda sínum og réð mig
sem bílstjóra. Svo var farið í Lauf-
skálarétt og öllum sem vildu boðið í
bílinn. Þarna naut Hjörtur sín sko
vel. Því næst var farinn rúntur um
Skagafjörð og komið við á nokkrum
bæjum og alls staðar var mikil gleði
og söngur. Að lokum var farið á ball
á Króknum og þá sagði Hjörtur að
nú skyldum við dansa mikið,
skemmta okkur og vera lengi.
En aðeins tíu mánuðum eftir
þessa ferð greindist hann með sjúk-
dóminn sem varð honum til ald-
urtila. Hann háði harða baráttu við
þennan sjúkdóm og virtist það ætla
að ganga vel en þetta tók sig upp
aftur og hafði betur að lokum. Há-
skólinn í Reykjavík var honum
mjög kær enda var hann búinn að
vinna þar frá stofnun skólans. Vildi
hann fylgjast með öllu sem þar fór
fram allt til hins síðasta og var gott
að hafa hann með í ráðum í því sem
ég var að gera.
Ég kom nokkrum sinnum til hans
síðustu vikurnar á spítalanum og
áttum við löng og eftirminnileg
samtöl sem snerust aðallega um
fortíðina, núið og einnig um það
sem í vændum var. Hann átti mjög
erfitt með að sætta sig við stöðuna
sem komin var en við ráðum ekki
alltaf ferðum okkar.
Að lokum viljum við Svanhvít,
dætur okkar og tengdasynir þakka
Hirti samfylgdina og votta Diddu,
Rikka, Þuríði og barnabörnunum
okkar dýpstu samúð.
Jón Ingi.
Yndislegur frændi minn er fallinn
frá. Frændi sem lét sér annt um
alla, hvort sem það voru menn eða
dýr. Frændi sem sýndi slíka bar-
áttu og elju allt fram á síðustu
stundu. En krabbameinið tók hann,
rétt eins og eldri bróður hans og
móður.
Hjörtur var bróðir hennar
mömmu. Ég veit að mamma á eftir
að sakna hans mjög mikið. Henni
þótti svo innilega vænt um hann.
Ég á líka eftir að sakna hans. Ég
trúi því að hann sé hjá ömmu núna
og Braga, alsæll á hestbaki.
Ég er svo ánægð yfir að hafa
þekkt hann Hjört minn. Alltaf sýndi
hann svo mikinn áhuga á því sem ég
var að gera og spurði mig alltaf
spjörunum úr þegar við hittumst.
Hvort sem umræðan var um börnin
mín, maka, bílakaup eða húsbygg-
ingar. Hann vildi vita allt.
Það er svo margs að minnast
þegar maður hugsar um Hjört. Ég
held því fram að hann hafi verið
besti afi í heimi. Þvílíkt sem hann
hugsaði um barnabörnin sín og vildi
alltaf allt fyrir þau gera. – Eitt sitt
var ég heima hjá Þurý þegar hann
hringdi í hana. Hann spurði hvort
hann ætti bara ekkert að fá að sjá
barnabörnin sín. Þurý sagði mér
eftir símtalið að hann hefði nú hitt
þau í gær og daginn þar áður. Þetta
er lýsandi dæmi um Hjört, hann
vildi sjá eða allavega heyra í barna-
börnunum sínum a.m.k. einu sinni á
dag. Það verður erfitt fyrir þau að
hafa afa sinn ekki alltaf hjá sér.
Elsku Didda, Rikki og Þurý,
minning hans er geymd í hjörtum
okkar að eilífu.
Hvíl í friði, elsku frændi.
Berglind Jónsdóttir.
Elsku Gillí mín.
Ég skrifa þér bréf,
vegna þess að við
ræddum um líf eftir dauðann, þú og
ég, og vorum sammála um að svo
hlyti að vera. Áttum samtal um sál-
ina og ódauðleika hennar. Að hafa þá
trú er hjálparmeðal í andstreymi og
áföllum lífsins.
