Morgunblaðið - 05.01.2008, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Sigur-jónsdóttir
fæddist 15. apríl
1932 á Miðskála
undir Vestur-
Eyjafjöllum. Hún
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Lundi á Hellu
27. desember síð-
astliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ragnhildur Ólafs-
dóttir frá Eyvind-
arholti V-Eyja-
fjallahr. f. 11.4.
1902, d. 3.10. 1955 og Sigurjón
Sigurðsson frá Núpi, V-Eyja-
fjallahr. f. 27.10. 1900, d. 22.5.
1972. Hún var fjórða í röð sex
systkina. Hin eru: Ólafur f. 27.2.
1924, d. 26.3. 1999, Sigurður f.
22.10. 1925, Sigurást f. 5.9. 1929,
Svanlaug Kristjana f. 4.7. 1937
og Ragnar f. 21.2. 1942.
Laufey Ásgeirsdóttir fasteigna-
sali, f. 19.5. 1957, gift Heimi
Guðmundssyni húsasmíðameist-
ara, f. 31.5. 1957. Börn þeirra
eru: a) Guðbjörg f. 24.7. 1976,
gift Gesti Þór Kristjánssyni
f.16.11. 1972, dætur þeirra eru
Írena Björk f. 24.2. 1998, Anna
Laufey f. 21.11. 2005 og Olga
Lind f. 8.10. 2007. b) Karen
Hrund f. 6.4. 1982, sambýlis-
maður Víðir Þór Þrastarson f.
21.6. 1980, sonur þeirra er Víðir
Snær f. 25.6. 2006. c) Linda Ósk
f. 28.5. 1984, sambýlismaður
Michael Jónsson f. 02.05. 1983. d)
Heimir Snær f. 26.12. 1990.
Guðrún ólst upp á Miðskála
undir Eyjafjöllum. Hún flutti síð-
ar til Reykjavíkur með for-
eldrum sínum. Þar kynntist Guð-
rún Ásgeiri Benediktssyni og
hófu þau búskap árið 1955. Árið
1963 fluttu þau til Vestmanna-
eyja og bjuggu þar til ársins
1973 eða þar til eldgos hófst í
Eyjum. Eftir það fluttu þau til
Þorlákshafnar og bjuggu þar
alla tíð síðan.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Þorlákskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hinn 10.8. 1956
giftist Guðrún Ás-
geiri Benediktssyni
fiskmatsmanni, frá
Reykjavík f. 4.2.
1933, d. 24.3. 1988.
Foreldrar hans voru
Laufey Aðalheiður
Stefánsdóttir f.
13.7. 1910 á Eski-
firði, d. 3.12. 2000
og Benedikt Hjart-
arson f. 4.2. 1909 í
Búðardal, d. 7.2.
1990. Dætur Guð-
rúnar og Ásgeirs
eru: 1) Ragnhildur Jóna, kenn-
ari, f. 9.5. 1956, gift Inga Ólafs-
syni, skólastjóra, f. 26.12. 1954.
Synir þeirra eru: a) Ásgeir f.
29.5. 1979, dóttir hans er Elena
Dís f. 2.11. 2001. b) Arnar f.
28.6. 1984. c) Viðar f. 8.4. 1986,
sambýliskona Helga Katrín
Gunnarsdóttir f. 8.8. 1986. 2)
Í dag kveðjum við Guðrúnu Sig-
urjónsdóttur tengdamóður okkar.
Guðrúnu kynntumst við báðir árið
1973 um leið og við kynntumst dætr-
um hennar og Ásgeirs Benedikts-
sonar. Guðrún, sem fæddist 15. apríl
1932, ólst upp á Miðskála undir
Eyjafjöllum. Hún gekk í grunnskóla
í sveitinni eins og önnur börn á þess-
um árum. 19 ára fór hún síðan í Hús-
mæðraskólann á Laugarvatni og var
þar einn vetur. Eftir það flutti hún
með foreldrum sínum til Reykjavík-
ur þar sem hún kynntist Ásgeiri
Benediktssyni og hófu þau búskap
árið 1955. Á þessum tíma var at-
vinnuástand ekki gott og fjárhagur
eftir því. Erfitt var að eignast eigið
húsnæði og á tímabili þurftu Ásgeir
og Guðrún ásamt dætrum því oft að
skipta um leiguhúsnæði. Árið 1963
ákváðu þau að flytjast til Vest-
mannaeyja. Eftir það urðu miklar
breytingar á högum þeirra ekki síst
vegna þess að á þessum tíma var
mikla vinnu að hafa í Vestmannaeyj-
um, og þá eignuðust þau sína fyrstu
íbúð. Guðrún var mikil hamhleypa til
vinnu. Hún settist helst ekki niður
fyrr en verkinu var lokið.
