Morgunblaðið - 17.10.2008, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ MatthildurÁrnadóttir
fæddist í Bolung-
arvík 24. nóvember
1921. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi að kvöldi
fimmtudagsins 9.
október sl. Matt-
hildur var dóttir
þeirra hjóna Árna
Sigurðssonar sjó-
manns, f. 1888, d.
1945, og Sigríðar
Guðmundsdóttur
húsfreyju, f. 1982, d.
1985. Systkini Matthildar eru Árni
Halldór, vélstjóri og versl-
unarmaður á Ísafirði og Akranesi,
f. 1915, d. 1991, Þorvaldur Snorri,
skipstjóri í Reykjavík, f. 1917, d.
1992, Unnur Ástríður, húsmóðir á
Ísafirði og Akranesi, f. 1913, d.
1990, Baldvin Ingi Sigurður, stýri-
maður og pípulagningameistari á
Ísafirði, Akranesi og í Reykjavík,
f. 1929, d. 1998, og Guðmunda
Soffía Hafstein, húsmóðir á Akra-
nesi, f. 1923, nú búsett í Reykjavík.
desember 1980, maki Ingólfur
Bjarni Sveinsson, dóttir þeirra
Helena Kristín, f. 25. janúar 2008.
Matthildur og Pálmi Sveinn
bjuggu á Ísafirði, Pálmi Sveinn
var meðal annars skipstjóri á bát-
um Samvinnufélagsins á Ísafirði.
Þau fluttu síðar til Akraness þar
sem Matthildur var húsmóðir alla
tíð ásamt því síðar að vinna hjá
fiskvinnslufyrirtækjum. Pálmi
Sveinn var áfram skipstjóri, bæði
á eigin bát, Fram, nýsmíði sem
hann sótti til Svíþjóðar, og síðar
hjá útgerðarfyrirtækjum á Akra-
nesi. Eftir langa sjósókn frá Vest-
fjörðum og Akranesi kom hann í
land. Um langt árabil ráku Matt-
hildur og Pálmi Sveinn eigin fisk-
verkun, Faxafisk á Akranesi, með
sölu fiskafurða víða um land, allt
þar til starfsævi lauk. Einnig ráku
þau áður um tíma ásamt vinafólki,
Óla Erni og Gíslínu, fiskverkun og
byggðu fiskverkunarhús á Akra-
nesi. Matthildur var síðast til
heimilis á Höfðagrund 3 á Akra-
nesi.
Útför Matthildar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Akra-
neskirkjugarði.
Matthildur Árna-
dóttir frá Bolung-
arvík giftist hinn 3.
maí 1941, á Ísafirði,
Pálma Sveini Sveins-
syni, skipstjóra frá
Súðavík, f. 28. sept-
ember 1914, d. 17.
júní 1992. Kjörsonur
þeirra er Pálmi
Pálmason, fram-
kvæmdastjóri í
Reykjavík, f. 23. apríl
1951, maki Helga
Ólöf Oliversdóttir, f.
18. mars 1954. Börn
þeirra eru: 1) Oliver, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík, maki
Nanna Guðbergsdóttir, dætur
þeirra eru: Nadja, f. 18. september
2002, Sonja, f. 11. apríl 2004, fyrir
átti Oliver dótturina Evu, f. 7. des-
ember 1991. 2) Pálmi Sveinn fram-
kvæmdastjóri í Miami í Bandaríkj-
unum, f. 26. október 1976, maki
Ana Maria Chacon Pálmason, son-
ur þeirra Pálmi Sveinn, f. 11. apríl
2008. 3) Matthildur Vala tölv-
unarfræðingur og kennari, f. 3.
Það er táknrænt að í ölduróti
þjóðfélagsins í dag snýst kjar-
naumræðan nú um traust og
tryggð. Allt hrynur í einka-, at-
vinnu- og þjóðlífi ef þennan lífslykil
vantar, allt frá samskiptunum forð-
um í Edensgarði til þeirra minnstu
og stærstu í dag. Einmitt þessi
gildi æpa að okkur hvern dag í fjöl-
miðlum, beina sjónum okkar að
þeim sem alltaf standa sig, eru allt-
af trúir sínu og tryggir sínum,
„þeim sem hægt er að stóla á!“ Þar
var móðir mín á heimavelli. Ég
held að hún hafi aldrei sagt ósatt
orð í lífinu, kunni það líklega ekki,
þagði frekar. Baktal eða illmælgi
var ekki í hennar orðabók. Ein-
lægni hennar, gjafmildi og gest-
risni var annáluð, hún var boðin og
búin að veita aðstoð eða gefa af sér
á margan hátt. Lífsglöð og glaðvær
kona, félagslynd væri hún drifin
áfram, en meiri einfari réði hún
sjálf og naut sín til fullnustu sem
gestgjafi. Voru þær systur, Malla,
Mauda og Ásta, allar steyptar í
sama mót úr skóla Siggömmu sem
var eins og gangandi húsmæðra-
skóli og veisluþjónusta, enda dæt-
urnar útskrifaðar með bravör inn í
lífið.
