Morgunblaðið - 21.02.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2008 33
sárt. En núna ertu fallegur engill hjá
guði og þú verður alltaf hjá mér því ég
geymi þig í hjarta mínu. Mamma
hjálpaði mér að finna þetta ljóð:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Elsku Einar frændi, Ingvar og
Anna Kristrún, ég bið góðan Guð að
passa ykkur og hjálpa í sorginni ykk-
ar.
Sandra Ýr.
Ég veit að ég mun aldrei gleyma
Rebekku, frænku minni. Hún hafði
mikil og djúp áhrif á mitt líf og er ég
henni mjög þakklát fyrir allt það sem
hún færði mér í lífinu. Sem elsta
systkinið í hópnum var henni fátt
óviðkomandi og voru börn systkina
hennar, og barnabörn, þar engin und-
antekning á. Ég fann að henni þótti
gífurlega vænt um okkur öll og gerði
allt til að styrkja okkur og styðja á all-
an mögulegan hátt sem hún gat. Hún
var óspör á hrósið og ein sú mest
hvetjandi manneskja sem ég hef
þekkt. Hún meinti hvert orð sem hún
sagði og hefði hún aldrei hrósað nein-
um nema sem ætti það að fullu skilið.
Hún var heil og sönn í öllum sínum
aðgerðum og orðum og lá ekki á skoð-
unum sínum. Vegna þessa skipti hrós
hennar, hvatning og skoðanir mig
miklu máli. Ég leitaði oft ráðlegginga
hjá henni og lagði hún sig mikið fram
við að fá allar staðreyndir máls fram
til að vega og meta og veita bestu ráð-
leggingu sem völ var á hverju sinni.
Hún var mjög falleg, að innan sem ut-
an, skemmtileg, gefandi, mikill húm-
oristi og svolítið stríðin. Var hún að
auki alveg ótrúlega klár og dugleg. Er
það ekki að ástæðulausu sem ég, og
svo margir aðrir, tel hana eina helstu
fyrirmynd mína í lífinu.
Ég átti fjölmargar góðar stundir
með Rebekku. Hún bauð mér tvisvar
sinnum með sér í sólarlandaferð þeg-
ar ég var barn og svo fórum við hjónin
í siglingu með henni ásamt fleirum í
fyrravor. Allar ferðirnar voru alveg
frábærar enda var hún skemmtilegur
og góður ferðafélagi. Allra besti dag-
urinn í siglingunni var án efa afmæl-
isdagur Rebekku sem við eyddum á
strandbar á eyju í Karíbahafinu við
dynjandi kalypso tónlist, nutum
góðra veitinga og köfuðum í sjónum.
Fyrir brúðkaupið okkar samdi hún
fyndinn texta við lag sem sungið var í
veislunni, tók saman fjöldann allan af
ljósmyndum og vídeóklippum og hélt
skemmtilegustu ræðu í heimi sem
enn er talað um, þar sem hún gerði
óspart grín að okkur við mikla kátínu
veislugesta. Allt bar þetta einkenni
þess að hún hefði lagt sig alla fram og
veit ég að meiri vinna fór í atriðið en
hún lét uppi.
Það var mjög skemmtilegt að elda
fyrir Rebekku, ekki bara lét hún í sér
heyra ef henni fannst maturinn góður
heldur líka var hún spurul um aðferð-
ir og innihald matarins og hrósaði
kokkunum hástöfum fyrir kunnáttu
og verklag í eldhúsinu. Henni þótti
best og skemmtilegast þegar boðið
var upp á villibráð og gott rauðvín
með og vorum við nýlega búnar að
ákveða að það væri sko kominn tími á
aðra slíka veislu um leið og sjúkra-
húsvist hennar lyki.
Mér finnst erfitt að kveðja hana
enda var hún ekki bara frænka mín
heldur svo margt, margt annað. Við
áttum það til að kalla hvor aðra
„uppáhaldsfrænku“ enda áttum við
gott skap saman og sú nafngift sann-
leikanum samkvæm að mínu áliti. Við
sérstök tilefni bar hún nafngiftina
„varamamman“ en að öðru leyti var
hún ein af mínum bestu vinkonum.
