Morgunblaðið - 10.01.2008, Síða 28

28 FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Leonhard Frið-þjófur Leopold
Ásgeirsson Hraun-
dal, fyrrv. deild-
arstjóri háspennu-
deildar
Rafmagnseftirlits
ríkisins, fæddist í
Baldurshaga í
Kirkjuhvamms-
hreppi í Vestur-
Húnavatnssýslu 15.
september 1918.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
1. janúar síðastliðinn. Foreldrar
Friðþjófs voru Ásgeir H.P. Hraun-
dal, bóndi og verslunarmaður, f.
1887, d. 1965, og kona hans, Sig-
urlaug Guðmundsdóttir ljósmóðir,
f. 1885, d. 1930. Alsystkin Friðþjófs
eru: Olga H., f. 1910, d. 1991, Alfa
R.H., f. 1911, d. 1965, Pálmi Þ., f.
1912, d. 1979, Þorsteinn S.H., f.
1913, d. 2001; Guðmundur H.M., f.
1914, d. 1982, Óskar H.A., f. 1915,
Árni E.J.Ó., f. 1916, d. 1988, Áslaug
Ingibjörg, f. 1920, d. 1981, Sig-
urlaug Helga, f. 1922, d. 1927. Hálf-
bróðir Friðþjófs, sammæðra, var
Sigmundur Guðmundsson, f. 1904,
d. 1992. Þegar móðir Friðþjófs
smitaðist af berklum og þurfti að
yfirgefa heimilið og börnin sín tíu
fór Friðþjófur þriggja ára að Hvoli
í Vesturhópi, fór þaðan fjögurra
ára með föður sínum og tveimur
systkinum til Hafnarfjarðar. Aust-
ur að Galtastöðum í Gaulverjabæj-
arhreppi fór svo Friðþjófur fimm
ára að aldri til fósturforeldra sinna
þeirra Guðríðar Erlingsdóttur og
Guðmundar Ófeigssonar þar var
hann fram yfir áramót ferming-
arárs. Hann fór síðan seinna það ár
að Tungu í sömu sveit, dvaldi þar
til vors og fór þá aftur að Galta-
stöðum. Fór að hausti þess sama
Veturinn 1943 hóf hann nám í raf-
magnsdeild Vélskólans í Reykjavík
og lauk því 1944. Friðþjófur sótti
síðan ýmis námskeið og fékk há-
spennulöggildingu frá Rafmagns-
eftirliti ríkisins 1958. Árið 1945 hóf
Friðþjófur störf hjá Rafmagnseft-
irliti ríkisins og fór með mál há-
spennudeildar frá 1947-80 er hann
lét af störfum. Á þessu þrjátíu og
fimm ára tímabili var ein aðal-
uppbygging dreifiveitna landsins
og því var starfsvettvangur hans
víðfeðmur og starfinn ærinn. Þá
réðst Friðþjófur til starfa hjá Raf-
magnsveitum ríkisins og starfaði
þar að sérverkefnum til ársins 1988
er hann lét af störfum, þá sjötugur.
Friðþjófur starfaði að félagsmálum
eftirlitsmanna með raforkuvirkj-
um, FER, og var formaður þeirra
samtaka um nokkur ár. Hann lét
öryggis- og fræðslumál sinnar
greinar mjög til sín taka og ritaði af
því tilefni greinar og rit ásamt út-
varpspistlunum Varnaðarorð. Ung-
ur gekk Friðþjófur til liðs við skíða-
deild Ármanns og vann m.a. að
byggingu skíðaskála hennar í Jós-
epsdal. Hann var virkur fjallamað-
ur og náttúruunnandi. Hann fór
meðal annars ásamt félaga sínum
Skarphéðni Jóhannssyni og fleirum
á árunum 1940 og síðar nokkrar
ferðir yfir Vatnajökul á skíðum.
Sumarið 1946 fór Friðþjófur ásamt
félögum sínum Jóhannesi Jak-
obssyni jarðfræðingi, Árna Stef-
ánssyni og Agli Kristbjörnssyni á
jeppa inn á Vatnajökul og úr þeirri
ferð fóru þeir Friðþjófur, Árni, og
Egill á jeppanum til Borgarfjarðar
eystri og mun það vera fyrsta ferð á
bíl sem þangað var farin. Frið-
þjófur var einn þeirra er komu að
leit og björgun úr flugvélinni Geysi
er fórst á Vatnajökli og stóðu að
stofnun Flugbjörgunarsveitarinnar
í Reykjavík upp úr því.
