Morgunblaðið - 02.02.2008, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jónína Bárð-ardóttir fæddist
í Hraunbæ í Álfta-
veri í V-Skaftafells-
sýslu 17. júní 1921.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans á Landakoti
aðfaranótt 12. jan-
úar síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Guðlaug Jóns-
dóttir, f. að Syðri-
Steinsmýri í Með-
allandi 18. maí
1896, d. 5. ágúst
1984 og Bárður Bergsson, bóndi
og trésmiður í Hraunbæ í Álfta-
veri og Dufþaksholti í Hvolhreppi,
f. í Múlakoti á Síðu í V-Skaftafells-
sýslu 10. nóvember 1887, d. 30.
apríl 1939. Jónína var elst af sjö
1948, fyrrv. maður hennar er Je-
rome Anthony Gerber og eiga þau
tvær dætur og þrjú barnabörn. 3)
Bjarni, f. 8. júlí 1949, fyrri kona
hans er Kolbrún Kjartansdóttir og
eiga þau þrjár dætur og fjögur
barnabörn, seinni kona hans er
Guðný Árnadóttir og eiga þau tvo
syni. 4) Sigríður Rut, f. 4. mars
1951, fyrrv. maður hennar var
Hjálmur S. Sigurðsson, f. 17.
ágúst 1949, d. 2. mars 2006. Þau
eiga fjögur börn og eitt barna-
barn. 5) Anna María, f. 30. maí
1959, fyrrv. maður hennar er Ant-
onio de la Rosa og eiga þau tvö
börn.
Jónína starfaði við ýmis versl-
unar- og þjónustustörf, m.a. hjá
Alþýðubrauðgerðinni, Slát-
urfélagi Suðurlands, veitingahús-
inu Aski en lengst af starfaði hún
hjá Ragnari tengdasyni sínum á
veitingahúsinu Lauga-Ási.
Útför Jónínu var gerð í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
systkinum, en næst
henni komu Bergur,
f. 26. febrúar 1924, d.
9. mars 2007, Einar,
f. 22. desember 1926,
Steinunn Jóna, f. 7.
nóvember 1928,
Sumarliði, f. 18. júní
1930, Margrét, f. 29.
maí 1932, d. 21. júní
1999, og Ingólfur, f.
20. ágúst 1934.
Maður Jónínu var
Sigurður Þórðarson
frá Hergilsey á
Breiðafirði, f. 30.
apríl 1920, d. 5. maí 1975. Börn
þeirra eru: 1) Guðlaug Bára, f. 1.
desember 1946, hennar maður er
Ragnar Kr. Guðmundsson og eiga
þau þrjú börn og sjö barnabörn. 2)
Þorbjörg (Obba), f. 7. febrúar
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Þegar símtalið kom og við systk-
inin vorum beðin um að koma upp á
spítala vissum við að hverju stefndi
með elskulega móður okkar. Og þó að
við reyndum að búa okkur undir hið
óhjákvæmilega, þá er það eins og í
svo ótalmörgum tilvikum í lífinu,
maður er ekki tilbúinn þegar að því
kemur. Maður getur bara ekki kvatt
sísvona, síst af öllu ástkæra móður
sína, sem hefur verið eins og klettur í
lífi okkar, mótað viðmið okkar og við-
horf til lífsins, og munum við búa að
því áfram þó svo að hún hverfi á
braut, þangað sem við vitum að ekki
er til sársauki eða þrautir.
Við vitum að vel verður tekið á
móti henni af svo mörgum sem um-
vefja hana og hlúa að henni. Lífið
verður að halda áfram og við hittumst
síðar.
Þakka viljum við það sem hún gaf
okkur, leiðsögnina, samfylgdina, þol-
inmæðina og allar yndislegu stund-
irnar sem við áttum saman og aldrei
hverfa úr minningunni.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum,
hugsið ekki um dauðann með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár ykkar snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Guð varðveiti þig, elsku mamma.
Takk fyrir allt.
Guðlaug Bára, Þorbjörg,
Bjarni og Sigríður Rut.
