Morgunblaðið - 05.02.2008, Qupperneq 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 5. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Gunni.
Það er komið að
kveðjustund.
Sárt er að geta ekki
fylgt þér til hinstu
hvílu, en við munum senda hlýjar
hugsanir heim. Takk fyrir allar ómet-
anlegu minningarnar.
Er forsendur dagsins þverra,
og húmið nálgast skjótt.
Leyf mér Drottinn að lifa,
langa sumarnótt.
Ó, Drottinn á dánarbeði,
leggð’ á mig hlýja hönd.
Leiddu mig út að sænum,
leystu mín tregabönd.
Með sumar í heitu hjarta,
og lífsins rós í hönd.
Ég legg mig í faðm þinn mjúkan,
svíf inn í draumalönd.
Ó, láttu engla sveipa,
ljósi um sálu mér.
Ber mig á höndum þínum,
leyf mér að hvíla hjá þér.
(bgj)
Elsku Hadda og fjölskylda, megi
almættið umlykja ykkur ljósi og hlýju
og hugga ykkur á þessum erfiðu
stundum.
Birna, Sverrir og Elísa Dimmey
Látinn er mikill vinur okkar hjóna
Gunnar H. Stephensen. Andlátið bar
að skyndilega og átti sjálfsagt enginn
von á slíkum umskiptum nú um sinn,
þótt ekki hafi hann gengið heill til
skógar hin síðari ár.
Gunnari kynntist ég fyrir margt
löngu eða nánar tiltekið um sumar
1980. Vorum við að æfa söng,
„Deutsche Messe“ eftir F. Schubert
undir stjórn Snæbjargar Snæbjarn-
ardóttur og Guðmundar Gilssonar
organista. Hafði Snæbjörg tekið að
sér að velja raddir karla og kvenna og
setja saman blandaðan kór og var
verkefnið það eitt að syngja í Krists-
kirkju í Landakoti við vígslu prests
þar. Smalaði Snæbjörg saman fólki úr
ýmsum kórum, t.d. kom ég úr Skag-
firsku söngsveitinni, en Gunnar úr
Karlakór Reykjavíkur ásamt fleirum
þaðan. Hófust þarna okkar kynni sem
aldrei bar skugga á. Að söng loknum,
sem tókst með ágætum, lagði Gunnar
hart að undirrituðum að koma í
Karlakór Reykjavíkur. Varð það úr
að þá um haustið 1980 gekk ég til liðs
við KR. Gunnar tók innilega á móti
mér nýliðanum, leiðbeindi og vildi allt
fyrir mig gera. Hef ég á góðum stund-
um kallað hann „fóstra minn“ eftir
þau samskipti. Sagði ég Gunnari allt-
af síðar að það væri honum að kenna
eða þakka að ég söng í þeim ágæta
kór næstu 10-12 árin.
Þegar við kynntumst Gunnari og
Höddu var Gunnar vörubílstjóri á
✝ Gunnar Hans-son Stephensen
fæddist í Reykjavík
6. maí 1931. Hann
varð bráðkvaddur
23. janúar síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá
Hallgrímskirkju 4.
febrúar.
Þrótti, en starfaði síðar
um árabil hjá Kirkju-
görðum Reykjavíkur í
Fossvogskirkju þar
sem hann lauk sinni
starfsævi. Gunnar var
frábær söngmaður,
músíkalskur og fljótur
að læra og hafði fallega
rödd. Karlakór Reykja-
víkur var heppinn að
hafa slíkan mann innan
sinna raða í áratugi.
Raddirnar 1. bassi og 2.
tenór nutu söngkrafta
hans. Gunnar var
skemmtilegur félagi og mikill gleð-
innar maður, og frábært var að
skemmta sér í hópi félaganna er
Gunni var kominn í ham með gítarinn
og dró hvergi af sér, hvorki í spila-
mennskunni né söngnum. Þá eru fé-
lagarnir úr KR, þeir sem voru sam-
tímis undirrituðum, farnir að kveðja,
nú Gunnar og tveir aðrir hafa kvatt í
vetur, þeir Sigurður Þ. Guðmundsson
og Hjálmar Kjartansson.
Á þessum skemmtilegu árum sem
ég var félagi í KR var mikill einhugur
og samstaða meðal kórfélaga og eig-
inkvenna þeirra. Kvenfélag Karla-
kórs Reykjavíkur starfaði af fullum
krafti og studdi við bakið á kórnum
með allskyns fjáröflun og voru næst-
um allar konur virkar í því starfi.
