Morgunblaðið - 05.01.2008, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2008 39
Atvinnuauglýsingar
Hársnyrtifólk óskast
á Hársögu, Austurstræti 8-10,101 Reykjavík.
Sími 552 1790 eða 896 8562, Sigrún.
1. VÉLSTJÓRI
óskast á ísfisktogara
Stærð aðalvélar er 1691 kw.
Upplýsingar í síma 862 0069.
Málarar
Óska eftir að ráða vana málara til framtíðar-
starfa.
Upplýsingar gefur Alfons í síma 663 5003, eða
senda umsókn á netfang alfons@simnet.is
ALHLIÐAMÁLUN EHF .
Hjartkær amma
mín hefur lokið lífs-
göngu sinni hér á jörð,
barátta hennar við sjúkdóm sinn er
loks á enda. Upp í hugann koma
margar ljúfar minningar bæði fyrir
og eftir að hún veiktist.
Fyrstu tvö ár ævi minnar dvaldist
ég hjá ömmu og afa í Landakoti. Allt
frá þeim tíma leitaði ég allra ráða til
þess að fá að vera hjá þeim. Ég
minnist þess frá barnæsku hvað ég
var alltaf full eftirvæntingar í hvert
skipti sem ég vissi að ég fengi að fara
til ömmu og afa.
Mér fannst svo gott að vera ná-
lægt ömmu, hún var alltaf svo yf-
irveguð og hjá henni fann ég frið og
öryggi. Þegar ég var lítil vildi ég
helst sofa á milli ömmu og afa og ég
kúrði mig oft alveg upp að ömmu.
Það hefur örugglega ekki verið mik-
ill svefnfriður hjá þeim vegna
þrengsla og ég man að ég átti að vera
á dýnu á gólfinu við hliðina á ömmu
þó að Landakotið væri stórt og næg
herbergin. Oftar en ekki vaknaði ég
uppí hjá ömmu og afi lá á dýnunni.
Amma elskaði tónlist og söng mik-
ið við heimilisstörfin og mér fannst
hún syngja svo fallega. Í æsku sátum
við oft tvær saman á kvöldin og
hlustuðum á tónlist af kassettum,
stundum sat ég í fanginu á henni og
hún ruggaði mér og söng. Ég man
ennþá hvað þetta var yndisleg til-
finning og mér fannst hún besta
amma í heimi.
Í minningum mínum um ömmu
var hún alltaf í góðu skapi og kvart-
aði aldrei þó á móti blés, ég man ekki
eftir að hún hafi skipt skapi við mig
þó að stundum hefði örugglega verið
tilefni til.
Amma mín var afar stolt af fólkinu
sínu, hún sagði oft við mig hvað hún
væri heppin að eiga svona stóran hóp
og að allir væru svo yndislegir og
stæðu sig vel í lífinu. Hún vissi að
það væri ekki sjálfgefið.
Elsku amma mín var nett og falleg
kona og mikil ,,pjattrófa“. Þegar við
vorum að fara saman eitthvert út
sagði hún alltaf: ,,bíddu, ég þarf að-
eins að púðra á mér nefið“. Síðan
hefur þessi setning fest sig í sessi á
mínu heimili þegar verið er að hafa
sig til. Þó að amma væri að hverfa
inn í heim Alzheimer var henni alltaf
mikið í mun að vera vel til höfð og ný-
klippt.
Elsku amma mín, ég sakna þín
mikið en ég veit að þér líður betur
núna og ert búin að hitta hann afa
sem þú elskaðir svo mikið.
Takk fyrir allt, þín ömmustelpa,
Hafdís Helga Þorvaldsdóttir.
Hún langaamma var besta ki-
suamma í heimi. Hún var alltaf með
okkur um jólin. Þegar við fórum í
heimsókn til hennar gaf hún okkur
stundum peninga til að kaupa okkur
Halldóra F.
Þorvaldsdóttir
✝ Halldóra Finn-laug Þorvalds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 15. maí
1929. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hlévangi í Keflavík
sunnudaginn 30.
desember síðastlið-
inn og var jarð-
sungin frá Hvals-
neskirkju 4. janúar.
eitthvað sniðugt. Þeg-
ar hún kom í heimsókn
þá var hún oftast með
kisuna mína Appaló í
fanginu. Hún átti einu
sinni tvo ketti og það
var eins og allar kisur
væru góðar við hana.
