Morgunblaðið - 30.04.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2008 37
Intercoiffure ásamt Sirrý, dóttur
minni, sem, var mikill fengur fyrir
ICD-félaga, þar gerðir þú marga
góða hluti,sem fagmaður og varst allt-
af tilbúin að bjóða fram þína aðstoð.
Við fórum til Parísar ásamt fleiri
ICD-félögum 2004, þú hafðir ekki
komið áður til Parísar. Ég gleymi
ekki upplifun þinni á þessari miklu
tísku og menningarborg, sáum allt
það nýjasta í hártískunni, ásamt því
að vera mjög menningarlegar skoð-
uðum það sem þig langaði mest að sjá,
sem var nokkuð mikið miðað við bara
2 daga, búðunum slepptum við eig-
inlega alveg sem var svolítið sérstakt
því okkur þótti ekkert leiðinlegt að
heimsækja þær.
Ég minnist einnig ferðalags okkar
og Sirrýjar dóttur minnar til Mílanó
2004 á heimsmeistaramótið í hár-
greiðslu sem var yndisleg ferð. Við
þrjár í tískuborginni Mílanó.
Hanna mín, þú hafðir svo góða
nærveru, það var aldrei lognmolla í
kringum þig, sannur og traustur vin-
ur.
Síðastliðið haust byrjaðir þú að
vinna í heildverslunin Aríu, við vorum
svo lánsöm eigendurnir að fá að njóta
faglegrar þekkingar þinnar, hlýju og
glaðværðar.
Elsku Hanna mín, mikið á ég eftir
að sakna þín í mínu lífi, ég veit að ég
tala fyrir munn allra sem kynntust
þér á lífsleiðinni.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga og fjöl-
skylda,ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og megi algóður Guð vernda
ykkur og styrkja.
Ég fel í forsjá þína
Guð faðir sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthias Jochumsson.)
Þín vinkona,
Helga Bjarnadóttir.
Hanna Stína fæddist á Norðfirði og
ólst þar upp yngst í hópi fjögurra
systkina og í nánu samneyti við stór-
fjölskylduna. Báðar ömmur sínar og
afa hafði hún á næstu grösum, frænd-
ur og frænkur gengu inn og út hvert
hjá öðru og mátti vart greina hver átti
heima hvar, svo mikil og sjálfsögð
voru samskiptin við ættingjana. Um-
vafin ástríki foreldra var Hanna Stína
og eftirlæti í stórfjölskyldunni enda
var hún frumlegur og skemmtilegur
krakki, einstök um margt og eru til
ýmsar sögur sem styðja það. Fjöl-
skyldan var hláturmild og hafði gam-
an af hugdettum og uppátækjum
Hönnu Stínu. Gestkvæmt var hjá
bæði foreldrum, ömmum og öfum og
ávallt allir velkomnir. Fátt vissi
Hanna skemmtilegra en sitja og
drekka í sig samræður fullorðna
fólksins og ekki verra ef það voru
glæsilegar og vel til hafðar vinkonur
móður hennar því snemma kom í ljós
að stúlkan var fagurkeri. Eitt sinn
þegar Hanna var pínulítil kom hún
heim og áttaði sig á því að Gúlla hafði
verið í heimsókn, vonbrigðin voru
mikil að missa af Gúllu en annað
skipti ekki síður máli og endurspegl-
ast í þessari ódauðlegu setningu: „Í
hvernig skóm var hún?“
Hanna var einstaklega skemmtileg
manneskja og miklum kostum búin.
Af öllu því góða í fari hennar var húm-
orinn eitt það besta, hlýr og glettinn.
Hún var mikil eftirherma en eftir-
hermunum fylgdi ávallt bros með blik
í auga og kankvís hlátur sem vitnaði
um hlýju og væntumþykju í garð þess
sem hermt var eftir. Því Hanna bar
virðingu fyrir öllum og var afskaplega
fordómalaus enda laðaðist að henni
fólk úr öllum áttum. Hinn gríðarstóri
vinahópur spannaði mikla flóru fólks,
konur og karla, unga og gamla. Sum-
um vinum sínum var hún sem fóstra,
ungu fólki sem tók út þroska sinn í
skjóli hennar og hélt ávallt tryggð við
hana. Þannig hefur hún verið kjölfest-
an í tilveru fjölda fólks en ekki síst
fjölskyldu sinnar.
