Morgunblaðið - 20.01.2008, Side 54

54 SUNNUDAGUR 20. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Ástkær sambýliskona, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ELÍN INGA HREIÐARSDÓTTIR
frá Raufarhöfn,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 11. janúar.
Útförin fór fram 18. janúar í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þakkir til alls starfsfólks deildar 2c í Sóltúni fyrir
alla þá hlýju og umhyggju sem hún naut. Sérstakar þakkir fyrir
hlýhug og stuðning við fjölskylduna í veikindum hennar.
Guð blessi ykkur öll.
Davíð Zophaníasson,
Sigurbjörg Björnsdóttir,
Soffía Björnsdóttir, Guðjón S. Snæbjörnsson,
Hreiðar Björnsson, Bozena Björnsson,
Guðmundur Björnsson, Arnhildur H. Arnbjörnsdóttir,
Ingi Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
HELGA GUNNARSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landakotsspítala þriðjudaginn
15. janúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 22. janúar kl. 15.00.
Gunnar Finnsson,
Björg Elín Finnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Ágústa Jóns-dóttir fæddist
að Efri-Holtum
undir Eyjafjöllum í
Rangárvallasýslu 6.
apríl 1923. Hún lést
á Vífilsstöðum að-
fararnótt 1. janúar
síðastliðins. Hún
var dóttir hjónanna
Jóns Jónassonar, f.
13.8. 1893, d. 17.1.
1984 og Guð-
bjargar Jónsdóttur,
f. 8.6. 1885, d. 26.5.
1954. Systkini
hennar eru Jóel, f. 31.10. 1916,
d. 1974 og Þuríður, f. 12.3. 1920.
Ágústa var gift
Kjartani Ólafssyni
frá Bolungarvík og
eignuðust þau
fimm börn, þau
eru: Jón Björgvin,
f. 10.7. 1945, Jó-
hann Ólafur, f. 2.1.
1951, Erla Sól-
björg, f. 29.12.
1954, Brynja, f.
26.11. 1956 og Odd-
ur, f. 20.9. 1958.
Ágústa bjó lengst
af á Langholtsvegi
18 í Reykjavík.
Ágústa var jarðsungin í kyrr-
þey 9. janúar.
Gústa móðursystir mín á Lang-
holtsvegi 18 lést sl. nýársnótt að Víf-
ilsstöðum tæpra 85 ára að aldri.
Gústa tók að sér uppeldi mitt
skömmu eftir miðja síðustu öld þeg-
ar móðir hennar og amma mín, Guð-
björg, féll frá. Ég var 10 ára og var
undir verndarhendi Gústu fram á
efri unglingsár er ég tók að bolloka
einn míns liðs. Strax 16 ára hafði
Gústa flutt úr foreldrahúsum undir
Eyjafjöllum, fór út á Eyrarbakka og
gerðist símamær á símstöðinni þar.
Ári síðar fór hún til Reykjavíkur og
starfaði sem þjónustustúlka á hótel-
um og veitingahúsum bæjarins. Sér-
staklega eru mér minnisstæðar
skemmtisögur hennar frá því hún
vann á ,,Höllinni“ við Austurstræti.
Á þessum árum kynntist Gústa
manni sínum, Kjartani Ólafssyni
matsveini frá Bolungarvík. Stofnuðu
þau heimili ásamt foreldrum Gústu,
Jóni og Guðbjörgu frá Efri-Holtum
er flutt höfðu á mölina vorið 1946.
Börn þeirra Gústu og Kjartans voru
fimm sem upp komust.
Stóran hluta ævinnar var Gústa
útivinnandi jafnframt hinu mikla
starfi á heimilinu en þar vorum við
tíu þegar mest var. Ósérhlífni, glað-
lyndi, gjafmildi og sérdeilis gott
hjartalag voru aðalsmerki Gústu.
Hún leitaði ekki síns eigin en gaf því
meir öðrum.
Oft var þröngt í búi hjá Gústu.
Hún sá aldrei háar fjárhæðir en hún
átti auðvelt með að gera mikið úr
litlu og ævinlega stóð veisluborð
tilbúið, hvenær sem gesti bar að
garði. Ég man það sem drengur er
gestakomur voru tíðastar; vinir og
ættingjar undan Fjöllunum og frá
Vestmannaeyjum, sem skruppu í
bæinn sér til heilsubótar eða komu
við á leið til og frá vetrarvertíð í Eyj-
um, að íbúðin á Langholtsveginum
líktist mest gistiheimili. Ekki aðeins
síðdegis- eða kvöldgestir heldur
gestir sem oftar en ekki stóðu við allt
að viku og þar um lengur. Flest
bráðskemmtilegt alþýðufólk sem
ýmist söng og grét eða sagði
skemmtilegar sögur. Þá var gaman.
