Morgunblaðið - 13.04.2008, Blaðsíða 31

herða. Hann hefur ekki alltaf þurft að segja
margt til þess að mér liði betur og gengi
betur.
Fyrsta samvinna okkar var á fjórða ári í
MH, þar sem hann stýrði Paradísareyjunni
sem var unnin upp úr sögunni um Flugna-
höfðingjann. Ég lék aðalvondagaurinn og ég
held að það hafi verið meðvitað hjá honum
að setja mig í það hlutverk, þar sem það
dugði ekki að vera blíð og góð, heldur fann
ég hjá mér dimma hlið sem ég hef ekkert
grafið aftur.
Pabbi er skemmtilegur maður og góður
samstarfsmaður. Eftir að ég útskrifaðist
höfum við unnið saman í lítilli sýningu hjá
Áhugaleikhúsi atvinnumanna, í dansleik-
hússkeppni Borgarleikhússins og Íslenska
dansflokksins og barnaleikritinu Hafið
bláa; þar lék ég hlýra og hann gamlan
karfa og svo lékum við bæði þara, sem
dansaði og söng. Hann átti það til framan
af að leggja mér einhverjar línur og það
var hundfúlt að viðurkenna það að hann
hefði jú 30 ára starfsreynslu fram yfir
mig. En í fyrravor lékum við saman um
borð í varðskipinu Óðni og fórum með okk-
ar hluta í skipherrakáetunni upp í 60 sinn-
um á kvöldi. Þarna komst einhvern veginn
jafnvægi á milli okkar. Við vorum ekki
lengur faðir og dóttir, heldur tveir leikarar
á jafnréttisgrundvelli að leika saman í
verki á okkar forsendum.
Þegar ég var í Nemendaleikhúsinu fékk
fiðlupabbi einhvern fiðring út af því að ég
var ekki tággrönn og ljóshærð! Hann vildi
að ég yrði fjallkonan sjálf. Ég átti að aflita
hárið og grenna mig. Fiðlupabbi hættu
sagði ég þá. Fiðlupabbi hættu. Þegar við
frumsýndum lokaverkefnið Draumleik, þá
vakti hann mig um morguninn, hristi mig
og sagði: Þú veizt að þegar fólk er komið í
salinn, þegar það er komið kjöt, þá verður
þú að tala miklu hærra. Þú veizt það? Þú
veizt það, er það ekki?
Hann hefur þann kæk að fitla við hægri
augabrúnina þegar hann er hugsi. Ég geri
þetta líka, veit reyndar ekki hvort ég apaði
þetta eftir honum af því mér fannst það
svalt eða hvað. Alla vega þá gerum við
þetta bæði.
Einu sinni ákvað hann að við ættum að
gera eitthvað í því hvað við áttum erfitt
með að syngja fyrir framan fólk. Við stofn-
uðum The Petersons og sungum, ég spilaði
á gítar og hann á fiðlu. Við vorum óþolandi
í fjölskyldunni á þessum tíma, tróðum upp í
tíma og ótíma, það var ekki svo aumt fjöl-
skyldupartí að The Petersons stigju þar
ekki á svið. Reyndar létum við ljós okkar
skína einu sinni utan fjölskyldunnar þegar
við sungum í brúðkaupi vinafólks okkar.
Það tókst alla vega ekki verr en svo að þau
vilja þekkja okkur áfram! En í alvöru þá
hristi þetta söngstressið af okkur. Pabbi
nálgast hlutina mikið svona. Hann lítur á þá
sem verkefni sem þarf að leysa og gengur
bara hiklaust í það.
Ég hitti oft fólk sem þekkir til hans og
finnst hann yndislegur maður. Ég held að
ég fái pinkubónus fyrir að vera dóttir hans.
Það hafa svo margir sagt mér sögur um
hann. Ég kann fullt af sögum um hann sem
hann veit ekki að ég veit!