Hanna Stína var forkur mikill og
þegar hún tók sig til gerðist allt sem
hendi væri veifað. Hún virtist geta
töfrað fram veislur fyrirhafnarlaust
eins og sannaðist í fyrra þegar hún
hélt stórveislu fyrir Hjalla sinn fimm-
tugan, varla staðin upp úr alvarlegum
veikindum. Útivistarkona var Hanna
og gekk á fjöll á sumrum, einkum í
grennd við æskuslóðirnar fyrir aust-
an. Þegar Hanna veiktist í baki fyrir
mörgum árum ákvað hún að taka til
sinna ráða og í stað þess að leggjast
undir hnífinn fór hún daglega í sund.
Þetta bar tilætlaðan árangur og lýsir
vel karakter Hönnu Stínu.
Þegar krabbameinið bankaði fyrst
upp á tók Hanna því af ótrúlegu
æðruleysi og bjartsýni. Hún barðist
eins og hetja og kvartaði aldrei enda
ætlaði hún að sigra. Hún átti það
sannarlega skilið og við þurftum á því
að halda að hafa hana lengur meðal
okkar. Ekkert benti til annars en að
fullur sigur væri unninn og Hanna
blómstraði. Skyndileg veikindi síð-
ustu vikurnar komu sem reiðarslag,
eftir sitjum við skilningsvana og
harmi slegin.
Fjölskyldunni, Hjalla, Hjalta og
Helgu, elsku Stínu frænku, systkin-
um Hönnu og fjölskyldum þeirra,
votta ég samúð okkar Rúnars og
barnanna. Einstök kona er gengin.
Minningin um hlýjan húmor og blik í
auga mun ylja okkur um ókomna tíð.
Jóhanna Gísladóttir.
Í dag fylgjum við Hönnu Stínu síð-
asta spölinn í þessu jarðneska lífi og
langar mig að minnast hennar með
nokkrum orðum. Hanna Stína var ein
af þeim manneskjum sem ég var svo
lánsöm að geta kallað vin. Hún var
sannkallaður engill í mannsmynd,
alltaf boðin og búin að rétta hjálpar-
hönd. Hún var þeim eiginleika gædd
að ná fram því allra besta hjá fólkinu
sem í kringum hana var. Það er margt
sem kemur upp í hugann þegar ég
hugsa til baka en það sem stendur
upp úr er hvað ávallt var stutt í brosið
og hláturinn.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu’ ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók. Þýð. Sig. Jónsson.)
Með þessum línum langar mig að
þakka Hönnu Stínu fyrir að vera vin-
ur minn og bið algóðan guð að styrkja
Hjalla, Hjalta, Helgu og alla þá sem
sem nú syrgja þessa yndislegu konu.
Góða ferð mín kæra og hafðu þakk-
ir fyrir allt og allt. Kveðja,
Sóley Rut Ísleifsdóttir.
Elsku Hanna Stína. Hver hefði trú-
að því þegar við heimsóttum þig á
skírdag sl. að það yrði í síðasta sinn
sem við myndum sjá þig. Þá varstu
sjálfri þér lík, kát og hlæjandi. Þannig
eru allar minningar okkar um þig.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Gættu þess vin, yfir moldunum mínum,
að maðurinn ræður ei næturstað sínum.
Og þegar þú hryggur úr garðinum gengur
ég geng þér við hlið þó ég sjáist ei lengur.
En þegar þú strýkur burt tregafull tárin
þá teldu í huganum yndisleg árin
sem kallinu gegndi ég kátur og glaður,
það kæti þig líka, minn samferðamaður.
(James McNulty.)
Kveðja,
Helga Björg, Þórey
og fjölskyldur.
Elsku Hanna Stína okkar.
Okkar hinsta kveðja til þín og við
þökkum þér fyrir allar góðar stundir
saman sem við höfum átt á pallinum á
Þiljuvöllum og á Blómsturvöllum s.l.
ár. Það var enginn eins og þú, við
munum alltaf minnast þín á góðum
stundum.
Sendum Hjalla, Helgu okkar,
Hjalta og elsku ömmu Stínu okkar
samúðarkveðjur.
Sigurveig Hall og fjölskylda
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Sigurveig Hall og fjölskylda.
Saknaðarkveðja frá okkur sem
elskum þig svo mikið.