Foreldrar mínir náðu vel saman,
voru ólík og bættu hvort annað
upp, hvort á sínu sviði. Faðir minn
harður skipstjóri að vestan sem all-
ir gátu stólað á, hún fínlegri og
glæsileg, einstök húsmóðir. Saman
voru þau mótívið sem ég sjálfur
sótti til í uppvextinum. Ég skynjaði
þessi lífsgildi frá þeim sem var
traust, tryggð, umhyggja og kær-
leikur. Ástúðin beindist öll að mér
þar sem einkabarnið var lukkunnar
pamfíll í sinni eigin paradís til full-
orðinsáranna. Það var agi og skipu-
lag, en alltaf svigrúm fyrir soninn
að þroskast. Ég kom til foreldara
minna kornungur eins og guðs-
gjafapakki þegar Gummi „frændi“
og Waltrá frá Lübeck skildu og
komu eins og storkurinn með lítinn
Pálma sem varð eftir það Pálma-
son. Yndislegri, ábyggilegri og
tryggari foreldra hefði ég ekki get-
að fengið! Umhyggja þeirra var
einkennandi, naut ég, einkasonur-
inn, þess mest og best að sjálf-
sögðu. Ástríki móður minnar til
okkar fjölskyldu varð hennar til-
gangur í lífinu. Allt annað en VIÐ
var þar á eftir. Áttu börnin ein-
staka ömmu sem alltaf var tilbúin
með arma væntumþykju og hlaðin
borð af krásum fyrir krakkana og
vini, það var aldrei neitt of gott
fyrir þau. Amma og afi voru einn
besti skóli og fyrirmyndir fyrir
börnin til að alast upp í kynnum
við. Verður það aldrei að fullu met-
ið.
Móðir mín var trúuð kona, sá
meira en aðrir, skynjaði hluti og lét
á því sviði margt gott af sér leiða,
gaf og hjálpaði öðrum í tilverunni.
Þegar ég kveð móður mína á þess-
um tímamótum sé ég margt af
hennar arfleifð og foreldra minna í
okkur sjálfum og fjölskyldunni sem
myndaðist. Slík arfleifð, reynsla og
lífsgildi er eitt af því dýrmætasta
sem hún og faðir minn gáfu af sér.
Það endist okkur lífið út. Galdurinn
er að fara vel með það í okkur
sjálfum, rækta áfram og hlúa að
þeim sem við metum mest, þeim
sem við elskum og viljum hafa
næst okkur í lífinu. Guð varðveiti
góða og einlæga konu sem ég er
stoltur af að hafa „átt sem
mömmu“ og minningu hennar alla
tíð.
Pálmi Pálmason.
Amma Malla kvaddi okkur 9.
október síðastliðinn. Þegar ég horfi
aftur þá eru minningarnar um
ömmu Möllu og afa Pálma svo
margar og góðar. Margar af mín-
um fyrstu minningum eru frá Vest-
urgötunni uppi á Skaga og þeim
góðu stundum sem ég átti með
henni ömmu minni og afa. Þau
höfðu alltaf tíma fyrir barnabörnin
sín og höfðu mjög gaman af því að
skemmta sér með okkur hvort sem
það var úti í garði á sólríkum dög-
um eða í bíltúrunum upp á „Slétt-
una“ við Berjadalsána.
Alla tíð síðan ég var drengur
man ég aldrei eftir að amma hafi
vísað einhverjum á dyr eða byrst
sig svo mikið væri. Hún var alltaf
mesta rólyndismanneskja og það
var alveg sama hvaða einstakling
bar að garði, öllum tók hún með
opnum örmum, smurðu brauði,
kökum og kaffi. Hún var húsfreyja
af gamla skólanum og korters eða
hálftíma heimsóknir breyttust allt-
af í klukkutíma eða tvo og spjall
um heima og geima.
Amma lifði í 86 ár og var full-
frísk flest þeirra þótt hún yrði að-
eins lélegri undir lokin. Hún hafði
alltaf eitthvað gott um fólk að segja
og passaði upp á okkur fjölskyld-
una sína með daglegum bænum.
Það má heldur ekki gleyma því að
hún hafði mikið skopskyn og fannst
ekkert jafn gaman og að grínast í
okkur börnunum og fá okkur til að
hlæja með sér. Gleðin átti aldrei
erfitt með að finna Ömmu Möllu.
