Morgunblaðið - 30.04.2008, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2008 33
Örn Guðmundsson
✝ Örn Guðmunds-son fæddist í
Reykjavík 11. maí
1947. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 18. apríl
síðastliðinn
og var jarðsung-
inn frá Bústaða-
kirkju 25. apríl.
tryggur vinur vina
sinna, velviljaður og
einstaklega greiðvik-
inn.
Það fór ekki fram
hjá okkur að Örn var
mikil félagsvera og
jafnframt mikill fé-
lagsmálamaður. Hann
hafði komið víða við
en engum blandaðist
hugur um að Víking-
ur átti stærsta og
veglegasta sessinn.
Nú síðast hreif hann
okkur með sér við
undirbúning 100 ára afmælis fé-
lagsins.
Íþróttir voru honum í blóð born-
ar. Hann æfði reglulega knatt-
spyrnu með félögum sínum og sam-
an léku þau Esther golf.
„Láttu hug þinn aldrei eldast eða
hjartað“ átti einstaklega vel við um
Örn. Félagar hans og vinir voru á
öllum aldri. Hann hljóp frekar en
gekk og aldrei nokkurn tímann
áleit hann sig þurfa að gefa eftir
vegna aldurs. Að leiðarlokum koma
ýmis atvik upp í hugann. Atvik sem
fyrir aðeins nokkrum dögum virt-
ust ósköp hversdagsleg og sjálfsögð
en ylja okkur nú. Sigraði Liverpool
leik mátti heyra lag óma um alla
ganga og yrði mönnum litið upp í
glugga Arnar mátti jafnframt sjá
fána Liverpool þekja gluggarúðuna.
Spjall og umræður um menn og
málefni, glettin tilsvör, gátur eða
fróðleiksmolar af veraldarvefnum.
Allt tilvik sem lífguðu upp á vinnu-
daginn.
Kæru Esther, Helena, Arnar og
fjölskylda. Við samstarfsmenn í
tekjustýringu vottum ykkur ein-
læga samúð.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Við kveðjum kæran samstarfs-
mann með þakklæti og trega.
Blessuð sé minning hans.
Ester Jónatansdóttir, for-
stöðumaður tekjustýringar.
Við feðgar viljum minnast Arnar
Guðmundssonar í örfáum orðum.
Örn og fjölskylda bjuggu um
tíma í sama stigagangi og við og
góður samgangur var á milli fjöl-
skyldnanna tveggja. Örn var vel-
viljaður og skemmtilegur maður og
alltaf var stutt í húmorinn hjá hon-
um. Hann starfaði mikið fyrir sitt
uppeldisfélag, knattspyrnufélagið
Víking, enda mikill stuðningsmaður
félagsins líkt og bræður hans tveir.
Við vottum aðstandendum samúð
okkar.
Örn, Hallsteinn og Valur Örn.
Skjótt skipast veður í lofti og
gleðin sem fylgir vorkomunni
breytist í djúpa sorg. Góður dreng-
ur er fallinn frá, svo skjótt og fyr-
irvaralaust.
Ég kynntist Erni Guðmundssyni
fyrir um það bil 30 árum. Ég hafði
þá um skamma hríð unnið náið með
Esther, eiginkonu hans, og með
okkur tekist góð vinátta. Þau hjón-
in bjuggu á þeim tíma í Dalseli í
Reykjavík, ásamt börnunum Arnari
og seinna Helenu. Oft var glatt á
hjalla á heimili þeirra, Örn var
hrókur alls fagnaðar og þau hjón
bæði höfðingjar heim að sækja, fé-
lagslynd, vinmörg og vinsæl. Est-
her og Örn voru sérstaklega sam-
hent hjón. Þau stóðu þétt saman og
stigu ölduna í lífsins ólgusjó, bæði í
mótbyr og meðbyr.
Eftir því sem árin liðu og ég
kynntist Erni betur sá ég hvern
kostamann hann hafði að geyma.
Örn var framkvæmdamaður og lét
ekki sitja við orðin tóm, sporléttur
og snar í snúningum. Hann var
glaðlyndur, einstaklega hlýr og
elskulegur. Hann umvafði fjöl-
skyldu sína og vini ást og um-
hyggju og var afar bóngóður og
hjálpsamur. Örn kunni að meta
góðan húmor, var grallari í sér og
stríðinn. Hann hafði skoðanir á
mönnum og málefnum, en á nær-
gætinn hátt og aldrei heyrði ég
hann hallmæla nokkrum manni eða
láta særandi orð falla. Hann var
gjafmildur á tíma sinn og starfs-
krafta og nutu þess margir, bæði
menn og málefni.