Ég gæti skrifað heila bók um kynni
mín af henni og allt sem hún gerði og
stóð fyrir. Ég á eftir að sakna hennar
mikið og með trega í hjarta kveð ég
Rebekku þó með þakklæti fyrir allt
sem ég lærði af henni og allar þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Elsku Einar, Ingvar, Anna, afi og
amma, sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur og styrk til þess að
takast á við sorgina.
Inga Lillý.
Æskuvinkona mín er látin langt um
aldur fram.
Ég man Rebekku fyrst við upphaf
skólagöngu okkar í sjö ára bekk í
Langholtsskóla. Yfirbragðið þá þegar
rólegt, íhugult, ákveðið og einhvern
veginn skilningsríkt. Hún átti heima
næstum því í Langholtsbakaríi þar
sem afi hennar bakaði allt það lang-
besta í heiminum og enn stendur
myndin ljóslifandi þar sem við hnát-
urnar trítluðum saman eftir einn
skóladaginn með stefnuna á afabak-
aríið svo hún gæti sýnt mér herleg-
heitin. Seinna áttaði ég mig á því að
afi hennar var ekki bara flottasti bak-
arinn heldur skemmtilegasti afi sem
um gat, þegar við sem gelgjur létum
okkur stundum detta í hug að fara í
heimsókn til hans gagngert til að
hlæja. Og hann reytti af sér skemmti-
sögur og kom með óviðjafnanlega
fyndnar athugasemdir, aðallega um
sjálfan sig, skrapp með okkur á rúnt-
inn og lýsti því sem fyrir augu bar út
frá sínu sjónarhorni meðan við vin-
konurnar grétum af hlátri í aftursæt-
inu.
Það var auðvelt að hlæja með Re-
bekku, bæði að því sem okkur þótti
fyndið og líka þegar lífið var ekki svo
fyndið og litlu hjörtun gátu verið
þjökuð af heimshryggð eða ástarsorg.
Þá voru málin iðulega leyst með því
að önnur okkar dæsti og sagði við
hina: láttu mig fara að hlæja! Og allt
varð svo miklu léttara og viðráðan-
legra.
Vináttan þéttist með hverju árinu
alla skólagönguna. Við vorum sam-
stiga í tónlistarnámi, hún lék hand-
bolta meðan ég var í klappliðinu full
aðdáunar á töktunum og hugrekkinu.
Við fórum til Brighton í enskuskóla
og bjuggum hjá frú Cooper sem var
ströng en sanngjörn og sagðist rétt
ætla að vona að við létum ekki glepj-
ast af allsráðandi hippatískunni. Við
gerðum það nú samt.
Öll þessi ár var Rebekka órjúfan-
legur hluti af mínu lífi og þó það togn-
aði eðlilega á vináttuþræðinum um
hríð þegar frá leið m.a. vegna land-
fræðilegrar fjarlægðar og tímaskorts
í dagsins önn höfðum við síðustu árin
báðar fundið þörfina og leiðina til að
styrkja þráðinn á ný. Það lá í loftinu
að með tíð og tíma myndum við skella
okkur á rúntinn með fjólurauða hatta
og hvína af hlátri í aftursætinu.
Mér verður betur og betur ljóst
hvað ég var óumræðilega heppin að
eignast slíka vinkonu á viðkvæmum
þroska- og mótunarárum, vinkonu
sem var alltaf sönn, alltaf traust, alltaf
skilningsrík, alltaf heil.
Ég kveð Rebekku með þakklæti og
trega og bið hennar góðu fjölskyldu
blessunar.
Hulda B. Hákonardóttir.
Rebekka var vinkona okkar. Hún
var miðpunkturinn í tengslanetinu,
hún hélt utan um okkur. Bauð okkur
heim til sín í mat fyrir 15 árum. Þar
var mikið talað og hlegið til morguns.