Amma Malla kenndi mér marga
hluti og flestir höfðu með rétt og
rangt að gera. Hún leið aldrei
minni máttar að verða undir og
reyndi alltaf að hlúa að þeim sem
höfðu fengið slæma útreið í lífinu á
einn eða annan hátt. Hún hafði
ekki stóra líkamsbyggingu eða háa
rödd en allir sem hana þekktu vita
að í henni bjó stórt og hlýtt hjarta.
Ef mér leið illa eða ef ég var veikur
þegar ég var yngri þá var besti
staður til að ná fullum styrk á
Höfðagrundinni hjá ömmu í góðu
yfirlæti og kyrrð og ró.
Amma átti svo góða og gleðiríka
ævi að sú hlýja sem stafaði af
henni fer seint burt frá okkur. Ég
veit að hún mun standa við hlið
mína áfram í framtíðinni og pikka í
öxlina á mér þegar ég þarf á því að
halda. Hún mun halda áfram að lifa
í minningunni og gefa mér góð ráð
þar sem ég þarf eða að gleðjast
með mér þegar gleðistundir ber að.
Pálmi Sveinn Pálmason.
Elsku hjartans amma Malla.
Dagurinn er runninn upp. Þriðju-
dagur og í Morgunblaðinu getur að
líta mynd af þér innan um dán-
artilkynningar. Ég fletti blaðinu
með trega. Þegar maður á svona
mikið nær óttinn við missi stundum
að læðast aftan að manni. Nú er
það ekki ótti lengur heldur raun-
veruleiki. Raunveruleiki sem mig
langar að segja að ég vilji ekki vera
í, en það væri eigingirni. Því þú
hefur nú kvatt okkur í bili og lagt
upp í ferðalag með afa Pálma á ný.
Hvílík dýrðarstund sem þeir end-
urfundir hafa verið. Ég get ekki
annað en samglaðst í hjarta mínu.
En söknuðurinn er sár. Orð eru
fátækleg og lítt til þess fallin að tjá
þær tilfinningar, ást og hlýju sem
ríkt hefur á milli okkar alla tíð.
Styrkurinn sem þú hefur reynst
mér á lífsleiðinni er ómetanlegur.
Ásjóna þín er yfirleitt það fyrsta
sem fyrir augu ber þegar hugurinn
reikar að helstu hamingjustundum
lífsins. Alltaf varst þú til staðar til
þess að taka þátt í gleðistundunum
og sem sólarupprás lýstirðu upp
nóttina þegar ég þarfnaðist þess
mest. Hjá þér var minn helsti
griðastaður. Fimm ára vaknaði ég
þar sem Oliver bróðir passaði og lá
steinsofandi í rúminu. Aðskilnaðar-
kvíði gerði vart við sig og tárin
runnu niður vangann við hljóðan
grátur. Ekki leið á löngu þar til
verndarengillinn minn birtist í
íbúðinni, tók litlu stelpuna í fangið
og með sér heim á Vesturgötuna.
Afi Pálmi var við störf úti í skúr að
herða fisk og amma gaf þá skýr-
ingu að Möllu litlu hefði liðið eitt-
hvað illa svo hún fór bara að sækja
hana. Það var því ekki að undra að
undantekningarlaust á myrkri
stundu var símtal frá ömmu næsta
víst. Aðeins til þess að láta vita að
maður gengi ekki veginn einn.
Undanfarnar vikur áttum við
fjöldann allan af yndislegum og fal-
legum stundum. Fyrir örfáum dög-
um stóð Helena við rúmið þitt og
talaði til þín svo glatt. Nánast eins
og hún vissi að hún væri að kveðja
þig notaði hún hverja sekúndu til
hins ýtrasta. Átta mánaða barna-
hjal og við hvert hljóð sem hún
gerði, bergmálaðir þú til hennar og
svona kjöftuðuð þið saman í dágóða
stund. Þessi stund var gulli betri
og verð ég eilíflega þakklát og stolt
yfir því að hafa getað myndað
tengsl á milli þín og hennar, sem
reynst hafa mér svo dýrmæt í
gegnum árin.
Fimmtudagskvöldið 9. október
var stundin okkar. Mín og þín. Í
hafi minninga þá fann ég strax að
þessi var öðruvísi. Ég taldi með
sjálfri mér frá einum og upp í tíu
milli andartaka þinna, og hægt og
rólega fækkaði tölunum. Ég söng í
eyrað þitt sálminn okkar „Enginn
þarf að óttast síður“ og að lokum
fékk ég kvatt þig með sömu tónum
og þú tókst á móti mér með fyrir
28 árum.
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna á himinvegi.
