Morgunblaðið - 03.09.2008, Page 32

32 MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
„Ég er hinn frjálsi
förusveinn, á ferð með
staf og mal.“ Hve oft
höfum við ekki sungið þetta ljóð Ólafs
Björns Guðmundssonar á gönguferð-
um okkar um Ísland og um leið
minnst Óla Björns. Víst er það að
Förusveinar, göngufélagarnir vösku
niðjar hans og vinir þeirra, höfðu að
fordæmi fjallamennsku og ævintýri
farfuglsins Óla Björns.
Óli Björn var meðalmaður á hæð,
grannvaxinn og snaggaralegur,
breyttist reyndar lítið með aldrinum.
Við minnumst hans sem gleðigjafa, en
Óli Björn var söngvinn, tónviss og
kunni stökur og ljóð sem pössuðu við
hvert tækifæri. Eftir hann liggja
feiknin öll af tækifærisvísum og ljóð-
um og einkennandi fyrir kveðskapinn
er að þar er engin kerskni eða
sleggjudómar um aðra. Þannig var
Óli Björn í okkar huga laus við agg og
mælti flestum bót.
Við minnumst glaðværðar miðviku-
dagsmorgnanna þegar sundfélagarn-
ir fengu sér kaffi eftir góðan sund-
sprett. Sundfélagarnir, sem kölluðu
sig við góð tækifæri Hafgúurnar,
voru ættingjar og vinir og var Óli
Björn löngum eini karlmaðurinn í
Ólafur Björn
Guðmundsson
✝ Ólafur BjörnGuðmundsson
fæddist á Sauð-
árkróki 23. júní
1919. Hann andaðist
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
27. ágúst síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 2. september.
hópnum og hrókur alls
fagnaðar.
Við minnumst Óla
Björns einnig fyrir
þekkingu hans á grasa-
fræði og hans merka
framlags til garðrækt-
ar á Íslandi. Hann var
óþreytandi að fræða og
upplýsa aðra um jurtir
og blóm og þó að ís-
lenska flóran stæði
hjarta hans næst rækt-
aði hann einnig, nefndi
og kynnti nýjar teg-
undir hér á landi.
Lyfjafræðinginn Óla Björn var
ávallt gaman að hitta, hvort sem var
heima í Langagerði eða við vinnu í
Reykjavíkurapóteki, þar sem hann
starfaði alla sína starfsævi frá því að
hann lauk námi sem lyfjafræðingur.
Ógleymanlegar eru gönguferðir, þar
sem stuttir göngutúrar urðu daglang-
ir, en enginn fann til þreytu eða
svengdar. Þar naut fræðimaðurinn og
sagnameistarinn Óli Björn sín, þekkti
hverja jurt á holti sem í lautu og sögu
lands og blóma.
Nú held ég fram til heiða einn
og hraða minni för.
Ég er hinn frjálsi förusveinn
á ferð með söng á vör.
Við kveðjum góðan dreng og biðj-
um honum blessunar Guðs á heiðum
almættisins.
Fjölskyldu Ólafs Björns og vinum
sendum við samúðarkveðjur.
Jón Eyjólfur og Hjördís.
Tengsl mín við tengdaforeldra
mína Ólaf Björn og Elínu voru af sér-
stökum toga. Þegar ég kom fyrst í
Langagerðið til að biðla til heimasæt-
unnar hafði ég sama og ekkert búið
hér á landi. Hvílík forréttindi það
voru að fá að kynnast Íslandi á ný
undir handleiðslu þeirra, í þessu kær-
leiksríka, menningarlega umhverfi,
þar sem fegurðin var í fyrirrúmi, allt í
réttum hlutföllum og jafnvægi og lífs-
gæðin ekki metin á veraldlegan mæli-
kvarða.
Óli Björn var hæfileikamaður á
fjölmörgum sviðum. Hann var hag-
mæltur og víðlesinn og kunni kvæði
við hvert tækifæri. Hann var einstak-
lega ráðagóður á sinn hægláta hátt.