Einar sá um matinn og dekraði við
okkur. Þetta kvöld urðum við að
systrahópnum. Í byrjun lágu leiðir
okkar saman vegna starfa okkar að
starfsmannamálum, hver í sínu fyr-
irtæki eða samtökum. Við höfðum
borið saman bækur okkar og vakað
saman í kjarasamningum. Allar leit-
uðum við í viskubrunn Rebekku sem
miðlaði af reynslu sinni og kunnáttu á
sinn jákvæða og réttsýna hátt.
Stærstu vandamál urðu skyndilega
furðulega auðveld úrlausnar. Systra-
hópurinn hittist reglulega undir ýms-
um formerkjum, hvort heldur var á
veitingastöðum eða í heimahúsum.
Árleg veiðiferð hefur verið hápunkt-
urinn síðustu 11 árin. Rebekka gaf
ekkert eftir. Sá til þess að við færum
út fyrir allar aldir og stæðum fram á
síðustu mínútu. Þess á milli var rætt
um hyli, köst og beitu. Það var mis-
jafnt hve mikið veiddist en hvernig
sem allt veltist veiddi Rebekka alltaf.
Hún var ótrúlega þolinmóð og árang-
urinn var eftir því. Hún las árnar auð-
veldlega og stóð því oft og veiddi á
stöðum sem voru á milli hylja. Eftir
prufutúr í Norðurá var ákveðið að
systurnar ættu ekki samleið með öðr-
um veiðimönnum. Það var ekki inni í
myndinni að deila á eða húsi með öðr-
um. Veisluhöldin í lok dags urðu að
vera ótrufluð. Hvorki matföng né vín
voru af verri endanum. Við minnumst
Rebekku í ánni, þar sem kappsemin
og veiðigleðin geislaði af henni, í sól-
baði í hádegishléinu, samræðunum
við grillið og í pottinum um kvöldið.
Næsta ferð hafði þegar verið ákveðin.
Veikindi Rebekku voru mikið áfall.
Hún hélt samt ótrauð áfram og lifði
lífi sínu af sama krafti og áður, enda
sagði hún: „Maður verður að taka því
sem að manni er rétt og gera það
besta úr því.“ Rebekka var að eðlis-
fari glöð, umburðarlynd, jákvæð og
alltaf var hún hrókur alls fagnaðar.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
leysti hún af stökustu prýði enda
bráðgreind. Ekkert virtist henni of-
viða. Rebekka var með réttsýnustu
manneskjum sem við höfum kynnst.
Hún var mikil fjölskyldumanneskja
og sannur vinur vina sinna. Við syrgj-
um sárt góða vinkonu og sendum ást-
vinum hennar og þá sérstaklega Ein-
ari, Önnu og Ingvari innilegar
samúðarkveðjur.
Arndís B. Sigurgeirsdóttir,
Hjördís Ásberg,
Hrafnhildur Stefánsdóttir og
Sigríður J. Jónsdóttir.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Sefánsson.)
Elskulega vinkona og nágranni í
hartnær þrjátíu ár.
Það er ómetanlegt að eiga góða ná-
granna og vin eins og þig, Rebekka
mín. Margs er að minnast frá þessum
árum er við bjuggum í næsta húsi við
ykkur Einar. Þetta var í raun eins og
ein stór fjölskylda. Áttum við margar
góðar stundir saman á Vesturberg-
inu, hvort sem þurfti að kryfja þjóð-
málin til mergjar eða grilla saman á
góðviðrisdögum. Það var ómetanlegt
að eiga góða vini í næsta húsi og hafa
gott og náið samband á milli fjöl-
skyldna án þess að ofaukið yrði. Ef
eitthvað bjátaði á eða eitthvað stóð til
var gott að geta leitað til þín, Rebekka
mín, því að alltaf varst þú tilbúin að
veita aðstoð eða ráðleggingar ef með
þurfti og úrræðagóð með afbrigðum.
Kæra vinkona, þín er sárt saknað í
okkar fjölskyldu.