Elsku hjartans mamma mín, eftir
erfiða baráttu undanfarna mánuði
hefurðu fengið langþráða hvíld.
Þegar hugurinn hvarflar til baka
koma upp svo ótal margar minning-
ar. Allar eru þær þó á sömu leið, hvað
þú varst alltaf dugleg, þolinmóð og
tilbúin að hjálpa. Ófá voru skiptin
þegar ég kom til þín og fór aftur rík-
ari af ráðum. Strax sem unglingur
skildi ég hvað ég var heppin að hafa
fæðst sem dóttir þín. Á erfiðum tím-
um gast þú látið okkur líða sem greif-
um. Þú kenndir mér að gefast ekki
upp þótt á móti blési. Aldrei þurfti ég
að hvetja börnin mín, sem hafa nú á
nokkrum mánuðum misst báðar
ömmur sínar, til að koma með í heim-
sókn til ömmu Jónínu því þau dýrk-
uðu þig.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd,
geymdu’ hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól,
Guð mun vitja um þitt ból.
(Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi.)
Elsku hjartans mamma mín, sofðu
rótt og guð geymi þig.
Þín yngsta,
Anna María.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Elsku tengdamóðir mín, það er
erfitt að setjast niður og skrifa nokk-
ur kveðjuorð því það er af svo miklu
að taka eftir þau dásamlegu ár sem
ég hef átt með dóttur þinni, þér og
allri fjölskyldu þinni. Ég man hvað þú
tókst vel á móti mér er ég kom fyrst
inn á heimili þitt á Hæðargarðinum,
sem ungur strákur. Ég sá að þar var
stór kona þó að ekki færi mikið fyrir
henni, enda átti ég eftir að kynnast
því síðar, já, tengdamóðir mín var
stór kona. Er ég stofnaði mitt fyr-
irtæki Lauga-Ás ásamt mági mínum
kom aldrei neitt annað til greina en
að fá þig til okkar, en við unnum áður
saman á Askinum. Já, þú komst til
okkar og þvílík heppni að fá þig. Já,
kínverski pönnukökumeistarinn var
kominn til okkar. Enginn komst með
tærnar þar sem þú varst með hælana
í þessum rétti, enda var hann mjög
vinsæll. Eins kokteilsósan og salat-
dressingin, allt voru þetta hlutir sem
þú sást um og gerðir, ásamt svo
mörgu fleira. Eftir að þú hættir hjá
okkur vegna aldurs reyndum við að
halda áfram með kínversku pönnu-
kökurnar en hættum fljótlega því við
náðum aldrei þessu sérstaka bragði
sem þú hafðir. Kokteilsósuna og sal-
atdressinguna höfum við haldið
áfram að framleiða en náum aldrei
Jónínu-bragðinu. Takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur með þinni
dásamlegu umhyggju fyrir Lauga-
Ás. Elsku tengdamóðir mín, þú varst
drottningin í fjölskyldunni, þú hélst
vel utan um okkur öll, börnin þín,
barnabörn og barnabarnabörn. Þú
varst drottningin í jólaboðunum þín-
um, við hlökkuðum öll til að fá ekta
ömmu-sviðasultu, því enginn bjó til
betri sviðasultu en þú. Þú varst snill-
ingur í matargerð, enda lærði ég
margt af þér, svo ég tali nú ekki um
kæfuna.
Það var orðin venja á afmælisdeg-
inum þínum 17. júní að fara með þig í
bíltúr austur fyrir fjall og á kaffihlað-
borð einhvers staðar, því þér leið
aldrei betur en þegar leiðin lá um eða
að Dufþaksholti. Einu sinni stóðum
við uppi á hólnum bak við bæinn og
hlustuðum á þig lýsa stórkostlegu út-
sýninu sem m.a. sýndi Fljótshlíðina
og inn að Þórsmörk og segja frá upp-
vaxtarárum þínum þar. „Ég þurfti oft
að ganga yfir móa og mýrar og ná í
kýrnar og féð, nú er þetta bara tún.
Og við þurftum að fara miklu lengra
áður að ná í rabarbara og kartöflur.“
Hvað það var dásamlegt að standa
þarna með þér, hlusta og sjá hvað þér
leið vel, því þú varst orðin ung aftur.