Útför Friðþjófs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11. Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
árs að Hoftúni í
Stokkseyrarhreppi og
dvaldi þar í rúmlega
þrjú ár eða til þess
tíma að hann flutti til
Reykjavíkur.
Friðþjófur kynntist
árið 1944 Guðríði Sig-
urðardóttur, hús-
móður frá Ísafirði, f.
6.7. 1921, d. 18.10.
1996. Þau gengu í
hjónaband 6.7. 1951.
Eftir að kynni tókust
með þeim Friðþjófi og
Gurru fluttist hún
suður til hans og reistu þau sér hús
árið 1952 á Kársnesbraut 78 í
Kópavogi og teljast því með frum-
byggjum Kópavogs. Börn Friðþjófs
og Guðríðar eru: 1) G. Ómar, f. 2.10.
1951, kvæntur Sigurbjörgu Þór-
mundsdóttur. Börn þeirra eru:
Þóra Dögg, Guðmundur Freyr og
Diljá. Fyrir átti Ómar dótturina
Öddu Mjöll og Sigurbjörg soninn
Þórmund. Þau eiga eitt barnabarn.
2) Friðþjófur, f. 25.11. 1959, kona
hans er Hrafnhildur I. Halldórs-
dóttir. Friðþjófur á synina Daniel
Rúnar og Tómas Má. 3) G. Berg-
lind, f. 10.3. 1961, gift Stefáni B.
Högnasyni. Börn þeirra eru: Frið-
þjófur Högni, Bergrún og Eyrún.
Þau eiga eitt barnabarn. 4) Fyrir
átti Guðríður soninn Guðmund, f.
11.2. 1943. Kona Guðmundar er
Sigríður Kristjánsdóttir. Börn Guð-
mundar og fyrri konu hans, Önnu
G. Árnadóttur, d. 1999, eru: Að-
alheiður og Jón Viðar en fyrir átti
Anna dótturina Þórunni. Barna-
börnin eru sex og barnabarnabörn-
in þrjú.
Friðþjófur hóf nám í rafvirkjun
sumarið 1939 hjá Júlíusi Björns-
syni, rafvirkjameistara í Reykjavík,
og lauk prófi í rafvirkjun frá Iðn-
skólanum í Reykjavík vorið 1943.
Þegar nýja árið gekk í garð
kvaddi Friðþjófur móðurbróðir.
Hann var samofinn æsku okkar
systkinanna. Það voru aðeins 2 ár á
milli mömmu og hans og hafa þau
trúlega fengið styrk frá hvort öðru í
uppvextinum því að samband þeirra
var afskaplega náið alla tíð. Frið-
þjófur var ekki allra en þeir sem til
þekktu vissu að í honum bjó traust
og hlýja sem mér fannst alltaf koma
svo vel í ljós í brosinu hans sem var
bæði hlýtt og bjart. Ekki fórum við
heldur varhluta af væntumþykjunni
hjá þeim hjónum, Gurru og Frið-
þjófi, en hún féll frá 18. október
1996, langt fyrir aldur fram og var
missir hans mikill því samrýmdari
hjón var vart hægt að hugsa sér.
Gurra var yndisleg kona og bráð-
myndarleg.
Okkar fyrsta minning um Frið-
þjóf tengist gamlárskvöldi. Hann
hafði það fyrir sið í fjölda ára að
hlaða brennu fyrir neðan húsið
þeirra á Kársnesbrautinni og þang-
að var mætt á hverju ári til að
kveðja gamla árið og fagna því nýja.
Þegar klukkan hafði slegið 12 á
miðnætti var sest að borði með fín-
ustu kræsingum og ekki má gleyma
súkkulaðinu með þeytta rjómanum
sem var sjálfsagður drykkur á þess-
um tímamótum. Ekki skemmdi þá
fyrir að Friðþjófur, þessi hægláti
maður, lék á als oddi og sagði sögur
af mönnum og málefnum og var oft
mikið hlegið.
Friðþjófur vann í fjölda ára hjá
Rafmagnseftirliti ríkisins og þurfti
mikið að ferðast út um land á þess
vegum og þá drakk hann í sig allt
sem hann sá og heyrði og var ákaf-
lega fróður og vel lesinn um land og
þjóð. Þar kom að honum fannst úti-
lokað að mamma og við öll sæjum
ekkert af því sem hann hafði séð og
þegar hann var búinn að telja
mömmu og pabba á að koma með í
nokkra daga varð ekki aftur snúið.
Þetta varð að árvissum viðburði og
búum við enn að þessum ferðum.
