Morgunblaðið - 18.09.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2008 31
alla tíð sjómaður, þar til hann veikist
en þá fór hann að beita. Oft var lífið
honum erfitt en á margan hátt líka
gott. Hann var mikill náttúruunn-
andi, bestu stundirnar sem hann átti
voru með hundinum sínum, og helst
úti í náttúrunni. Eftir að hann veiktist
hafði ég meira samband við hann og
kom framan af oft til hans þegar hann
lá á líknardeildinni og þar leið honum
mjög vel. Síðan fór hann í Víðines og
þá heimsótti ég hann minna.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við vottum börnum hans samúð
okkar.
Guð blessi þig, kæri Þórður. Minn-
ingin lifir.
Guðrún Magnúsdóttir.
✝ Jóhannes PállJónsson fæddist
á Sæbóli í Aðalvík 9.
desember 1930.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
þann 9. september
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Elinóra
Guðbjartsdóttir, f. á
Hesteyri 1.9. 1898,
d. 4.8. 1971, og Jón
Sigfús Her-
mannsson, bóndi og
sjómaður, f. á Læk í Aðalvík 29.6.
1894, d. 29.12. 1991. Börn þeirra
eru auk Jóhannesar Páls: Her-
mann, f. 14.7. 1919, d. 30.4. 1989,
Ásgeir f. 7.12. 1920, Ásta f. 4.10.
1922, Bæring f. 16.2. 1924, Sig-
urður f. 23.1. 1927, Guðrún f. 18.6.
1929, Sólveig f. 18.8. 1932, d. 9.3.
2002, og Inga Jóhanna f. 26.5.
1934.
Hinn 12. júlí 1952 giftist Jó-
hannes Páll eftirlifandi eiginkonu
sinni Sólveigu Björgvinsdóttir, f.
3. september 1929. Foreldrar
hennar voru Þorbjörg Eyjólfs-
dóttir, f. 18.11. 1904, d. 2.8. 2007,
og Björgvin Helgason sjómaður, f.
10.7. 1904, d. 20.7. 1967.
og flutti í framhaldi af því suður til
Reykjavíkur með foreldrum sínum
þegar byggðin í Aðalvík lagðist af
og íbúar fluttu á brott.
Þegar suður kom starfaði hann
fyrst sem verkstjóri hjá Leð-
urgerðinni, sem síðar varð Ríma,
við framleiðslu á skóm, hönskum
og öðrum tískufatnaði úr leðri.
Hann hóf störf hjá lögreglunni í
Hafnarfirði 1965, fyrst sem al-
mennur lögreglumaður en var
fljótlega ráðinn sem rannsókn-
arlögreglumaður, sem varð hans
ævistarf. Verkefni rannsóknarlög-
reglunnar voru á þessum árum
ansi víðfeðm. Umdæmið var gamla
Gullbringu- og Kjósarsýsla frá
Reykjanesi í vestri upp í Hval-
fjarðarbotn. Jóhannes Páll var
farsæll í starfi, réttsýnn, sam-
viskusamur og lipur í mannlegum
samskiptum.
Jóhannes Páll var áhugamaður
um margt. Í tæp þrjátíu ár söng
hann fyrsta tenór í karlakórnum
Þröstum, áratugum saman fór
hann á hverjum morgni í sund og
seinni árin var hann ástríðufullur
golfleikari og fór meðal annars
tvisvar holu í höggi.
Hann var vel kynntur, þekkti
ógrynni fólks og hafði áhuga á
menningu og listum og mannlífi
almennt.
Útför Jóhannesar Páls fer fram
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag kl. 15.
Jóhannes Páll og
Sólveig eignuðust
þrjár dætur og
barnabörnin eru níu:
1) Björg f. 22.9.
1952, maki Sigurður
Skagfjörð Stein-
grímsson f. 20.8.
1954. Dætur þeirra
eru a) Sólveig Hlín f.
12.8. 1981, sambýlis-
maður Ríkarður Örn
Ragnarsson f. 17.7.
