Morgunblaðið - 30.04.2008, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2008 31
✝ Hafdís HannaMoldoff fæddist í
Reykjavík 10. febrúar
1946. Hún andaðist á
Kanaríeyjum 14. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
María Níelsdóttir, f.
11. september 1916,
d. 10. ágúst 1973 og
fósturfaðir Sigurður
Gunnarsson, f. 27.
nóvember 1919, d. 2.
ágúst 1980. Hálf-
bróðir Hönnu er
Gunnar Sigurðsson.
Hanna giftist hinn 23. desember
1966
Ragnari V. Jóhannessyni, f. 23.
desember 1936, d. 8. október 2006.
Börn þeirra eru: 1) María, f. 4. febr-
þeirra eru Davíð Freyr og Guðrún
Lilja. Sonur Davíðs er Skúli Freyr.
Seinni maður Jóhönnu er Ólafur
Steinbergsson, dóttir þeirra er Kol-
brún Ósk. 2) Lárus Kristinn Ragn-
arsson, f. 22. janúar 1960, kona
hans Björg Ragnarsdóttir, þau eiga
þrjú börn, Hörpu Sjöfn, Ragnar
Kristin og Sigrúnu Kristínu.
Hanna lauk fullnaðarprófi frá
Melaskóla. Hún byrjaði ung að
vinna og fyrstu árin starfaði hún
við saumaskap. Árið 1974 hóf hún
störf hjá Brauðgerð Mjólkursam-
sölunnar þar sem hún starfaði til
ársins 1985 en þá hóf hún störf hjá
Osta- og smjörsölunni, Bitruhálsi,
þar sem hún starfaði þar til hún
lést. Hanna og Ragnar bjuggu í 30
ár í Mosfellsbæ. Fyrst í Brattholti 3
og síðastliðin fimm ár í Klapparhlíð
28.
Hanna verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í Kópavogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
úar 1962, maður
hennar Óskar Árni
Hilmarsson; þau
eiga dæturnar Írisi
Rós og Hönnu Mar-
íu. Unnusti Írisar er
Guðjón Ólafur Guð-
jónsson. 2) Guðbjörg
Rósa, f. 7. apríl 1966,
maður hennar
Gunnar George
Gray; þau eiga þrjú
börn, Ragnar Alex-
ander, Natalíu Rós
og Gunnar Georg. 3)
Sigurður Páll, f. 8.
apríl l980.
Stjúpbörn Hönnu eru: 1) Jó-
hanna Sigurbjörg Ragnarsdóttir, f.
10. nóvember 1958, fyrrverandi
maki Jón Svavars Einarsson; börn
Já, lífið er hverfult og hlutirnir
fljótir að breytast. Ekki átti ég von á
því að hún Hanna frænka mín kæmi á
þennan hátt frá Kanarí, en kannski
var við hæfi að hún varð bráðkvödd á
þeim stað sem hún elskaði mest að
ferðast til, enda farið þangað næstum
því á hverju ári frá fyrstu ferð stór-
fjölskyldunnar þangað 1973.
Eftir að Raggi dó fyrir einu og
hálfu ári hafði hún í raun bara verið
hálf manneskja, söknuðurinn var
mikill enda voru þau mjög samhent
og hann hennar stoð og stytta að öllu
leyti, bæði í gleði og sorg. Það verður
tómlegt á torfunni okkar í Hvalfirð-
inum nú þegar þau eru bæði farin
enda miklir gleðigjafar.
Sem unglingur passaði ég oft fyrir
þau hjónin dætur þeirra þær Mæju
og Guggu og seinna þegar ég flutti að
heiman leigði ég hjá þeim í kjallaran-
um í Skipholtinu, Hanna reyndist mér
alltaf mjög vel og var góð vinkona,
alltaf tilbúin að hjálpa ef þess þurfti,
hún bjargaði mér t.d. úr vandræðum
þegar Hemmi sonur minn var um
hálfs árs og ég þurfti að fara að vinna
aftur en fékk ekki dagvistunarpláss
strax, þá tók hún að sér að passa hann
í um tvo mánuði, sem reyndar varð til
þess að hún varð ólétt að Sigga Palla
og voru þau hjónin dugleg að minna
okkur á að við ættum nú þátt í því að
hann kom undir.
