Morgunblaðið - 30.09.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. SEPTEMBER 2008 31
ástvinir veittu henni einnig mikinn
stuðning. Þá ber og að þakka hjálp-
semi og uppörvun, sem Ólöf Dögg
auðsýndi henni í veikindunum.
Við Steinunn minnumst þessarar
glæsilegu ungu vinkonu okkar, sem
nú hefur verið kvödd á brott aðeins
rúmlega fertug að aldri. Eftir lifir
minningin um góða og heilsteypta
konu, sem með starfshæfni sinni og
þægilegu viðmóti ávann sér virðingu
og vinsældir sem góður fulltrúi Ís-
lands á erlendri grund. Við vottum
Hanne og Halldóri og fjölskyldu
þeirra dýpstu samúð okkar.
Markús Örn Antonsson.
Í dag kveðjum við Kristínu S.
Halldórsdóttur, vinkonu og félaga.
Hún var samstarfsmaður okkar
beggja í utanríkisráðuneytinu og
vinur og félagi frá fyrsta degi.
Kristín var glæsileg, hávaxin og
tíguleg. Hún var dugleg og sam-
viskusöm í vinnu og glaður og
skemmtilegur félagi í amstri dags-
ins. Við minnumst ófárra samveru-
stunda með þakklæti og gleði í huga.
Í sumarbyrjun 2007 kom Kristín
heim frá Kanada, eftir að hafa
greinst með alvarlegt krabbamein í
höfði. Við fylgdumst með baráttu
hennar við erfiðan sjúkdóm, sem
gekk að henni af mikilli hörku. Sjúk-
dómsstríðið var hart það sumar og
um tíma héldum við þá að komið
væri að endalokum. En um mitt
sumarið kom hlé og Kristín náði
þokkalegri heilsu á ný. Í langri bar-
áttu við þennan erfiða sjúkdóm
sýndi Kristín ótrúlega stillingu og
hugrekki og jafnlyndi hennar brást
aldrei. Þegar komið var í heimsókn
ljómaði hún af gleði og kátínu og
spurði frétta. Hún lagði sig fram um
að lifa eins eðlilegu lífi og kostur var
og rækti samband við vini og kunn-
ingja.
Stærsta gæfa Kristínar var stuðn-
ingur og umhyggja fjölskyldu henn-
ar í þessari löngu og erfiðu baráttu.
Eftir standa fallegar minningar um
brosmilda, örláta og greiðvikna vin-
konu með glettið augnaráð. Megi sú
minning fylgja okkur öllum og vera
fjölskyldu hennar og vinum styrkur í
mikilli sorg. Guð blessi minningu
Kristínar S. Halldórsdóttur.
Árni Páll Árnason og
Sigrún Eyjólfsdóttir.
Mig langar til að minnast minnar
kæru vinkonu Kristínar sem hefur
kvatt okkur of fljótt. Ég er mjög
þakklát fyrir öll árin sem við höfum
þekkst. Kristínu kynntist ég árið
1983. Þá vorum við báðar í Hús-
stjórnarskólanum á Laugarvatni. Ég
var nítján ára og hún sautján. Það
mynduðust strax mjög góð tengsl á
milli okkar og Örnu sem var með
mér í herbergi. Við þrjár ásamt
nokkrum öðrum brölluðum ýmislegt
á Húsó og tíminn þar var virkilega
skemmtilegur. Hinn 29. júní sl. fór-
um við þrjár, Kristín, Arna og ég, í
dagsferð til Laugarvatns. Við not-
uðum tækifærið og skoðuðum skól-
ann og settumst svo niður og feng-
um okkur kaffi og köku. Þetta var
mjög ánægjuleg ferð.
Elsku Kristín mín, ég kom til þín
daginn áður en þú lést. Þetta var
eitthvað sem við réðum ekki við og
það að horfa á þig fallega stelpa
verða svona lasin, það er nokkuð
sem við eigum erfitt með að skilja og
vont að upplifa.
Ég vil þakka þér Kristín innilega
fyrir að vera vinkona mín og ég mun
sakna þín mikið. Sakna þess að geta
ekki hlegið með þér og rifjað upp
tímann á Húsó eins og við gerðum
oft. Ég rifja núna upp allar stund-
irnar sem við áttum saman, Hús-
ósamveruna og margt annað.
Þetta allt geymist vel.
Minning þín mun lifa í hjarta
mínu.
Guð geymi þig.
Fjölskyldu Kristínar votta ég
mína dýpstu samúð.
