Morgunblaðið - 01.03.2008, Síða 32

✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist á
Meðalfelli II í
Nesjahreppi hinn
15. mars 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Seyðisfjarðar
hinn 24. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaug Björns-
dóttir, f. 6.10.
1893, d. 26.11.
1924, og Jón Hall-
dórsson, f. 29.9.
1888, d. 18.9. 1970.
Systkini Sigríðar voru Kristborg
Jónsdóttir, f. 1919, d. 2002, og
Björn Jónsson, f. 1922, d. 2006.
Sigríður giftist árið 1939 Vig-
fúsi Jónssyni, f. 1.12. 1903, d.
2.8. 1980. Börn þeirra eru: 1)
Guðlaug Stefanía, f. 9.4. 1940,
gift Gunnari Ragnarssyni. Börn
þeirra eru Ragnheiður, Hjördís,
Sigfús, Rúnar, Gunnar og Gyða
isfjarðar árið 1938 og réðst í
vinnu hjá Árna Vilhjálmssyni út-
vegsbónda á Háeyri. Þar kynnt-
ist hún manni sínum Vigfúsi
Jónssyni, sem var sjómaður hjá
útgerð Árna Vilhjálmssonar.
Tókst mikil vinátta með þessum
fjölskyldum, sem stóð ævilangt.
Sigríður og Vigfús reistu húsið
Tungu á Hánefsstaðaeyrum. Þar
bjuggu þau til ársins 1944 þegar
þau fluttu inn í Seyðisfjarð-
arkaupstað, fyrst til heimilis á
Bjólfsgötu 6 og síðar á Múlavegi
3.
Með húsmóðurstörfum vann
hún almenna verkamannavinnu
og sá lengi um þvotta fyrir
Sjúkrahús Seyðisfjarðar. Hún
var virkur félagsmaður í Slysa-
varnadeildinni Rán og Kven-
félagi Seyðisfjarðar og var kos-
in heiðursfélagi í báðum
félögunum.
Sigríður tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi eldri borgara á Seyð-
isfirði fram á síðasta dag.
Sigríður verður jarðsungin
frá Seyðisfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
og barnabörnin eru
átta. 2) Jón Grétar,
f. 21.9. 1944, kvænt-
ur Jóhönnu Sig-
urjónsdóttur og
dóttir þeirra er Sig-
ríður. 3) Borghild-
ur, f. 12.7. 1948,
gift Árna Arn-
arsyni, börn þeirra
eru Sigríður og Örn
og barnabörnin tvö.
4) Ólafur, f. 3.9.
1952. 5) Gunnar
Árni, f. 4.1. 1959,
kona hans er
Ágústa Berg Sveinsdóttir og
börn þeirra Agnes Berg og
Sveinn Gunnþór.
Sigríður missti móður sína sjö
ára gömul og ólst upp með föð-
ur sínum og skyldfólki í Þór-
isdal í Lóni. Hún byrjaði
snemma að hjálpa til á heimilinu
og að vinna fyrir sér í vinnu-
mennsku. Sigríður kom til Seyð-
Elsku mamma og tengdamamma.
Þín er sárt saknað af okkur, litlu
fjölskyldunni á Fjarðarbakkanum.
Við söknum þess að koma ekki í
morgunkaffi í Múlakot, eins og við
kölluðum litla húsið þitt stundum.
Við söknum þess að geta ekki
spjallað við þig um landsins gagn og
nauðsynjar. Heyra um gamla tíma
og bera þá saman við nútímann.
Ræða um og skoða fallegu fínlegu
handavinnuna, sem þú varst að
vinna við öllum stundum. Öll eigum
við handverk eftir þig og þá hluti
munum við varðveita eftir bestu
getu um ókomna tíð.
Allar minningarnar eru eins og
ósviknar perlur á löngu bandi.
Mynningar um móðurina góðu sem
allt vildi gera fyrir börnin sín.
Tengdamóðurina, sem rétti fram
hjálpfúsa hönd þegar á þurfti að
halda. Ömmuna, sem alltaf var
reiðubúin að passa nöfnu sína með-
an hún var lítil og fylgdist grannt
með henni eftir að fullorðinsárin
tóku við. Minningarnar streyma
fram á meðan þessi orð eru skrifuð.
Minningar um margar glaðar stund-
ir með þér einni og með stórfjöl-
skyldunni. Oft og iðulega svignuðu
borðin undan góðu kökunum, sem
þú hafðir svo gaman af að baka
handa okkur, og við höfðum svo
sannarlega góða lyst á þeim. Við
minnumst flottu veislunnar sem þú
bauðst okkur til í mars á síðasta ári,
í tilefni af níræðisafmælinu þínu, þá
varstu hrókur alls fagnaðar, með
flesta afkomendur þína í kringum
þig. Já, minningarnar eru of margar
til að geta þeirra allra hér.