Það er sagt að guðirnir taki þær
sálir mjög snemma sem þeir elska
mikið.
Þetta gæti alveg verið rétt í tilfelli
Hönnu Stínu, hins vegar finnst okkur
þetta alls ekki réttlátt frá okkar bæj-
ardyrum séð, þar sem okkar ást til
hennar er alls ekki minni en sú sem
Guð ber til hennar og okkur finnst að
hún hefði mátt vera hér hjá okkur svo
miklu lengur.
Til að lýsa Hönnu Stínu skortir
okkur í raun og veru þau orð sem eiga
við. Þessi yndislega stúlka varpaði
alltaf birtu og hlýju frá sér á einhvern
hátt sem er svo erfitt að lýsa. Það
voru aldrei vandamál uppi á borðinu,
eingöngu úrlausnarefni sem voru
leyst einhvern veginn þannig að lífið
sjálft virtist vera svo auðvelt.
Bros hennar og yndislegt viðmót
gaf frá sér svo mikla hlýju; þótt
skammdegið væri svart, þá var alltaf
þessi mikla og yndislega birta sem
fylgdi henni sem gaf okkur þá trú á
lífinu sjálfu sem hverjum manni er
nauðsynleg.
Hanna Stína er alls ekki farin né
horfin frá okkur.
Hún mun lifa með okkur áfram um
ókomna framtíð.
Elsku Hjalli bróðir minn, Helga og
Hjalti, það eru ekki til þau orð í okkar
ylhýra máli sem geta lýst samúð okk-
ar til ykkar.
Góður Guð geymi ykkur og veri
með um alla framtíð.
Siggi bróðir og fjölskylda.
Elsku Hanna frænka.
Þegar ég heimsótti þig á spítalann
helgina eftir páska fannst mér
ómögulegt til þess að hugsa að það
væri mín síðasta heimsókn til þín, þú
varst kát eins og þér einni var lagið.
Ég var full bjartsýni, hún Hanna
frænka ætti svo sannarlega eftir að ná
sér og fara í slökun til mömmu og
pabba á Kanarí, eins og þið rædduð
um.
Minningarnar eru margar, flestar
frá því ég var yngri þó. Enda lék ég
mér í Hönnu-Stínu-leikjum langt
fram eftir aldri. Flest kvöld var
mamma látin sitja í stól og ég greiddi
henni, búin að koma fyrir heimasíma-
num, stílabók og penna. Milli þess er
ég greiddi henni, svaraði ég í símann
og tók niður pantanir á hárgreiðslu-
stofuna mína, allt eins og Hanna
frænka, mér fannst hún svo langflott-
ust. Stundirnar á Hólsveginum eru
ómetanlegar, meðan mamma sat í
hárgreiðslustólnum niðri hjá þér
læddi ég mér upp og skoðaði skóna
þína, ég mátaði þá fram og til baka og
þegar ég yrði stór ætlaði ég að verða
eins og Hanna frænka.
Mér er það ómögulegt að skilja
hvers vegna þetta megi vera, svona
óréttlátt. Hanna frænka svo yndis-
lega góð, alltaf kát og glöð og átti allt-
af pláss fyrir alla í hjarta sínu . Stórt
skarð hefur verið höggvið í Lund-
bergs-ættina við fráfall Hönnu Stínu,
skarð sem ekki verður fyllt, en
Hanna var eins og allir sem hana
þekktu vita fremst í flokki þegar
mannamót voru haldin.
Elsku Hanna mín, ég vona að þér
líði vel á nýjum stað, minning þín lifir
í hjörtum okkar sem eftir sitjum.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga og Stína
mín, guð veiti ykkur styrk í sorginni.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Elsa Jóhannsdóttir.
Allir á Norðfirði þekktu Hönnu
Stínu sem hefur kvatt okkur í blóma
lífsins eftir erfið veikindi.
Hugurinn reikar einhverja áratugi
aftur í tímann til Norðfjarðar, nánar
tiltekið á Þiljuvelli.
Á þeim árum var fjallið, fjaran,
bryggjan, lækir og ekki síst gatan
leikvangur þessa barnaskara sem þar
ólst upp.
