Morgunblaðið - 29.04.2008, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. APRÍL 2008 37
ann greip ég til þess örþrifaráðs að
skrifa upp vísi að sögu sem ég hafði
velt í kollinum lengi og tengdist ekki í
neinu efnum þeim sem boðið var upp
á. Hann sagði að hann og kennarinn
hefðu að lokum sent stílinn suður til
landsprófsnefndar með niðurstöðunni
„Sjö komma núll eða Silfurhestinn“.
Þarna sem oftar var manngæska hans
og glettni ráðandi í úrlausn vandamála
og var ég honum þakklátur fyrir. Þessi
gæska skein í gegn þegar hann skrif-
aði minningarorð um sveitunga sína
og vini. Þau voru einatt jákvæð, full af
húmor og næmni á menn og málefni.
Ég naut þess þegar ég hitti hann á
Þorláksmessu eftir lát föður míns.
Þegar við tókumst í hendur sagði hann
það eitt sem mér reyndist helst líkn-
andi á langri sorgargöngu: „Pabbi
þinn var góður maður“. Það sama vil
ég segja við Ellu og börn þeirra; Páll
Lýðsson var góður maður og kveð ég
hann með þökk og virðingu.
Árni Snorrason
Það er skarð fyrir skildi að Páll
Lýðsson sé okkur horfinn. Og það
langt fyrir aldur fram. Páll var einn af
forystumönnum bænda í héraði og var
valinn til ábyrgðarstarfa fyrir bændur
í fyrirtækjum og samtökum.
Páll starfaði í stjórn Sláturfélags
Suðurlands í 21 ár og var kosinn for-
maður stjórnar árið 1987 og naut þess
trausts allt til þess tíma er hann kaus
að víkja til hliðar árið 2004.
Sagnfræðiáhugi Páls var annálaður
og stutt í fræðimanninn. Er við glímd-
um við erfið mál var Páll óþreytandi að
benda okkur á það sem blasti við
bændum á upphafsárum Sláturfélags-
ins og hvernig samstaða og framtíð-
arsýn var lykill að árangri.
Páll var traustur og yfirvegaður
með góða greind og fljótur að ná yf-
irsýn. Mannþekking hans var einstök
og hann fann lag til að vinna mál eftir
því hvað hentaði hverju sinni.
Það var Sláturfélaginu til mikils
happs að fá Pál til stjórnarstarfa.
Stjórnin var mjög samhent og hann
leiddi félagið inn á farsæla braut.
Páll skilur eftir sig gott ævistarf
sem sómi er að. Fyrir hönd stjórnar
Sláturfélags Suðurlands þakka ég Páli
og sendi öllum aðstandendum samúð-
arkveðjur.
Jónas Jónsson, formaður
stjórnar SS.
Páll í Sandvík er látinn. Fregnin um
slysið sló okkur, við fylltumst van-
mætti og sorg. Páll sem iðaði af lífi,
vitsmunum og visku. Sagnamaður
allra besti, vissi allt er laut að sinni
sveit. Í dag drúpum við höfði og minn-
umst vinar okkar Páls sem var mikill
öðlingur. Við hjónin áttum því láni að
fagna að kynnast Páli og fjölskyldu
fljótlega eftir komu til Selfoss. Fyrst í
gegnum forsetaframboð Ólafs Ragn-
ars og síðar á grundvelli örnefnasöfn-
unar og þjóðlendumála. Hvað hið
fyrstnefnda varðar átti Ólafur Ragnar
hauk í horni svo um munaði.
Eitt sinn færði Páll það í tal við mig
hvort hann gæti notið liðsinnis við að
útbúa örnefnakort fyrir vin sinn og
nágranna Gauk Jörundsson í Kaldað-
arnesi, ,,ég skrái og þú gerir kort Odd-
ur“. Eftir það hófst náið og ánægju-
legt samstarf. Á ferðalögum um
Flóann og afrétti Árnessýslu mátti sjá
hvílíka yfirburða þekkingu Páll hafði á
staðháttum. Er málefni um þjóðlend-
ur Íslands hófust kom á daginn að Páll
var ómissandi hvort heldur í hlut áttu
landeigendur í uppsveitum Árnes-
sýslu eða sjálf óbyggðanefnd.