Elsku Einar, Ingvar minn og Anna
Kristrún, Guð gefi ykkur styrk til að
sjá fram á veginn og takast á við lífið
framundan. Einnig sendum við sam-
úðarkveðjur til foreldra, systkina og
fjölskyldna þeirra.
Elsku Rebekka, hvíl í friði.
Þínir vinir
Unnur, Steindór og fjölskylda.
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
GÍSLI BRYNJÓLFSSON
frá Þykkvabæjarklaustri,
Árskógum 6,
sem lést fimmtudaginn 7. febrúar verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
22. febrúar kl. 13.00.
Þóranna Brynjólfsdóttir,
Guðrún Gísladóttir,
Sigurður Reynir Gíslason, Málfríður Klara Kristiansen,
Áslaug Gísladóttir, Þórður Kr. Jóhannesson
Freyr Tómasson, Birnir Jón Sigurðsson,
Anna Diljá Sigurðardóttir, Kristín Rut Þórðardóttir
og Gísli Þór Þórðarson.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
stuðning vegna andláts og útfarar ástkærrar eigin-
konu minnar, móður, dóttur, systur og tengda-
dóttur,
UNNAR FADILU VILHELMSDÓTTUR,
Hraunási 5,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landspítalans.
Sveinn Benediktsson, Gunnar Már Óttarsson,
Ásgerður Ágústsdóttir, Vilhelm G. Kristinsson,
Jón G. Vilhelmsson, Sigurður E. Vilhelmsson,
Jóhanna M. Vilhelmsdóttir, Benedikt Sveinsson,
Guðríður Jónsdóttir.
✝
Okkar ástkæra,
HELGA PÁLSDÓTTIR
fyrrum húsfrú,
Eyjum 1,
Kjós,
til heimilis að Gullsmára 7,
Kópavogi,
sem lést að hjúkrunarheimilinu Grund föstudaginn
15. febrúar verður jarðsungin frá Reynivallakirkju í
Kjós laugardaginn 23. febrúar kl 14.00.
Ingólfur Guðnason,
Anna Ingólfsdóttir, Kristinn Helgason,
Hermann Ingólfsson, Birna Einarsdóttir,
Páll Ingólfsson, Marta Karlsdóttir,
Guðrún Ingólfsdóttir, Óskar H. Kristjánsson,
Valborg Ingólfsdóttir, Ómar Ásgrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐMUNDUR J. PÁLSSON
Gullsmára 7,
Kópavogi,
lést að heimili sínu þriðjudaginn 12. febrúar.
Útför hans verður gerð frá Fossvogskirkju
mánudaginn 25. febrúar klukkan 13.00.
Salbjörg Matthíasdóttir,
Páll Hermann Guðmundsson, Monica Guðmundsson,
Jón Guðmundsson, Ágústa Karlsdóttir,
Sólfríður Guðmundsdóttir,
Guðmundur Þór Guðmundsson, Steinunn F. Ólafsdóttir,
Svanhvít Guðmundsdóttir, Kjartan Harðarson,
Matthías Guðmundsson, Ólöf Sveinsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og vináttu sem okkur
var sýnd vegna andláts ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður, ömmu og dóttur,
INGIBJARGAR ÁRNADÓTTUR,
Laufskógum 40,
Hveragerði,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 8. janúar.
Guðmundur F. Baldursson,
Rósant Guðmundsson, Edda Rúna Kristjánsdóttir,
Heiða Margrét Guðmundsdóttir,
Valdemar Árni Guðmundsson,
Enea og Mía Rósantsdætur,
Hallfríður Bjarnadóttir.
Okkur langar í fáum orðum
að minnast frænku okkar Re-
bekku.
Hún var alltaf jafn-góð og in-
dæl, Rebekka var mjög barn-
góð og það eru margar góðar
minningar sem við eigum með
henni.
Jesús sagði:
Ég er upprisan og lífið.
Sá sem trúir á mig mun lifa þótt
hann deyi.
(Jóh.11.25.)
Bergljót Sunna
og Steinunn Gróa.
HINSTA KVEÐJA