Friðþjófur þekkti hvern stein og
hverja þúfu á landinu og var hafsjór
af fróðleik. Hann og fjölskyldan
voru yndislegir ferðafélagar og
þarna styrktist sambandið enn frek-
ar á milli fjölskyldnanna. Síðar
bættist
Simbi frændi og fjölskylda við og
var oft glatt á hjalla í þessum góða
hópi. Þessar stundir eru miklar
perlur í minningunni og gleymast
seint.
Friðþjófur og Gurra voru ákaf-
lega raungóð og alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd ef á þurfti að
halda og hafa börnin þeirra fengið
þessa eiginleika í arf. Það hefur gef-
ið lífinu vissan ljóma að hafa alist
upp og verið í nálægð við fólk eins
og þau, veröldin væri svo miklu fá-
tækari ef þeirra hefði ekki notið við.
Þessi litla kveðja er örlítill þakk-
lætisvottur fyrir þá miklu tryggð og
vináttu sem við urðum aðnjótandi.
Elsku Gummi, Ómar, Fiffi og
Berglind. Við og fjölskyldur okkar
sendum ykkur og fjölskyldum, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ingibjörg, Hafdís og Gísli Þór.
Okkar kæri vinur, Friðþjófur
Hraundal, hefur kvatt eftir langa og
farsæla lífsgöngu. Móður sína
missti hann barn að aldri eftir lang-
varandi veikindi hennar og sjúkra-
húsdvöl. Þá var hann sendur til blá-
ókunnugra austur í Flóa. Slíkt
hlýtur að móta barnshugann og
þarna lærði hann að treysta á sjálf-
an sig og trúlega hefur það ásamt
góðum genum gert hann að þeim
mikla gæfumanni sem hann var.
Viljastyrkur hans var óbilandi og
sjálfsagi einstakur.
Hann var kröfuharður maður en
þó fyrst og síðast við sjálfan sig.
Hann var ekki sérlega hávaxinn en
samt kemur orðið stór fyrst upp í
hugann þegar lýsa á honum. Hann
var stórglæsilegur í sjón og raun,
hafði reyndar útlit kvikmynda-
stjörnu. Hann var einstakur vinur
sem alltaf var hægt að leita til ef í
nauðir rak. Hann var höfðingi í lund
og fram úr skarandi gáfum gæddur.
Í starfi sínu sem rafmagnseftirlits-
maður gerði hann engar tilslakanir
enda gat verið um líf að tefla. Sum-
um fannst hann fullharður í horn að
taka, t.d. undirritaðri þegar eitt
sinn rétt fyrir páska hann leit inn í
heimsókn og tók af henni bæði
kæliskáp og eldavél, gamla gripi
sem leiddu út, klippti bara á kapl-
ana án orða. Satt að segja fannst
manni nú að þetta hefði mátt bíða
fram yfir hátíðina, en það fannst
Friðþjófi ekki. Hann hafði séð of
mörg slys þegar ógætilega var farið
með rafmagn. Þannig var hann,
engin eftirgjöf kom til greina, að-
eins það öruggasta var nógu gott.
Í einkalífi var Friðþjófur einstak-
ur gæfumaður. Þau Gurra voru
samvalin hjón. Hún sagði okkur ein-
hvern tíma að fljótlega hefði hún
gert sér grein fyrir því að vildi hún
eiga eitthvert líf með manni sínum
yrði hún að fylgja honum á ferðum
hans um landið því hann var lang-
tímum fjarverandi vegna starfs
síns. Þetta gerði hún með góðum
árangri og búskapurinn var oft í
tjaldi með prímus og svefnpoka.
Gurra var einstök manneskja sem
allir elskuðu sem kynntust henni.
Þau unnu saman að öllu, samstiga,
og árangurinn var í samræmi við
það.
Hús reistu þau með eigin höndum
á sjávarlóð við Kársnesbraut í
Kópavogi. Allt var þar vandað. Þak-
ið var úr áli, varanlegu viðhaldsfríu
efni. Eldhúsið þótti sérstakt á þeim
tíma, gríðarstórt og skipulagt sem
vinnusvæði og dvalarrými fjöl-
skyldu. Slíkt var fátítt í þá daga.
Þarna bjuggu þau lengi og þarna –
og í tjaldinu á ferðum um landið –
ólust börnin þeirra upp, fjögur
glæsileg og vel gefin börn. Engan
ætti að undra að þau urðu mikið úti-
vistarfólk.
Í raun var alveg sama hvað Frið-
þjófur gerði, allt lék í höndum hans.