Mínar fyrstu minningar um þig
eru frá því þegar ég heyrði einhvern
segja að þú borðaðir flugur þegar þú
varst lítil. Það fannst mér, líklega sex
ára gamalli, alveg stórmerkilegt og
ég horfði á þig með andakt. Aðeins
síðar á ævinni fékkstu gleraugu. Þau
voru líka tilefni mikilla heilabrota og
fannst okkur krökkunum þú verða
ögn merkilegri en við, með þennan
útbúnað. Ekki þekkti ég þig svo náið
á þessum árum, enda þriggja ára
aldursmunur, og á meðan þú lékst
þér við Þorbjörgu lék ég við Rósu,
Halldór og Þorgeir. Tíminn leið, við
urðum eldri og áttum okkar líf hvor á
sínum staðnum.
Árið 2000 stofnuðuð þú og Palli,
Þorgeir og fleiri Golfklúbb Guttorms
tudda. Þar byrjuðum við að endur-
nýja kynnin Gillí mín. Við hittumst í
keilu og billjard, badminton, fé-
lagsvist og á árshátíðum. Þarna
naust þú þín vel enda varstu sérlega
góð í hinum ýmsu íþróttagreinum og
við hlógum oft að miklu keppnisskapi
hvor annarrar. Þú lifðir mjög heil-
brigðu lífi og það varst líka langoft-
ast þú sem hampaðir Stássuhorninu,
verðlaunum fyrir bestan samanlagð-
an árangur kvenna í íþróttum ársins
innan Guttorms. Þú varst gjaldkeri
og skipulagðir árshátíðir og varst
ætíð hrókur alls fagnaðar. Það má
segja að í Golfklúbbnum hafi notið
sín flestir þínir bestu eiginleikar;
dugnaður, kraftur, skipulagshæfi-
leikar, leikni í hinum ýmsu íþrótta-
greinum, glaðlyndi og gott skop-
skyn. Þú varst næstum alltaf
brosandi þínu fallega brosi.
Mest kynntumst við þetta síðasta
ár Gillí, þegar þú leiddir mig inn í
heim bloggsins. Á þeim vettvangi
áttum við nánast dagleg samskipti.
Gefandi, skemmtileg samskipti. Þú
hafðir mjög ákveðnar skoðanir á
málum og að mínu mati heilbrigðar,
varst fljúgandi góður penni og
kímnigáfan skein í gegn. Þú skrifaðir
um baráttu þína af miklu æðruleysi
og svo heiðarlega, hreint og beint, að
eftir var tekið. Þú varst gríðarleg
baráttukona Gillí mín og fyrir það
áttu aðdáun margra.
Ferðinni okkar til Barcelona í
sumar gleymi ég aldrei. Sú ferð verð-
ur staðsett með öðrum perlum í
minningasjóði okkar samferðamann-
anna. Í minningasjóðnum á brúð-
kaupsdagur ykkar Palla líka heið-
urssess, sem og kvöldið sem við
sátum, þú og ég, og ræddum um lífið,
tilveruna og dauðann. Nú kveð ég
þig í bili Gillí mín, með miklum sökn-
uði. Þú varst einstök í þessu lífi. Við
hittumst svo síðar.
Elsku Palli, Kári minn og Ásgeir,
Gabríel Máni, Hera Sif og Freyja
Rán, Haukur og Ívar, Elli og Gerða,
Halldór, Rósa, Egill og fjölskyldur.
Guð gefi ykkur styrk. Við geymum í
hjartanu minningar um okkar ynd-
islegu Gillí.
Anna Einarsdóttir.
Lífið er ekki alltaf réttlátt, Gíslína
vinkona mín og fyrrum samstarfs-
félagi minn lést aðeins 46 ára gömul
þann 8. nóvember sl.