Sjaldan naut Gústa sín betur en þeg-
ar gestakomur voru flestar og hún
þurfti mest fyrir hlutunum að hafa.
Aldrei lét hún frá sér fara óvandað
orð um nokkra manneskju. Ég man
fyrst og síðast brosið og gleðina á
andlitinu er óvæntir gestir birtust,
og gestrisnina. Allir skyldu þiggja te
og kaffi og með því og enginn fara
fyrr en hann hafði einnig þegið
kvöldverð – og hann vel úti látinn.
Gústa fór ekki varhluta af and-
streymi lífsins frekar en við flest. En
með einstakri geðprýði og æðruleysi
vann hún sig eins og á sjálfsagðan
hátt út úr öllum erfiðleikum. Hún
var trúuð kona, án þess þó að sækja
kirkjur, lét útvarpið nægja. Svokall-
að opinbert menningarlíf stundaði
Gústa ekki og hégómi vissi hún ekki
hvað var. Hennar menningarmiðstöð
var alla tíð Ríkisútvarpið. Það full-
nægði hennar kröfum í tónlist, leik-
list, frásagnarlist og alheimstíðind-
um. Þó með þeirri undantekningu að
í stopulum frístundum á efri árum
varð hún mikill bóklesari og hafði
mest yndi af íslenskum skáldsögum
eldri höfunda.
Ég sakna Gústu frænku minnar,
þeirrar ljúfu öðlingskonu, og mikið
sé ég eftir að hafa ekki heimsótt
hana oftar en raun varð á í veikind-
um hennar hin síðustu ár. Ég votta
frændsystkinum mínum og ættingj-
um öllum samúð mína. Blessuð sé
minning Ágústu Jónsdóttur.
Jón E. Júlíusson.
Ágústa Jónsdóttir
✝ Sigurgeir Pét-ursson fæddist
á Gautlöndum í
Mývatnssveit, 9.
september 1926.
Hann lést á Landa-
kotsspítala 4. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sólveig Pét-
ursdóttir, f. á Gaut-
löndum 4. maí
1885, d. 27. feb
1959 og Pétur
Jónsson, f. í
Reykjahlíð 27. apr-
íl 1885, d. 9. janúar 1957. Systk-
ini hans eru Þóra, f. 9. febrúar
1910, d. 27. júlí 1930, Þuríður, f.
4. janúar 1912, d. 2. júní 1983,
Pétur Gauti, f. 6. september
1914, d. 9. júní 1989, Þorgerður,
1917, d. 6. janúar 1993. For-
eldrar hennar voru Veturliði
Guðnason og Andrea Gunn-
arsdóttir.
Sigurgeir ólst upp á Gaut-
löndum og var skólaganga hefð-
bundinn farskóli þess tíma.
Hann stóð að búi á Gautlöndum
allt til 1982 með bræðrum sín-
um, en stundaði auk þess vinnu
töluvert utan heimilis, aðallega
í byggingarvinnu en fór auk
þess á vertíðir. Hann var eft-
irsóttur í múrverk og var
marga vetur í Reykjavík og víð-
ar við þá iðn með systursonum
sínum. Hann fluttist til Reykja-
víkur eftir lát Sivu og vann þá
ýmis störf sem til féllu, t.d. í Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar og
á bensínstöðvum. Hann keypti
ásamt Helgu íbúð á Kársness-
braut í Kópavogi og bjó þar
nánast til dánardags.
Útför Sigurgeirs fór fram í
kyrrþey
f. 5. október 1916,
Jón, f. 16. ágúst
1919, d. 21. október
1997, og Ásta, f. 23.
desember 1923.
Þorgerður og Ásta
lifa bróður sinn.