Áslaug Gunnarsdóttir
og fjölskylda.
Með örfáum orðum ætla ég að
kveðja kæra vinkonu mína, Kristínu
Halldórsdóttur.
Ég mun aldrei gleyma góðum
stundum sem við áttum saman – öll-
um hlátrinum, bröndurunum og já-
kvæðninni sem einkenndi þig fram
á hinstu stundu. Þú bjóst yfir þeim
hæfileika að gera hvert augnablik
einstakt, hvort sem það var versl-
unarferð í apótekið, daglegt kapp-
hlaup á klósettið, aðfangadagur á
fallega heimilinu þínu, hrekkjavaka
í búningi bleiku og bláu tvinnsanna,
bíóferð á leiðinlega bíómynd, „kar-
díókikk“ í leikfiminni, SPA-dagur í
tilefni afmælis, þakkargjörðar-
kvöldverður með risavöxnum ljúf-
fengum kalkún, tjaldútilega í Algon-
quin-þjóðgarðinn eða venjulegur
vinnudagur á skrifstofunni. Allt
varð að ævintýri og þú sást jákvæðu
og skemmtilegu hliðina á öllu.
Ég þakka fyrir þau forréttindi að
fá að kynnast þér. Ég lærði svo
ótalmargt af þér og líf mitt er snort-
ið af kynnum okkar. Hugur minn
dvelur hjá þér og fjölskyldu þinni.
Hvíl í friði, elsku tvinnsan mín.
Ólöf Sigvaldadóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ég og Stína kynntumst á Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni fyr-
ir 25 árum. Við komum til Laug-
arvatns með sömu rútu og eitt af
því fyrsta sem var sagt við okkur
var: „Eruð þið systur?“ Næstu árin
fengum við iðulega að heyra þessa
setningu þar sem við vorum sam-
ankomnar. Návist Stínu gerði mig
að betri manneskju. Lífsgleði henn-
ar var einstök, félagslyndi, kærleik-
ur og fordómaleysi stýrði lífi hennar
og ég hreifst með.
Það eru engin orð sem geta lýst
söknuði mínum við ótímabært frá-
fall minnar kæru vinkonu. Hún mun
lifa í hjarta mínu og huga á meðan
ég lifi. Ég ætla að enda þetta með
orðum sem við notuðum oft í okkar
netsambandi, ciao bella.
Kæru foreldrar, Halldór og
Hanne, ættingjar og vinir Kristínar,
ég votta ykkur alla mína samúð og
megi Guð vernda ykkur og hugga.
Með ævarandi tryggð, vináttu og
kærleik,
Arna Guðmundsdóttir.
Á grámyglulegum vinnudegi
berst skyndilega klingjandi hlátur
fyrir hornið og inn til mín. Eflaust
hefur einhver galsafenginn litið inn
á skrifstofuna hjá Stínu í framhjá-
hlaupi og haft uppi skemmtilegheit.
Ósjálfrátt fer maður að brosa, hlát-
urinn er svo innilegur og gleðin svo
smitandi. Enda margir sem vildu
stoppa við hjá henni til að fá sinn
skammt af lífsfjörinu.
Á upplýsinga- og menningarskrif-
stofunni var einmitt oft líf og fjör,
við fjórar starfskonurnar stóðum
þétt saman og ákváðum að láta okk-
ur ekki leiðast í vinnunni. Stína sá
ekki síst til þess að húmorinn var
uppi, oft absúrd, og við leyfðum
okkur á stundum að hafa uppi
kæruleysislegt bull á hinum rómuðu
„deildarfundum“ sem aldrei alveg
lögðust af þó að Stína hæfi störf í
Kanada. Minningin um Stínu sem
ekki lét hláturinn víkja fyrir veik-
indunum stendur eftir. Ég bið að-
standendum hennar huggunar og
minningu hennar blessunar.
Elín Flygenring.
Það hefur verið yndislegt að
þekkja Kristínu, eða eins og við
kölluðum hana oft Stínu stuð. Minn-
ingarnar um hana eru alger fjár-
sjóður sem aldrei gleymist. Hennar
jákvæða viðhorf, lífsgleði og hug-
rekki var öðrum sannkallaður inn-
blástur. Ef við gætum öll verið að-
eins líkari Kristínu, þá væri þessi
heimur miklu betri. Kristín kunni
að meta lífið og litlu augnablikin –
fjölskylduna, vini, blóm, mat og
náttúrlega fegurð. Hún var alltaf
með „vá, þetta var alveg frábært“
eða „þetta var mjög indælt“ á tak-
teinum. Hún var alltaf til í að taka
þátt í nýjum ævintýrum og skoða
nýjar víddir í tilverunni. Hún var til
í að flytjast til nýrra staða, þar sem
voru ný andlit sem urðu strax að
nýjum vinum og síðan ævilöngum
vinum.