Nú hefjast nýir tímar hjá okkur
öllum. Við þurfum að venjast því að
hafa þig ekki hjá okkur lengur. En
við vitum að þú ert ekki búin að yf-
irgefa okkur alveg. Þú verður
örugglega á harðaspretti um
Himnaríki, við að passa okkur öll, á
milli þess sem þú ert að heilsa upp á
vini og ættingja, sem þangað eru
komnir á undan þér.
Hvíldu í friði, elsku mamma, og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
fyrir okkur gert.
Þinn sonur og tengdadóttir
Jón Grétar og Jóhanna.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku mamma, tengdamamma
og amma, hafðu þökk fyrir allt sem
þú gafst okkur. Þú munt ávallt eiga
stað í hjarta okkar og þín verður
sárt saknað. Guð geymi þig.
Gunnar Árni, Ágústa, Agnes
Berg og Sveinn Gunnþór
Í byrjun 20. aldarinnar vél-
væddu Íslendingar bátaflota sinn á
ótrúlega skömmum tíma. Þetta
hefur verið nefnt hin íslenska iðn-
bylting. Í kjölfarið myndaðist sum-
staðar vísir að þéttbýli á stöðum
sem lágu vel við fiskimiðum. Þegar
frá leið og ráðist var í að kaupa
stærri báta kallaði það á hafnarað-
stöðu, sem ekki var fyrir hendi á
þessum stöðum. Þessar byggðir
lögðust því af um og upp úr seinna
stríði. Fólkið flutti til stærri bæja
og eftir stóðu tómar byggingar og
yfirgefin mannvirki. Þannig var um
Hánefsstaðaeyrar við Seyðisfjörð,
tóftir húsanna vitna í dag um
merkilegt tímabil í atvinnusögu Ís-
lendinga. Þau Sigríður og Vigfús
stofnuðu heimili og reistu sér hús á
Eyrunum árið 1939 en árið 1944
fluttu þau inn í Seyðisfjarðarkaup-
stað. Sigríður minntist oft þessara
ára á Eyrunum og átti þaðan góðar
minningar.
Níutíu ár eru langur tími. Þótt nú
séu hartnær fjörutíu ár síðan leiðir
okkar lágu fyrst saman átti hún þá
þegar að baki rúmlega hálfrar aldar
vegferð og hafði lifað miklar breyt-
ingar. Sigríður tengdamóðir mín
ólst upp við kröpp kjör og harða lífs-
baráttu. Samt var henni fátt kærara
en bernskustöðvarnar í Lóninu og
hún ræktaði samband sitt við skyld-
fólk og vini af alúð. Ríkidæmi færir
fólki ekki hamingju. Það lærir eng-
inn að verða góð manneskja og próf-
gráður hafa þar enga merkingu.
Það segir margt um þessa konu
að þegar ég leita orða til að lýsa
henni koma fyrst upp í hugann orð
eins og hógværð, kyrrð, lítillæti,
jafnvægi, friður, sátt, umhyggja,
góð nærvera, elskusemi, hlýja,
hjálpsemi og umburðarlyndi. Aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokkrum
manni. Þvert á móti gerði hún sér
far um að finna það jákvæða í öðru
fólki.
Sigríður hafði góða nærveru og
ekki einungis ættingjar sóttu til
hennar styrk heldur sóttu margir
aðrir til hennar styrk og stuðning.
Heimili hennar var athvarf fyrir
fjölskylduna og oft þröng á þingi í
litla eldhúsinu á Múlavegi 3, þar
sem rætt var um landsins gagn og
nauðsynjar. Fyrir ættingjana var
heimilið n.k. miðja alheimsins og
Sigríður sólin sem allt snerist um,
hjartað sem sló í takt við allar
manneskjur. Nú er sólin sest og
hjartað hætt að slá. Eftir stendur
tómarúm sem erfitt getur reynst að
fylla, sérstaklega fyrir börnin sem
löðuðust að henni eins og gjarnan er
með fólk sem talar við börn sem
jafningja. Börnin okkar Sigríður og
Örn áttu þar athvarf og voru alltaf
velkomin. Þau minnast samveru-
stundanna með ömmu sinni með
hlýju, söknuði og þakklæti. Amma
Sigga var þeim sérstaklega kær og
fráfall hennar skilur eftir sorg í
hjarta. Dóttursonur okkar Matthías
Andri náði að kynnast langömmu
sinni en litla systir hans Iðunn
María, aðeins fjögurra vikna, verður
að láta sér nægja þá mynd sem við
geymum í minningunni. Minningin
um góða manneskju lifir.
Árni Arnarson.
Elsku amma Sigga.