Eftir tæplega 10 ára búsetu í Vest-
mannaeyjum urðu miklar breytingar
hjá fjölskyldunni, ekki bara vegna
þess að við bættumst þá í fjölskyld-
una, heldur líka vegna þess að eldgos
hófst í Heimaey. Við vonum að ekki
hafi verið tengsl á milli þessara
tveggja atburða. Þegar gosinu lauk
settust Guðrún og Ásgeir að í Þor-
lákshöfn og bjuggu þar alla tíð síðan.
Þessi ár voru að flestu leyti gæfurík,
nema hvað Ásgeir lést fyrir aldur
fram árið 1988, þá aðeins 55 ára að
aldri.
Það var greinilegt að Guðrún ætl-
aði ekki að láta erfiðleika Reykjavík-
uráranna endurtaka sig. Á árunum í
Vestmannaeyjum vann hún bæði við
afgreiðslustörf og sem fiskverka-
kona. Á þessum tíma tíðkaðist ein-
staklingsbónus í fiskvinnslunni. Guð-
rún lagði allt í sölurnar fyrir dætur
sínar og vann hratt og mikið. Fisk-
vinnslan var erfið og þetta tók sinn
toll. Við erum sannfærðir um að á
þessum árum hafi Guðrún ofgert sér
í vinnu. Hún bar merki erfiðrar fisk-
vinnslu alla ævi.
Við erum ekki frá því að henni hafi
þótt tilvonandi tengdasynirnir hálf-
gerðir galgopar. Það hnussaði oft í
henni þegar við reyndum að gera
henni grein fyrir því að hún hefði í
raun unnið þann stóra í happdrætt-
inu þegar hún fékk okkur sem
tengdasyni. Hún játti því aldrei, en
neitaði heldur ekki, heldur sagði
gjarnan að við værum svo sem allt í
lagi.
Þar sem við bjuggum til margra
ára með fjölskyldur okkar í Þorláks-
höfn þá kynntust börnin okkar
ömmu sinni mjög vel. Þeim fannst
mjög gott að koma við hjá henni og
fá þá helst ristað brauð og kakó.
Brauðristin hennar ömmu var miklu
betri en þær sem við áttum. Þau
vissu að amma var alltaf til staðar og
að þau gátu alltaf hringt í hana þegar
eitthvað var að og pabbi og mamma
voru enn í vinnu.
Því miður voru samverustundir
með Ásgeiri allt of fáar, en stund-
irnar með Guðrúnu voru þó margar
og yndislegar, og söknum við hennar
mjög. Við viljum trúa því að nú hafi
hún hitt Ásgeir aftur og að hamingj-
an sé við lýði hjá þeim. Guð blessi
þau bæði og minningu þeirra.
Ingi og Heimir.
Elsku amma mín. Hvað skal
segja? Aldrei hefði ég getað ímyndað
mér að ég myndi hefja nýtt ár á að
skrifa minningargrein um þig. Ég
sem hef alltaf sagt við þig þegar eitt-
hvað hefur bjátað á að þú yrðir
hundrað ára. Oft hefurðu verið mikið
veik en alltaf risið upp aftur. En í
þetta sinn var það þér ofviða. Jólin
og áramótin hafa flogið framhjá og
hugurinn hefur reikað. Er hægt að
setja heila ævi niður á blað, því þú
hefur verið órjúfanlegur hluti af allri
minni ævi? Alltaf varstu til taks fyrir
mig. Ég, sem lítil hnáta fékk til
dæmis að hvíla mig eftir skóla, undir
borði hjá þér í Meitlinum, þegar þú
vannst þar í mötuneytinu eða lædd-
ist heim til þín og fékk fiskibollur í
dós ef mér leist ekki á kvöldmatinn
heima. Ristaða brauðið og kakómal-
tið smakkaðist heldur aldrei jafnvel
og í stofusófanum þínum þar sem ég
sat ósjaldan í miklum makindum
með sæng og horfði á videó.
