Morgunblaðið - 01.03.2008, Blaðsíða 22

Gleðjandi Engum ætti að leiðast með svona litaglaða hanska á höndum við hversdagsverkin.
Ég elska liti. Bleikur og fjólublár erutil dæmis allt í kringum mig hér íeldhúsinu. Mér finnst það bara svoskemmtilegt og upplífgandi,“ segir
Amalía Sverrisdóttir þar sem hún stendur í
gullskóm við uppvaskið með svarta gúmmí-
hanska á höndum með ásaumuðum bleikum
blúndum. Slíka gleðjandi hanska býr hún til í
öllum regnbogans litum og selur þeim sem
áhuga hafa á. „Ég nota þessa hanska á hverj-
um einasta degi. Ég hef þá svarta af því að þeir
eru svo sterkir og duga almennilega og svarti
liturinn fer líka vel við skæra liti efnisins sem
ég sauma á þá. Þetta er nú að hluta til stolin
hugmynd, eins og margt annað. Ég var í
Brussel að heimsækja dóttur mína þegar ég sá
skreytta gúmmíhanska þar í búð, en þeir voru
með stórum ásaumuðum plastblómum og alls
ekki eins og mínir.“
Amalía, eða Millý eins og hún er oftast köll-
uð, segir að þó svo að margir eigi kannski upp-
þvottavél og þurfi ekki að vaska upp, þá hafi
þeir full not fyrir svona hanska. „Maður þarf
oft að grípa blauta tusku og strjúka af eða
jafnvel þvo bílinn sinn, og þá er svo miklu
skemmtilegra að vera með litríka og káta
hanska á höndunum. Þetta vekur gleði, jafnvel
hlátur og það er af hinu góða.“
Ástfangin af fíl í Taílandi
„Ég veit að ein þeirra sem keyptu hanska
hjá mér, notar þá bara á jólunum, pakkar þeim
svo niður með jóladótinu og tekur þá upp og til
gagns að ári liðnu. Önnur kona hengdi þá upp
á vegg og notar þá sem hvert annað skraut í
eldhúsinu. Þeir eru líka flottir í slíku hlutverki.
Ég hef búið til eina sérstaklega fyrir karlmann
og þetta er tilvalin gjöf handa karlmönnum til
að hvetja þá áfram við heimilisstörfin.“
Hanskarnir eru svolítið konunglegir með
gylltum og silfruðum borðum en þó eru þeir
aðallega sprellfjörugir og þegar þeir eru
komnir á hendur er eins og veröldin lifni öll
við. Kannski eru þetta bara töfrahanskar, enda
er konan sem býr þá til, hún Millý, alveg stút-
full af orku, hugmyndum og framkvæmda-
gleði. Hún fer í sund á hverjum degi og les
bækur í löngum bunum.
„Mér finnst rosaleg gaman að dúlla mér við
hitt og þetta, ég hef líka verið að búa til
skartgripi, er í bútasaum og syng í tveimur
kórum. Svo safna ég líka fílum af öllum
tegundum og gerðum og þeir eru hér og þar
um allt heimilið. Þeir eru orðnir fleiri en
hundrað. Ég byrjaði að safna fílum eftir að ég
fór á fílsbak í Taílandi fyrir nítján árum og
varð ástfangin af þessum dýrum. Þeir eru svo
sætir og það er af þeim mikil og góð fjóslykt.
Þegar ég settist á bakið á einum þeirra sem
var frekar lítill, þá var það yndislegt og ég náði
góðum tengslum við þessar gáfuðu skepnur
sem hafa einstaklega gott minni. Elsti fíllinn í
fílasafninu mínu er lítill fíll úr málmi frá afa
mínum. Stundum kaupi ég mér sjálf fíla á
flakki mínu og fólk er líka duglegt við að gefa
mér fíla.“
Amalía amma ólst upp í tugthúsinu
Millý hefur þvælst víða um veröldina og
helst vill hún fara til framandi landa. „Ég hef
meðal annars farið til Rússlands, Taílands og
Kína en ég á Afríku eftir. Ég væri alveg til í að
fara aftur til Kína, ég var þar í mánuð og hefði
getað verið miklu lengur. Ég geri það seinna,“
segir Millý sem er Reykvíkingur í húð og hár.