»Hann er slíkur snyrtipinni
að það er leitun að öðrum
eins. Svo vill hann henda dóti
og einu sinni kom hann inn í
herbergið mitt með svartan
ruslapoka, en ég stóð með
mínu dóti og þá sló í brýnu
með okkur.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2008 31
Árni Pétur Ég man eins og gerzt hefði í gær
þegar Aðalbjörg kom í heiminn. Við Þóra
bjuggum þá í Danmörku, þar sem hún vann á
ríkisspítalanum og ég lærði leiklist. Vinkona
okkar kom í heimsókn og ég fór með henni
niður í þvottahús, þar sem Þóra var að þvo.
Þegar við komum niður stóð Þóra í keng við
þvottavélina, horfði á okkur angistaraugum
og missti vatnið. Við þustum út í bíl og til
sjúkrahússins, Þóra hjúkrunarfræðingur, vin-
kona okkar sjúkraliði og ég sonur fæðing-
arlæknis. Ég var ósköp kokhraustur og sagði
vinkonu okkar, sem ók, að ef barnið kæmi
skyldi hún bara aka út í kant og ég myndi
taka á móti barninu eins og ekkert væri. En
það fór nú ekki svo að ég tæki á móti Aðal-
björgu, hún fæddist á sjúkrahúsinu og var
bæði lifandi og fallegt barn.
Daginn eftir þegar ég kom í heimsókn til
þeirra mæðgna var verið að fara með pínu-
lítið barn í kassa af fæðingardeildinni og ég
heyrði hjúkrunarfólkið hvískra; hann er fað-
irinn, hann er faðirinn. Barnið okkar var
flutt af fæðingardeildinni á gjörgæzludeild,
hún var fædd fyrir tímann og ósköp lítil, en
svo braggaðist hún og er nú ekki lítil leng-
ur.
Aðalbjörg var ósköp þægt barn, það voru
aldrei nein vandamál með hana. Við Þóra
bjuggum í hippakommúnu í Danmörku og
heimkomin í kommúnu fyrir austan fjall;
Skunkinum. Aðalbjörg er afsprengi vináttu
okkar. Hún var planlögð og er einkabarn og
vandist því að búa þröngt. Það þýddi ekkert
að segja við hana: við foreldrarnir og þú,
hún þoldi ekki að vera dregin í annan dilk
en fullorðna fólkið.
Hún er samkvæm sjálfri sér, en alls ekki
ósveigjanleg. Hún er ákaflega varkár, ég
held hún hafi ekki gengið ein yfir götu fyrr
en hún var tólf ára.
Hún hefur alltaf verið auðveld stelpa og
vel liðin. Blíðlyndi sækir hún í móðurættina,
amma hennar, Þorbjörg Kristinsdóttir lat-
ínukennari, var kölluð Puella bona og Krist-
inn rektor faðir Þorbjargar þéraði köttinn
sinn þegar hann bað hann að eftirláta sér
hægindastólinn!
En hún sækir stjórnsemi í báðar ættir.
Hún sagði stundum við mig: „Pabbi, það líð-
ur öllum bezt þegar ég stjórna.“ Þetta var á
þeim árum þegar hún ætlaði að verða fram-
kvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna.
Það væri hins vegar rangt að segja, að
hún tæki öllu steinþegjandi og hljóðalaust.
Hún hefur sitt skap. En blíðlyndið hefur
bara betur þegar til kastanna kemur. Það
var í mesta lagi þegar hún var búin að búa
til Vatnsdalshóla í herberginu sínu, fata-
hrúgurnar út um allt og ég sagði „taktu til“
að hún smátautaði svona „helvítis helvíti“,
sem ég mátti heyra en átti ekki að heyra. Og
ég veit að hún stóð á svölunum hjá vinkonu
sinni og þær gerðu hróp að körlum sem fóru
framhjá. Lengra náðu uppreisnirnar ekki.