Að leiðarlokum, sem komu allt of
snemma hjá frænku minni, viljum við
Hjörtur þakka samfylgdina, allar
góðu samverustundirnar í bústaðnum
í gegnum árin, Kanaríeyjaferðirnar
og eins ferðirnar innanlands í veiði og
á hálendið.
Nú er Hanna eflaust búin að hitta
Ragga sinn og orðin heil manneskja
aftur og brosir út að eyrum sínu fal-
lega brosi sem lýsti upp allt andlitið.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur til
Mæju, Guggu, Sigga og fjölskyldna
og eins annarra aðstandenda. Megi
bjartar minningar um góða konu lýsa
ykkur veginn áfram.
Ragnhildur G. Hermannsdóttir.
Þá er hún Hanna dáin, félagi og
verndari í æsku, hrifin burtu í fjar-
lægu landi. Mæður okkar voru
reynslulitlar af litríku bæjarlífi, en
stóðu saman og fengu inni í herfor-
ingjaskála í Vesturbænum. Þar voru
tún og hagar og sá til jökuls í góðviðri,
kýr á beit og blærinn bar með sér
fuglasöng úr móunum. Fyrir utan
dyrnar var fyrsta göngugatan á Ís-
landi, 3ja metra breið steypt stétt, 300
metra löng, og sneru húsgaflar hver á
móti öðrum. Þessi örgata var ávallt
sópuð og glaðvært fólk en lúið stóð
þar í dyrum við spjall á kvöldum, ung-
lingar á velli með bolta, og litríkur
þvottur á snúrum eins og í útlöndum.
Leiksvæði okkar var í fyrstu á milli
húsa í síðastaleik, yfir og kýló, en síð-
an lá leiðin í geymsluport Eimskips
þar sem segl var breitt yfir stæður og
mynduðust gangar á milli með lykt af
viði, hampi og tjöru, skjól í blautviðr-
um, leynifundir, fjársjóðsleit og has-
ar.
Við vorum eitt, Hanna og Haddi,
samrýnd og sundruð í senn, aldrei
nefnd hvort í sínu lagi, þar til Hanna
eignaðist fyrsta barnið og leiðir
skildu, þá fyrst urðum við sjálfstæðir
einstaklingar í augum ættingja og
vina. Eitt sumarið breiddum við salt-
fisk til þerris ásamt mæðrum okkar í
Bæjarútgerðinni, á vetrarkvöldum
snerum við smástykkjum við, sem
þær saumuðu á úlpur, fórum með
skærisodd inn í horn á krögum, vös-
um og spælum, og hjálpuðum þannig
til við að drýgja tekjurnar. Þegar við
síðar fluttum niður að sjó, tók fjaran á
móti okkur með sogi og aðfalli, grunn-
um pollum þar sem óx guðmundarg-
ras og marflær syntu, en æður á öld-
unni: úú-úú. Ein mynd eldri stendur
þó skýrust í minni bernskunnar: þeg-
ar kolavélin var aflögð og olíukynding
innleidd í staðinn. Þá var haust í stillu,
líklega seint í október, við vorum send
í fimmbíó á meðan umskiptin fóru
fram. Engar sögur fara af myndinni
sem við sáum, en þegar við gengum
Austurstrætið heim á leið, þá fór allt í
einu rafmagnið af Reykjavík. Fáir
bílar voru á ferli því komið var fram-
undir kvöldmat, og við ein á ferð í
myrkrinu, heiður himinn og stjörnur
á dreif og hálfur máni yfir húsþaki,
vægt frostið beit í kinnarnar. Við
leiddumst, óhrædd, þekktum leiðina:
til vinstri inn í Aðalstræti, til hægri
upp Túngötu framhjá Landakoti, nið-
ur Hofsvallagötu, yfir Hringbraut að
Reynimel – og bogaþökin blöstu við.