Páll hélt áfram að safna örnefnum
og árið 2005 hafði Páll safnað yfir
2.600 örnefnum í vestanverðum Flóa.
Hann lauk skráningunni á Hólum í
fyrrum Stokkseyrarhreppi. Við það
tækifæri sagði Páll að nú væri hann
búinn að gera skyldu sína, nöfn í
heimasveit væru komin í höfn. Minn-
ing um stutt spjall frá því í haust kem-
ur upp í hugann, Páll hallaði sér eilítið
fram á við, horfði hugsi beint niður og
sagði á sinn hæverska máta: ,,Það er
svo skrýtið Oddur að eftir að ég hætti
búskap hef ég aldrei haft meira að
gera, verkefnin bara hrannast upp og
nú þarf ég að drífa mig“. Eftir á að
hyggja sætir það undrun hvernig Páll
komist yfir allt það er hann vann og
vonandi á enn eftir að birtast fjölmikið
efni úr hans ritsmiðju. Páll var í senn
bústólpi og fræðimaður, hvort tveggja
af lífi og sál. Í seinni tíð áttu ritstörf
hug hans allan og var hann með mörg
járn í eldinum þótt kominn væri á átt-
ræðisaldur.
Páll sinnti mörgum mikilvægum
störfum um sína ævi, hann var fjöl-
skyldufaðir og bóndi í Litlu-Sandvík,
sveitarstjórnarmaður og oddviti til
margra ára, sinnti félagsmálum af
ýmsum toga, stjórnarstörfum fyrir-
tækja, fræðimennsku og ritstörfum.
Allt lék þetta í höndum Páls. Fráfall
Páls Lýðssonar er mikill missir, ekki
síst vegna óþrjótandi iðjusemi við að
skrá niður sögur og heiti hins alda-
gamla menningarlandslags sem ekki
stenst tímans tönn og er í óða önn að
hverfa. Þar lyfti Páll grettistaki í sinni
sveit.
Að Páli gengnum viljum við leyfa
okkur að segja að nú hefur Ísland
misst einn af sínum góðu sonum,
Sunnlendingar einn af þeim betri,
Flóamenn líklegast þann besta. Að
leiðarlokum viljum við þakka Páli fyr-
ir hjartkær kynni, hann hvíli í friði og
minning um tindrandi mann lifi.
Kæra Elínborg og fjölskylda í
Litlu-Sandvík, megi allar góðar vættir
styrkja ykkur á þungbærri stundu.
Grös halda áfram að spretta kringum
Litlu-Sandvík, þar falla jafnan úrvals
fræ.
Oddur og Þóra í Norðurbæ.
Mamma hringdi í mig þriðjudaginn
8. apríl og sagði mér með kökkinn í
hálsinum að hörmulegt bílslys hefði
orðið. Ég á erfitt með að gera mér
grein fyrir því að ég muni aldrei hitta
Palla frænda aftur í þessari jarðvist.
Stundirnar í bústaðnum okkar, þegar
hann kom í kvöldspjall eftir langan
vinnudag verða ekki fleiri og ekki mun
lengur sjást til hans laga girðingar,
kveikja í rusli eða dytta að því sem
laga þurfti heima í Sandvík.
Margar minningar brjótast fram og
í augnablikinu kemur sumarið 2005
upp í hugann. Við vorum þarna öll í
bústaðnum og Palli var að girða eins
og oft áður. Í þetta skiptið var það
Norðurtúnið að vestanverðu. Ég sagði
við mitt fólk að ég ætlaði að fara að
hjálpa honum. Þarna vorum við, ég að
girða í fyrsta skipti og hann svo þol-
inmóður að kenna mér handtökin.
Hann hefði sjálfsagt verið fljótari að
þessu einn en tók hjálpinni og sam-
verustundinni vel. Við náðum á nokkr-
um klukkutímum að girða þarna ein-
hverja tugi metra og fengum okkur
svo einn vel þeginn öl á eftir.