Sigurgeir kvænt-
ist 9. september
1966 Sigurveigu
Ásvaldsdóttur, f. á
Einarsstöðum í
Reykjadal 4. ágúst
1925, d. 23. júlí
1982. Foreldrar
hennar voru Ás-
valdur Þorbergsson og Sigríður
Jónsdóttir er bjuggu á Ökrum í
Reykjadal. Seinni kona Sig-
urgeirs var Helga Guðríður
Veturliðadóttir, f. á Suðureyri
við Súgandafjörð 13. ágúst
Geiri frændi hefur kvatt. Geiri
frændi var besti vinur pabba. Í
uppvexti mínum kom hann oft í
viku í Holtsbúðina í heimsókn,
horfði á sjónvarpið með okkur,
var í mat, aðstoðaði pabba við að
járna hestana, fagnaði með okkur
stórhátíðum o.s.frv.
Geiri gerði oft vel við okkur
systur. Veturinn 1982-’83 ákvað
Geiri að smíða handa okkur Hildi
sleða. Hann fékk aðstöðu í bíl-
skúrnum í Holtsbúðinni og bar-
dúsaði þar með hefil og sporjárn
og önnur áhöld og vildi ekkert
láta uppi hvað hann væri að
smíða. Ég man að ég var mjög
forvitin. Þegar hann tók gömul
skíði, sagaði þau og stytti og fór
að pússa bogann á skíðunum fór-
um við systur að giska á að hann
væri að smíða sleða. Naut Geiri
þess að stríða okkur með því að
láta ekkert í ljós og gefa enga vís-
bendingu. Rétt fyrir jól færði
Geiri okkur Hildi sleðann í jóla-
gjöf. Að mati okkar systra og ann-
arra barna í götunni var þarna á
ferðinni allra flottasti sleðinn sem
við höfðum séð. Bæði var hann
stór og rúmaði okkar báðar sam-
an, auk þess sem smíðin sjálf var
svo falleg og vel gerð. Geiri var
vandvirkur í öllum sínum störfum
og vildi hafa hluti fallega og að
þeir samsvöruðu sér. Sá ég þetta
handbragð Geira og vandvirkni
einnig í laufabrauðsgerðinni.
Geira fannst ekkert varið í að
nota járn við að skera brauðið.
Hann handskar út allt munstrið
og samt var eins og stuðst hafi
verið við skapalón. Hlutföll hár-
rétt og línur beinar.
Geiri var alla tíð mjög pólitísk-
ur og minnist ég pabba og Geira
vera að rökræða um pólitík og oft
voru þeir sammála. Eitthvað fór
nú að bera í milli þegar pabbi var
farinn að kjósa Framsókn en Geiri
hélt sig alltaf eins langt til vinstri
og unnt var. Það var bara synd-
samlegt að kjósa íhaldið.
Það fyllti mig stolti þegar ég
var eitt sinn að læra heima fyrir
refsiréttartíma í lagadeildinni að
lesa í hæstarréttardómi að Geiri
hafði verið einn sakborninga í máli
þar sem ákært var fyrir eyðilegg-
ingu stíflugerðar í Laxá í Mý-
vatnssveit. Allir sakborningarnir
sluppu, þar sem ekki var hægt að
sanna að verknaðurinn hefði verið
skipulagður. Sannur baráttumaður
fyrir málstaðnum, verndun lands-
ins. Hugsjónamaður. Síðasta bar-
áttumál Geira var verndun Kárs-
nesins í Kópavogi og keypti hann
borða til að mótmæla. Mótmæl-
endur unnu í því máli sem í því
fyrra.
Þegar samferðafólk kveður þá
rennur upp tími þakklætis fyrir
samfylgdina. Tvær góðar jólagjaf-
ir frá Geira munu alltaf minna mig
á hann. Annars vegar Jólasveinas-
telpan sem ég tek alltaf upp á
fyrsta í aðventu og hins vegar Ást-
arsaga úr fjöllunum. Ég votta
systrum hans, Þorgerði og Ástu,
samúð mína. Hvíl í friði kæri
frændi.
Erla Þuríður Pétursdóttir
Meira: mbl.is/minningar
Þá hefur hann Sigurgeir móð-
urbróðir minn kvatt, saddur líf-
daga.
Það er ekki í hans anda að birta
hér lofrullur um hans lífshlaup en
þó byltast fram ýmis atvik úr sam-
leið okkar frænda.