Er við fórum með þig 17. júní á síð-
asta ári á kaffihlaðborð „Við brúar-
sporðinn“ þá hvarflaði ekki að neinu
okkar að nokkrum dögum seinna
myndi meinið gera vart við sig sem að
lokum lagði drottninguna okkar að
velli.
Með þessum fáu orðum þakka ég
þér fyrir allt það sem þú hefur gert
fyrir mig og Báru, börnin okkar og
barnabörn.
Hvíl í friði, elsku drottningin okk-
ar.
Þinn tengdasonur,
Ragnar.
Þegar ég hugsa um ömmu hugsa
ég alltaf um hversu gott það var að
vera hjá henni og hvað manni leið vel
í kringum hana. Að kíkja til ömmu
var eins og að skríða inn í bómull og
að tíminn stæði í stað.
Fyrstu minningar mínar um ömmu
eru af Kirkjuteignum þegar við
bjuggum öll saman í kjallaranum. Ég
hef verið um 4 ára því mamma var
nýbúin að sækja mig í leikskólann og
var að kaupa inn nokkra hluti í hverf-
isbúðinni sem var á horninu. Ég man
svo vel hvað ég var æst að hitta
ömmu. Ég sagði mömmu að ég ætlaði
heim til ömmu því ég hélt að hún biði
eftir mér heima. Þegar ég staulaðist
heim fullklædd í pollagallanum kom
ég að tómu húsi. Ég gekk aftur í búð-
ina og lét mömmu vita að það væri
engin amma heima. „Auðvitað ekki,“
sagði mamma. „Amma er að vinna
uppi í Lauga-Ási.“ Aftur sagði ég
mömmu að ég ætlaði í heimsókn til
ömmu og lagði ég af stað í átt að
Lauga-Ási. Ég veit ekki hvort það
hafi verið þrjóskan í mér sem keyrði
mig áfram eða hvort það hafi einfald-
lega verið löngunin til að hitta ömmu
mína. Ég vil segja að það sé hvort
tveggja því upp frá því hef ég alltaf
haft annan fótinn hjá ömmu. Ég man
að amma bauð mér oft lykil því ég var
svo mikið hjá henni.
Sem krakki átti Bústaðavegurinn
stóran sess í mínu lífi og var hann
eins og griðastaður fyrir mig. Ég fór
ekki í heimsókn til ömmu þegar ég
var krakki til að fá köku eða nammi.
Ég fór bara til að slæpast og vera
með henni. Hjá ömmu mátti maður
fara í bað í tíma og ótíma með heila
skúffu af dóti, fikta og hella kertavaxi
eins og vitleysingur, koma og gista í
tíma og ótíma og úti í garði ef maður
vildi og ég gleymi því nú aldrei þegar
ég skrökvaði að ömmu að ég kynni
uppskrift af formköku því mig lang-
aði að baka eins og hún. Hún lét það
eftir mér að baka þessa köku þótt ég
væri ekki með uppskrift eða hefði
hugmynd um hvað ætti að vera í kök-
unni annað en súkkulaðispænir, ég er
ennþá viss um að hún hafi vitað að ég
vildi bara háma í mig spæni því hún
laumaði aðalhráefninu í skálina þegar
hún hélt að ég sæi ekki til. Mér fannst
sérstaklega gaman að sitja við stóra
borðið inni í stofu og spjalla við ömmu
á meðan hún fékk sér í pípu. Það voru
einmitt mörg kvöldin sem við sátum
og spjölluðum saman þegar ég bjó
hjá henni í Efstalandinu. Bestu árin
mín verða alltaf árin sem ég bjó hjá
ömmu. Minningarnar um kaffilykt og
lykt af ristuðu brauði í bland við
morgunleikfimi rásar 1 verða mér
alltaf kærar. Sögurnar sem hún sagði
mér af sjálfri sér, öll góðu ráðin sem
hún gaf mér og tímarnir sem ég átti
með henni eiga alltaf eftir að fylgja
mér. Hún gerði mig að betri mann-
eskju og sannfærði mig alltaf þegar
ég var að missa trúna. Ég veit að hún
er farin á betri stað sem er ótrúlegur
léttir vegna þjáninga hennar en samt
svo sárt að sætta sig við. Ég veit að
hún verður alltaf hjá mér því hugur
minn mun alltaf vera hjá henni.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Jonina de la Rosa.