Hann var heiðvirður maður sem sótti
visku sína í náttúru landsins og sígild
fræði. Óli Björn sóttist ekki eftir
frægð eða frama. Hann naut þó mik-
illar virðingar samborgara sinna og
samstarfsfólks, var sæmdur riddara-
krossi hinnar íslensku fálkaorðu og
hlaut gullmerki Lyfjafræðingafélags
Íslands og gulllaufið, heiðursmerki
Garðyrkjufélags Íslands.
Ella og Óli Björn voru að mörgu
leyti ólík en líf þeirra var samhljómur.
Við fráfall Óla Björns var mér og öðr-
um aðstandendum huggun að hann
taldi hlutverki sínu hér á jörðu lokið
og að hann gæti nú tekið upp þráðinn
sem slitnaði við andlát Ellu síðastlið-
inn vetur. Að þessum kafla loknum
þakka ég Ólafi Birni áratugaleiðsögn
og vinsemd. Guð blessi minningu
hans.
Guðmundur Eiríksson.
Kveðja frá Lyfjafræðingafélagi
Íslands
Þegar Ólafur Björn Guðmundsson
hóf störf í Reykjavíkur apóteki fyrir
hartnær sjötíu árum var apótekið
sem og allt umhverfi lyfjamála ólíkt
því sem nú er. Stærsti hluti lyfjanna
sem í apótekinu fengust voru einnig
framleidd þar. Náttúrulyf, einkum
unnin úr plöntum, voru uppistaðan í
mörgum þeirra lyfja sem á boðstólum
voru í þá daga.
Reykjavíkur apótek var þá lang-
elsta apótekið í borginni og með
mestu umsvifin. Það var því í hjarta
íslenskrar lyfjafræði sem Óli Björn
hóf sitt starf sem lyfjafræðinemi 1941.
Hann lauk exam. pharm.-prófi frá
Lyfjafræðingaskóla Íslands 1944 og
kandídatsprófi frá Kaupmannahöfn
1948. Allan sinn starfsaldur vann
hann í Reykjavíkur apóteki, þar af
sem yfirlyfjafræðingur frá 1962 þar
til hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir 1993.
Það er samdóma álit þeirra sem
störfuðu með Óla Birni í apótekinu að
hann hafi verið afar farsæll yfirmað-
ur. Þekking hans á öllu milli himins og
jarðar, einkum því sem viðkom nátt-
úrufræði, og leiftrandi kímnigáfan
aflaði honum mikillar virðingar og
vinsælda meðal samstarfsfólksins
bæði í apótekinu og í félagsstörfun-
um.
Óli Björn var alla tíð áhugasamur
um félagsmál. Lyfjafræðingafélag Ís-
lands var svo lánsamt að fá að njóta
krafta hans alla tíð þó svo að hans að-
alvettvangur á sviði félagsmála hafi
verið Garðyrkjufélag Íslands. Óli
Björn var formaður Lyfjafræðinga-
félagsins 1960–1962. Hann sat einnig í
ýmsum nefndum á vegum félagsins.
Lyfjafræðingafélagið sæmdi hann
gullmerki fyrir störf að framgangi
lyfjafræðinnar árið 2002.
Óli Björn var sískrifandi. Sem rit-
ari Garðyrkjufélagsins og ritstjóri í
yfir þrjátíu ár skrifaði hann fjölda
greina um garðyrkju og náttúruvís-
indi. Greinar eftir Óla Björn um garð-
yrkju og grasafræði birtust í ýmsum
blöðum og tímaritum bæði innlendum
og erlendum.
Hagmæltur var Óli Björn með af-
brigðum. Mikið liggur eftir hann af
bæði ferskeytlum og limrum í gam-
ansömum dúr um hin ýmsu mál og þá
ekki síst aðaláhugamálin, garðyrkju
og lyfjafræði, sem honum tókst jafn-
vel að tvinna saman af stakri snilld.
Hátíðarljóðið sem hann orti í tilefni af
25 ára afmæli Lyfjafræðingafélagsins
er ennþá alltaf sungið þegar félagið
heldur árshátíðir og aðrar veislur. Óli
Björn orti líka á alvarlegri nótum og
kom það vel í ljós á menningarkvöldi
sem Lyfjafræðingafélagið hélt fyrir
ári í tilefni af 75 ára afmæli félagsins.