Alla tíð bjóst þú í mínu nánasta ná-
grenni og alltaf stóðstu eftirlitsvakt-
ina eins og herforingi, því það verður
að segjast eins og er að þér fannst
mamma stundum dálítið kærulaus.
Þegar ég var lítil, gættir þú þess að
óþekktaranginn færi ekki of langt
frá húsinu og þegar ég komst svo á
unglingsár gættir þú þess vel að allt
færi nú vel fram, að stelpan skilaði
sér heim á skikkanlegum tíma og að
gengið væri nú almennilega um hús-
ið ef mamma og pabbi voru ekki
heima.
56 ára keyptir þú þér nýjan bíl
sem þú notaðir mikið, en helst innan-
bæjar og að stóru leyti í að skutla
okkur systkinunum fram og til baka,
alltaf var hægt að hringja í ömmu,
því hún sagði aldrei nei.
Að vera amma og langamma
fannst þér yndislegt hlutverk og það
kom stórt bros á andlit þitt skömmu
fyrir jól, þegar ég kom til þín á Lund,
þar sem þú bjóst undir það síðasta,
með alla þrjá gullmolana mína, og þú
leist yngsta krílið, hana Olgu Lind, í
fyrsta sinn augum. Þá varstu stolt.
Alla tíð vannstu mikið, amma mín.
Þú saumaðir á nóttunni föt í versl-
anir þegar stelpurnar þínar voru litl-
ar til að eiga fyrir salti í grautinn og
síðar fluttust þið afi til Vestmanna-
eyja þar sem þú vannst í fiski. Náðir
því meira að segja að verða tekju-
hæst allra þeirra sem unnu í frysti-
húsinu, þar með taldir þeir sem unnu
á vörubílunum. Það þótti merkilegt,
enda varstu dugnaðarforkur mikill
og alltaf í akkorði, það var sama hvað
þú tókst þér fyrir hendur, það var
ekkert verið að hanga yfir hlutunum.
Það er margs að minnast, amma
mín, en því verður ekki öllu komið á
blað. Ég geymi því í hjarta mér og
hugsa allar þær yndislegu minning-
ar sem ég á um okkar samleið og lofa
að gæta þess að halda minningu
þinni hátt á lofti.
Veröldin verður ekki sú sama eftir
að þú ert farin, amma mín, en þú
knúsar kannski Ásgeir afa frá mér
og við fáum okkur kaffibolla saman
næst þegar við hittumst og jafnvel
eitthvað örlítið útí eins og okkur
þótti svo notalegt.
Saknaðarkveðja.
Þín
Guðbjörg.
Guðrún
Sigurjónsdóttir
Ég ætla hér með
nokkrum fátæklegum
orðum að kveðja
elskulega ömmu mína.
Guðrún amma var
engin venjuleg kona. Hún var ótrú-
legur dugnaðarforkur og baráttu-
kona, það sást best á endalausri bar-
áttu hennar við langvarandi
veikindi. Amma var afar ákveðin
kona og það var yfirleitt betra að
hafa hana með sér í liði. Sérstaklega
átti þetta við þegar stjórnmál voru
rædd en þar hafði hún mjög
ákveðnar skoðanir. Í minningunni
sé ég ömmu þræta við bræður sína
og fleiri um stjórnmál í fjölskyldu-
boðum. Eins og fyrr sagði var amma
mjög dugleg kona og það eru líklega
ekki margir sem hafa upplifað það
að vera viðstaddir þegar ömmur
þeirra verða stúdentar. Amma tók
sig nefnilega til og kláraði stúdent-
inn á besta aldri. Hún byggði ein-
býlishús og ferðaðist heimshorna á
milli. Einkar minnisstætt er mér
þegar við fjölskyldan fórum með
ömmu og Stefáni til Taílands ein jól-
in, það var ógleymanleg ferð.