Mæður okkar sátu yfir kaffi í eldhús-
inu og kysstu okkur velkomin, höfðu
engar áhyggjur haft af okkur. Það
brann glatt á nýju fýringunni, ilm
lagði úr pottum, kerti logaði úti í
gluggum, og unaðslegt að koma aftur
í öryggið, heim.
Nú er sá strengur rofinn sem lá aft-
ur til hamingjudaga okkar, þar sem
sjaldan bar skugga á, og entist okkur
til efri ára þegar við sáumst sjaldnar
en skyldi, en vorum þó áfram vinir,
með veislu æskunnar í farteskinu. Sú
veisla er fjölbreyttari en orð ná að tjá,
því hún er slungin samhljómi tveggja
nákominna sálna, dýpt og víddum
samreynslunnar, þrungin ilman og
hljómi, tilfinningum í sorg og gleði, og
treinist okkur báðum út yfir líf og
dauða, úr rökkri sorgar inn í ljósið
handan skilnings og hugmyndaflugs.
Níels Hafstein.
Þegar ég fletti Mogganum um dag-
inn brá mér mjög en Hanna okkar var
dáin. Þetta kom mér alveg á óvart því
að hún hefur alltaf verið hress,
skemmtileg og kát.
Ég man svo vel þegar ég vann með
henni við pökkunarvél í Osta- og
smjörsölunni.
Hún sýndi mér mikla þolinmæði og
oft töluðum við saman um fjölskyldur
okkar og spiluðum leiki í svokallaðri
reykkompu. Við Herdís, Dragana,
Mikki og Haxji áttum oft góðar
stundir saman þegar Hanna sagði
okkur sínar skoðanir og við hlógum
mikið. Stundum var leiðinlegt í reyk-
kompunni, þ.e. þegar Hanna var veik
eða fór í frí. Hún hlakkaði alltaf mikið
til að komast í frí og við að sjá hana
aftur.
Í hittifyrra dó eiginmaður hennar
Ragnar, þá hitti ég Hönnu einu sinni
og gat ekki ímyndað mér að þetta yrði
nú síðasta skiptið sem ég mætti knúsa
Hönnu. Nú get ég aldrei knúsað hana
aftur né sagt henni að ég sé búinn að
gifta mig.
Hvíl þú í friði, elskulegu Hanna
mín, nú ertu hjá Ragnari. Við munum
sakna þín og hugsum alltaf til þín. Við
þökkum fyrir okkur, að þú skemmtir
okkur svo vel.
Við sjáumst öll aftur.
Þinn vinur,
Benedikt Mewes.
Nú er hún Hanna skyndilega farin.
Á kveðjustund koma margar minn-
ingar upp í hugann.
Hönnu og Ragnari heitnum manni
hennar kynntumst við þegar við
bjuggum í sama húsi og María dóttir
þeirra sem varð góð vinkona okkar
hjóna.Við minnumst allra góðu sam-
verustundanna í Hvalfirðinum þar
sem alltaf var vel tekið á móti okkur,
ferðalaganna um landið okkar og
samverustunda á Kanaríeyjum.
Hanna var glaðsinna og kát en jafn-
framt ákveðin og gaf sig seint ef því
var að skipta. Hún hafði ákaflega
gaman af að ferðast og hafði sérstakt
yndi af að ferðast um hálendi Íslands
og þann áhuga áttu þau hjónin svo
sannarlega sameiginlegan. Við vorum
svo heppin að ferðast með þeim
nokkrum sinnum og eigum fyrir vikið
dýrmætar minningar um skemmti-
legar ferðir með góðum vinum.
Sumarbústaðurinn í Hvalfirðinum
var Hönnu ákaflega kær og þar var
hún óþreytandi við að rækta og hlúa
að gróðrinum. Natnin og snyrti-
mennskan var henni í blóð borin og
svo sannarlega bar garðurinn hennar
í Hvalfirðinum þess merki. Þegar
Ragnar lést eftir stutt en erfið veik-
indi haustið 2006 missti Hanna ekki
einungis eiginmann heldur einnig
sinn besta vin. Fráfall Ragnars varð
henni mikið áfall og þá var eins og hún
missti viljann til lífsins. Hún var svo
stödd á Kanaríeyjum, þar sem þau
Ragnar höfðu margoft dvalið saman,
þegar kallið kom svo skyndilega. Við
viljum trúa því að nú séu þau hjónin
saman á ný. Við erum þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þeim Hönnu
og Ragnari og munum geyma minn-
ingar um þau hjónin í hug okkar og
hjarta um ókomna tíð.