Þess vegna var hún
kölluð kisuamma.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin
mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Bless, elsku amma mín,
Rósmarý Kristín.
Hadda syngur ekki lengur né
dansar við eldhúsbekkinn í Landa-
koti. Í eldhúsinu hennar urðu ævin-
týri sem lifa í minningunni. Hadda
hafði svo sterka útgeislun og um-
vafði alla með lífsgleði sinni. Við
börnin blómstruðum í allri gleðinni.
Ég minnist margra ljúfra stunda við
eldhúsborðið hjá henni, góðra veit-
inga og skemmtunar í nálægð henn-
ar og veit hve djúp virðing fyrir
Höddu spratt fram í barnssálinni.
Ég naut þeirrar gæfu að verða
vinkona Katrínar, yngstu dóttur
Höddu, frá sjö ára aldri. Frá þeim
tíma var ég tekin inn í stórfjölskyld-
una í Landakoti og þar hefur mér
ævinlega liðið vel.
Við Katrín lékum okkur gjarnan í
stofunum í Landakoti. Milli leikja
fórum við í opna fallega eldhúsið
hennar Höddu. Þar var hennar
stjórnstöð og hún gat svo sannarlega
unnið á mörgum plönum í einu. Í
minningunni stendur hún hlæjandi
við eldhúsvaskinn með borðtuskuna í
annarri hendi og með símann í hinni,
með augu á sjónum, að meta veður
og sjávarstrauma og í stöðugu sam-
bandi við háseta eða veiðarfærasala.
Svo var auðvitað eldhúsið fullt af
fólki.
Hadda og Árni stunduðu útgerð á
þessum árum. Hann sótti sjóinn og
hún var útgerðarstjórinn í landi.
Henni fórst allt vel úr hendi og allt
lék í höndum hennar, hvort sem það
var útgerðin eða fiskvinnslan. Hadda
var einhver mesti dugnaðarforkur
sem ég hef þekkt og því ekki ein-
kennilegt að hún var afar eftirsótt til
fiskvinnslu. Hún var sú allra dugleg-
asta í akkorðsvinnu þess tíma. Svo
vildu auðvitað allar konurnar vera
með Höddu á borði því þar var alltaf
svo mikið fjör.
Ég minnist samheldni hjónanna,
Höddu og Árna, bæði við útgerðina
en einnig við ræktun fjölskyldunnar.
Þeirra ræktun var mannrækt.
Þeirra höfuðstóll og stóra ávöxtun í
lífinu var fjölskyldan, sem Hadda
naut ríkulega samvista við allt til
hinstu stundar. Ég þekki enga eins
samheldna og ástríka fjölskyldu. Sá
kærleikur, sem þar ríkir, er ekki
sjálfsprottinn, heldur ávöxtur iðkun-
ar. Það var þeirra lífsverk, Höddu og
Árna, að koma upp stórum og öfl-
ugum barnahópi og hópi barnabarna
sem bera starfi þeirra fagurt vitni.
Nú syngur hún Hadda á himnum
og dansar við hann Árna sinn í ljúf-
um takti.
Fjölskyldunni allri votta ég samúð
mína og bið góðan Guð að styðja þau
öll á vegi sorgarinnar.
Elín Sigrún Jónsdóttir.
ast Árna Scheving með söknuði og
hlýju og þakka samfylgdina. Við
vottum fjölskyldu hans dýpstu sam-
úð. Minningin um merkan listamann
og góðan dreng lifir.
F.h. FÍO/organistadeildar FÍH,
Guðmundur Sigurðsson,
formaður.
Það verður hverjum list sem hann
leikur.
Árni Scheving, einn af burðarás-
um í íslensku tónlistarlífi, er fallinn
frá. Árni var músíkant af Guðs náð,
óhemju fjölhæfur og flinkur lista-
maður. Árni kom víða við á sínum
ferli, ekki bara sem yfirburða mús-
íkant heldur og einnig sem gefandi
leiðbeinandi margra tónlistar-
manna. Það var eins og öll hljóðfæri
lékju í höndunum á þessum góða
dreng, tónlistargyðjan var honum
örlát, en ekki ofmetnaðist þessi ljúf-
lingur. Allt sem hann kom nærri í
nafni tónlistar var gert af virðingu
og smekkvísi. Árni lagði gjörva
hönd á svo margt og kom svo ótrú-
lega víða við.