Kristín var svo glæsilegur gest-
gjafi. Alltaf að bjóða fólki heim og
allir voru svo velkomnir. Það var
heldur ekkert mál fyrir Kristínu að
búa til góðan mat – hvort sem það
var salsa, kjöt á grillið eða heil
þakkargjörðarmáltíð.
Og hún Stína fína var alltaf svo
flott, hvort sem hún fékk sér ný
gleraugu, trefil í stíl, nýja hálfesti
eða nýja hárgreiðslu – hún leit alltaf
svo vel út, svo glæsileg og tignarleg.
Jafnvel í gegnum veikindin hafði
hún alltaf svo jákvætt viðhorf, sá
alltaf glasið fullt og gafst aldrei
upp, hélt áfram að berjast og líta já-
kvæðum augum á framhaldið. Hún
var alltaf með bros á takteinum og
skondnar athugasemdir. Og þetta
bros var alltaf þarna og þessi
glampi í augunum.
Við erum ennþá með Azalea-
plöntuna sem Kristín gaf okkur
þegar hún flutti frá New York.
Plantan er á þakinu hjá okkur og
það er svo ánægjulegt að núna skuli
hún vera um það bil að blómstra.
En það sem er ennþá mikilvægara,
að jafnvel þótt Azalea-plantan
blómstri ekki alltaf – þá mun minn-
ing Kristínar alltaf blómstra í hjört-
um okkar.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldunnar.
Mark og Edda.
Elskuleg vinkona okkar, Kristín,
er fallin frá eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm. Það er með
sorg og söknuði í hjarta sem við
kveðjum Kristínu okkar, en góðar
og fallegar minningar um hana
varðveitum við í huga okkar.
Þegar við hugsum um Kristínu
kemur fyrst upp í hug okkar brosið
hennar fallega og hvað hún var af-
skaplega vel gerð manneskja í alla
staði. Kristín hafði einhvern veginn
alla þá góðu mannkosti sem hægt er
að hugsa sér, hún var heilsteypt,
glaðlynd, jákvæð og yndisleg. Krist-
ínu höfum við þekkt frá því í fram-
haldsskóla og þau vináttutengsl
hafa haldist þrátt fyrir að Kristín
hafi mikið starfað erlendis. Kristín
var heimskonan í hópnum, afar
glæsileg og kom vel fyrir. Henni var
ákaflega mikilvægt að halda góðum
tengslum við vini sína á Íslandi sem
og erlendis. Það var okkur ætíð
mikið tilhlökkunarefni að hitta
Kristínu enda einkenndust endur-
fundir okkar af gleði og hlátri, en
Kristín hafði skemmtilegan og smit-
andi hlátur.
Ekki eru nema rúm tvö ár síðan
við samglöddumst Kristínu á fer-
tugsafmæli hennar þar sem gleðin
var mikil og lífið virtist svo bjart
framundan. Rétt um hálfu ári síðar
veiktist Kristín og var það öllum
mikið reiðarslag. Þá kom í ljós
hversu sterk persóna Kristín var,
en hún lét engan bilbug á sér finna,
sagði eitt sinn við okkur að hún liti
á veikindi sín sem verkefni sem hún
ætlaði að leysa. Það var einmitt
Kristín sjálf með jákvæði sínu og
gleði sem hélt voninni hjá okkur,
voninni um að hún myndi hafa bet-
ur.
Við kveðjum nú Kristínu vinkonu
okkar í hinsta sinn með þessari bæn
og sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu hennar og vina.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Jóhanna, Oddný og Sólveig.
Daginn eftir að Stína dó skiptist á
með glampandi sól og dimmum
rigningarsudda. Líðan mín var með
svipuðum hætti, um hugann léku
bjartar hugsanir um yndislega konu
í bland við dimma sorg og trega.
Leiðir okkar lágu saman í utan-
ríkisráðuneytinu fyrir fimm árum
og okkur varð strax vel til vina.