Ég ætla að skrifa þér bréf, út af
því að ég hef aldrei gert það áður,
og þetta er síðasta tækifærið til
þess. Það er ýmislegt sem ég hef
verið að hugsa um þessa síðastliðnu
daga. Hvernig lyktin í húsinu þínu
var, hvernig maður kallaði alltaf
hátt og snjallt hallóó … og það voru
tveir staðir sem maður gat fundið
þig á; annaðhvort í stólnum þínum
inni í stofu að prjóna eða sauma út
eða þá að bralla eitthvað inni í eld-
húsi. Þá settist maður við eldhús-
borðið og bretti upp á diskamott-
urnar eins og ég gerði alltaf þegar
ég kom til þín, og þú þeyttist um, ná
í kaffi og kökur og allskonar, sem að
eigin sögn var nú allt hálfgallað. En
svo þú vitir það þá var sko ekkert að
því. Ég man líka þegar ég var lítil og
var búin að vera að rembast við að
prjóna, og ekkert gekk, svo mamma
sagði mér að fara bara til ömmu
Siggu, því hún mundi sko örugglega
hjálpa mér. Sem þú jú gerðir, hlæj-
andi því ég var búin að prjóna og
prjóna og stykkið stækkaði aldrei,
sem var kannski ekki skrýtið því allt
sem ég gerði var að færa lykkjurnar
af öðrum prjóninum á hinn. Verst er
samt að fá ekki fleiri ömmusokka.
Guðlaug Sigfúsdóttir.
Látin er ein af allra bestu konum
lífs míns. Sigga kom á heimili okkar
á Háeyri við Seyðisfjörð, þegar ég
var níu ára gömul. Ég man alltaf
hvað mér þótti hún góð, falleg og
skemmtileg. Mamma mín Guðrún
sagði oft að Sigga hefði einhverja
bestu nærveru sem hún þekkti, en
þær voru mjög samrýndar alla tíð.
Vigfús Jónsson var mótoristi á
bátnum Magnúsi sem faðir minn átti
og gerði út. Það kom að því að Sigga
og Fúsi trúlofuðust og giftust síðan.
Eftir það var hún alltaf kölluð Sigga
Fúsa. Þau bjuggu í nágrenni við
pabba og mömmu og eru, ásamt
börnunum sínum fimm, órjúfanlegur
hluti af fjölskyldu minni.
Í heimsóknum mínum á Seyðis-
fjörð fannst mér ég alltaf koma heim
þegar ég kom til Siggu. Hún og
mamma elduðu mat svo eftir var
tekið og Sigga hélt því merki á lofti
eftir að mamma kvaddi.
Það er mér dýrmætt þegar ég
kveð Siggu, að ömmustelpan mín,
Edda Björk, leit í heimsókn til
Siggu nú um áramótin. Edda Björk
fékk að heyra margar sögur af
ömmu sinni og heillaðist af Siggu,
glaðværð hennar og frásagnargáfu.
Þannig deilir Edda Björk nú með
mér ánægjunni af að heimsækja
Siggu og njóta návistar hennar.
Sigga bjó með Óla syni sínum á
Múlavegi 3, hún hugsaði um hann og
hann um hana. Það var fallegt sam-
band eins og samband allra
barnanna við mömmu sína.
Síðast þegar við Sigga töluðum
saman fyrir tveimur vikum hljómaði
hún eins og hún hefur alltaf gert.
Sama bjarta fallega röddin. Nú þeg-
ar hún hefur yfirgefið þessa jarðvist
leita hugsanir og dýrmætar minn-
ingar á hugann.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til barna og allra af-
komenda Sigríðar Jónsdóttur, ein-
stakrar öðlingskonu.
Margrét Árnadóttir.
Sigríður Jónsdóttir
32 LAUGARDAGUR 1. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku amma Sigga.
Ég vona að þér líði vel hjá
guði. Við söknum þín mjög
mikið, þú varst og ert mjög
góð kona, öllum þykir vænt
um þig og þú varst elsta kon-
an í fjölskyldunni minni.
Dóra.
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma
mín. Þá er lífshlaup
þitt hér á meðal oss á
enda runnið. Þar sem
við bjuggum undir
sama þaki í um 10 ár voru sam-
skipti okkar mikil og góð. Ekkert
þurfti að óttast þegar maður vissi af
þér í sama húsi og þær voru ófáar
stundirnar sem maður var í heim-
sókn eða í pössun, enda ekki lengra
að fara en upp einar tröppur. Ekki
Ása Pálsdóttir
✝ Ása Pálsdóttirfæddist á Ísa-
firði 28. apríl 1920.
Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 18. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Lágafellskirkju
25. febrúar.
má gleyma hversu
gjafmild þú varst og
ávallt að gefa til að
gleðja. Einnig varstu
alltaf mjög áhugasöm
um mitt líf og það
gerði mig kappsamari
og glaðari. Það er
auðvitað mikið áfall
fyrir fjölskylduna að
hafa þig ekki lengur á
meðal okkar. En ekki
er hægt að lifa enda-
laust og að því kemur
að kveðja þarf sína
nánustu með söknuði
og um leið þakklæti. Þetta er að
sjálfsögðu mjög erfið stund en samt
gleðst maður fyrir þína hönd líka,
þar sem þú munt hitta son þinn og
eiginmann sem þú þurftir að sjá á
eftir ásamt fleiri ástvinum.
Erfitt hefur verið að þurfa að
kveðja heimili sitt og vera á dval-
arheimili síðustu fjögur árin þar
sem heilsan var farin að bila. Þrátt
fyrir það þá var ekkert nema gleði
og hamingja sem birtist manni þeg-
ar maður kom í heimsókn og þakk-
læti fyrir að maður léti sjá sig. En
núna er þessi tími liðinn og ég veit
að þú ert komin á betri stað og
fylgist með okkur öllum eins og þú
gerðir ávallt. Enda þótt ég sé ungur
að árum þá finn ég að þegar eins
gott fólk og þú amma mín er komið
á annan verustað þá getur maður
ekki verið hræddur við dauðann.
Dauðinn á fyrir okkur öllum að
liggja og ég trúi því að við hittumst
öll í næsta lífi.
Ég er þakklátur fyrir þessi ár
sem mér auðnaðist að eiga með þér
elsku amma mín.
Elsku besta amma mín, ég þakka
þér innilega fyrir að gera mig að
betri og hamingjusamari mann-
eskju. Ég kveð þig með sorg í
hjarta.
Elvar Freyr Arnþórsson.
Öll þurfum við að
ganga í gegnum áföll í
lífinu. Ég var að aka
til vinnu þegar hringt
var í mig frá hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni og mér tjáð
að faðir minn hefði látist nokkrum
mínútum fyrr. Mér leið eins og
hjarta mitt væri að reyna að kom-
ast niður í maga. Ég hélt ég væri
undir það búinn að fá þessar fréttir
því að heilsu hans hafði hrakað
mikið síðustu misseri, en svo var
ekki. Um klukkutíma síðar þennan
dag átti að skíra barnabarnabarn
hans. Þarna sér maður hversu stutt
er á milli lífs og dauða, gleði og
sorgar.
Hann pabbi var alltaf ungur í
anda og fannst stundum skrýtið að
vera á hjúkrunarheimili, innan um
allt þetta „gamla fólk“, sjálfur var
hann ekki nema 79 ára.
Við feðgarnir vorum alla tíð mjög
samrýndir og deildum mörgum
áhugamálum, ferðuðumst einnig
víða saman bæði innanlands og ut-
an. Það var einnig í miklu uppá-
haldi hjá okkur að leigja sumarbú-
staði hér og þar um sveitir landsins
og dvelja þar nokkra daga í senn.
Þá var oft rennt fyrir fisk eins og í
Eiðavatni hér forðum daga þegar
við fengum nokkra væna, jafnvel
þegar aðrir veiddu ekki bröndu,
Kristján S.
Kristjónsson
✝ Kristján SergeKristjónsson
fæddist í Stavangri í
Noregi 3. ágúst
1928. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi 26. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey.
nefnum engin nöfn
hér. Hann pabbi var
alltaf mikið náttúru-
barn og ég hef senni-
lega erft það frá hon-
um ásamt því að vera
pínulítið hrekkjóttur,
en sjaldan þó. Þegar
ég bjó í Þýzkalandi
kom hann pabbi all-
nokkrum sinnum í
heimsókn. Við áttum
mjög margar góðar
minningar þaðan,
hvort sem það var frá
heimili mínu í Svarta-
skógi, en þar eyddum við mörgum
góðum stundum saman í skóginum í
löngum gönguferðum, eða að grilla
fram á nótt, drekka þýzkan gæða-
mjöð og tala saman um allt frá smá
bröndurum upp í heimspeki. Við
nutum þess einnig að ferðast, ekki
bara um Þýzkaland þvert og endi-
langt heldur líka um löndin í kring.
Einu sinni fórum við alla leið suður
til Ítalíu, já við fórum aldeilis víða.
Um leið og ég minnist þín pabbi
minn fyllist ég líka þakklæti fyrir
að hafa átt pabba eins og þig, fyrir
að hafa átt þig svona lengi að, fyrir
að hafa oft hjálpað mér þegar ég
átti erfitt og hafa glaðst með mér
þegar svo bar undir. Þó þú sért nú
farinn héðan munt þú samt koma
með mér í öll þau ferðalög og æv-
intýri sem bíða mín úti í hinum
stóra heimi því ætíð mun ég geyma
þig í mínu hjarta.
Guð geymi þig pabbi minn, ég
elska þig.
Þinn sonur.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Sóltúns fyrir frábæra umönnun.
Kristján, Aralyn og
Sólveig María.