Ég kveð Örn með eftirsjá. Hans
verður sárt saknað.
Andinn fæðist ei og ei hann deyr,
hann er og verður nú og endalaust.
Hann á sér ekkert upphaf, hættir ei að
vera til,
og ei hann deyr þótt holdið vegið sé.
(Ljóð Krishna/Bhagavad-Gíta.)
Ég og fjölskylda mín sendum
elsku Esther, Helenu, Arnari og
fjölskyldu okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Minningin lifir.
Kristín Jóhanna Helgadóttir.
Það var fyrir rúmum hálfum
mánuði að við vorum saman á
ferðalagi í Berlín, tuttugu gamlir
strákar úr Lunch United til að
spila fótbolta við kapplið heima-
manna og skoða okkur um í borg-
inni og allir voru í skínandi skapi
og mórallinn góður en það er á
engan mann hallað þótt sagt sé að
Örn Guðmunds hafi verið kátastur
allra. Hann var elstur í hópnum,
sextugur í fyrra, en unglegur og
hraustlegur svo af bar; við spil-
uðum klukkutíma leik við oldboys
úr Herthu-Berlín, fyrrverandi at-
vinnumenn og landsliðsmenn í
bland og þótt við Lönsarar þyrftum
að skipta inná sæmilega ört til að
halda í við kappana þá spilaði Össi
allan leikinn og blés ekki úr nös.
Og í menningartúrum á daginn og
gleðskap á kvöldin lék hann líka á
als oddi, brandararnir streymdu
upp úr honum, „eins og á perlu-
festi“ sagði einhver; ekki allt há-
fleyg gamansemi eða djúp en hélt
samt öllum hlæjandi. Nokkrum
dögum seinna hringdi hann í annan
okkar sem var einn á hótelherbergi
úti á landi og feginn hringingunni,
og ekki síður að heyra rödd Össa
sem átti eitthvert smáerindi, vant-
aði símanúmer, en var enn í berl-
ínarhúmornum og það var spaugað
í furðu langan tíma um allt og ekk-
ert. En fáeinum dögum seinna
fréttist að hann sé fallinn í valinn.
Lífið er hverfult.
Við sem þetta ritum byrjuðum
um svipað leyti að mæta á Lönsæf-
ingar, í byrjun þessarar aldar, og
þar voru margir stórir einstakling-
ar fyrir og sumt gamlir meistara-
flokks- og landsliðsmenn og kröf-
urnar miklar og glósur sem fjúka
ekki allar eins og ætlaðar viðkvæm-
um sálum, en sömuleiðis streymdi
glitrandi vinskapur úr augum
sumra alveg frá því menn heils-
uðust fyrst, og ekki síst átti það við
Össa sem var farinn að hringja
stuttu seinna formálalaust eins og
aldavinur, að bjóða uppá að mæta á
herrakvöld Víkings og vera með
framlag í gleðskapinn, og þar var
hann líka eins og kóngur í ríki sínu.
Hann var samt fastur á sínu; alltaf
sama hornið í búningsklefanum hjá
Lunch, og auk Víkings studdi hann
Liverpool og var ekki með neinar
málamiðlanir. Í grimmdarfrosti
kom í ljós á Lunchæfingu að hann
var í rauða liðinu en vantaði rauða
treyju. Einhver bauðst til að lána
honum Man United-bol en hann
sagði: „Heldur spila ég ber að ofan
en í þessum fjanda.“
Ef ætti að lýsa honum í tveimur
orðum er varla hægt að finna önn-
ur betri en þessi tvö: glaðværð og
elskusemi. Það var auðvitað ekkert
tímabært við andlát slíks sóma-
manns; en hann var ungur í sextíu
ár og geri aðrir betur, og kannski
erfitt að ímynda sér hann öðruvísi.
Blessuð sé minningin um góðan
dreng.
Einar Kára og Friðrik Þór.