1978, og b) María
Lind f. 16.8 1989.
2) Signý f. 5.10.
1959, maki Magnús Ingi Ósk-
arsson f. 11.4. 1960. Synir þeirra
eru a) Óskar Ingi f. 17.9. 1986,
sambýliskona Renata Sigurbergs-
dóttir Blöndal, f. 8.2. 1985, b) Jó-
hannes Páll, f. 27.1. 1992, og c)
Árni Freyr, f. 29.7. 1997.
3) Sif, f. 3.8. 1964, maki Ingólfur
Arnarson f. 23.4. 1963. Börn
þeirra eru a) Steinar Páll, f. 10.2.
1990, b) Þorbjörg Hekla, f. 9.6.
1994, c) Jón Örn, f. 30.11. 2000, og
d) Helgi Valur, f. 23.11. 2002.
Jóhannes Páll ólst upp í for-
eldrahúsum að Sæbóli og Læk í
Aðalvík.
Hann lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Ísafjarðar 1947
Þú varst skjól okkar,
þú varst traust okkar,
þú varst fyrirmynd okkar,
þú varst félagi okkar,
þú varst stolt okkar.
Þú kenndir okkur að trúa á
gleðina, þú kenndir okkur að hafa
skoðun, þú kenndir okkur að bera
höfuðið hátt.
Þú varst allt sem góður faðir getur
verið.
Björg, Signý og Sif.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast tengdaföður míns Jóhannesar
Páls.
Jóhannes var heilsteyptasti ein-
staklingur sem ég hef kynnst. Alla tíð
hefur hann rækt skyldur sínar af full-
kominni alúð, einlægni og áhuga,
traustari mann var ekki hægt að
finna.
Þegar nálgaðist eftirlaunaaldurinn
hætti Jói að vinna um leið og tæki-
færi gafst, ekki til að leggjast í kör og
gera ekki neitt heldur til að nýta til
fulls þetta nýja frelsi, sinna fjölskyld-
unni og áhugamálunum. Hann tók
daginn ávallt snemma, synti alla
morgna, spilaði golf þegar tími gafst,
söng í karlakór Þrastanna, var frá-
bær eiginmaður, pabbi og stórkost-
legur afi.
Ef taka þurfti til hendi var Jói allt-
af boðinn og búinn, enginn var svik-
inn af verkum hans og aldrei féll hon-
um verk úr hendi. Þegar við vorum
að koma yfir okkur húsaskjóli tók
hann fullan þátt í því, tók að sér ýmis
verk og þegar verkin voru komin í
hans hendur þurfti ekki að hugsa um
þau meir. Jói lauk þeim með miklum
sóma.
Hann hafði skoðun á öllum hlutum
og þegar við ræddum mitt eigið sér-
svið setti hann sig inn í málin og tók
svo sína eigin afstöðu á sínum for-
sendum.
Jói hvatti barnabörnin til náms og
leikja og var ávallt til staðar í gleði og
sorg. Hann var þeim mikil fyrirmynd
og þau voru frjáls með honum,
spiluðu fótbolta í stofunni og þó Sól-
veig „óaði“ þegar boltinn fór í sjón-
varpið þótti það ekki ástæða til að
stoppa leikinn. Barnabörnin fóru
með afa í berjamó og golf og aldrei lét
hann sig vanta ef um útskrift, keppni,
tónleika eða sýningar var að ræða
sem þau tóku þátt í.
Það hafa verið mikil forréttindi að
fá að kynnast Jóa og umgangast
hann, mikið hef ég af honum lært og
mikið á ég honum að þakka.
Elsku Sólveig, missir þinn er mikill
en við munum reyna að fylla skarð
Jóa eftir fremsta megni.
Guð veri með þér og verndi.
Ingólfur Arnarson.
Vatnið er kyrrt í Sundhöllinni og
grasið á Hvaleyrinni lútir höfði. Þú
syndir ekki fleiri ferðir í lauginni og
slærð ekki fleiri golfbolta í þessu lífi.