Og ekki varð hún uppreisnargjarnari með
aldrinum. En hún kallar mig fiðlupabba, það
er pabbinn sem í blindum metnaði rekur
barnið sitt áfram við að æfa sig á fiðluna.
Við Þóra vorum í þeim hópi, sem stofnaði
íhaldssama foreldrafélagið, sem setti meðal
annars þær reglur að aldrei væru haldin
partí nema fullorðinn væri á heimilinu og
blönduð partí alls ekki nema mamma og
pabbi væru heima. Ef Aðalbjörg fór eitthvað
þá ókum við henni alltaf og ég sótti hana.
Svona var þetta þar til hún var komin í ann-
an bekk í menntaskóla. Framan af held ég
að henni hafi fundizt þetta skrýtið, svo bara
þægilegt og vinkonum hennar fannst ágætt
að fá far hjá kallinum fyrst hann var að
keyra þetta á annað borð. Og það var allt í
lagi að hún færi á útihátíð. Ég tjaldaði bara
fyrir utan mótssvæðið.
Aðalbjörg hefur alltaf verið í skemmti-
legum og góðum félagsskap. Þær vinkon-
urnar léku sér lengi vel með dúkkur og létu
áfengi og tóbak eiga sig. Það voru aldrei
nein vandamál þegar þessi krúttkynslóð fór
á djammið. Ég held að Aðalbjörg hafi búið
til þessa skemmtilegu hópa í kringum sig.
Þegar hún hætti við Sameinuðu þjóðirnar
og ákvað að gerast leikari varð ég afskaplega
glaður. Ég var svo sem alveg tilbúinn til þess
að horfa á hana verða verkfræðing eða lækni,
það var fjárhagslega öruggari framtíð en
leiklistin, en ég sá hana alveg fyrir mér vinna
leiksigra á sviðinu.
Með leikaradraumnum náði ég líka vissum
tökum á henni. Þegar hún vildi fá göt í eyr-
un þá sagði ég: það gengur ekki; þau sjást í
nærmynd og tattú kemur ekki til greina því
það er ekki hægt að meika yfir það. Þannig
tók ég uppreisnirnar frá henni og hún lét
það yfir sig ganga fyrir leiklistina.
Ég hef aldrei leikstýrt henni eftir að hún
útskrifaðist, en hún hefur verið á einhverjum
námskeiðum hjá mér. Svo lékum við saman í
litlu Listahátíðarverki, tvö ein í varðskips-
káetu og lékum upp undir 20 sinnum á
kvöldi. Fyrst var ég með einhverjar at-
hugasemdir um það hvernig hún ætti að gera
þetta eða hitt, en svo fattaði ég allt í einu að
stelpan mín var orðin sjálfstæður listamaður.
Á því augnabliki breyttist samband okkar, ég
fann að mér var óhætt að gefa eftir, hún stóð
fyrir sínu. Ég hef þó ekkert slakað á at-
hugasemdunum varðandi klæðaburð hennar!
Það er svo gaman að dóttir mín skuli vera í
sama fagi og ég. Það má segja að hún hafi
alizt öðrum þræði upp í leikhúsinu, en hún
var stórt barn eftir aldri og komst því ekki á
svið þá. Svo fór hún í leiklistina á sínum eigin
forsendum. Nú ræðum við hlutina á jafnrétt-
isgrundvelli og hún er dugleg við að passa að
ég fari ekki of mikið í fiðlupabbann. Hún er
líka með þessi leikaraeinkenni; fullkomnunar-
áráttu, biturleika og höfnunartilfinningu.
Þegar henni finnst þau keyra úr hófi fram
hjá mér segir hún: pabbi, art’s anonymous,
art’s anonymous. Og ég svara henni í sömu
mynt, þegar sá gállinn er á henni.
Ég hugsa oft hvað við móðir hennar erum
rosalega heppin með Aðalbjörgu. Hún sækir
jörðina í mömmu sína og getur þá verið á
flugi með pabba.