Hadda eiginkona Gunnars var þar
mjög virkur félagi og starfaði þar
mikið. Kynntumst við þar yndislegri
og heilsteyptri konu og með þeim
hjónum áttum við eftir að eiga ótal
ánægjustundir við margs konar tæki-
færi svo sem á ferðalögum innan
lands sem utan. Þótt undirritaður
væri löngu hættur í KR slitnaði aldrei
þráðurinn milli Gunnars og Höddu og
okkar hjónanna. Þá viljum við þakka
af alhug fyrir allar þær góðu mót-
tökur sem við höfum notið á heimili
þeirra hjóna, hvort sem það var í
Kópavogi eða á Álftanesi, svo og öll
önnur samskipti. Þessa kæra vinar,
Gunnars H. Stephensen, munum við
sárt sakna, og þökkum nú samfylgd-
ina. Elskulegri eiginkonu, Höddu
Benediktsdóttur, og börnum þeirra,
Stefáni, Eiríki og Láru, tengdabörn-
um og barnabörnum, sem nú eiga um
sárt að binda, vottum við innilega
samúð.
Hanna og Ingólfur Dan Gíslason.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahópinn við fráfall Gunnars H.
Stephensen. Kynni okkar hófust
haustið 1969, þegar ég gekk til liðs við
Karlakór Reykjavíkur, síðhærður
stráklingur sem Gunni, sem þá var
raddformaður 1. bassa, tók vel á móti
og leiddi í allan sannleikann um inn-
viði kórsins. Í hartnær fjörutíu ár
hafa leiðir okkar legið saman, ekki að-
eins í söngstarfi; heldur tókst með
okkur hjónum og Gunna og Höddu
konu hans, mikil vinátta sem aldrei
hefur borið skugga á.
Gunni var á margan hátt einstakur
maður. Hann var meðal annars
gæddur góðum tónlistarhæfileikum.
Hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi, spilaði á gítarinn af hjartans lyst
og átti til að flytja gamanvísur flest-
um öðrum betur. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum, en var réttsýnn og jafnrétt-
issinnaður. Hann var með græna
fingur, enda menntaður búfræðingur
og það eru ófá tré í heimilisgarði okk-
ar hjóna og raunar enn frekar í landi
sumarhúss okkar austur í Biskups-
tungum sem Gunni og Hadda báru í
hlað. Ég held að honum hafi fundist
hann bera persónulega ábyrgð á því
að þessi tré döfnuðu vel og var því oft
mættur með klippurnar til að snur-
fusa þessi „afkvæmi“ sín. Þau Hadda
komu sér upp eintökum sælureit
austur í Tungum ásamt Stebba syni
sínum og Stínu tengdadóttur þeirra.
Þau fjögur hafa öll þessi gen sem þarf
til að skapa sæluríki á jörðu, fallegt
hús, yndislegan gróður en ekki síst þá
notalegu stemningu og mannlegu
hlýju sem umvefur alla sem í Lauf-
brekku dvelja.
Við hjónin eigum ánægjulegar
minningar um ferðalög okkar með
þeim Gunna og Höddu um landið okk-
ar. Fyrst var farin ferð um Suður- og
Austurland, meðal annars dvalist í
sumarhúsi á Héraði og farið í skoð-
unarferðir niður á alla firði. Næst var
farið norður Kjöl, skroppið í Kerling-
arfjöll og Norðurlandið heimsótt vítt
og breitt. Í þessum ferðum naut
Gunni sín vel, víðlesinn með góða frá-
sagnargáfu og gat brugðið fyrir sig
skemmtilegum eftirhermum. Vest-
fjarðaferðin, margumtöluð í okkar
hópi, verður því miður ekki farin úr
þessu.
Auk fyrrgreindra ferðalaga fórum
við saman í ótal ferðir um víða veröld
með kórnum okkar og nutum þess að
sjá ólíka menningarheima, allt frá
Færeyjum til Kína og gáfum íbúum
ótal landa sýnishorn af íslenskri
karlakórsmenningu sem við báðir
vorum stoltir af. Gunnar var hvata-
maður að stofnun tvöfalds kvartetts,
Tónabræðra sem starfaði um nokk-
urn tíma. Í þeim hópi var jafnan glatt
á Hjalla og meðal annars fórum við fé-
lagarnir, einsöngvari og píanóleikari,
ásamt mökum, til Stokkhólms til að
syngja á Skansinum í tilefni 50 ára af-
mælis íslenska lýðveldisins. Ferðinni
lukum við í sumarhúsi við Dalälven í
ánægjulegri afslöppun í góðra vina
hópi.