Þú bankar ekki lengur létt á dyrnar
hjá okkur og snarast inn með bros á
vör, við spilum ekki manna saman
aftur.
Þó að lífið hafi ekki gefið þér hátt í
hönd í upphafi frekar en öðrum sem
þurftu að flytja á brott af æskuslóð-
um og hefja nýtt líf annars staðar
með lítið á milli handanna þá áttir þú
alltaf hæstu trompin, óbilandi trú á
sjálfum þér og gleði í sinni. Oft fannst
mér þú hafa höndlað hamingjuna
betur en flestir aðrir, sameinað gleði
og alvöru á aðdáunarverðan hátt.
Þú stóðst föstum fótum í tilver-
unni, þú vissir hver þú varst, hvaðan
þú varst kominn og hvað það var sem
skipti máli í lífinu. Og varst ekki að
liggja á skoðunum þínum í þeim efn-
um, lést bæði mig og aðra heyra það
ef þér þótti viðkomandi ekki standa
sig sem skyldi á einhverju sviði. Sem
betur fer vorum við býsna sammála
um hvað það er sem skiptir máli.
Þú varst hár og glæsilegur og
barst höfuðið hátt, sannur gleðigjafi,
brosandi og upplífgandi hvar sem þú
komst. Ræddir við alla, háa sem lága,
og komst oftar en ekki auga á spaugi-
legu hliðarnar á málunum. Þegar þú
komst í ham að segja sögur sá maður
ýmsa kynlega kvisti úr Aðalvík lifna
við, skjótast fram undan horninu á
skólahúsinu og spyrja „fnjetta“.
Seinni árin höfum við tekið miklu
ástfóstri við æskuslóðir þínar í Að-
alvík, dætur þínar hafa farið þangað
saman með sínar fjölskyldur í tíu
daga á hverju sumri í mörg ár. Þegar
við göngum um víkina lifna sögurnar
þínar við hjá hverjum steini. Þar hef
ég gaman af að ganga á fjöll, þó allt sé
það að þarflausu og ég sé ekki einu
sinni að skjótast fyrir kind, eins og
Jón Hermannsson hefði sagt.
Þú varst ótrúlegur afi. Sóttir af
áhuga alla tónleika, skólaútskriftir,
sundmót, fimleikamót, körfubolta-
mót og annað það sem barnabörnin
voru að fást við hverju sinni og sýndir
þannig í verki hvað það var sem þér
fannst skipta máli. Heima á gangin-
um á Hellisgötu tók hvert þeirra við
af öðru í fótbolta með afa um leið og
þau gátu sparkað í bolta. Og það
gekk mikið á og mikið hlegið.
Og svo fékkstu MND. Það velur
sér enginn sjúkdóm, sagðirðu sjálfur.
Og þú tókst á við þennan sjúkdóm
eins og hvert annað verkefni, last allt
sem þú komst höndum yfir um hann
og þekktir væntanlegt ferli betur en
aðrir í kringum þig. Þú sagðir sjálfur
í vor að þú myndir fara í september.
Það gekk eftir.
Að foreldrum mínum slepptum hef
ég ekki borið jafnmikla virðingu fyrir
nokkrum manni. Það eru forréttindi
að hafa átt þig að, það eru forréttindi
fyrir drengina mína að hafa átt þig
sem afa, við erum betri menn eftir og
munum búa að því alla ævi.
Takk fyrir allt.
Magnús Ingi.
Elsku Jói.
Ég kveð þig með söknuði. Það var
sárt að sjá þig þjást síðustu vikurnar
af erfiðum sjúkdómi en í minningunni
ertu teinréttur og glæsilegur með
bros á vör. Þú hafðir góða nærveru
sem hafði áhrif á alla í kringum þig,
með þér var ekki annað hægt en að
líða vel. Hjá þér fengum við orku og
innblástur og ég veit að við munum
alla tíð leitast við að gera þig stoltan.