(Séra Friðrik Friðriksson.)
Elsku amma. Guð geymi þig og
varðveiti um alla tíð og alla tíma.
Ég kveð þig með sorg í hjarta, en
þakklæti fyrir að hafa verið hjá þér
þegar þú kvaddir á þinn fallega og
guðdómlega hátt. Innst inni næ ég
svo í gleðina sem umvefur ykkur
afa. Sálufélagar, sameinuð á ný.
Guð almáttugur varðveiti okkur öll.
Matthildur Vala.
Elsku Malla mín.
Nú kveð ég þig með söknuði en
hlýju í hjarta. Mikið er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér.
Þakka þér fyrir alla þá ást og virð-
ingu sem þú hefur sýnt mér og
fjölskyldu minni í gegnum árin.
Nödju og Sonju langaði að fá að
kveðja langömmu sína með bæn-
inni sem er skrifuð á koddann sem
þú gafst þeim í jólagjöf.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Nanna Guðbergsdóttir.
Nú er lokið lífsgöngu föðursystur
okkar, Matthildar Árnadóttur eða
Möllu frænku eins og hún var jafn-
an kölluð innan fjölskyldunnar. Við
áttum alla tíð mikið og gott sam-
band, sem nú er gott að minnast.
Malla var í huga okkar afar sérstök
– blíð, góð og alltaf að þjóna þeim
sem í kringum hana voru. Hún var
afar hlédræg og vildi aldrei láta
hafa fyrir sér. Reglusöm með af-
brigðum, allir hlutir í röð og reglu
og alltaf allt í toppstandi. Malla var
mjög trúuð og næm og það var
sannarlega gott að vita að hún
hafði okkur með í bænum sínum.
Þá tók hún léttum húmor og stríðni
pabba með brosi á vör, enda var á
milli þeirra fallegt og elskulegt
systkinasamband. Ótrúlegt var
hvað hún náði að fylgjast með
stórum hópi systkinabarna sinna,
minnið gott og elskulegt hugarfar
henni í blóð borið.
Við trúum því að nú sé hún kom-
in í hóp þeirra ástvina sem á undan
eru farnir. Fjölskyldu Möllu send-
um við samúðarkveðjur og hlýjar
hugsanir.
F.h. barna Árna og Steinu,
Emilía P. Árnadóttir.
Hún elskulega Malla amma hef-
ur nú kvatt þennan heim. Ég var
fimmtán ára þegar ég kynntist
henni og manninum hennar, Pálma
Sveinssyni heitnum. Þau áttu ynd-
islegt heimili á Höfðagrund á Akra-
nesi. Hjá þeim var rólegt og gott
að vera og hlýlegt var viðmót
þeirra beggja. Þau hugsuðu um
fjölskylduna sína eins og unga í
dúnmjúku hreiðri. Ef ég boðaði
komu mína með fyrirvara vildi
Malla alltaf fá að vita hvað ég vildi
fá að drekka í heimsókninni svo
hún gæti átt það til í ísskápnum
þegar ég kæmi. Og ef ég var ekki
viss gerði hún heitt súkkulaði en
setti líka mjólk, gos og djús á borð-
ið til að aðstoða mig við ákvarð-
anatökuna. Og við eldhúsborðið
sátum við stundum, ég, Malla og
Pálmi, og skemmtum okkur við að
horfa á Evu litlu slá saman ilj-
unum, hjala og brosa. Þegar kvöld-
aði bjó Malla um okkur inni í sjón-
varpsherbergi, setti hitapoka undir
sængina svo rúmið væri notalegt,
fór með bænir og signdi yfir okkur
áður en hún fór sjálf að hátta.
Elsku Pálmi og Helga, Oliver,
Pálmi og Vala, ég votta ykkur og
fjölskyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Ég signi Möllu í huganum og
kveð hana með þessari bæn.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hlaðgerður Íris Björnsdóttir.
Matthildur Árnadóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi.
Minningargreinar
✝
Elskuleg eiginkona mín,
INGIBJÖRG SIGRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Hrannarstíg 18,
Grundarfirði,
lést á St. Franciskusspítala Stykkishólmi fimmtu-
daginn 9. október.
Útförin fer fram frá Grundarfjarðarkirkju laugar-
daginn 18. október kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Grundarfjarðarkirkju.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Runólfsson.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður og afa,
HARÐAR KARLSSONAR,
Háaleitisbraut 109,
Reykjavík.
Ingibjörg Sigrún Stefánsdóttir,
Björg Harðardóttir, Erpur Snær Hansen,
Stefán Karl Harðarson,
Úlfur Alexander Hansen,
Eldur Antoníus Hansen,
Sveinfríður Sigrún Stefánsdóttir.