Morgunblaðið - 29.04.2008, Side 21

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. APRÍL 2008 21
SJÁLFSTÆÐISFLOKK-
URINN er Valgerði Sverrisdóttur,
varaformanni Framsóknarflokks-
ins, ofarlega í huga í grein í Morg-
unblaðinu þann 25. apríl. Þar gerir
þingmaðurinn „verulega at-
hugasemd“ við ummæli Þorgerðar
Katrínar Gunnarsdóttur, varafor-
manns Sjálfstæð-
isflokkisins og
menntamálaráðherra,
sem hélt því réttilega
fram nýverið í sjón-
varpsþætti að Sjálf-
stæðisflokkurinn hefði
ávallt verið leiðandi í
utanríkispólitík Ís-
lendinga. Sú fullyrð-
ing var utanrík-
isráðherranum
fyrrverandi alls ekki
að skapi og heldur
hún því fram í um-
ræddri grein að Sjálf-
stæðisflokkurinn hafi
þvert á móti alla tíð verið helsti
dragbítur þjóðarinnar hvað varðar
stórar ákvarðanir í utanrík-
ismálum.
Þetta er nýmæli hjá þingmann-
inum og virðist fyrst og fremst
byggjast á óánægju hennar með að
ekki gangi hraðar að koma Íslandi
inn í Evrópusambandið. Innan
hennar eigin flokks eru þó ekki síst
skiptar skoðanir um þetta mál, eins
og oft hefur komið fram af hálfu
Guðna Ágústssonar, formanns
Framsóknarflokksins. Varaformað-
urinn ætti því kannski að byrja á
því að rækta garðinn sinn og
tryggja að formaður eigin flokks
tali ekki „gegn meirihluta þjóð-
arinnar og meirihluta eigin flokks“,
svo hennar eigin orð séu notuð.
Getur verið að varaformaður
Framsóknarflokksins sé að nota
gömlu Albaníuaðferðina og að pirr-
ingur hennar beinist í raun að eigin
formanni?
En Valgerði Sverrisdóttur til
fróðleiks og upprifjunar þá má
nefna að meðal þeirra stóru utan-
ríkismála sem afgreidd hafa verið í
ríkisstjórnartíð Sjálfstæðisflokks-
ins í gegnum tíðina
eru aðildin að NATO,
innganga Íslands í
EFTA og svo EES-
samningurinn sem var
samþykktur árið 1993
og tók gildi árið 1994.
Á því kjörtímabili var
Framsóknarflokk-
urinn í stjórnarand-
stöðu, líkt og nú. Hin
Evrópusinnaða Val-
gerður sat einmitt á
þingi þá en kaus að
sitja hjá þegar greidd
voru atkvæði um
EES-samninginn.
Aðrir Framsóknarmenn gerðu slíkt
hið sama eða börðust hatrammlega
gegn samningnum. Það má því
velta fyrir sér hvað Valgerður eigi
við með að vera dragbítur.
Minnisleysi og dylgjur
Það er svo sérstakt rannsókn-
arefni hvernig þingmenn Fram-
sóknarflokksins hver á fætur öðr-
um virðast markvisst gleyma því
að flokkurinn átti aðild að rík-
isstjórn í 12 ár, frá árinu 1995-
2007. Það eitt gæti skýrt fáránlega
söguskýringu Valgerðar Sverr-
isdóttur á samstarfinu við Banda-
ríkjamenn, því eins og allir vita
sem tekið hafa þátt í ríkisstjórn-
arsamstarfi fyrr og nú, þá er slík
stefna ekki tekin af öðrum flokkn-
um í andstöðu við hinn. Ég minnist
þess heldur ekki að framsókn-
armenn hafi á þeim tíma haft uppi
hávær mótmæli við þá að-
ferðafræði. Niðurstaða viðræðn-
anna við Bandaríkjamenn og far-
sæl lausn þeirra mála virtist að
minnsta kosti ekki vera í andstöðu
við stefnu utanríkisráðherrans Val-
gerðar Sverrisdóttur þegar hún
stillti sér glaðbeitt upp á myndinni
með Geir H. Haarde, forsætisráð-
herra og Condoleezzu Rice, utan-
ríkisráðherra Bandaríkjanna, í
Washington haustið 2006.