Til dæmis kom hann sér upp skútu,
sem bar hið fallega nafn Þeyr.
Skútuna steypti hann sjálfur úr
trefjaplasti og gat enginn séð annað
en gripurinn væri gerður í háþró-
aðri verksmiðju. Þetta er eitt af því
sem lýsti Friðþjófi svo vel. Þegar
hann hófst handa um eitthvert verk
var hann búinn að leggja allt niður
fyrir sér í smæstu smáatriðum.
Við kveðjum okkar góða vin með
virðingu og þakklæti fyrir allt sem
hann gerði fyrir okkur og börn okk-
ar. Fjölskyldu hans sendum við
innilegar samúðarkveðjur. Það sem
Snorri segir um Erling Skjálgsson
á Sóla á vel við um vin okkar Frið-
þjóf Hraundal: ,,Öllum kom hann til
nokkurs þroska.“
Helga Friðfinnsdóttir og
Gunnar Grettisson.
Friðþjófur Hraundal
 Fleiri minningargreinar um Frið-
þjóf Hraundal bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Haraldur M.Guðjónsson
fæddist á Ytri-
Skógum í Kolbeins-
staðahreppi 28. maí
1926 en ólst upp á
Kvíslhöfða í Álfta-
neshreppi. Hann
lést á Landspít-
alanum í Reykjavík
29. desember síðast-
liðinn. Hann var
sonur hjónanna
Guðjóns Jónssonar,
f. 19. febrúar 1889,
d. 11. apríl 1972, og
Ágústu Júlíusdóttur, f. 20. febr-
úar 1895, d. 25. mars 1982, sem
bjuggu á Kvíslhöfða í Álftanes-
hreppi. Systkini Haraldar voru
Jónína Kristín Sigurjónsdóttir, f.
6.10. 1917, d. 27.7. 1976, Margrét
Guðjónsdóttir, f.
3.3. 1923, Helga
Guðjónsdóttir, f.
6.10. 1924, d. 4.5.
2001, Svava Guð-
jónsdóttir, f. 3.11.
1928, d. 24.7. 1947,
og Sigurður K. Guð-
jónsson, f. 3.8. 1930.
Árið 1954 kvænt-
ist Haraldur Ingi-
björgu Jóhönnu
Bjarnadóttur, f. í
Reykjavík 13. júlí
1935. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Helgason, f. 6.8. 1903, d. 28. maí
1994, og Ingibjörg Kristín Niel-
sen, f. 17.12. 1908, d. 9.10. 1941.
Systkini hennar eru Ingibjörg
Kristín, f. 29.7. 1941, Þórður, f.
15.4. 1950, og Helgi, f. 3.5. 1957.
Haraldur og Ingibjörg áttu all-
an sinn búskap heima í Reykjavík,
lengst af á Grettisgötu 50 eða í 43
ár en árið 2003 fluttu þau á Búa-
grund 2 á Kjalarnesi. Þau eiga tvo
syni, þeir eru: Bjarni, f. 12. júní
1954, börn hans eru Sonja, f. 5.
febrúar 1982, Ingibjörg Jóhanna,
f. 4. mars 1985, og Sigurður Ben,
f. 6. nóvember 1998. Sambýlis-
kona Bjarna er Kristín Júl-
íusdóttir, f. 27. febrúar 1958.
Kári, f. 7. september 1962, kvænt-
ur Sigurlaugu Sæunni Njarð-
ardóttur, f. 21. nóvember 1971.
Dóttir þeirra er Helena Rut Puj-
ari, f. 16. nóvember 2002.
Haraldur var bifreiðasmiður og
starfaði til 75 ára aldurs.
Útför Haraldar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku afi minn.
Nú hefur þú kvatt mig en minning-
arnar sem ég á um þig eru svo góðar
og fallegar. Við áttum mjög einstakt
samband og þú varst alltaf svo góður
við mig. Alltaf varstu tilbúinn að
bralla alls konar hluti með mér. Það
var alltaf jafnskemmtilegt að kíkja yf-
ir á verkstæðið til þín og gleyma sér í
ýmsum verkefnum og uppátækjum.
Einnig voru sögurnar þínar frá því í
gamla daga svo eftirminnilegar. Þær
stundir sem ég upplifði með þér eru
ómetanlegar og mér leið alltaf svo vel
í kringum þig.
Ég kveð þig, afi minn, og mun alltaf
minnast þín. Takk fyrir allar yndis-
legu stundirnar og væntumþykjuna.
Guð geymi þig.