Stundum brestum við í dans. Sem barn
var hún alltaf rifin út á gólf og í dans og
þetta býr í henni ennþá. Svo hringir hún í
mig og segist vera að kafna og mygla. Þá
förum í góðan göngutúr.
Hún er mikil pabbastelpa. Hún hefur átt
sín skot og ég veit að einhvern tímann kem-
ur annar karlmaður inn í líf hennar! Og satt
að segja bíð ég spenntur eftir tengdasyn-
inum. Ég er auðvitað með plan B uppi í erm-
inni til að losna við hann ef hann reynist
henni ekki vel! Hún lofaði mér einu sinni
barnabarni innan tíu ára og hún hefur enn
átta ár og þrjá mánuði til stefnu.
Aðalbjörg er rosalega geislandi persóna,
bæði prívat og á sviði. En hún er vatnsberi
og því þarf maður að passa, hvað sagt er við
hana og hvernig, því hún er hörundsár. Svo
er hún strangheiðarleg stelpan og hrein-
skiptin. Og hún er góð, of góð. Það getur
verið bæði kostur og galli. Ef hún væri 25%
minna góð, þá væri hún samt meðal þeirra
beztu. Og hún mætti standa betur með
sjálfri sér.
Hennar galli er draslarahátturinn. Hún
gengur ekki frá fötunum sínum, en safnar
þeim og alls kyns dóti í hauga. Reyndar hef-
ur hún lagast hvað þetta varðar með aldr-
inum.
Nú er hún komin á fljúgandi karríer. Hún
er sjálfstæður listamaður og fær um að
stjórna sínum ferli. Hún virkilega blómstrar
í Gítarleikurunum og ég fer rólegur til
Mexíkó. Ég hef lofað henni að hér eftir hagi
ég mér vel þegar hún stendur á sviðinu. En
auðvitað verð ég á hliðarlínunni, tilbúinn í
hvað sem er!
freysteinn@mbl.is
Rosalega geislandi persóna
bæði prívat og á sviði
» Svo er hún strangheiðarleg
stelpan og hreinskiptin.
Og hún er góð, of góð ... Ef
hún væri 25% minna góð, þá
væri hún samt meðal þeirra
beztu. Og hún mætti standa
betur með sjálfri sér.
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Aðalbjörg Þóra Árnadóttir fæddist 7. febrúar
1980, dóttir Þóru Ingibjargar Árnadóttur og Árna Pét-
urs Guðjónssonar. Eftir stúdentspróf frá MH flakkaði
hún um heiminn í eitt ár en hóf svo nám við leiklistar-
deild Listaháskóla Íslands, þaðan sem hún útskrifaðist
2005. Hún lék m.a. í Footloose og er nú á árssamningi við
Borgarleikhúsið, þar sem hún hefur leikið í Líki í óskil-
um og Gosa og nú Gítarleikurunum.
Árni Pétur Guðjónsson fæddist 19. ágúst 1951.
Foreldrar hans eru Friðný G. Pétursdóttir frá Oddsstað í
Melrakkasveit og Guðjón Guðnason, yfirlæknir Fæðing-
arheimilisins í Reykjavík. Árni Pétur nam við MR og
vann fyrstur íslenzkra karla á barnaheimili. Síðan lærði
hann við Ríkisleiklistarskólann í Kaupmannahöfn og tók
leiklistarkennarapróf ytra, starfaði með norrænum leik-
hóp í 6 ár, sótti ýmis námskeið í Danmörku og heimkom-
inn til Íslands lauk hann leiklistarnámi í Reykjavík 1987.
Hann hefur leikið, leikstýrt og kennt, starfaði hjá Borg-
arleikhúsinu 1989-2000 og hjá Vesturporti síðan. Hann
er nú í Mexíkó í leikferð með Kommúnuna. Sandkastalafólkið Aðalbjörg og Árni á góðri stundu í Danmörku.