Eiginkona Óla Björns var Elín
Maríusdóttir, en hún lést fyrir tæpu
ári eftir að þau höfðu átt rúmlega sex-
tíu ár saman í farsælu hjónabandi.
Óli Björn var einn þessara manna
sem ekki trana sér fram en vinna
störf sín af eldmóði og samviskusemi.
Hann aflaði sér vinsælda og virðingar
meðal samferðamanna með þekkingu
sinni, visku og leiftrandi kímni. Þegar
við lítum nú yfir ævi Óla Björns á
þessari kveðjustund getum við verið
sammála um að hann gerði lífið svo
miklu skemmtilegra og umhverfið
mun fallegra.
Ég sendi börnum Óla Björns,
tengdabörnum og öðrum afkomend-
um innilegar samúðarkveðjur mínar
og Lyfjafræðingafélags Íslands.
Finnbogi Rútur Hálfdanarson,
fyrrverandi formaður
Lyfjafræðingafélags Íslands.
Með Ólafi Birni Guðmundssyni er
genginn einstakur maður. Hann var
ljúfmenni og góðmenni, sem hafði ein-
staklega hlýja nærveru. Ólafur átti
þann þátt ríkan í fari sínu, að vera
uppörvandi og hvetjandi til allra
góðra verka. Hann gekk til manna
sem jafningjar væru og kunni á sinn
ljúfa og einlæga hátt að leiðbeina og
liðsinna.
Ólaf man ég allt frá mínum fyrstu
skrefum. Hann var nágranni foreldra
minna og elskulegri nágranna en þau
Elínu og Ólaf var ekki hægt að finna.
Í meira en hálfa öld stóð vinátta
þeirra og við börnin urðum leikfélag-
ar.
Ólafur var í mínum huga allt í senn
fræðimaður og mannvinur. Ósjaldan
fengum við krakkarnir að fylgjast
með honum þar sem hann var að
vinna í garðinum eða gróðurhúsinu.
Oft vorum við að furða okkur á öllum
þessu fólki sem kom að heimsækja
hann í garðinn. Þar var jú mikið af
blómum en barnsálin þekkti þá ekki
hve fágætar plöntur voru þar margar
og merkilegar.
Í okkar uppvexti tók fólkið í botn-
langanum og næsta nágrenni sig sam-
an og fór árlega ferðalög með okkur
börnin. Í þessum ferðum var Ólafur
Björn sjálfkjörinn leiðsögumaður og
fróðleikur hans um plöntur og kenni-
leiti lifir enn með okkur sem fengum
að njóta.
Ólafur Björn var gott skáld. Sjálfur
flíkaði hann því lítt, því hann var mað-
ur hógværðar. Mörg ljóða hans og
kvæða hafa birst í ræðu og riti. Í ljóð-
um hans var óður til lífsins og skap-
arans hinn rauði þráður.
Nafnið Ólafur var ekki óþekkt í
Langagerðinu, þar sem úthlutun lóða
hafði á sínum tíma verið gerð í staf-
rófsröð og þar var Ólafur til í nokkr-
um húsum í röð.
Þeir nafnar Ólafur Björn og Ólafur
faðir minn áttu margar skemmtilegar
samræður um bókmenntir, listir og
lífsgátuna sjálfa, auk þess að ræða um
gróðurinn. Þeir gátu setið saman í
pípureyknum inni í stofu eða úti í
gróðurhúsi og það var sem lausnir
allra mála yrðu til í þessum leyndar-
dómsfulla pípureyk sem í kringum þá
var.
Það var aldrei asi eða háreysti í
kringum þá og báðir nákvæmir menn
og vanafastir, sem stilla mátti klukku
eftir þegar þeir fóru til og frá vinnu.
Þó ár og dagar hafi liðið og mín bú-
seta verið fjarri æskuheimilinu, þá
slitnaði aldrei þráður vináttunnar við
þau sæmdarhjónin Elínu og Ólaf
Björn. Þegar ég kom aftur í hverfið
urðu samverustundirnar fleiri og
áfram skemmtilegar og gefandi.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að skyggnast í lífsbók þessara heið-
urshjóna og flyt einlægar þakkir for-
eldra minna, sem ekki gátu fylgt þeim
síðustu sporin.