Stína var einstaklega dugleg og
samviskusöm í sínum störfum en
líka annálaður gleðigjafi. Við vor-
um með skrifstofur hlið við hlið og
ég heyrði glaðhlakkalegan hlátur-
inn yfir til mín oft á dag. Stundum
fann ég mig knúna til að standa
upp og forvitnast um hvað væri
svona skemmtilegt og það brást þá
ekki að einhver vinnufélaginn hafði
litið inn til Stínu og ekki getað slit-
ið sig burt. Við samstarfskonur
hennar nutum margsinnis hæfi-
leika hennar í matargerð og list-
fengi þegar við héldum „deildar-
fundi“ þar sem ýmist voru
snæddar gómsætar veitingar eða
föndrað eitthvað fallegt – eða hvort
tveggja.
Ég var svo lánsöm að heimsækja
Stínu þegar hún bjó í Ottawa og
gista hjá henni í nokkrar nætur.
Hún var sérlegur höfðingi heim að
sækja og mér leið strax eins og ég
ætti heima þar. Ég á líka góðar
minningar um skíðaferð í Kanada,
gönguferðir á Esjuna og í Þórs-
mörk, kokteilboð á íslenskum sum-
arkvöldum og ABBA-kvöld þar
sem við horfðum á öll tónlistar-
mynd hljómsveitarinnar í striklotu
og eina sjónvarpsmynd til.
Eftir að Stína veiktist kom hún
reglulega í ráðuneytið um tíma og
sinnti þar verkefnum eins og hún
hafði orku til. Það voru mikilvægar
stundir fyrir okkur vinnufélaga
hennar.
Stína var ljúf og vönduð mann-
eskja, falleg ytra sem innra,
skemmtileg og glæsileg kona í alla
staði. Það er sárt og sorglegt að sjá
á bak henni en mest er sorg for-
eldra hennar og fjölskyldu sem ég
færi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Anna Hinriksdóttir.
Ég kynntist Kristínu í Svíþjóð
fyrir 15 árum og við urðum strax
mjög góðar vinkonur. Ég fluttist
síðan heim um tíma og þá flutti
hún til New York. Þegar hún flutti
síðan heim var ég flutt til Dubai.
Þrátt fyrir fjarlægðina milli okkar
var Kristín frábær vinkona. Þegar
við hittumst um jól og á sumrin
vorum við óaðskiljanlegar. Hún var
eins og ein af fjölskyldu minni. Ég
man varla eftir þeim degi þegar við
vorum báðar heima þar sem við
hittumst ekki.
Hún kom að heimsækja mig til
Dubai og ætlaði að vera í 2 vikur.
Við létum ekki hitann og rakann
(40–50 gráður) standa í vegi fyrir
okkur og gerðum nánast allt það
sem hægt var að gera í Dubai. Fór-
um í safarí, ferðuðumst til Ras al
Khaima, köfuðum, fórum í sigling-
ar, sáum magadans, fórum í skoð-
unarferðir og á söfn. Fórum á ótal
skemmtistaði og ekki má gleyma
útimörkuðunum þar sem við vorum
hugfagnar af arabískum sjölum,
teppum og fl. Við vorum svo upp-
teknar af að skemmta okkur að við
gleymdum að borða og að hvíla
okkur. Aðalfæðan var diet pepsi og
popp því við gáfum okkur ekki tíma
til að setjast niður og borða. Eftir
tveggja vikna frí vildi Kristín vera í
eina viku til viðbótar svo hún gæti
jafnað sig á öllum asanum áður en
hún færi aftur til New York. Við
vorum báðar útkeyrðar og því var
síðasta vikan mjög notaleg og góð
þar sem við fórum bara á ströndina
og slöppuðum af. Þetta frí með
Kristínu er eitt það eftirminnileg-
asta sem ég hef átt. Við upplifðum
svo margt saman og hver dagur
var ævintýri líkastur. Ég fór einnig
með Kristínu til Barcelona þar sem
við bjuggum hjá vinkonu hennar.
Ég man eftir að sitja úti á svölum
þar sem við horfðum yfir eina þá
fallegustu kirkju sem við höfðum
séð (hannaða af Gaudi) og borð-
uðum morgunmat áður en við hent-
umst af stað til að skoða og upplifa
borgina. Kristínu og mér þótti báð-
um gaman að menningu, list og
arkitektúr og því fannst mér ég fá
svo mikið út úr því að ferðast með
henni þar sem ég gat upplifað með
henni eitthvað sem okkur þótti
báðum gaman að. Þetta var líka
mjög eftirminnilegt frí sem við átt-
um saman.