Eins og þeir vita sem Palla þekktu
þá var hann afar fróður og minnugur.
Mikið er af bókum alls staðar heima í
Sandvík og á háaloftinu er enn meiri
fróðleik að finna auk stafla af gömlum
tímaritum og dagblöðum. Ég man það
sem krakki að þegar stiginn upp á loft
var dreginn niður þá urðum við
krakkarnir kát og fljót upp til að
skoða gersemarnar. Ég skildi nú ekki
þá alla þessa bunka af tímaritum og
hvað þá marga árganga af dagblöðum
en þeir hentuðu vel til að sitja á og
skoða aðra hluti eins og gamla söðla,
luktir og muni frá liðinni tíð sem ég
var hrifnust af.
Síðastliðið sumar hittist öll fjöl-
skyldan eina helgi í Sandvík og Palli
gekk þá með hópinn um heiðar og
engi og fræddi frændfólk sitt um ör-
nefni svæðisins.
Það var ekki annað hægt en að dást
að honum, Palli þekkti nafnið á hverj-
um hól.
Ég kveð móðurbróður minn nú með
söknuði. Lífið verður ekki það sama
án hans.
Elsku Ella og frændsystkin mín
Sigga, Aldís, Lýður, Gummi og börn.
Við Manu vottum ykkur öllum okkar
dýpstu samúð á þessum erfiðu tím-
um.
Aldís María.
Fyrir u.þ.b. ári hóf
ég störf á sjúkra-
stofnun í Reykjavík. Hvorki var
starfsferillinn langur né í frásögur
færandi nema vegna skemmtilegs
atviks. Ég og yfirlæknir þessarar
stofnunar, snaggaralegur náungi
sem bauð af sér góðan þokka, sát-
um ásamt öðru starfsfólki í kaffi-
spjalli eftir mat. Þar bar á góma,
kannski sökum eðlis stofnunarinn-
ar, uppeldi ungs fólks á Íslandi.
Þar vorum við svo sannarlega
sammála, ég og þessi ágæti lækn-
ir, um gildi þess að komast í sveit.
Kváðum upp úr einum rómi um að
það besta sem fyrir okkur hefði
komið á unglingsárunum hefði ein-
mitt verið að komast í sveit hjá
góðum kalli sem launaði okkur svo
Vilhjálmur
Sigurðsson
✝ Vilhjálmur Sig-urðsson fæddist
í Miklagarði á Höfn
7. ágúst 1921. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjólgarði á Höfn
hinn 25. mars síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Hafnarkirkju 5.
apríl.
að hausti með
lambfé. Í beinu fram-
haldi komumst við
svo að því að við
höfðum verið í sveit
hjá sama kallinum …
Villa í Krossbæ.
Þó nokkrum árum
áður hafði ég legið
inni á þessari sömu
stofnun sem sjúkling-
ur. Ég var á þeim
tíma að kljást við
mestu erfiðleika lífs
míns og átti af þeim
sökum erfitt með
svefn. Það vakti mikla kátínu hjá
meðbræðrum mínum að eina ráðið
var að hlusta á slökunardisk stofn-
unarinnar. Þá steinsofnaði ég. Á
þessum slökunardiski leiðir þægi-
leg en þó ákveðin kvenmannsrödd
mann í gegnum slökunarferil við
undirleik lagleysu. Í upphafi ferils-
ins er maður beðinn að koma sér
fyrir í huganum á fallegum kyrr-
um stað sem færi manni vellíðan.
Þessi staður var gamli stekkurinn
handan lækjarins sem rennur í
gegnum túnið hjá Krossbænum.