Hvað varðar ósmekklegar dylgj-
ur þingmannsins um vinnumóral og
sendiherraskipanir þá dæma þær
sig sjálfar. Þó má geta þess að Geir
H. Haarde skipaði í sinni utanrík-
isráðherratíð þrjá embættismenn í
ráðuneytinu sem sendiherra, tvær
konur og einn karl. Ef mig ekki
misminnir lagði Valgerður Sverr-
isdóttir þáverandi utanrík-
isráðherra ofuráherslu á að bæta
stöðu kvenna í utanríkisráðuneyt-
inu. Ég hefði því haldið að hún
gæti að minnsta kosti talið forvera
sínum það til tekna að hafa gert
betur en hún sjálf í þeim efnum.
Valgerður og dragbíturinn
Ragnheiður Elín Árnadóttir
svarar grein Valgerðar
Sverrisdóttur
» Getur verið að vara-
formaður Fram-
sóknarflokksins sé að
nota gömlu Albaníu-
aðferðina og að pirr-
ingur hennar beinist í
raun að eigin formanni?
Ragnheiður E.
Árnadóttir
Höfundur er alþingismaður.
NÝLEGA fóru fram umræður
milli þingmanna í sjónvarpi um
ímyndað flug á vegum banda-
rískra stjórnvalda
um íslenskt flug-
umráðasvæði með
fanga til pyntinga
og auglýsingar í
barnatíma sjón-
varps.
Umræður þessar
voru allbroslegar í
ljósi þess að alþing-
ismenn hafa sett
leikreglur fyrir fjöl-
miðla á Íslandi.
Leikreglur þessar
settar af alþing-
ismönnum eru þann-
ig úr garði gerðar
að þær veita svo-
kölluðum ljós-
vakafjölmiðlum, út-
varpi og sjónvarpi,
ótakmarkaða heim-
ild til að stunda
andlegar pyntingar
á Íslendingum.
Verður það því að
teljast meiri háttar
hræsni af þingmönn-
um að ræða um í
sjónvarpi ímyndaðar
pyntingar sem þeir
telja að séu stund-
aðar af starfs-
mönnum annarra
stjórnvalda þegar þeir sjálfir
setja leikreglur (lög) sem heimila
andlegar pyntingar á eigin þegn-
um.
Sú ósvífni Alþingis (kjörinna
fulltrúa) að heimila andlegar
pyntingar á landsmönnum með
stjórnlausu flóði misheimskulegra
auglýsinga í sjónvarpi og útvarpi
er til þess fallin að afskrifa allt
sem kallast getur virðing þegn-
anna fyrir löggjafarsamkundu
hins íslenska lýðveldis.
Landslýður hafði í þögn og þol-
inmæði horft fram hjá auglýs-
ingum á meðan þeim var stillt í
hóf og voru ekki aðalatriðið í út-
sendingum þessara miðla einkum
sjónvarps. Nú með þeirri ósvífni
sem viðhöfð er af ráðamönnum
þessara fyrirtækja að rjúfa dag-
skrárþætti til þess að berja á
landslýð með auglýsingaþrugli,
sem enginn nennir að horfa á eða
hlusta á, er kominn tími til að
spyrna við fótum. Framkoma
ráðamanna þessara fyrirtækja
sem ráða yfir fjölmiðlum miðast
eingöngu að því að auðgast án til-
lits til afleiðinga fyrir aðra.
Það verður því að teljast all-
undarleg framsetning að skylda
þegnana til að greiða til ríkissjón-
varpsins lögboðin gjöld fyrir vöru
sem á að vera menningaraukandi
en reynist síðan vera andlegar
pyntingar af verstu tegund og
kallaður heilaþvottur.
Þessir umræddu fjölmiðlar hafa
flutt ómældar fréttir af andlegum
pyntingum á föngum í Norður
Kóreu og Viet Nam á árum áður.
Þessar sömu stofnanir stunda nú
ógeðfelldustu pyntingar á lands-
lýð með stjórnlausu auglýs-
ingaflóði sem landsmenn vilja
ekki sjá né heyra af.
Mikið hefur verið hæðst að
landsmönnum fyrir flakk á milli
sjónvarpsstöða þegar auglýsingar
birtast skyndilega á skjánum. Þar
kemur fram hinn augljósi flótti
landsmanna frá hinum andlegu
pyntingum sem alþingismenn
hafa velt yfir á lands-
lýð.
Mesta furðu vekur
að umrædd heimild til
handa ljósvakafjöl-
miðlum til hinna and-
legu pyntinga á lands-
lýð er tilkominn vegna
eigin hagsmuna þing-
manna. Eiginhags-
muna þingmanna sem
koma fram í ódýrum
auglýsingum á fram-
boði þeirra fyrir
hverjar kosningar. Svo
virðist sem um sam-
antekin ráð allra þing-
flokka hafi verið að
ræða um að nýta
heilaþvottatæknina,
sem misnotkun á ljós-
vakafjölmiðlum er, til
að létta frambjóð-
endum hinn óheyri-
lega kostnað sem for-
kosningar flokkana
leiða af sér.