Það átti að fara byggja skóla í
Mývatnssveit upp úr ’60. Þeir
Geiri og Böðvar kepptust við að
moka steypumöl á bíla sína og
strákar uppi á palli hentu niður
stærstu steinunum. Síðan var
morrað upp Ásana. Þegar upp var
komið byrja embættisverkin, þá
var ekki ónýtt að fá að vera stýri-
maður. Fyrst var troðið í pípuna
og púað um stund. Út undir Oln-
bogahálsi var dreginn nettur 4
tommu neftóbakstaumur upp eftir
handarbakinu og stefnan tekin á
Álftagerði. Það var unnið fram á
kvöld – „það liggur á, það á að
fara að byggja skóla!“ Þjóstur var
í Þorgerði frænku er heim var
komið „á að drepa strákana!“
Morguninn eftir reis strákur ekk-
ert úr rekkju og þegar leið á dag-
inn var hálsinn að verða jafn sver
hausnum. Þóroddur læknir kvað
skjótt upp úrskurð: „Það verður
að skera strákinn!“ – en tafsamt
að bíða sjúkrabíls. Þorgerður
hafði haldið til hlés hvítum vasa-
klút, sem festur var á loftnets-
stöng á Volkswagen, er nú var
tekinn til kostanna, strákur aftur
í, Geiri við stýrið og frænka hélt
sér fast farþegamegin. Á ógnar-
hraða var geyst til Akureyrar, þar
var Guðmundur Karl tilbúinn með
eterklútinn í annarri hendi og
hnífinn í hinni.
Árum seinna, 1. apríl á Gaut-
löndum, var búið að hringja á milli
bæja og plata marga. Enginn tók
lengur mark á þessari vitleysu. En
um kaffileytið hentist Geiri með
ósköpum niður með læk og hróp-
aði „minkur! minkur!“, skaut í all-
ar áttir og allir sem vettlingi gátu
valdið tóku þátt í eltingaleiknum.
Það kom algjörlega flatt upp á alla
þegar það gloprast upp úr Geira
„að líklega væri 1. apríl“.
Er lokið var æviskeiði hans sem
daglaunamanns í Reykjavík var
stefnan tekin norður, er líða fór að
slætti. Lengst af var dvalið hjá
systur í Kinninni. Nú endurnýj-
uðust kynnin við strákinn og ekki
veitti af að vera honum til ráðu-
neytis. Ótrúlegt hvað hann hafði
eignast góða konu og dætur þrjár.
En nú var gamla Bleik brugðið;
hann sem var svo fjölbrögðóttur í
glímu og lipur í leikfimi að hann
stóð eitt sinn á haus á reiðhjóli
niður bratta brekkuna frá Hall-
fríðarstaðarkoti, systkinabörnum
sínum til mikillar skelfingar, var
orðinn stirður í öllum hreyfingum.
En túnin sló hann þótt vélarnar
léku ekki í höndum hans á sama
hátt og áður fyrr. Eins og um árið
þegar hann á sinni rússnesku
dráttarvél tók þátt í að liðka för
Laxár til sjávar. En hæfileikinn til
að greina gæðing frá öðrum hross-
um var enn til staðar og ekki
þurfti lengi að kynda til að fá
prakkaraeðlið á flot.
Engum manni var eins gaman
að gefa góðan mat, hann ljómaði
allur og lystin ótrúleg, eins og rétt
væri búið að kasta uppá barna-
skólavegg austur í Biskupstung-
um.
Það er rétt vonandi að viður-
gjörningur sé góður þarna í efra.
Hlöðver Pétur.
Sigurgeir Pétursson
Ég sendi þér kæra
kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
Halldóra Kristín
Björnsdóttir
✝ Halldóra KristínBjörnsdóttir
fæddist í Hvítarhlíð
í Bitrufirði 9. nóv-
ember 1920. Hún
lést á Garðvangi í
Garði 30. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Keflavík-
urkirkju 8. janúar.
þín minning er ljós sem
lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk elsku amma
fyrir allar góðu stund-
irnar. Það var alltaf
svo gott að koma á
Nónvörðuna. Þú varst
svo dugleg að segja
okkur sögur frá því í
gamla daga. Þú varst
svo ánægð með þá
ákvörðun mína að fara
í viðskipafræði því
þann stutta tíma sem þú fékkst að
fara í skóla voru viðskipta- og hag-
fræðifögin þitt uppáhald og sagðir
þú stolt frá því að þú slóst öllum
strákunum við og varst efst í bekkn-
um. Erfitt er að kveðja þig elsku
amma en tími þinn var kominn og afi
að bíða eftir þér. Þú valdir daginn því
þú og afi áttuð trúlofunarafmæli
daginn sem þú fórst. Þegar við hitt-
umst næst bíður þú eflaust með
kleinur og jólaköku. Við kveðjum þig
með söknuði, elsku amma.
Eyrún Jana og Elfa Sif.