Kynni okkar Gíslínu hófust fyrir
tæpum 17 árum þegar ég hóf störf á
Íslensku auglýsingastofunni. Strax
við fyrstu kynni komu fram hin
sterku einkenni hennar, ákveðin
Gíslína Erlendsdóttir
✝ Gíslína Erlends-dóttir fæddist í
Norðurfirði í Árnes-
hreppi 12. janúar
1961. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 8. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Hallgríms-
kirkju 14. nóv-
ember.
stúlka sem lét ekki
vaða yfir sig. Fyrstu
árin sem við unnum
saman á skrifstofunni
var mjög mikið að
gera og vinnudagurinn
langur og einnig var
mikið unnið um helg-
ar. Gillí eins og hún
var alltaf kölluð var
mikill dugnaðarforkur
til vinnu og baðst aldr-
ei undan því að vinna
erfið verkefni og hún
var alltaf hress. Hún
var húsbóndaholl og
bar velferð stofunnar fyrir brjósti
sér. Hún var skarpgreind og það var
mjög gott og gaman að vinna með
henni. Gillí var mikil félagsvera og
vildi hafa mikið að gera. Hún var for-
maður starfsmannafélagsins í mörg
ár og skipulagði árshátíðir innan-
lands sem erlendis ásamt mörgu
öðru. Það var aldrei logn í kringum
Gillí. Hún var mikið fyrir náttúru og
ferðalög og var með mjög sterk
tengsl við uppeldisstöðvar sínar á
Snæfellsnesinu. Það kom því ekki á
óvart þegar Gillí settist á skólabekk
rúmlega fertug til að læra ferða-
málafræði í Háskóla Íslands. Það var
gaman að heyra hana lýsa ákveðnum
fögum og verkefnum sem hún var að
vinna að í Háskólanum, hún hrein-
lega ljómaði af ánægju.
Það voru nokkuð margar árshátíð-
arferðirnar sem við fórum saman í
og oft leigðum við okkur bíl ásamt
mökum og keyrðum saman um fá-
farna sveitavegi í Suður-Englandi
eða hringferð um Jersey. Ein ferð er
sérstaklega minnisstæð en hana fór-
um við fjögur saman til Aþenu að
upplifa gríska menningu. Síðasta
ferðalag sem við fórum í var árshá-
tíðarferð Íslensku til Dueville í
Frakklandi núna í apríl sl. Það var
gaman að njóta samvista við þau
hjón. Hún var orðin veik en bar það
ekki utan á sér alltaf brosandi og já-
kvæð. Gillí giftist honum Páli sínum í
mars sl. og það var gaman að sjá
hvað þau voru hamingjusöm á brúð-
kaupsdeginum.
Líf Gillíar var ekki alltaf dans á
rósum og átti hún við veikindi að
stríða frá því að ég kynntist henni
fyrst. Hún bar sig alltaf vel og lét þau
veikindi ekki hafa áhrif á sig eins og
hún gat. Það var sama þegar hún
fékk að vita að hún væri með krabba-
mein í byrjun árs. Hún bar sig vel og
ætlaði að vinna sig út úr þessum
veikindum eins og öðru en hún varð
að játa sig sigraða. Hún var ótrúlega
andlega sterk og þeir sem þekktu
hana ekki vel gátu ekki séð að hér
færi manneskja með krabbamein á
háu stigi.
Gillí var vinur vina sinna og átti
stóran vinahóp sem henni þótti vænt
um. Það voru forréttindi að vera einn
af vinum Gillíar.
Elsku Palli, Kári, Ásgeir og fjöl-
skylda. Guð styrki ykkur í sorginni,
minningin um yndislega konu lifir í
okkar hugum.
Guðmundur St. Maríusson.
Guðný Pétursdóttir.
Ég á ljósmynd sem mér þykir svo
vænt um. Hún er tekin á réttardag-
inn í Langholtsrétt 1967 af okkur
vinkonunum sex ára gömlum. Gillí í
hvítum stuttermabol með ljómandi
bros.
Réttardagurinn var einn af hátíð-
isdögum ársins í augum okkar
barnanna. Líf og fjör í réttum. Féð
dregið í dilka. Kakó og kökur í kof-
anum. Hóað, jarmað, kallað og gelt.
Og hápunktur dagsins var að fá að
ganga að Vegamótum og kaupa okk-
ur nammi.
Við Gillí hlökkuðum alltaf mikið til
þessa dags.
Æskuvinkonur, algjörar samlok-
ur, þó svo ólíkar. Önnur ljóshærð,
hin dökkhærð. Önnur feimin, hin
borubrattari. Jafnöldrur, þó nær
heilt ár á milli í aldri. Gillí eldri og
þroskaðri, leiðtoginn fram eftir aldri.