Afsaka má auglýs-
ingar í prentmiðlum
því hverjum og einum
er í sjálfsvald sett að
lesa það bull sem stór
hluti auglýsinga er.
Þeir sem ekki vilja
lesa bullið fletta aðeins lengra í
blaðinu. Annað er með ljós-
vakafjölmiðlana. Þar er um af-
þreyingarefni öðru nafni
skemmtiefni sem er ýmist fróð-
leikur eða leikinn ímyndaður
söguþráður og ekki hægt að fletta
fram hjá auglýsingabullinu sem
þröngvað er inn á heimili fólks
með siðferðilega röngum hætti.
Gáfnaljósin í þingheimi hafa
látið hafa eftir sér að landsmenn
geti slökkt á tækinu ef þeir ekki
vilji horfa á auglýsingar.
Það er rétt að sumu leyti, en er
siðferðilega rangt að krefjast
slíks af þessum misvitru mönnum
á meðan landsmenn eru skyldaðir
til að greiða fyrir það sem þeir
vilja ekki.
Landsmenn eiga rétt á að fá að
horfa á þá dagskrárliði sem boðið
er upp á í þessum fjölmiðlum án
þess að útsendingar séu rofnar
með auglýsingum. Á skilyrð-
islaust að banna að rjúfa dag-
skrárliði til að koma að auglýs-
ingum. Landsmenn geta farið og
gengið örna sinna í auglýs-
ingaflóðinu á milli atriða í sjón-
varpi. Það eru aðeins þingmenn
sem þurfa að fara og pissa á 10-
15 mínútna fresti sem líður á milli
auglýsinga. Landsmenn eiga
einnig kröfu um að auglýsingar í
ljósvakafjölmiðlum verði stórlega
takmarkaðar.
Það eru ekki aðeins börn sem
verða fyrir andlegum pyntingum í
auglýsingaflóði sem þingmenn á
Alþingi hafa heimilað heldur
meiri hluti landsmanna.
Siðferði
þingmanna
Kristján Guðmundsson fjallar
um auglýsingar í fjölmiðlum
Kristján Guðmundsson
»Eru ímynd-
aðar pynt-
ingar á vegum
erlendra stjórn-
valda áhuga-
verðara um-
ræðuefni en
andlegar pynt-
ingar sem þing-
menn hafa
heimilað á eigin
þegnum.
Höfundur er fv. skipstjóri.
TILVERAN er kvika sem hníg-
ur, stígur og stundum gýs hún. Í
raun veit maður aldrei hvenær hún
gýs. Ég held að aðallinn í Frakk-
landi hafi verið mjög hissa á Ba-
stilludeginum á sínum tíma. Slík
gos geta skilið eftir sig spor.
Núna er kvikan að stíga. Yfir 100
þúsund Danir eru í
verkfalli, mest konur.
Norska ríkisstjórnin
ætlar að dæla millj-
örðum til að leiðrétta
kjör kvenna hjá hinu
opinbera. Sænskir
hjúkrunarfræðingar
krefjast betri kjara og
ganga um götur Svía-
ríkis. Yfirvofandi er
verkfall hjá þeim
sænsku á næstunni.
Íslenskir kennarar,
sem gætu haft hærra
kaup við að afgreiða í
sjoppu, eru að hefja
sínar kjaraviðræður. Flugfreyjur
hóta verkfalli. Hópur hjúkr-
unarfræðinga og geislafræðinga á
Landspítalanum mun hætta störf-
um 1 maí. Ástæðan er sú að þeir
sætta sig ekki við breytingu á sínu
vinnufyrirkomulagi sem hefur í för
með sér kjaraskerðingu. Á sama
tíma má lesa um pappírspésa sem
fá hundruð milljóna í laun fyrir
nokkra mánaða vinnu, að sjálf-
sögðu pésar með slöngu.
Mér er ekki grunlaust um að gos
sé í nánd. 1. maí er á þeim árstíma
sem náttúran vaknar og blómstrar.
Getur hugsast að jafnréttiskjóinn
fæðist eftir allt saman?