Kristín á heiðurinn af að koma
mér á hestbak í fyrsta sinn og hún
kenndi mér nýja leið til að njóta úti-
vistar og náttúru. Við Kristín fórum
í 2 hestaferðir saman og það var
planið að fara í þá þriðju þegar hún
yrði frísk. Ég kem til með að sakna
Kristínar mikið, hún var alltaf full af
lífskrafti og jákvæð, jafnvel eftir að
hún veiktist. Ég sá hana aldrei bug-
ast eða fyllast vonleysi þrátt fyrir
allt sem hún þurfti að ganga í gegn-
um. Ég dáðist að styrk hennar og já-
kvæðni og hvernig hún tókst á við
veikindi sín. Kristín kenndi mér að
meta lífið og vera þakklát fyrir það
sem maður hefur. Hún var jafnan
ráðagóð og alltaf til staðar þegar ég
þurfti á henni að halda. Kristín var
mín besta vinkona og ég mun sakna
hennar sárt. Mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu Kristínar.
Helga Marín í Dubai.
Kristín vinkona okkar er fallin frá
í blóma lífsins. Við hjónin erum svo
heppin að hafa kynnst Kristínu og
fengið að njóta vinskapar hennar til
fjölda ára. Birgir útskrifaðist með
Kristínu úr FÁ árið 1989. Fljótlega
eftir útskrift fór Kristín að vinna hjá
utanríkisþjónustunni og hélt út í
heim. Hún flutti fyrst til Stokkhólms
og það var þar árið 1997 að ég
kynntist Kristínu, bestu vinkonu
systur minnar, Helgu. Við urðum
strax vinkonur og þó Helga flytti frá
Svíþjóð vorum við alltaf í sambandi
við Kristínu og heimsóttum hana
þangað . Síðan flutti hún til New
York
en fjarlægðin var ekki vandamál .
Við vorum alltaf í sambandi enda
Kristín ótrúlega dugleg að rækta
samband við vini sína.
Svo glöddumst við þegar hún loks
flutti heim og bjó sér fallegt heimili
á Kjartansgötu. Þau voru mörg mat-
arboðin hjá Kristínu enda var hún
snilldarkokkur og einstaklega gest-
risin.
Við eigum svo margar góðar
minningar, Kristín var dugleg að
ferðast með okkur og fór margoft
með okkur í tjaldútilegu og svo fór-
um við saman til Madonna á skíði
fyrir 3 árum skemmtum okkur kon-
unglega eins og alltaf þegar við vor-
um saman. Við áttum alltaf eftir að
fara saman til Parísar, það var alltaf
planið að fara þangað þegar henni
batnaði.
Kristín var svo ljúf og yndisleg og
svo gott að vera nálægt henni, hún
var allt kát og í góðu skapi og alltaf
eitthvað skemmtilegt í boði. Kristín
var einstaklega glæsileg og flott
kona og var alltaf umhugað vera
flott og fín, sem hún var alltaf.
Það er okkur mikil gæfa að hafa
kynnst Kristínu og minningar um
frábæra vinkonu munu alltaf lifa
með okkur.
Elsku Hanne, Halldór, Beta, Anna
og fjölskylda, okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Sigrún Rósa og Birgir.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund viljum við minnast Kristínar
með örfáum orðum. Hún var okkur
ekki einungis kær samstarfskona
heldur líka vinur, sem fallin er frá
langt um aldur fram, eftir stranga
baráttu við alvarleg veikindi.
Við kynntumst Kristínu í New
York þar sem hún starfaði við fasta-
nefnd Íslands hjá Sameinuðu þjóð-
unum. Okkur varð strax ljóst að þar
var hæglát og traust manneskja á
ferð og á þeim árum sem við áttum
samleið þar í borg myndaðist með
okkur góð vinátta. Hún hafði ljúfa og
þægilega nærveru og framkoma
hennar einkenndist af yfirvegun og
fágun. Hún var há og glæsileg kona
og vakti eftirtekt þar sem hún fór.
Þannig var hægt að aðgreina hana í
mannfjöldanum á Manhattan; háa og
tignarlega, með nýtískuleg gleraugu
og hálsklút í björtum lit.
Undanfarin ár hafa tækifærin til
samveru verið færri en við hefðum
viljað. Hún hélt ætíð tryggð og við
hittumst þegar færi gafst. Það var
ljóst hvert stefndi og nú hefur Krist-
ín fengið hvíldina. Að leiðarlokum
þökkum við mætri konu samfylgdina
og vottum ástvinum hennar dýpstu
samúð.
Ragnar G. Kristjánsson,
Þórunn Scheving Elíasdóttir.