Þegar amma var að ná sér á strik
eftir ein veikindin kom hún í end-
urhæfingu til mín. Það kom sko ekki
annað til greina en að ég, elsta
barnabarnið hennar, sjúkraþjálfar-
inn, kæmi henni í stand. Við áttum
góðar stundir saman á þessum tíma
og ræddum margt og mikið. Amma
Guðrún Ólafía
Sigurgeirsdóttir
✝ Guðrún ÓlafíaSigurgeirsdóttir
fæddist í Reykjavík
5. júlí 1932. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 21. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Kópavogs-
kirkju 4. janúar.
var þrjóskari en flest-
ir sem ég hef þekkt í
gegnum ævina. Gott
dæmi er þegar ég kom
í heimsókn heim til
hennar eftir eina spít-
alaleguna. Hún átti að
taka því mjög rólega
en viti menn, þegar ég
mæti er amma uppi á
stól að hengja upp
gardínur. Það skyldi
sko ekkert stoppa
hana. Ég held að það
sé þetta sem móðir
mín talar stundum um
að ég hafi erft frá ömmu.
Amma hafði alltaf svör við öllu og
það var gott að leita til hennar ef
mig vantaði svör við einhverju eða
hreinlega hvatningu. Hún fylgdist
með mér í handboltanum af miklum
áhuga og var nú aldeilis ekki ánægð
með það að ég væri að hugsa um að
leggja skóna á hilluna. Hún skildi nú
bara ekkert í því að ég, kornung
manneskjan, væri að hugsa um að
hætta. Þegar ég stóð í sömu sporum
og hún og var að byggja einbýlishús
einsömul var hún mjög stolt af mér.
Þegar ég sagði að ef í hart færi gæti
ég bara selt húsið þá hváði hún. Ég
skyldi nú bara gjöra svo vel og klára
þetta hús og ekkert múður. Hún
hvatti mig ótrauð áfram. Frumburð-
ur minn fæddist árið 2004, fyrsta og
eina langömmubarnið hennar
ömmu. Það gladdi hana og mig
óendanlega mikið að gullmolinn
okkar skyldi fæðast á afmælisdegi
ömmu, hinn 5. júlí. Síðasta sumar
þegar dóttir mín varð þriggja ára og
amma 75 ára hélt ég sameiginlegt
afmæli fyrir afmælisbörnin í nýja
fína húsinu. Amma dýrkaði litla
engilinn sinn og er ég óendanlega
þakklát fyrir að þær skyldu ná að
eiga góðar stundir saman.
Síðustu mánuðir hafa verið ömmu
afar erfiðir og fannst mér ótrúlega
erfitt að horfa upp á þessa duglegu
konu veslast upp. Ég verð samt að
segja að úr því sem komið var er ég
fegin að amma fékk hvíldina því ég
er sannfærð um að henni líður mikið
betur núna. Ég kveð elsku ömmu
mína með söknuði en lengi lifi minn-
ing um yndislega konu sem mun
ávallt eiga vísan stað í hjarta mínu.
Þín
Harpa.
Elsku amma, það var fimmtu-
dagskvöld og jólin nálguðust. Ekk-
ert jólastress en ég átti aðeins eftir
að finna eina gjöf, gjöfina þína. Mér
fannst þú eiga allt nema góða heilsu.
Ég hafði gert konfekt fyrr í mán-
uðinum og mig langaði að finna fal-
lega öskju undir það og gefa þér. Í
búðinni voru margar tegundir af
öskjum. Ég kom auga á eina og þá
var mér hugsað til þín, fullkomin
askja fyrir þig. Síminn hringdi þeg-
ar ég setti hana í körfuna, pabbi var
að hringja. Ég beið með að svara
honum, ætlaði að borga fyrst. Ég fór
út og hugsaði með mér glöð í hjarta
að nú væri ég búin að finna allar
jólagjafirnar.
Gleðin breyttist snögglega í sorg
þegar ég hringdi í pabba. Hann til-
kynnti mér að þér liði mjög illa og
bað mig að koma við sem fyrst á
spítalann. Ég og Katrín litum við og
þá sáum við hvernig þú varst að
berjast í hverjum andardrætti. Því-
líkur baráttuvilji, hugsaði ég með
mér. Daginn eftir varstu látin.