Jæja, elsku amma mín, þá er komið
að leiðarlokum hjá þér.
Þegar mamma sagði mér að þú
ættir aðeins nokkra mánuði eftir ólif-
aða þá var eins og eitthvað brysti inni
í mér, hvernig gat það verið, ég hélt
að það gæti ekkert grandað þér.
Hugurinn leitaði til baka, allar stund-
irnar sem við áttum saman alveg frá
því í gamla daga að við bjuggum öll
fjölskyldan hjá þér og seinna er ég
vandi komur mínar til þín um helgar
og eyddi helginni með þér og Önnu
Maríu frænku í Hæðargarðinum,
alltaf fannst mér best að vera hjá
ömmu.
Svo kom að því að ég fór á sjóinn en
alltaf héldum við sambandi og svo
varstu svo yndisleg að lofa mér að
búa hjá þér á Bústaðaveginum þegar
ég var að klára Vélskólann. Og einnig
þegar þú bjóst í Þangbakkanum áður
en ég keypti mér íbúð og fyrir að þola
mig þennan tíma verð ég þér ætíð
þakklátur. Sem betur fer sagði ég þér
þetta í einni af heimsóknum mínum
til þín sem voru alltof fáar og bið ég
þig að fyrirgefa mér það, mig skorti
bara kjark en vissi líka að vel var
hugsað um þig af öllum í fjölskyld-
unni og eiga þau heiður skilið.
Ég man það eitt sinn er skólabróð-
ir minn úr Vélskólanum kom í heim-
sókn til mín þegar ég bjó hjá þér á
Bústaðaveginum og þú settist hjá
okkur og fórst að troða þér í pípu. Og
ekki varð hann minna hissa þegar ég
sagði honum að þú værir að hellu-
leggja fyrir utan hjá þér, það var ekk-
ert smávegis sem maður var stoltur
af ömmu sinni.
Ég verð þér ævilangt þakklátur
fyrir allt sem þú hefur fyrir mig gert
og vona að þú hafir það gott þar sem
þú ert núna og þú takir því nú rólega
ef þú getur og ég bið að heilsa afa og
frumburðinum ykkar.
Takk fyrir allar kjötsúpurnar.
Guð blessi þig, elsku amma mín.
Þinn
Sigurður Ágúst.
Ég á ekki margar minningar frá
æsku minni með ömmu en það sem ég
á alltaf eftir að muna var þegar ég fór
með mömmu að heimsækja hana,
hvort sem það var á Bústaðaveg eða í
Þangbakkann, þá fékk ég alltaf klein-
ur og appelsínudjús. Það eru einar af
bestu minningum mínum með henni
ömmu minni. Ég man líka þegar ég
átti einu sinni að gera ritgerð fyrir
skólann og við áttum að spyrja ömmu
eða afa um æsku þeirra og þar sem
ég átti bara eina ömmu hérna á Ís-
landi þá tók ég auðvitað viðtal við
hana. Meðan ég var að spyrja hana
um æsku hennar í sveitinni, löngu áð-
ur en hún flutti til Reykjavíkur þá
fannst mér hún hafa átt svo skemmti-
legt líf. Ég vissi ekki hvað ég var
heppinn að vita þetta fyrr en eftir á
og þá skildi ég, ekki bara hvað amma
mín var heppin, heldur hvað ég var
heppinn að eiga hana sem ömmu.
Ég á aldrei eftir að gleyma henni
elsku ömmu minni.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Ramon.
Í dag kveð ég þig, mín elskulega
góða systir Jónína, með þessum ljóð-
línum sem eiga svo vel við þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég veit að Guð tekur vel á móti
þér, elsku systir.