Það er sól, kristaltær birta frá
jöklinum, hlýr en ferskur norð-
anandvari gælir við nýslegið gras-
ið með lágu hvissi, flugan suðar,
fuglinn syngur, ilmurinn er unaðs-
legur, fallegasta heimasæta í ver-
öldinni býr á þarnæsta bæ (og þá
kom yfirleitt hnykkur á slökunina)
og öðru hverju undir lagleysunni
heyrist í gömlum Zetor. Því Villi
er alltaf að. En svo sannarlega ann
hann mér þess að taka þátt í slök-
unarstund hjá SÁÁ. Því hann vissi
hvað strákar þurftu. Fóstraði þá
marga, og ólíka. Allir, eins ólíkir
og við erum, berum honum sömu
söguna. Þarna var engin Breiða-
vík. Svo mikið er víst. Þó er ekki
hægt að ljúka þessari grein án
þess að minnast á öðlingskonuna
Guðnýju Sigurðardóttur frá
Hnappavöllum, sem var ráðskona í
Krossbæ, og gaf okkur allt það
besta, alveg frá þarsíðustu öld.
Þau eru mörg ef-in í þessum
heimi. Stærsta efið mitt er allt-
af … ef ég hefði orðið bóndi.
Kannski Guð gefi mér það á end-
anum. Kannski er maður alltaf að
leita að sumrunum í Krossbæ.
Takk Villi fyrir mig. Ég og mínir
eigum þér mikið að þakka. Ég til-
heyri ört minnkandi forréttinda-
hópi sem fékk að kynnast köllum
eins og þér.
Ég vildi ég gæti fylgt þér sein-
ustu sporin. En megi þessi orð
fylgja þér þangað sem þú, Sigfinn-
ur á Stórulág og Óli á Lindar-
bakka takið upp spjallið um sauð-
burð og horfur í heyskap hjá þeim
sem öllu ræður.
Valdimar Örn
Flygenring, leikari.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVEINN ÞÓRIR ÞORSTEINSSON,
Skólavörðustíg 28,
Reykjavík,
sem andaðist mánudaginn 14. apríl, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 2. maí kl. 15.00.
Hjördís Einarsdóttir,
Lísbet G. Sveinsdóttir, Árni Þór Árnason,
Sveinn Þórir Geirsson, Tinna Hrafnsdóttir,
Hjördís Árnadóttir, Ragnar Þórisson,
Þórdís Hulda Árnadóttir
og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför,
JÓNS GUÐLEIFS PÁLSSONAR
frá Krossum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 3A á
Hrafnistu í Reykjavík.
Aðstandendur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi, sonur og
tengdasonur,
ÁRSÆLL KARL GUNNARSSON,
lést á Landspítalanum við Hringbraut laugardaginn
26. apríl.
Útför hans fer fram frá Vídalínskirkju föstudaginn
2. maí kl. 13.00.
Rakel Ársælsdóttir, Rúnar Snæland,
Gunnar Karl Ársælsson, Sigurlaug Sverrisdóttir,
Sólrún Ársælsdóttir, Ingólfur V. Ævarsson,
Ingibjörg Birna Ársælsdóttir,
Gunnar Yngvason,
Hafsteinn Sigurþórsson, Ingibjörg Birna Þorláksdóttir,
barnabörn
og aðrir vandamenn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRHALLUR GUÐMUNDSSON
sjómaður,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu
föstudaginn 18. apríl, verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju þriðjudaginn 29. apríl kl. 15.00.
Steinunn Egilsdóttir,
Berglind Þórhallsdóttir, Ragnar J. Guðjónsson,
Hafsteinn G. Þórhallsson,
Hafþór R. Þórhallsson, Margrét Guðmundsdóttir,
Eygló S. Stefánsdóttir, Þórhallur Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐLAUGUR JÓNSSON
frá Skarði á Skarðströnd,
Dalasýslu,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð,
miðvikudaginn 23. apríl, verður jarðsunginn frá
Garðakirkju Álftanesi 30. apríl kl. 13.00.
Jón Guðlaugsson, Alda Særós Þórðardóttir,
Jóhannes Kristján Guðlaugsson, Hildur Steinþórsdóttir,
Kristbjörg Helga Guðlaugsdóttir,
Valdimar Guðlaugsson,
Ólína Guðlaugsdóttir, Sigurður Rafn Borgþórsson,
Kristín Jóhanna Valdimarsdóttir,
afa- og langafabörn.