Börnum Hönnu og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Birgir og Ásta. Einar og Emilía.
Óvænt fráfall góðrar vinkonu og
spilafélaga, Hafdísar Hönnu, er okk-
ur mikið áfall. Ótal minningar fara um
hugann, öll góðu spilakvöldin sem oft-
ar en ekki drógust á langinn. Síðasta
rúbertan gat orðið ógnarlöng og síð-
ast en ekki síst þurfti mikið að spjalla
og hlæja. Utanlandsferðir, sumarbú-
staðarferðir og allar góðu stundirnar
sem við áttum saman.
Það er margs að minnast frá liðn-
um árum enda spilaklúbburinn kom-
inn vel yfir unglingsárin. Stundum
gat kannski liðið „ langur“ tími á milli
þess að við hittumst og var Hanna þá
dugleg að hrista upp í okkur og koma
öllum í gang.
Síðustu þrjú ár hafa þó verið okkur
öllum erfið, áföll og missir hafa mark-
að þau sterkum dráttum. Þá var gott
að tala saman og bara vera saman.
Nú er óbætanlegt skarð höggvið í
okkar litla hóp, það verður einfaldlega
aldrei aftur spilakvöld.
Elsku María, Guðbjörg, Sigurður
Páll og fjölskyldur, hugur okkar og
bænir eru hjá ykkur á þessum erfiðu
stundum. Það varð ekki langur tíminn
á milli mömmu ykkar og pabba en við
trúum að þau séu saman nú. Og þann-
ig minnumst við þeirra, saman.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Margrét, Guðrún (tengdó)
og Guðmunda.
Hafdís Hanna Moldoff
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR INGIMARSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi
aðfaranótt mánudagsins 28. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Langholtskirkju
mánudaginn 5. maí kl. 13.00.
Guðrún Vilhjálmsdóttir, Pétur Björnsson,
Árni Vilhjálmsson,
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir, Torfi Tulinius,
Arinbjörn Vilhjálmsson, Margrét Þorsteinsdóttir,
Þórhallur Vilhjálmsson, Glenn Barkan,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
LILJA ÓLAFSDÓTTIR
frá Stóru-Mörk,
síðast til heimilis að Kirkjuhvoli,
lést mánudaginn 28. apríl.
Jarðsett verður frá Stóradalskirkju laugardaginn
3. maí kl. 13.00.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
FRIÐRIK B. ÞORBJÖRNSSON
vélstjóri,
Sunnubraut 10,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fimmtudaginn
24. apríl.
Útför fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
2. maí kl. 14.00.
Elsa Einarsdóttir,
Magnea Friðriksdóttir,
Guðmundur F. Friðriksson,
Hafdís Ben Friðriksdóttir, Hinrik Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi og bróðir,
JÓN ALBERT JÓNSSON
sendiferðabílstjóri,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans Fossvogi
sunnudaginn 27. apríl.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju mánudaginn
5. maí kl. 11.00.
Arthita Uppapong,
Ingvar Albert Jónsson,
Auður Dagný Jónsdóttir, Brjánn Fransson,
Erna Signý Jónsdóttir,
Auðunn Frans Jónsson,
Jón Úrat Jónsson
og barnabörn,
Þorvarður Jónsson,
Borghildur Jónsdóttir,
Valdimar Jónsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUNNAR GUÐNI SIGURJÓNSSON,
Hjallalandi 32,
andaðist á heimili sínu sunnudaginn 27. apríl.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn
5. maí kl. 13.00.
Rósa Hermannsdóttir,
Hermann Gunnarsson, Svava Viktoría Clausen,
Alfreð Örn Hermannsson, Marisa Somvichian,
Gunnar Axel Hermannsson, Svava Óttarsdóttir,
Gestur Hermannsson,
Viktoría G. Hermannsdóttir, Bjarni Lárus Hall
og langafabörn.