Gatan var oft vettvangur ýmissa
leikja eins og fallinnar spýtu, kýló,
badmintons, húsbolta og jafnvel fót-
bolta enda ekki umferðin að trufla.Á
veturna breyttist Stínu-bratti í fyr-
irtaks brekku fyrir snjóþotur og
sleða. Stínu-bratti var nefndur í höf-
uð á móður Hönnu Stínu en heitir ef-
laust einhverju virðulegra nafni í op-
inberum plöggum.
Hanna Stína og Gúkka systir henn-
ar urðu fljótt áberandi í þessum
krakkaskara og áttu oft frumkvæðið
að leikjum og einstaka prakkara-
strikum, og við hin yngri fylgdum á
eftir og fengum jafnvel skammir fyr-
ir. Það var til siðs að láta löggu þorps-
ins hafa fyrir því að reka liðið heim er
komið var vel fram yfir útivistartím-
ann, sem var aldrei virtur.
Á þessum árum kom fljótt í ljós það
sem var einkennandi og áberandi í
fari Hönnu Stínu seinna meir; orku-
bolti af guðs náð, stríðnis- og glettn-
isglampi í augum og þessi smitandi
hlátur sem hún var óspör á, og ekki
síst lífsgleðin.
Hanna Stína lærði til hárgreiðslu
og var vinsæl í starfi.
Það var fastur liður að fara í klipp-
ingu er austur var komið, og naut ég
þess að okkar tímaskyn var svipað.
Alltaf hægt að panta með engum fyr-
irvara og sjaldan stóðust tímasetn-
ingar. „Komdu bara klukkan hálf sex
og við reddum þessu.“ Svo var mætt
og var númer 3 í röðinni, ef maður var
heppinn, fékk stól og síðan var hún
einsog stormsveipur á milli kúnna.
Held reyndar að hún hafi ekki kunn-
að að segja nei. Grunar það.
Hjalli og Hanna Stína hafa verið
samferða hátt í 30 ár og voru það
samrýnd að ef annað bara á góma
fylgdi hinn aðilinn ósjálfrátt með.
Hjalli heitir eflaust einhverju
virðulegu nafni í þjóðskrá, en alltaf er
hann kallaður Hjalli Hönnu Stínu fyr-
ir austan.
Hafði oft lúmskt gaman af er Hjalli
fékk góðar og athyglisverðar hug-
dettur, komst á flug, þá átti Hanna
Stína til að kippa honum niður á jörð-
ina ef henni fannst flugið full hátt.
Hanna Stína var jarðbundnari aðilinn
í þeirra góða sambandi.
Hjalli er drengur góður eins og
hann á kyn til. Þegar á reynir kemur í
ljós úr hverju fólk er gert.
Kjarkur, reisn og virðing ein-
kenndu þau hjón í þeim erfiðu veik-
indum sem Hanna Stína glímdi við.
Þeirri göngu er lokið, en minningin
um heilsteypta konu lifir.
Það er alltaf erfitt að kveðja en
hugur minn er hjá Stínu, Hjalla,
Helgu, Hjalta, Sigga, Boggu, Gúkku
og öðrum vinum.
Votta ykkur samúð mína.
Davíð Heiðar Hansson.
Við viljum minnast í
örfáum orðum látinnar
móðursystur okkar,
hennar Lillu. Við systkinin eigum
margar góðar minningar frá heimili
þeirra Jónda í Lambey, þar sem við
dvöldumst svo oft, sérstaklega á árum
áður. Lilla var einstaklega hlý, glað-
lynd og gestrisin með eindæmum.
Þær voru ófáar ferðirnar sem farnar
voru austur í æsku okkar og fram eft-
ir aldri, til að eiga við kartöflur, eltast
við gæsir eða bara til að fara í heim-
sókn. Við vorum bæði nokkur sumur í
sveit í Fljótshlíðinni og eru þessi ár
okkur ógleymanleg.
Í Lambey var alltaf gott að vera,
mikið líf og fjör, enda fjölskyldan stór
og margir sem áttu þangað leið.
Lilla tókst á við erfið veikindi nú
síðustu árin af sérstöku æðruleysi og
reisn og bar sig alltaf vel. Minningin
um einstaka frænku lifir í huga okkar.
Við viljum þakka fyrir allar sam-
verustundirnar og vottum Jónda og
allri fjölskyldunni innilega samúð.
Sæmundur og Þórhildur.