Við áttum alveg sérstakt samband,
þú og ég, rétt eins og þú varst í alveg
sérstöku sambandi við alla í fjöl-
skyldunni. Þú varst ótrúlega góður
fjölskyldufaðir, afi og tengdaafi. Það
er sárt að kveðja, en ég var heppin að
fá að kynnast þér.
Þín
Renata.
Nú er elsku afi minn dáinn og mig
langar að minnast hans í fáeinum
orðum.
Ég er fæddur á Hellisgötunni
heima hjá ömmu og afa og bjó þar
fyrsta árið. Um leið og ég gat skriðið
þá skreið ég upp tröppurnar til
ömmu og afa og alltaf var tekið vel á
móti mér. Ég spilaði fótbolta við afa á
ganginum og við æfðum okkur að
pútta í stofunni. Svo þegar ég óx úr
grasi fórum við oft í golf saman;
stundum þegar kríuskarinn var hvað
mestur fórum við afi inn í hann og
náðum okkur í nokkur egg sem við
suðum og borðuðum. Afi borðaði egg-
in þó svo þau væru helst til þroskuð
og ekki gat ég verið minni maður. Ég
saknaði þess mikið að geta ekki spil-
að við hann golf í sumar og náð í
nokkur kríuegg. Við fórum stundum í
berjamó í Krísuvík en þar vissi afi um
mikið af aðalbláberjum, en önnur ber
voru ekki tínd, það voru mjög
skemmtilegar ferðir en afi var dug-
legur að vinna úr berjunum saft og
sultu.
Afi hefur alltaf hvatt mig áfram og
sagt mér til syndanna þegar ég hef
átt það skilið en afi kom sér alltaf
beint að efninu.
Afi er sá einstaklingur sem ég hef
litið hvað mest upp til og borið mesta
virðingu fyrir. Ég vill þakka honum
fyrir allar góðu minningarnar sem ég
á með honum.
Ég sakna þín mikið, elsku afi, og
mun gera allt sem ég get til að hjálpa
ömmu.
Þinn
Steinar Páll Ingólfsson.
Elsku besti afi minn.
Það er svo erfitt að trúa því að þú
sért farinn. Fyrir ári síðan hefði eng-
an grunað að tími þinn væri brátt á
enda. Hraustastur allra, fórst í sund
á hverjum morgni og spilaðir golf.
Þú varst langt frá því að vera gam-
all: hávaxinn og tígulegur og alltaf
flottur til fara með silfurhvítt hár
sem var ekki einu sinni farið að þynn-
ast. Sannkallaður herramaður.
Ég átti alltaf langflottasta afann.
Það var því sérlega mikið áfall þegar
mamma sagði mér fyrir tæpu ári að
nú væri afi Jói kominn með hræðileg-
an sjúkdóm. Þá sagði hún að MND-
sjúklingar gætu lifað í allt að 5 ár. Ég
man hvað mér fannst 5 ár ótrúlega
stuttur tími … 10 mánuðir er hræði-
lega stuttur tími.
En svona er víst lífið, maður veit
aldrei við hverju á að búast og eins og
þú sagðir þá velur maður sér ekki
sjúkdóminn sjálfur.
Elsku afi, ég er svo stolt af þér. Þú
varst yndislegasti afi í heimi. Þú
verndaðir okkur, kenndir og leið-
beindir. Þú varst ákveðinn, vissir
hvað þú vildir og hafðir alltaf rétt fyr-
ir þér. Þú studdir okkur krakkana í
öllu því sem við vorum að gera. Þú
hvattir mig í píanónáminu og það var
svo gaman að fá að spila fyrir þig á
tónleikum. Þá varstu ánægður með
mig.
Á kveðjustund vil ég þakka þér
fyrir allar yndislegu stundirnar sem
við áttum saman, á Hellisgötunni,
Herjólfsgötunni og í Afavíkinni.
Elsku afi minn, ég á eftir að sakna
þín sárt. Það er tómlegt án þín en
eins og þú sagðir sjálfur þá heldur líf-
ið áfram. Þú lifir áfram í hjarta mínu.
Hvíldu í friði, afi minn.
Þín afastelpa,
María Lind.