Að leiðarlokum viljum við Kristín
þakka Gunna vini okkar samfylgdina.
Við þökkum fyrir ómetanlega vináttu
og að hafa fengið að deila hluta af til-
verunni með honum í tæpa fjóra ára-
tugi. Við sendum Höddu vinkonu okk-
ar, Láru, Stefáni, Eiríki og
fjölskyldum þeirra innilegustu sam-
úðarkveðjur á þessum erfiða tíma.
Tómas Sigurbjörnsson.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahópinn við fráfall Gunnars H.
Stephensen. Kynni okkar hófust
haustið 1969, þegar ég gekk til liðs við
Karlakór Reykjavíkur, síðhærður
stráklingur sem Gunni, sem þá var
raddformaður 1. bassa, tók vel á móti
og leiddi í allan sannleikann um inn-
viði kórsins. Í hartnær fjörutíu ár
hafa leiðir okkar legið saman, ekki að-
eins í söngstarfi; heldur tókst með
okkur hjónum og Gunna og Höddu
konu hans, mikil vinátta sem aldrei
hefur borið skugga á.
Gunni var á margan hátt einstakur
maður. Hann var meðal annars
gæddur góðum tónlistarhæfileikum.
Hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi, spilaði á gítarinn af hjartans lyst
og átti til að flytja gamanvísur flest-
um öðrum betur. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum, en var réttsýnn og jafnrétt-
issinnaður. Hann var með græna
fingur, enda menntaður búfræðingur
og það eru ófá tré í heimilisgarði okk-
ar hjóna og raunar enn frekar í landi
sumarhúss okkar austur í Biskups-
tungum sem Gunni og Hadda báru í
hlað. Ég held að honum hafi fundist
hann bera persónulega ábyrgð á því
að þessi tré döfnuðu vel og var því oft
mættur með klippurnar til að snur-
fusa þessi „afkvæmi“ sín. Þau Hadda
komu sér upp eintökum sælureit
austur í Tungum ásamt Stebba syni
sínum og Stínu tengdadóttur þeirra.
Þau fjögur hafa öll þessi gen sem þarf
til að skapa sæluríki á jörðu, fallegt
hús, yndislegan gróður en ekki síst þá
notalegu stemningu og mannlegu
hlýju sem umvefur alla sem í Lauf-
brekku dvelja.
Við hjónin eigum ánægjulegar
minningar um ferðalög okkar með
þeim Gunna og Höddu um landið okk-
ar. Fyrst var farin ferð um Suður- og
Austurland, meðal annars dvalist í
sumarhúsi á Héraði og farið í skoð-
unarferðir niður á alla firði. Næst var
farið norður Kjöl, skroppið í Kerling-
arfjöll og Norðurlandið heimsótt vítt
og breitt. Í þessum ferðum naut
Gunni sín vel, víðlesinn með góða frá-
sagnargáfu og gat brugðið fyrir sig
skemmtilegum eftirhermum. Vest-
fjarðaferðin, margumtöluð í okkar
hópi, verður því miður ekki farin úr
þessu.
Auk fyrrgreindra ferðalaga fórum
við saman í ótal ferðir um víða veröld
með kórnum okkar og nutum þess að
sjá ólíka menningarheima, allt frá
Færeyjum til Kína og gáfum íbúum
ótal landa sýnishorn af íslenskri
karlakórsmenningu sem við báðir
vorum stoltir af. Gunnar var hvata-
maður að stofnun tvöfalds kvartetts,
Tónabræðra sem starfaði um nokk-
urn tíma. Í þeim hópi var jafnan glatt
á Hjalla og meðal annars fórum við fé-
lagarnir, einsöngvari og píanóleikari,
ásamt mökum, til Stokkhólms til að
syngja á Skansinum í tilefni 50 ára af-
mælis íslenska lýðveldisins. Ferðinni
lukum við í sumarhúsi við Dalälven í
ánægjulegri afslöppun í góðra vina
hópi.