Vinur minn Örn er látinn. Eng-
inn veit hvenær kallið kemur. En
nú kom það skyndilega og alltof
óvænt. Engum gat dottið í hug að
hann gæti ekki haldið upp á 100
ára afmæli Víkings sem hann var
búinn að undirbúa svo vel og lengi
og beið eftir með mikilli eftirvænt-
ingu að taka þátt í, eins og öllu sem
því félagi viðkom.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir 35 árum þegar hann nýút-
skrifaður úr viðskiptafræði tók að
sér sumarstarf í tölvudeild Loft-
leiða og ég starfsmaður Hótels
Loftleiða. Fljótlega urðu kynni
okkar Össa að góðum vinskap sem
hefur staðið óslitið síðan. Það var
gott að leita til hans hann tók öllum
ljúfmannlega, fór aldrei í mann-
greinarálit, var bóngóður, stundum
alvarlegur en alltaf skemmtilegur
og hrífandi einstaklingur. Knatt-
spyrna var hans aðaláhugamál
enda gamall afreksmaður í íþrótt-
inni. Ég minnist þess þegar hann
hringdi eitt sinn í mig og bauð mér
í kvöldverð á Grillinu á Hótel sögu
með ekki ómerkari manni en sjálf-
um Pele eins og hann orðaði það
sjálfur og var allur uppnuminn.
Össi lét ekki slíkan happavinning
fram hjá sér fara, þá kvöldstund
fór vinur minn á kostum. Örn lagði
aldeilis ekki skóna á hilluna þar
sem hann tók fram golfskóna og
hefur golfíþróttin átt hug hans all-
an nú síðustu ár og hefur verið
ánægjulegt að fylgjast með þeim
Esther sameinast í því áhugamáli
þar sem keppniskapið hefur fengið
að njóta sín.
Ekki er það ofsögum sagt að
Össi hafi verið óvenju vinamargur
enda félagslyndur með afbrigðum.
Hann tók fólki sem leitaði til hans
ávalt vel og reyndi af fremsta
megna að leysa úr hvers manns
vanda.
Ég kveð Örn Guðmundsson með
eftirsjá. Hann var mér hjálparhella
í gegnum lífið, mikill gleðigjafi og
ómetanlegur vinur. Ég finn til van-
máttar er ég horfi á eftir þessum
góða dreng í blóma lífsins hverfa
mér sjónum.
Kæra Esther, hugur okkar Jón-
ínu er hjá þér og fjölskyldunni. Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
sorgina.
Guðmundur Valtýsson.
Fallinn er frá félagi minn Örn
Guðmundsson – Össi. Leiðir okkar
lágu saman í ungmennafélaginu
Lunch United þar sem hann geyst-
ist endanna á milli á gervigrasvell-
inum í Laugardal þrisvar í viku
klukkutíma í senn. Það var ekki að
sjá í Berlínarferð félagsins fyrir
tæpum þremur vikum eða á æfingu
fyrir rúmlega tveimur að þar færi
sextugur maður. Reyndar gerði
hann okkur yngri mönnunum oft
skömm til með frammistöðu sinni,
hvort sem var í Laugardalnum eða
Berlín.
Ég þekkti Örn Guðmundsson
ekki mjög lengi samanborið við
marga aðra. Reyndar hef ég komist
að því á undanförnum árum að
nokkrar kynslóðir íslenskra knatt-
spyrnuiðkenda og -unnenda, auk
fjölmargra annarra, kveiktu sam-
stundis á perunni ef nafn Arnar bar
á góma. Sjálfsagt hefur verulegur
hluti þess hóps þekkt Örn betur en
ég ef hægt er að beita einhverskon-
ar köldum magnmælikvarða á sam-
band manna. Það breytir þó engu
um það að á þeim fimm árum sem
ég þekkti Örn varð hann mér mjög
kær og af mörgu góðum félögum í
hádegisfélaginu stóð hann mér
hvað næst. Hann er mér því mikill
harmdauði.
Það þarf ekki að hafa mörg orð
um nánast takmarkalausan áhuga
Arnar á Víkingi og tryggð hans við
félagið. Þessi ástríða hans gat
reynst honum dýr þegar kom að
metingi um líkleg úrslit leikja sem
stundum leiddu til kappsamlegra
en heldur vafasamra veðmála af
hans hálfu. Þannig vann ég reglu-
lega af honum bjórkippu þegar
veðjað var um úrslit í leikjum
meistaraflokks karla í knattspyrnu.