Elsku afi minn er dáinn.
Þú varst alltaf svo góður við mig.
Ég þakka þér fyrir árin sem við
bjuggum hjá þér þegar ég var fimm
og sex ára gömul. Við vöknuðum
stundum snemma á morgnana og fór-
um í afa laug (Sundhöll Hafnarfjarð-
ar), svo komum við heim og þú sagð-
ist ætla að leggja þig í tíu mínútur en
þessar tíu mínútur urðu oft að
klukkutíma og það fannst mér stund-
um langur tími. Svo man ég þegar við
bjuggum til ástarpunga og ég borðaði
alltaf eitthvað af deiginu, enginn
gerði betri ástarpunga.
Þú varst alltaf til staðar þegar eitt-
hvað var að gerst, t.d. þegar ég var að
sýna á fimleikasýningum og keppa á
mótum.
Ég sakna þín mjög mikið, elsku afi
minn. Það er sárt að kveðja þig, en þú
lifir alltaf í minningum okkar.
Þín
Þorbjörg Hekla Ingólfsdóttir.
Afi Jói.
Ég man ennþá hvað ég hugsaði eft-
ir jarðarförina hans afa Óskars fyrir
fimm árum þegar þú var að hug-
hreysta mig: „Það er allavega langt
þangað til þú ferð“. En svona getur
lífið komið aftan að manni og minnt
mann óþyrmilega á að ekkert er
öruggt.
Þú varst yndislegur maður og mik-
il fyrirmynd fyrir alla þína afkom-
endur, kenndir okkur hvað það mik-
ilvæga í lífinu væri. Alltaf tilbúinn að
hjálpa okkur enda varstu alltaf fyrsti
maðurinn sem ég hugsaði til ef eitt-
hvað bjátaði á og aldrei brástu kall-
inu. Ég hef ekki tölu á öllum körfu-
boltaleikjunum sem þú mættir á til að
horfa á mig keppa. Það breytti litlu
þó að barnabörnunum fjölgaði, öll
fengum við okkar tíma og athygli frá
þér.
Ég var þeirra forréttinda aðnjót-
andi að búa í næsta húsi við þig og
ömmu á Hellisgötunni fyrstu árin
mín og var alltaf með annan fótinn
hjá ykkur. Þá var ekkert vinsælla en
að „taka einn“ á ganginum og þegar
úrslitin voru ráðin, stundum eftir
framlengingu, þá skrifaðirðu stöðuna
á lítinn miða sem ég hljóp svo með yf-
ir til mömmu sigri hrósandi því alltaf
leyfðirðu mér að vinna.
Þegar ég var orðinn eldri og hafði
vit til var fátt skemmtilegra en að
ræða við þig og fá þitt álit á mönnum
og málefnum því ég vissi alltaf að þú
varst ekkert að skafa af hlutunum og
sagðir alltaf það sem þér fannst,
sama um hvað eða hvern var rætt.
Slíkt fólk er gaman að tala við.
Við kveðjum þig í dag með þökk
fyrir allt en vita skaltu að það sem þú
stóðst fyrir og það sem þú kenndir
mér mun aldrei gleymast.
Óskar Ingi Magnússon.
Kær föðurbróðir minn er dáinn.
Jói frændi var eins og ljós sem lýsti
upp alls staðar. Þar sem hann kom
var gleði, hlátur og spaug.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Elsku Solla og fjölskylda, missir
ykkar er mikill. Guð gefi ykkur styrk
í sorginni.
Elinóra Inga Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Jóhannes Páll Jónsson
Elsku afi.
Takk fyrir hvað þú sóttir
okkur oft í leikskólann á
hvíta fína bílnum. Okkur
fannst skrítið þegar þú gast
ekki talað við okkur en
mamma sagði að það væri
hluti af sjúkdómnum þínum
og að þú heyrðir vel í okkur.
Þetta er kvöldbænin okk-
ar. Góða nótt, afi.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prests-
hólum.)
Þínir litlu afastrákar,
Jón Örn og Helgi Valur.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hannes Pál Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.