Að leiðarlokum viljum við Kristín
þakka Gunna vini okkar samfylgdina.
Við þökkum fyrir ómetanlega vináttu
og að hafa fengið að deila hluta af til-
verunni með honum í tæpa fjóra ára-
tugi. Við sendum Höddu vinkonu okk-
ar, Láru, Stefáni, Eiríki og
fjölskyldum þeirra innilegustu sam-
úðarkveðjur á þessum erfiða tíma.
Tómas Sigurbjörnsson.
Farinn er góður vinur og félagi úr
okkar röðum í Karlakór Reykjavíkur.
Kvöldið áður var hann á æfingu með
okkur eldri félögum og vorum við að
gantast með það hvort það væri meiri
rigning í Laugardalnum eða Tungun-
um. Ég þarf ekki að orðlengja það
hvor hafði rétt fyrir sér, en í landi
Efri-Reykja voru Gunnar og Hadda
með „sælureit“, sumarbústað, ásamt
fjölskyldunni. Ég átti því láni að fagna
að koma þar að verki og kynnast þeim
enn frekar. Gunnar lagði einstaka al-
úð við ræktun á landinu með skóg-
rækt og öðrum gróðri enda búfræð-
ingur frá Hvanneyri.
Þegar að ég kom í KR haustið ’71
þá var það Gunnar ásamt félögum
sem hlúði að þessum nýja félaga, síð-
an hef ég lagt mig svolítið fram við að
taka á móti nýjum félögum.
Við Gunnar og Hadda höfum átt
góðar stundir í vinahóp gegnum árin.
Um árabil vorum við starfandi í átta
manna sönghópi og höfðum gaman af.
Alltaf var Gunnar tilbúinn að taka
fram gítarinn og leiða söng eða þá
hann tók einn lagið, t.d. „Einn Björn
úti að slá, úti að slá á engi“ eða spila
undir hjá mér í „Jarðarberjagarðin-
um“ í sumarferðum Kvenfélags
Karlakórsins, ógleymanlegt.
Já margar eru minningarnar um
góðar stundir með þessum góða fé-
laga.
Elsku Hadda okkar, við vottum þér
og fjölskyldu þinni innilega samúð.
Guð styrki ykkur á erfiðri stundu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Böðvar og Fríða.
Kveðja frá
Karlakór Reykjavíkur
Gunnar H. Stephensen er horfinn
af sviðinu. Með honum er genginn
traustur félagi í Karlakór Reykjavík-
ur til margra ára. Gunnar gekk til liðs
við kórinn árið 1961, þegar stofnand-
inn Sigurður Þórðarson var enn við
stjórnvölinn. Í fyrstu söng hann 1.
bassa en lengst af 2. tenór. Í kórnum
nutu afburðatónheyrn hans og tónvísi
sín til fullnustu og spannaði rödd hans
vítt svið. Gunnar var þátttakandi í
fjölmörgum ferðum Karlakórs
Reykjavíkur innan lands sem utan,
má þar nefna Baltikuförina kunnu ár-
ið 1966 og ekki síst frægðarför kórs-
ins til Kína árið 1979. Hann var mikill
félagsmaður, tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi kórsins og sat í stjórn hans
um hríð. Hann lagði sig sérstaklega
fram við að taka vel á móti nýjum fé-
lögum og var óspar á hvatningu og
leiðbeiningar þeim til handa. Framlag
hans til félagsskaparins hefur alla tíð
verið mikils metið og sýndi þáverandi
stjórn kórsins það í verki á lokahófi
árið 2002 þegar hann var gerður að
heiðursfélaga í Karlakór Reykjavíkur.
Gunnar H. Stephensen léði sam-
hljómi kórsins rödd sína í rúma fjóra
áratugi. Hann dró sig í hlé árið 2002
og gekk í framhaldi af því til liðs við
kór eldri félaga Karlakórs Reykjavík-
ur, þar sem hann starfaði til dauða-
dags. Við starfandi félagar í Karlakór
Reykjavíkur fengum þó reglulega að
njóta nærveru hans. Hann var fastur
gestur á tónleikum okkar og biðum
við með eftirvæntingu eftir að hann
felldi dóminn um frammistöðuna, því
álit hans skipti okkur miklu máli. Eft-
irminnileg er samvera okkar við hann
á vígsluhátíð félagsheimilis kórsins í
byrjun ársins þar sem hann var hrók-
ur alls fagnaðar og gaf ekkert eftir í
söngnum.