En flinkastur var hann á víbra-
fóninn, hljóðfæri sem varla heyrist í
nú á dögum. Nú er skarð fyrir
skildi, djassgeggjarar missa góðan
dreng.
Hversu oft hefur ekki Ziegler/
Scheving Quintett-diskurinn fengið
spilun á mínum bæ, þar sem hinn
melódíski spuni og tæra leikgleði
Árna skín í gegn. Spuninn er eins
og sjálfstæðar laglínur sem unun er
á að hlýða. Hin seinni ár kynntist ég
enn betur þessu gamla átrúnaðar-
goði mínu í félagsskap sem við átt-
um ánægjulega samfylgd í, þar lagði
Árni til sína góðu hæfileika ótak-
markað. Hafðu þökk fyrir það. Í erf-
iðum veikindum síðustu ára sýndi
sig hvaða mann Árni hafði að
geyma, allt var gert hávaðalaust og
af fullkomnu æðruleysi. Árni var
ekta Reykvíkingur, vinmargur, vel
liðinn og eftirsóttur til margra
starfa.
Íslensk tónlistarsaga hefði sann-
arlega orðið mun fátæklegri án
Árna Schevings.
Megi höfuðsmiðurinn gæta þín og
varðveita á nýjum vegum og veita
eiginkonu, börnum og fjölskyldu
styrk á þessum erfiðu tímum.
Vala og Jón Þór.
Árni Sheving tónlistarmaður er
látinn. Hann fæddist í Reykjavík ár-
ið 1938 og ólst þar upp. Árni hóf
ungur feril sinn sem tónlistarmaður
og starfaði með öllum helstu tónlist-
armönnum landsins. Hann var
einkar fjölhæfur og lék á ýmis hljóð-
færi svo sem víbrafón, saxófón,
harmoniku, óbó og píanó. Árni lést í
Reykjavík hinn 22. desember síðast-
liðinn. Hann lætur eftir sig eigin-
konu og fimm uppkomin börn.
Nú þegar Árni Scheving er allur
sækja á mig minningabrot um góð-
an dreng sem ég var svo lánsamur
að eiga að vini í lífsins ólgusjó.
Leiðir okkar Árna lágu fyrst sam-
an í hljómsveit sem nefndist Aría og
var hann þar bassaleikari. Við æfð-
um saman í húsnæði Zippo-umboðs-
ins á Vesturgötunni og entist sam-
band okkar í nokkur ár en síðan
skildi leiðir um nokkurt skeið. Síðar
lágu leiðir okkar aftur saman þar
sem við skemmtum um allt land og
á Hótel Sögu í Reykjavík. Má þar
nefna hljómsveit André Bachmann
og hljómsveitina Gleðigjafa.
Við stóðum einnig að útgáfu
hljómdiska til styrktar þeim sem
minna máttu sín, ásamt Þorgeiri
Ástvaldssyni dagskrárgerðarmanni.
Við styrktum í fyrstu Styrktarfélag
vangefinna og síðar Barnaspítala
Hringsins, Sjálfsbjörg og Lands-
samband fatlaðra með hjálp Jó-
hannesar í Bónus og Einars Bene-
diktssonar í Olís. Við skiptum með
okkur verkum. Árni sá um fjármál-
in, Þorgeir valdi tónlistina og ég um
að útvega styrkina og reka verkið
áfram.
Mér er minnisstætt að mikið var
að gera hjá okkur Árna hverja ein-
ustu helgi í rúm sex ár en þá söng
hin stórkostlega söngkona Ellý Vil-
hjálms með okkur.
Fréttin um fráfall Árna kom mér
sem högg í hjartastað, því fyrir lá að
við ætluðum að hittast og ræða sam-
an nýútkominn hjómdisk minn
„Með kærri kveðju“ og höfðum
ákveðið stund og stað, en vegna
veikinda hans varð ekkert af þess-
um fundi. Ég hafði þó hitt hann áð-
ur, hinn 4. desember, og afhent hon-
um eintak af diskinum. Við ræddum
svo saman í síma og lýsti Árni hrifn-
ingu sinni á diskinum. Þetta var það
síðasta sem okkur fór á milli.