Ég kynntist þér þegar mamma
kynntist pabba. Hann bjó þá hjá þér
og mér fannst upplagt að hann
myndi áfram búa með þér en gæti
verið kærasti mömmu og komið af
og til í heimsókn. Hann náði svo að
bræða mig og þið urðuð hluti af lífi
okkar. Ég hef ekki verið mikið hjá
þér en þú hefur alltaf tekið mér eins
og ég væri hans eigin dóttir og það
hefur mér alltaf þótt vænt um.
Neskaffiístertan er það fyrsta
sem kemur upp í huga minn þegar
ég hugsa um æskuna og þig. Þú
bjóst til besta ísinn sem ég hef
smakkað. Þú sagðir alltaf að gald-
urinn væri neskaffið. Við fengum
hann á jólunum ásamt heitu súkku-
laði en þar sem ég var sjaldan með
ykkur þá hugsaði ég alltaf um tert-
una og spurði hvort þú hefðir ekki
verið með hana. Í dag geri ég ístert-
una oft á jólunum og þá hugsa ég
alltaf til þín.
Í haust þegar þú varst farin að
veikjast þá talaði pabbi við þig um
hvað honum fyndist leiðinlegt að
geta ekki verið hjá þér í veikindum
þínum. Þú lofaðir honum því að
deyja ekki á meðan hann væri úti á
sjó. Togarinn átti að koma inn á
Þorláksmessu en skyndilega varð
bilun um borð og hann kom á
fimmtudeginum, deginum áður en
þú kvaddir okkur. Þú stóðst við lof-
orð þitt og ég veit hvað það skipti
hann miklu máli að fá að vera hjá
þér og fá að kveðja þig.
Ég fékk aldrei tækifæri til að gefa
þér öskjuna sem ég valdi handa þér.
Í dag ætla ég að fylla hana af kon-
fekti og hugsa um þig og baráttuvilj-
ann þinn, ég mun aldrei gleyma hon-
um. Takk kærlega fyrir jólagjöfina
og takk fyrir allt.
Petra Vilhjálmsdóttir.
Elsku amma Guðrún. Nú ert þú
farin frá okkur. Eftir sitja margar
góðar minningar um þig. Við mun-
um eftir skiptunum sem við fengum
að gista hjá þér og fengum slátur í
matinn. Við munum eftir öllum
fyrstu jólunum okkar sem við héld-
um saman. Þá var oft gaman. Þú
varst ákveðin og dugleg kona og við
vildum óska að við hefðum haft
meiri tíma með þér.
Elsku amma, við kveðjum þig
með söknuði. Þú munt alltaf lifa í
hugum okkar og hjörtum.
Erla Guðrún og Árni.
Vinátta okkar Guðrúnar hófst
þegar við byrjuðum í Gagnfræða-
skóla Vesturbæjar (Gaggó Vest)
þrettán og fjórtán ára og hafði því
varað í 61 ár.
Hún var heilsteypt, hreinlynd,
ákaflega dugleg og lauk því sem
hún byrjaði á.
Það eru margar minningar sem
koma fram í hugann eftir svo langa
tíma. Það fyrsta er „Kokkurinn“, en
það voru skemmtanir hjá Alþýðu-
flokknum sem sem við sóttum með
foreldrum hennar, síðan voru það
Farfuglarnir, ferðir í Þórmörk o.fl.
o.fl. Það var alltaf nóg að gera og
uppátækin mörg, t.d. þegar við hjól-
uðum til Akureyrar. Seinna þegar
við vorum komnar með börn og bú
fórum við til Bandaríkjanna og
keyrðum með bíl vesturströnd Kali-
forníu sem leið lá alla leið niður til
Arizona. Þetta voru góðir og
skemmtilegir dagar og það var
framtakssemi þín og dugnaður sem
gerði okkur þetta kleift.
Elsku Guðrún mín, ég þakka þér
fyrir þessa góðu vináttu og allar
þessar góðu stundir sem við áttum
saman.
Börnum Guðrúnar og fjölskyldu
hennar sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Jenný.
Sem loftbára rísi við hörpuhljóm
og hverfi í eilífðargeiminn,
skal þverra hver kraftur og kulna hvert
blóm
– þau komu til þess í heiminn.
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós,
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós,
er roðna í sólareldi.
(Einar Benediktsson.)
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Hvíl þú í friði, Guðrún mín. Drott-
inn blessi minningu þína.
Sólmundur Þormar Maríusson.