En slíkt sló Örn aldrei út af laginu
og skuldin var auðvitað ávallt gold-
in með bros á vör – með Víking
bjór, að sjálfsögðu.
Fráfall Arnar var óvænt og án
fyrirboða. Eftir lifa fjölskylda og
félagar sem þurfa að takast á við
mikinn missi. Nú þegar ég er loks
farinn að átta mig á því að hann sé
ekki lengur á meðal okkar er mér
þó efst í huga þakklæti fyrir frá-
bær kynni á undanförnum árum og
vináttu sem ég mun geyma í hjarta
mér um ókomna tíð. Ég votta fjöl-
skyldu hans og öðrum nákomnum
samúð mína að gengnum góðum
dreng.
Einar Páll Tamimi.
Fallinn er frá langt um aldur
fram Víkingurinn og góðvinur okk-
ar, Örn Guðmundsson eða Össi eins
og hann jafnan var nefndur af flest-
um sem hann þekktu.
Össi tilheyrði þeim hópi nýbúa
hverra foreldrar byggðu upp Smá-
íbúða- og Bústaðahverfið upp úr
1950.
Vaxtarbroddur Reykjavíkur þá
var að stórum hluta í þessu hverfi,
svo á þessum árum óx upp öflugur
æskulýður þessa lands.
Um svipað leyti flutti Víkingur
sína starfsemi í þetta hverfi sem
varð öllum til góðs.
Össi varð fljótlega eins og aðrir
strákar strax virkur þátttakandi í
fótboltanum hjá hinu vaxandi
íþróttafélagi, enda nánast alinn upp
við hliðarlínuna á gamla Víkings-
vellinum eins og við bræður sem og
bræður Össa Helgi og Ási.
Nú, árin liðu en áfram hélst
kunningsskapurinn í gegnum félag-
ið okkar. Fótboltinn var stundaður
eins og kostur var og smám saman
jókst kunningsskapur milli okkar
sem með árunum varð að vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Um knattspyrnuafrek okkar á
íþróttavellinum látum við aðra
dæma, því ef við tækjum allar þær
frægðarsögur sem Össi hafði gam-
an af að segja, t.d. Arnari syni sín-
um og fleiri, af gömlum afrekum
Víkinganna frá okkar meistara-
flokksárum, mætti ætla að Víking-
ur hefði verið Íslandsmeistari í
knattspyrnu allt frá stofnun félags-
ins.
Það góða við sögurnar hans Össa
var það að þó að þær væru ávallt
sagðar í léttum dúr og mönnum
síðan eftirlátið að ráða í það hversu
hárréttar þær væru, þá var þess
ávallt gætt að enginn væri særður.
Hér er komið að lykileinkennum
okkar góða vinar, því að um leið og
hann gerði grín að sjálfum sér og
öðrum þá lá honum ávallt gott orð
til allra, eiginleiki sem við mörg
okkar mættum taka til fyrirmynd-
ar.
Össi er einhver mesta félagsvera
sem við höfum kynnzt. Á öðrum
vettvangi en Víkingsslóðum munu
aðrir geta greint betur frá. Innan
vallar frábær félagi, ávallt jákvæð-
ur og hvetjandi, utan vallar hrókur
alls fagnaðar.
Vegna hans meðfædda félags-
málaáhuga kom það engum á óvart
þó að margvísleg trúnaðarstörf
lentu á herðum Össa fyrir félagið.
Össi var alltaf mikill áhugamaður
um rætur okkar félags, vildi að
Víkingur væri öflugt hverfisfélag,
þar sem rætur félagsins liggja.
Sem betur fer er staða félagsins
þannig í dag.
Össi var líka mikill áhugamaður
um allar þær íþróttagreinar sem
stundaðar voru og eru stundaðar
innan félagsins.
Hann lék einnig handbolta með
félaginu og golf síðan á gamals
aldri þó að fótboltinn hafi verið
hans aðalvettvangur.
Eins og áður var getið þá hlóðust
mörg trúnaðarstörf á Össa fyrir fé-
lagið, en einn hans besti kostur var
kannski hans mesti veikleiki, en
hann var sá að eiga ákaflega vont
með að segja nei, væri til hans leit-
að ef eitthvað þurfti að gera fyrir
félagið.