Þín afastelpa,
Ingibjörg Jóhanna.
Mig langar að minnast móðurbróð-
ur míns, Haraldar Guðjónssonar, sem
fallinn er nú frá eftir nokkur veikindi.
Þótt aldraður væri lét hann aldrei
deigan síga en hafði glettni og gott
skap í fyrirrúmi.
Halli frændi, eins og við systkinin
kölluðum hann alltaf, var einn af þess-
um mönnum sem maður leit upp til í
æsku og langaði að líkjast. Hann var
yfirvegaður og fastur fyrir en alltaf
stutt í glensið og stríðnina. Líklega
má segja að hann hafi verið stráksleg-
ur í fasi fram til hins síðasta og tók
sjálfan sig eða lífið ekki of alvarlega.
Eins og tíðkaðist hér áður vorum
við systkinin send í sveitina til ömmu
á sumrin og þar safnaðist ættflokk-
urinn oft saman á góðum dögum,
börnin í vistinni hjá ömmu og foreldr-
arnir í heimsókn. Þetta voru dýrlegir
tímar, sól í heiði og náttúran í blóma.
Man ég vel hvað Halli átti auðvelt
með að setja sig í spor okkar krakk-
anna og gantast með okkur þegar svo
bar undir.
Eitt sinn í sveitinni hafði ég spurn-
ir af því að Halli ætlaði að taka eldri
son sinn með sér á skytterí en við vor-
um góðir félagar. Linnti ég ekki lát-
um og vildi komast með. Fór Halli
með okkur í mikla ævintýraför um
holt og fjörur og leyfði okkur að
skjóta í mark með rifflinum undir
öruggri leiðsögn sinni. Var tólf ára
pjakkurinn ekki lítið ánægður með
þessa lífsreynslu og stækkaði að eigin
áliti um ófá fet eftir þetta.
Halli var lengst af ævinni sjálfs sín
ráðandi með eigin rekstur, fyrst með
bróður sínum en síðar sjálfur. Lengst
af bjuggu þau hjónin á Grettisgötu
með sonum sínum Bjarna og Kára,
byrjuðu smátt en áttu allt húsið að
lokum. Jafnframt var á lóðinni fyr-
irtaks verkstæðisbygging sem Halli
lét byggja og vann í.
Halli frændi var einn af þessum
mönnum sem feta lífið á eigin for-
sendum og láta ekki segja sér fyrir
verkum. Ekkert skorti á léttleikann
og er sem ég heyri gleðikliðinn er upp
ljúkast hliðin að ferðalokum.
Eiginkonu og fjölskyldu sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Bjarki Júlíusson.
Í dag er kvaddur Haraldur M. Guð-
jónsson eða Halli eins og hann var svo
oft kallaður. Hann ólst upp á Kvísl-
höfða á Mýrum í Borgarfirði en bjó
lengst af á Grettisgötu 50 í Reykjavík
með konu sinni, Ingibjörgu J. Bjarna-
dóttur. Síðustu ár þeirra bjuggu þau
saman í Búagrund 2 á Kjalarnesi.
Ég var ung stúlka þegar ég kom
fyrst inn í fjölskylduna á heimili
þeirra á Grettisgötu. Það eru margar
góðar minningar um Halla sem koma
upp í hugann og eiga seint eftir
gleymast. Halli var heimakær, róleg-
ur og þægilegur maður og það var
notalegt að vera nálægt honum. Hann
hafði gaman að því að ræða um pólitík
og hafði sterkar skoðanir á málefnum
líðandi stundar. Ég hef oft orðið þess
aðnjótandi að spjalla við hann um
pólitíkina, lífið og tilveruna. Hér áður
var pípan hans iðulega til staðar sem
hann handlék af mikilli leikni.
Halli náði vel til allra hvort sem það
voru börn eða fullorðið fólk. Á seinni
árum naut hann þess að fá barna-
börnin sín í heimsókn og gaf sér alltaf
tíma til að leika við þau, segja þeim
sögur og fara með vísur. Halli var
skemmtilegur, rifjaði oft upp sögur úr
sveitinni og kunni ógrynni af vísum
sem hann fór oft með við alls kyns
tækifæri. Vísurnar hans og hnyttin
tilsvör settu oft léttan blæ á samveru-
stundir fjölskyldunnar.
Það er erfitt að kveðja fyrrverandi
tengdaföður og vin en efst í huga mín-
um er þakklæti til hans í minn garð og
dætra minna. Hann hefur sýnt dætr-
um mínum mikinn stuðning í gegnum
Haraldur M. Guðjónsson