Steinunn J. Bárðardóttir
Mig langar að minnast frænku
minnar Jónínu Bárðardóttur sem
alltaf var svo kát og hress þegar ég
hitti hana. Hún lést 12. janúar eftir að
hafa mátt stríða við erfiðan sjúkdóm.
Þegar ég hitti þig fyrst, Jónína mín,
var ég sex ára gömul. Fór með
mömmu minni að heimsækja Laugu
systur hennar, sem var mamma þín.
Þetta var stór fjölskylda sem bjó í
Dufþaksholti í Hvolhreppi. Hjón með
sjö börn. Ég sé alltaf fyrir mér stóra
barnahópinn og þig með Ingólf litla í
fanginu, en þú varst stóra systir og
hafðir áreiðanlega nóg að gera á
svona stóru heimili í sveitinni.
Aftur kom ég í heimsókn til ykkar
tíu árum seinna. Þú varst þá hress og
kát og ætlaðir á ball um kvöldið út í
Landeyjar. Þú spurðir hvort ég vildi
ekki koma með og ég hélt nú það. Við
fórum á hestum en ég hafði aldrei
komið á hestbak áður. Þetta gekk
bara nokkuð vel og eftir að hafa
heimsótt ömmu okkar sem bjó á
næsta bæ við dansstaðinn og borðað
kvöldmat hjá henni fórum við á ballið
og dönsuðum. Svo vandaðist málið
þegar við ætluðum heim, þá vorum
við ansi þreyttar. Við vildum ekki
vekja ömmu til að fá gistingu, en
sveitastelpan Jónína var ekki lengi að
redda málunum. Við fórum bara í
hlöðuna hennar ömmu og mikið vor-
um við fjótar að sofna í mjúku heyinu.
Við vöknuðum svo eldhressar að
morgni. Blessaðir hestarnir biðu eftir
okkur og allt gekk vel heim. Þetta var
gaman.
Svo leið langur tími þar til ég hitti
þig aftur. Þá varstu sjálf komin með
stóra fjölskyldu. Þú varst rík Jónína
mín að eiga mörg yndisleg börn.
Seinna komst þú í heimsókn til okkar
á Túngötuna í Vestmannaeyjum með
þitt fólk og mamma þín kom líka en
gisti hjá systur sinni á Heiðarvegin-
um. Þú varst svo mikið náttúrubarn.
Fannst þig best þegar þú varst komin
upp á Helgafell sem blasti við úr
stofuglugganum hjá okkur. Það var
líka farið vestur í gamla hraunið okk-
ar Eyjaskeggja og mikið skoðað og
skrafað þar. Löngu seinna komstu
aftur og þá vorum við hér í Eyjum
búin að fá nýtt hraun austast á eyj-
unni okkar. Þangað vildir þú fara og
skoða sem mest og það var drifið í
því. Já það var gaman að hitta þig
Jónína mín. Við komum líka til þín og
gistum hjá þér og þinni stóru fjöl-
skyldu. Hilmir átti afmæli meðan við
dvöldum hjá ykkur. Þið buðuð okkur í
bíltúr og það var brunað upp í Kjós.
Þar settumst við öll úti við fallegan
álfastein og þar hélst þú upp á afmæli
Hilmis með kaffi, kleinum og öðru
góðgæti. Flott afmælisveisla. Nú síð-
ustu árin langaði mig alltaf að hitta
þig þegar ég var í Reykjavík þótt ég
gerði það ekki. Ég veit að nú ert þú
komin í Guðs hendur og laus við
þennan erfiða sjúkdóm. Bára mín og
þið öll í fjölskyldu Jónínu, ég bið Guð
að gefa ykkur öllum styrk í sorginni.
Alda Björns og Hilmir.
Jónína Bárðardóttir
Elsku langamma, það var
svo gott að koma til þín og
alltaf fékk ég eitthvað gott
hjá þér. Mér fannst líka svo
gott að sitja hjá þér og koma
við þig, finna hvað þú varst
mjúk og lyktin þín var alltaf
svo góð.
Ég sakna þín, elsku
langamma.
Róbert Arnar.
HINSTA KVEÐJA
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800