Þegar komið er að leiðarlokum
er þakklæti okkur efst í huga fyrir
samferðina. Elsku Esther, Arnar
og Helena, við bræðurnir sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur á
þessum erfiða tíma sem og Emilíu,
Helga, Ása, Guðrúnu og fjölskyld-
um þeirra.
Guð blessi ykkur öll.
Þórhallur, Gunnar, Bergþór og
Kristján Jónassynir.
Í dag kveðjum við
góðan vin og félaga,
Örn Guðmundsson
eða Össa eins og við
félagarnir í Lunch
Utd. kölluðum hann. Össi var einn
af okkar traustustu félögum. Hann
mætti einna best á æfingar og var
alltaf tilbúinn til að taka þátt í
uppátækjum sem okkur datt í hug
að gera.
Þó það sæist ekki á Össa þá var
hann elstur af okkur sem stundum
boltann í Laugardalnum í hádeginu
alla mánudaga, þriðjudaga og
fimmtudag allt árið um kring.
Hann sýndi okkur yngri félögunum
gott fordæmi með því að mæta vel,
taka best á því, vera ávallt kátur og
glaður og hrókur alls fagnaðar.
Það var í byrjun apríl sl. að við
félagarnir í Lunch Utd. fórum í
okkar fyrstu keppnisferð. Ferðinni
var heitið til Berlínar og áttum við
að etja kappi við old boys lið
Herthu Berlin.
Össa var falið það hlutverk að út-
vega búninga á liðið og hafði hann
frjálsar hendur með að ákveða
hvernig þeir ættu að líta út. Eins
og Össa er einum lagið þá tókst
honum að gera spennu í kringum
þetta. Spennan fólst í því að hann
gaf okkur enga hugmynd um
hvernig búningarnir yrðu, sendi
okkur póst „hvaða númer vilt þú“
„viltu hafa nafnið þitt stytt“ „þú
notar náttúrulega large stuttbuxur“
Þetta var Össi, alltaf að grínast og
gera menn káta.
Búningana fengum við ekki að
sjá fyrr en í búningsherberginu í
Berlin. Við urðum ekki fyrir von-
brigðum þegar við sáum bún-
ingana. Eins og við mátti búast
voru þeir mjög fallegir og með
húmor og pössuðu vel við okkur.
Þetta var Össi, skilaði öllu tipp,
topp.
Össi spilaði allan leikinn og stóð
sig með mikilli prýði eins og hans
var von og vísa. Össi, sextugur ung-
lingurinn þurfti ekki eina mínútu
hvíld.
Við Luncharar vottuðum Össa
virðingu okkar í Laugardalnum sl.
mánudag með mínútu þögn.
Það er erfitt að sjá á eftir góðum
félaga en minningar um góðan
dreng Örn Guðmundsson lifa.
Við Luncharar vottum eiginkonu
hans Esther, börnum, ættingjum
og vinum okkar dýpstu samúð.
F.h. Lunch Utd.
Gísli M. Eyjólfsson.
Kveðja frá samstarfsmönnum
Sorg og söknuður eru í huga
okkar samstarfsmanna Arnar Guð-
mundssonar sem svo óvænt og fyr-
irvaralítið féll frá langt um aldur
fram.
Örn hóf störf hjá Símanum árið
2000. Fyrstu árin á reiknistofu, en í
desember 2004 hófst samstarf okk-
ar er ný deild, tekjustýring var
stofnuð innan Símans (nú Skipta).
Örn bjó að góðri menntun sem við-
skiptafræðingur frá HÍ og sem
kerfisfræðingur frá IBM. Hann
hafði einnig mikla og fjölbreytta
starfsreynslu. Hann var mikill
áhugamaður um eftirlitsþætti og
framfarir í upplýsinga- og fjar-
skiptatækni og fylgdist vel með í
greininni. Hann þekkti fyrirtækið
vel og átti þegar marga kunningja
og vini. Deildin naut sannarlega
góðs af tengslum hans og þekkingu.
Glaðværð og vingjarnleiki mót-
uðu framkomu Arnar. Öll samskipti
voru auðveld og ánægjuleg og hans
framlag afar mikilvægt í að við-
halda góðum anda og samheldni
innan deildarinnar. Hann var