„Mitt fólk er allt héðan af mölinni langt aftur í
ættir og ég á enga þúfu úti á landi.“
Amalía er frekar sjaldgjæft nafn en Millý
segist heita eftir ömmu sinni sem hét Amalía
Alexía. „Hún vildi ekki að ég væri skírð Alexía
af því hún fékk sjálf það nafn eftir Alexíusi
gamla pólitíi í Reykjavík en henni fannst þessi
Alexíus ekkert skemmtilegur. Hann var vinur
pabba hennar og afa míns Sigurðar Jónssonar
en hann var fyrsti tugthúsvörðurinn hér í bæ.
Fyrir vikið var Amalía Alexía amma mín eig-
inlega alin upp í tugthúsinu á Skólavörðustíg.“
khk@mbl.is
Gleðjandi gúmmíhanskar og fílasafn
Morgunblaðið/Valdís Thor
Litir og hlátur Millý vill hafa liti og skemmtilegheit heima hjá sér og notar hanskana sína daglega.
Af hverju ekki að þvo bílinn
eða vaska upp með gúmmí-
hönskum með pífum, blúnd-
um og gullskrauti? Kristín
Heiða Kristinsdóttir heim-
sótti konu sem vill hafa gleði í
hversdeginum og lætur sér
aldrei leiðast.
Fílasafn Aðeins brot af fílunum hennar Millýj-
ar sem koma frá ýmsum löndum. Þann hvíta
stóra keypti hún í Kína en hann er úr jaðe.
|laugardagur|1. 3. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Í ÁSTARSAMBÖNDUM heldur
fagra fólkið sig við sína líka en
restin sættir sig við gott skopskyn
hjá hinum aðilanum í makaleitinni.
Þetta eru meðal annars niður-
stöður rannsóknar sem gerð var á
makavali fólks og sagt er frá á vef-
miðli MSNBC.
Komið var á svokölluðum hrað-
stefnumótum og í ljós kom að í
heimi ástarinnar virðist fólk leita
eftir sínum líkum, þeim sem eru
álíka fagrir – eða jafn ófríðir – og
við álítum okkur sjálf. Súpermód-
elin og stjörnurnar halda áfram að
hanga með og leita maka innan
síns liðs og þeir sem ekki hafa
„fullkomið andlit stjarnanna“,
halda sig saman. „Fallega fólkið
giftist fallega fólkinu en þeir, sem
hafa útlitið ekki eins með sér gift-
ast ófríðari fólki,“ segir Dan Ariely
prófessor sem hefur stúderað
mannlega hegðun.
Kemst ekki langt á lakkinu
Athyglivert er að fyrrnefnd
rannsókn sýnir að karlmenn eru
ekki uppteknir af því að kona sem
þeir fara á stefnumót með þurfi að
vera „jafn sæt og þeir“. Konur aft-
ur á móti leggja mikið upp úr því
að menn sem þær eigi samneyti við
hafi sama „standard“ og þær, út-
litslega séð.
En hverslags er þessi fegurð
sem dregur fólk saman? Rann-
sóknir hafa sýnt að einhvers konar
„alheimsstaðall“ sé til um hvað al-
menningi finnst vera fallegt fólk:
Stór augu, barnslegt andlitslag,
samhverft andlit og hlutfall á milli
mittis og mjaðma.
En útlit getur jú verið ofmetið
og „maður kemst ekki langt á
lakkinu einu saman,“ sagði einhver
maður á bílasölu einhvern tímann.
Fyrrnefnd rannsókn sýndi að þeir
sem telja sig ekki í hópi hinna
mjög svo fögru leggja meiri
áherslu á gáfur, skopskyn, góð-
mennsku og sjálfstraust í fari
þeirra sem þeir fóru á stefnumót
með. Ætla má að það sé heillavæn-
legra til lengri tíma litið.
Sækjast sér um líkir … og jafnfagrir
Reuters
 Bæði sæt Flestum finnst Angel-
ina Jolie og Brad Pitt hæfa hvort
öðru útlitslega, en ekki er þar með
sagt að allt sé ævinlega í sóma.