Ekki óraði neinn fyrir því á síðustu
æfingu hans með eldri félögum að
daginn eftir yrði hann allur. En eng-
inn veit sinn vitjunartíma og eflaust
hefur honum verið ætlaður sess í
stærri kór á öðru sviði. Félagar í
Karlakór Reykjavíkur minnast með
þakklæti samfylgdar Gunnars um
árabil og senda um leið fjölskyldu
hans innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Karlakórs Reykjavíkur,
Vigfús M. Vigfússon formaður.
Kynni okkar Gunnars hófust 1995,
þegar ég kom til starfa hjá Kirkju-
görðum Reykjavíkurprófastsdæma
(KGRP). Gunnar hafði þá verið starfs-
maður KGRP í sjö ár. Gunnar sagði
mér strax þegar við hittumst, að hann
þekkti föður minn, sr. Ragnar Fjalar
Lárusson, og þeim væri vel til vina.
Hann sagði mér einnig að við værum
frændur og ávarpaði mig eftir fyrstu
fundi sjaldan með nafni, heldur sagði
hann „hvað segir þú frændi“ þegar við
hittumst. Við Gunnar urðum brátt
góðir vinir og ræddum oft saman um
lífið, tilveruna og störfin hjá Kirkju-
görðunum. Gunnar var hreinskilinn
og sagði mér umbúðalaust skoðun
sína á mönnum og málefnum ef svo
bar undir. Hann var traustur starfs-
maður og vildi hafa hlutina í föstum
skorðum. Gunnar lauk störfum hjá
Kirkjugörðunum árið 2001, þegar
hann varð 70 ára. Ég hitti Gunnar síð-
ast skömmu fyrir jól og þá var hann
hress og lét vel af sér. Fráfall hans
mánuði síðar kom því óþægilega á
óvart. Ég minnist Gunnars með mikl-
um hlýhug og votta Höddu og fjöl-
skyldunni samúð mína. Guð blessi
minningu Gunnars H. Stephensen.
Þórsteinn Ragnarsson,
forstjóri KGRP.
Þegar við kveðjum söngfélaga okk-
ar, Gunnar Stephensen, koma upp í
hugann minningar um allar þær
skemmtilegu stundir sem við áttum
saman með honum, fyrst í Karlakór
Reykjavíkur, aðalkórnum, og síðan í
kór eldri félaga þar sem hann söng
fram á síðasta dag. Í síðarnefnda
kórnum stóðum við sem þessar línur
skrifum hlið við hlið í mörg ár og höfð-
um Gunnar alltaf öðru hvoru megin
við okkur. Það var gefandi því þessi
félagi okkar hafði afar næmt tóneyra
og var fljótur að læra raddir í nýjum
lögum. Í stuttu máli sagt: frábær kór-
maður. Með langri reynslu bæði í
Karlakórnum og kirkjukórum hafði
hann öðlast góða tilfinningu fyrir túlk-
un og blæbrigðum í söng. Hann hvísl-
aði stundum að okkur sem næst hon-
um voru hvað sér fyndist mega betur
fara í tilteknu sönglagi. Og fyrir kom
að þessar hógværu athugasemdir
hans náðu eyrum söngstjóra okkar.
Gunni Stef., eins og við kórfélag-
arnir kölluðum hann, var ósérhlífinn
og skeytti lítt um eigin heilsu.
Kannski var þetta hans helsti löstur.
Hann fyllti hóp þeirra manna sem
vilja hvers manns vanda leysta, gæti
hann orðið að liði. Sem vörubílstjóra
fyrr á árum nutu margir kórfélagar
greiðvikni hans og hjálpsemi. – Lund-
in var létt, skopskynið á sínum stað og
hláturinn smitandi. Við minnumst
Gunnar Hansson
Stephensen
✝
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu og
hlýhug við andlát og útför okkar elskulega
eiginmanns, stjúpföður og bróður,
SVANBERGS INGA RAGNARSSONAR,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðistofnunar
Suðurnesja fyrir alla umönnun og aðhlynningu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Karen Sigurðardóttir,
Guðmundur Kr. Þórðarson,
Þóra T. Ragnarsdóttir.