Einlæg kveðja og þökk frá fjöl-
skyldunni í Langagerði 94 fyrir sam-
leið sem aldrei bar skugga á.
Guð blessi minningu Elínar og
Ólafs Björns Guðmundssonar.
Unnur Ólafsdóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
vegna andláts og útfarar
FRIÐRIKS BRYNJÓLFSSONAR
bónda,
Austurhlíð II,
Blöndudal, A-Hún.,
sem andaðist mánudaginn 18. ágúst.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunarinnar á Blönduósi fyrir einstaka umönnun
og hlýju.
Útförin fór fram frá Bergsstaðakirkju 30. ágúst.
Guðríður B. Helgadóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug vegna andláts og útfarar eiginmanns
míns, föður míns og afa,
ÍSLEIFS JÓNSSONAR
málara
frá Húsavík í Vestmannaeyjum,
Gnoðarvogi 46,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við læknum og hjúkrunar-
fólki taugadeildar Landspítalans í Fossvogi,
einnig hjúkrunarþjónustu Karitasar.
Elísabeth Vilhjálmsdóttir,
Vilborg L. Ísleifsdóttir,
Martha Sigurðardóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
SIGRÚN SIGURJÓNSDÓTTIR JÖRGENSEN,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
föstudaginn 29. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Norðfjarðarkirkju
föstudaginn 5. september kl. 14.00.
Róbert Jörgensen, María Hjálmarsdóttir,
Haraldur Jörgensen, Matthildur Sigursveinsdóttir,
Petrún Jörgensen, Friðjón Skúlason,
Jenný Sigrún Jörgensen, Jóhann Tryggvason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN HELGASON,
Furugrund 54,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum sunnudaginn 31. ágúst.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
9. september kl. 15.00.
Helgi Björnsson,
Einar Björnsson, Alda Ásgeirsdóttir,
Björn Ragnar Björnsson, Gréta Mjöll Bjarnadóttir,
Soffía Björnsdóttir, Herbert Eiríksson,
Arndís Björnsdóttir
og fjölskyldur.
Elsku vinkona og
frænka. Ekki datt
mér til hugar að það
myndi verða okkar seinasta sam-
verustund þegar ég kom til þín um
síðustu mánaðamót, að kveðja þig í
bili, því ég var fara erlendis í tvær
vikur. Ég hlakkaði til að hitta þig
og segja þér ferðasöguna þegar ég
kæmi heim. En það fer oft öðruvísi
en ætlað er. Mig grunaði að eitt-
hvað hefði komið fyrir, því ég náði
aldrei sambandi við þig eftir að ég
kom heim, hvernig sem ég reyndi.
Ég reyndi að hugga mig við að þú
hefðir skellt þér norður til fjöl-
skyldu þinnar þar, en svo reyndist
nú ekki vera. Þú hafðir lagt upp í
Ragnheiður
Þorvaldsdóttir
✝ RagnheiðurÞorvaldsdóttir
fæddist í Stykk-
ishólmi 4. desem-
ber 1929. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 17.
ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 25.
ágúst.
lengra ferðalag að
þessu sinni.
Ég á eftir að sakna
þín mikið Ragna mín.
Við erum báðar ættað-
ar úr Hólminum og
fjölskyldur okkar
þekktust, þó svo að
okkar leiðir hafi ekki
legið saman fyrr en á
fullorðinsárum. Síð-
ustu 10 árin töluðum
við saman í síma nán-
ast daglega og heim-
sóttum hvor aðra þeg-
ar því var við komið.
Þá sátum við yfir kaffibolla og gát-
um spjallað tímunum saman um
daglegt líf og það sem var að gerast
í heiminum hverju sinni.
Ég á eftir að sakna þess mikið að
geta ekki tekið upp símann á kvöld-
in eða átt von á símtali frá þér, því
við vorum báðar mikið einar heima
og þótti notalegt að spjalla við hvor
aðra. Ég sendi börnunum þínum og
fjölskyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ég kveð þar
til við hittumst á ný.
Þín vinkona,
Elma.