Það var í munnlegu prófunum upp í
3. bekk í MA, vorið 1944. Ég tók strax
✝ RagnhildurSveinbjarnar-
dóttir fæddist í Lauf-
ási við Eyjafjörð 25.
mars 1927. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 19.
apríl síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Breiðaból-
staðarkirkju í Fljóts-
hlíð 26. apríl.
eftir þessari fallegu
stúlku. Hún sat uppi á
borði og var að hlusta á
próf ásamt fleira fólki.
Ég þekkti engan,
kom í prófin utanskóla
og var alveg dauð-
hrædd við þetta allt
saman.
Auðséð var að hún
laðaði að sér fólk með
glaðlegu tali og ekki
síst þessu sérstaka,
seiðandi, en þó glettna,
augnaráði. Ég færði
mig nær og tókum við
strax tal saman meðan beðið var eftir
einkunnum.
Veturinn eftir lentum við sitt í
hvorum bekk en í fjórða bekk flutti ég
á heimavistina og eftir það deildum
við Lilla Sveinbjarnar, eins og hún
var kölluð, herbergi í þrjá vetur eða
þar til við útskrifuðumst vorið 1948.
Alltaf var þriðja stúlkan með en einu
sinni vorum við fjórar saman ein-
hvern vetrarpart og þá mátti Lilla
láta sig hafa það að sofa í dívanskúffu,
af því að hún var minnst. Ekki var
möglað heldur tók hún þessu með
glettni og léttleika eins og henni var
lagið.
Það gefur auga leið að margt var
sér til gamans gert, mörg voru vand-
ræðin og áhyggjurnar sem og ýmsir
eftirminnilegir atburðir. Lilla tók þátt
í öllu, var mjög félagslynd en lítið fyr-
ir að láta á sér bera. Ekki vantaði
námshæfileikana því henni gekk afar
vel í skóla og var yfirleitt farsæl í leik
og starfi en föst fyrir og lét engan eiga
hjá sér eða hagga sér ef henni sýndist
svo.
Ekki man ég til þess að okkur yrði
nokkurn tíma sundurorða, þó komum
við úr afar ólíku umhverfi, hún úr
Fljótshlíðinni, þar sem hún var fædd
og uppalin í foreldrahúsum, en ég
hafði víða verið. Síðar á ævinni sagði
ég oft við hana að hún ætti að fá me-
dalíu fyrir að hafa þolað mig allan
þennan tíma. Við ræddum stundum
um hvað við ætluðum að gera er út í
lífið kæmi. Ég var aldrei viss en Lilla
var aldrei í vafa. Hún ætlaði að snúa
aftur heim í sveitina sína og búa þar. Í
því var hún alveg staðráðin. Hún
hnikaði aldrei frá þessu takmarki
enda leið ekki á löngu uns hún og
Jóndi voru farin að búa í Fljótshlíð-
inni og leggja drög að myndarlegum
barnahóp.
Leiðir skildi og við hittumst aðeins
endrum og sinnum. Einhvern tímann
komum við hjónin í heimsókn, auðvit-
að með tvö eða þrjú börn. Ekki var við
annað komandi en að setjast að mat-
borði með fjölskyldunni sem þá var
orðin allstór. Þegar við loksins ókum
úr hlaði sáum við hvar Jóndi kom
hlaupandi á eftir okkur. Erindið var
að gefa okkur í nesti stærðarmatar-
pakka. Slík voru gæði og gestrisni
þeirra hjóna.
Í vor eru 60 ár síðan við skildum við
skólann okkar. Sigurður skólameist-
ari sagði stundum að eitt af hlutverk-
um skóla væri að móta nemendur. Ég
er þess fullviss að í mínu tilviki áttu
vinir og skólasystkini stóran þátt í
þessari mótun, ekki síst þeir sem
mest voru samskiptin við. Þar skipar
Ragnhildur, þessi skemmtilega,
prúða stúlka, veglegan sess. Ég
þakka henni fyrir samfylgdina í æsku,
þessi skemmtilegustu, en um leið
mikilvægustu mótunarár ævinnar,
þegar vinátta verður til, vinátta, sem
endist alla ævi.
Við hjón sendum ástvinum Ragn-
hildar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ragnhildar
Sveinbjarnardóttur.
Jóhanna Friðriksdóttir.
Ragnhildur Svein-
bjarnardóttir