Á hátíðisdegi verkalýðsins 1. maí
munu tugir hjúkrunarfræðinga og
geislafræðinga á Landspítalanum
hætta störfum. Afleiðing þessa
verður sú að eingöngu verður hægt
að gera bráðnauðsynlegar aðgerðir
og rannsóknir. Ef þetta verður nið-
urstaðan þá er það vegna þess að
ekki hefur tekist að sætta ólík sjón-
armið. Þrátt fyrir að konur séu
ríkulega búnar af tilfinningagreind
virðist það ekki duga í þessu tilfelli.
Það er sjálfsögð krafa að ut-
anaðkomandi aðili komi að þessum
málum sem þriðji aðili og reyni að
sætta deiluaðila. Það er algjörlega
óásættanlegt að Landspítalinn lam-
ist vegna skorts á tilfinninga-
greind. Nú hóta flugfreyjur verk-
falli. Ég tel það mjög
ósennilegt að menn
reyni ekki að afstýra
því með öllum ráðum
og það sama á að gilda
um Landspítalann,
enda er þar um mun
mikilvægari starfsemi
að ræða. Ætla æðstu
yfirmenn íslenskra
heilbrigðismála að láta
þetta yfir íslensku
þjóðina ganga?
Það virðist sem
margar kvennastéttir
hér og erlendis standi
í baráttu þessa dagana
og virðist mér meiri hiti í barátt-
unni. Að sænskir hjúkrunarfræð-
ingar séu á leið í verkfall er merki-
legt út af fyrir sig. Það hljómar
svolítið slitið að benda á það að
þeir sem sinna fjármálum og pen-
ingum fá mun betur greitt fyrir
sína vinnu. Það er samt augljóst að
um verulega tregðu er að ræða
þegar á að meta störf kvenna sem
sinna einhverju öðru en pappír.
Þegar konur fóru út á vinnu-
markaðinn á sínum tíma þá sættust
þær á mjög lág laun fyrir sína
vinnu. Maðurinn var fyrirvinnan og
laun kvennanna var búbót. Í dag er
reyndin sú að bæði vinna úti fyrir
sama kaupi og karlinn vann einn
áður fyrir. Því er konan orðin fyr-
irvinna eins og karlinn, en ekki bú-
bót.
Hvað er svona skelfilegt við það
að borga konum gott kaup? Ef ég
hugsa bara um sjálfan mig, hvað
myndi gerast í mínu lífi ef konan
fengi góð laun? Fjárhagsábyrgð
heimilisins myndi deilast jafnar,
þannig gæti ég um frjálst höfuð
strokið því ég er ófrjáls sökum
þess að ég er karl og aðalfyr-
irvinnan. Það ætti að vera eft-
irsóknarvert að losna úr þessari
prísund. Áður fyrr var það eina
hlutverk karlsins að vera fyr-
irvinna en hlutverk okkar karla eru
orðin mun fleiri og flóknari. Ef
makar okkar eru alltaf með búbót-
arlaun þá losnum við aldrei úr prís-
undinni.
Eins fáránlegt og það getur
hljómað á íslensku þá er það á
ábyrgð stjórnenda að reka fyr-
irtæki. Ef stór hópur starfsmanna
segir upp vegna óánægju verður að
bregðast við því. Stjórnendum
finnst sjálfsagt frjálslega farið með
uppsagnarákvæði kjarasamninga.
Það má vel vera. Aftur á móti er
það alltaf mjög stór ákvörðun að
segja upp og hefur í för með sér
mikið óhagræði fyrir viðkomandi.
Til að koma í veg fyrir algjöran
trúnaðarbrest og missi á mjög hæf-
um starfsmönnum verða menn að
endurskoða fyrri ákvarðanir. Sú
niðurstaða að Landspítalinn verði
óstarfhæfur og ef til vill verði aldr-
ei hægt að endurheimta hæfa og
góða starfsmenn til baka er óásætt-
anleg.
Sé hlustað grannt má heyra að
konur í mörgum löndum eru orðnar
langþreyttar á því að bera bæði
börn og sparnað þjóða. Vonandi
höfum við gæfu til að hlusta á og
skynja þarfir þeirra. Hagur kvenna
er allt eins minn. Þannig er það nú
bara.
Freyjur á förum
Gunnar Skúli Ármannsson
skrifar um kjör kvenna
og uppsagnir á Landspítala
»Hvað er svona skelfi-
legt við það að borga
konum gott kaup?
Gunnar Skúli
Ármannsson
Höfundur er kvæntur og læknir. Sími 551 3010
smáauglýsingar
mbl.is
UMRÆÐAN