Vinmörg í skólanum, strax á heima-
velli þar á meðan ég grét mig í svefn
á kvöldin.
Við kölluðum skólann, Laugar-
gerðisskóla, Hvíta klaustrið, svo
strangar þóttu skólareglurnar. Okk-
ur leið samt ekki illa í skólanum. Það
varð eðlilegur hluti lífsins að fara á
sunnudagskvöldum með sængina
sína og föt í poka. Vera tvær vikur í
skólanum og tvær vikur heima. Síðar
var þetta vika og vika í senn.
Félagslífið í skólanum var öflugt.
Við Gillí lærðum á blokkflautu og
spiluðum saman á skemmtunum. Við
vorum saman í kór. Okkur gekk vel
að læra, hjálpuðumst að við heima-
lærdóminn seinni partinn. Við vorum
alltaf fjórar jafnöldrurnar saman í
herbergi og ýmis leyndarmál voru
hvísluð á kvöldin þegar búið var að
slökkva ljósin.
Það var mikill samgangur milli
Hjarðarfells og Dals, frændskapur,
vinskapur og hjálpsemi. Dalur var
mitt annað heimili. Elli og Gerða sem
fósturforeldrar mínir og Gillí og
systkini hennar eins og systkini mín.
Oft var setið við eldhúsborðið og
spjallað og hlegið. Elli var að reyna
að kenna okkur börnunum ýmislegt.
Ég man eftir spurningakeppni á milli
okkar krakkanna um höfuðborgir
heimsins. Svo var farið út í leiki.
Stundum fékk ég að fara með fjöl-
skyldunni í berjamó út undir Jökul.
Þá var bíllinn fylltur af nesti og tóm-
um fötum undir berin, haldið af stað
snemma dags og tínt allan daginn.
Við Gillí vorum einu jafnöldrurnar
í sveitinni. Í fermingarundirbún-
ingnum kom presturinn með Gillí
heim á Hjarðarfell síðdegis á sunnu-
dögum og þá var fyrst kaffi. Við Gillí
biðum svo óþreyjufullar inni í her-
bergi eftir því að presturinn hætti að
tala við pabba og sneri sér að okkur.
Við áttum það nefnilega á hættu að
missa af Lögum unga fólksins ef þeir
töluðu of lengi. Og þá vorum við ekki
kátar!
Þegar við komumst á fullorðins-
árin skildi leiðir. Ég flutti austur á
land og fjarlægðin varð of mikil. Við
héldum nær engu sambandi í 20 ár.
Síðastliðið sumar hittumst við svo og
spjölluðum mikið saman.
Í byrjun þessa árs frétti ég að Gillí
hefði greinst með ólæknandi krabba-
mein. Ég hringdi strax í hana og við
tókum upp þráðinn. Gillí bloggaði
um líf sitt. Margir fylgdust með
þessari kjarkmiklu og baráttuglöðu
konu sem gat séð spaugilegu hliðina
á veikindunum fram á síðustu
stundu.
Ég sendi fjölskyldu Gillíar mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þorbjörg Gunnarsdóttir.
Eins og flestir sem þekktu Gillí
vita, þá duga vart orð til að kveðja
manneskju eins og hana. Hún verður
alltaf til í hjörtum okkar. Ljóð segja
oft eitthvað frá hjartanu og þaðan vil
ég senda mína hinstu kveðju.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Hún var svo dýrmæt síðasta
stundin sem við Gillí áttum saman.
Þegar við kvöddumst í hinsta sinn
lagði hún mér lífsreglurnar, eins og
henni einni var lagið. Ég geymi líka
minningarnar um allar góðu stund-
irnar, samtölin og öll þau skipti sem
hún studdi mig á erfiðum stundum.
Ég er svo þakklát fyrir allt sem hún
gaf mér og kenndi mér.
Elsku Palli, Kári, Ásgeir og aðrir
aðstandendur, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra. Ég
bið um styrk ykkur til handa á þeim
erfiðu tímum sem framundan eru.
Kæra vinkona, takk fyrir að vera
þú. Ég sakna þín elsku, elsku Gillí
mín.
Ebba.
 Fleiri minningargreinar um
Gíslínu Erlendsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.