Að kvöldi andlátsdags Árna þurfti
ég að syngja og þrunginn trega til-
einkaði ég honum fyrsta lagið á dag-
skrá, „Friðarjól“, og fann fyrir níst-
andi söknuði þegar um huga minn
liðu minningabrot frá liðinni tíð.
Það er svo ótal margt sem kemur
upp í hugann en fyrst og fremst
þakklæti fyrir að hafa fengið að
vera um hríð samferða góðum
dreng, sem Árni svo sannarlega var.
André Bachmann.
Þeir heilsuðust með lágværu
flauti; fyrstu tónarnir úr „Manstu
gamla daga“ voru kveðjan. Þetta
var nokkurs konar leynikveðja
hinna innvígðu og útvöldu; strák-
anna í bransanum. Og eiginlega var
enginn innvígðari en Árni Scheving;
holdgervingur íslenska tónlistar-
bransans. Hann spilaði á hvert
hljóðfærið öðru betur, lék ólíka
stíla, inn á ótal plötur og kom að öll-
um geirum tónlistarlífsins – hann
var bransadýr. Ekki nóg með það,
hann var líka listamaður, en þetta
tvennt fer ekki alltaf saman. Árni
var frábær djassvíbrafónleikari en
af þeim á heimurinn ekki of mikið.
Og þótt hann væri ekki alltaf að
spila djass, þá hljómaði hann alltaf
eins og hann hefði aldrei gert ann-
að. Lék af fullkomnu öryggi, la-
grænt og rytmískt eins og sá sem
valdið hefur.
Ég kynntist Árna u.þ.b. sextán
ára gamall. Við spiluðum saman í
stórsveitum þess tíma og síðan í
fyrstu söngvakeppni sjónvarpsins.
Andstætt við flesta íslenska tónlist-
armenn sem ég kynntist tók hann
hlutverk sitt sem eldri og reyndari
maður alvarlega. Ótilkvaddur fann
hann að og hældi, eftir því sem hon-
um þótti ástæða til. Það var ekki
frítt við að aðfinnslurnar stuðuðu
ögn viðkvæmt ungviðið, en eftir á að
hyggja finnst mér þetta til mikillar
fyrirmyndar. Hann hafði sjálfur
lært af eldri mönnum sem gerðu
kröfur og sennilega var þetta partur
af hans fínstilltu stéttarvitund; að
miðla reynslunni til nýrra kynslóða,
ekki í skóla heldur í starfinu sjálfu –
skóla lífsins.
Og Árni miðlaði fleiru. Mér er
ógleymanlegt að hafa ferðast með
honum, þá skrjáfþurrum bindindis-
manni, um landið og á meðan við
hinir yngri drukkum fékk hann sína
vímu út úr því að segja okkur gaml-
ar sögur. Þar voru magnaðar
drykkjusögur – margt fullkomlega
óprenthæft um óvænta einstaklinga,
leiðir til að lina þjáningar veislu-
móðra tónlistarmanna á barnaböll-
um og hagnýtar upplýsingar um
leynistaði á Hótel Sögu. Hápunktur
ferðarinnar var svo þegar úrræða-
laus ungmennin vantaði meira vín
og maður reynslunnar lét opna fyrir
okkur áfengisverslun bæjarins á
sunnudegi. Slík afrek eru ekki á
allra færi og í þessu eina atviki
kristallast ýmsir frábærir eiginleik-
ar Árna; áræði, greiðasemi, góð
sambönd og frábær samningatækni,
en þetta nýtti hann allt svo um mun-
aði okkur öllum til framdráttar í
stjórn Jazzhátíðar og stjórn FÍH
áratugum saman.
Síðasta samtal mitt við Árna
Scheving var dæmigert. Það var
tveimur dögum áður en hann dó og
ég hringdi til að fá ráðleggingar
varðandi verðlagningu og samninga.
Hann sat við jólahlaðborð, en gaf
sér samt góðan tíma til að spjalla,
enda alltaf boðinn og búinn að lið-
sinna öðrum tónlistarmönnum.
Þannig var Árni; frábær félagi og
tónlistarmaður af Guðs náð. Ég veit
að ég mæli fyrir munn okkar allra
þegar ég segi: Árni – TAKK!
Sigurður Flosason.
 Fleiri minningargreinar um Árna
Scheving bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu á næstu dögum.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Undirskrift | Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar