Morgunblaðið - 17.10.2008, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2008 33
✝ Björn Bjarnasonvar fæddur 18.
mars 1914 á Hrygg-
stekk í Skriðdal á
Fljótdalshéraði.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Egils-
stöðum 6. október
síðastliðinn.
Foreldrar Björns
voru hjónin Kristín
Árnadóttir, fædd á
Þvottá í Álftafirði,
og Bjarni Björns-
son, fæddur á Vaði í
Skriðdal, en þau
hjón bjuggu á Borg í Skriðdal.
Systkini Björns voru: Stefán,
Bergþór, Ragnar, Ingi, Magnús og
Árni sem er eftirlifandi.
Eiginkona Björns var Hulda
Emilía Emilsdóttir f. 1.3. 1915, d.
20.7. 2001.
Björn og Hulda giftust 13. des-
ember 1940 og eignuðust þau átta
börn sem öll eru á lífi: Rósa Krist-
ín, f. 1942, Bjarni f. 1943, Páll Arn-
ar, f. 1947, Emil Bjarkar, f. 1951,
Ásta Ingibjörg, f. 1953, Björn
Heimir, f. 1954, Bjarngerður, f.
1957 og Hulda Svanhildur, f. 1958.
Björn ólst upp á Borg og fór í
hefðbundinn farskóla í sveitinni
ásamt því að stunda nám einn vet-
með sér eigin steypurhrærivél
sem var nýjung á þessum tíma.
Þegar þau hjónin voru utan heim-
ilis mæddi búskapurinn á börn-
unum, sem hjálpuðust að við bú-
störfin eftir mætti. Bæinn sinn
Birkihlíð teiknaði Björn sjálfur og
byggði af stakri útsjónarsemi eins
og honum var einum lagið. Hugs-
að var fyrir öllum smáatriðum og
hlutum haganlega fyrir komið.
Tún voru ræktuð upp af stakri
vandvirkni og skógrækt hafin í
áföngum.
Björn átti í mörg ár sæti í sýslu-
nefnd Suður-Múlasýslu og lét sig
samgöngumál og vegagerð miklu
varða. Hann skildi manna best
hversu mikilvægt það var búsetu
fólksins að hafa greiðari sam-
göngur í sýslunni. Reyndi þá oft á
samningalipurð Björns við verk-
taka og fjárveitingavaldið. Björn
var meðhjálpari Þingmúlakirkju
frá 1939 til 1988 og þjónaði söfn-
uði og kirkjunni sinni af stakri
prýði. Mörg handtökin átti Björn
einnig við viðhald kirkjunnar og
þreyttist aldrei á að bæta hana og
fegra á allan hátt.
Hulda lést sumarið 2001 en sam-
heldni og hlýja einkenndi hjóna-
band þeirra og heimili alla tíð. Síð-
ustu æviárin dvaldist Björn á
Dvalarheimili aldraðra á Egils-
stöðum.
Útför Björns fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag kl. 15.
ur við Alþýðuskólann
á Eiðum. Skólagang-
an var því hvorki
löng né ströng en
dugði samt ágætlega.
Það má segja að það
hafi verið skóli lífsins
og umhverfið sem
mótaði manninn
frekar en löng skóla-
ganga.
Björn og Hulda
hófu sinn búskap í
lok stríðsins 1944 í
bragga, sem Björn
byggði ásamt úti-
húsum í túnjaðrinum á Borg. 1949
fluttu þau síðan í Birkihlíð þar
sem þau bjuggu til 2001 en þar
byggðu þau upp fallegan sveitabæ
í fögru umhverfi. Í upphafi var bú-
stofninn ekki stór og mikið verk
var að byggja upp íbúðarhús og öll
útihús ásamt því að ala upp 8 börn.
Smám saman bættist við bústofn-
inn og tækjakost, en hjónin unnu
oft annað eða bæði utan heimilis
til að ná endum saman. Björn var
mikill hagleiksmaður og smiður.
Hann var oft fenginn til að byggja
íbúðarhús í kauptúnum sem voru
að rísa á Austurlandi og einnig
útihús eða íbúðarhús í sveitum. Á
þessum ferðum sínum hafði hann
Kæri tengdafaðir. Það er með
söknuði sem við fjölskylda þín kveðj-
um þig hinstu kveðju, en það er
huggun harmi gegn að þú fórst sæll
og glaður á vit Huldu þinnar, sem þú
dáðir svo mjög. Minningin um þig og
þau verk sem þú skildir eftir þig
verður okkur sem eftir lifum styrkur
inn í framtíðina.
Snyrtimennska og heiðarleiki
voru Birni í blóð borin. Á þeim 38 ár-
um sem ég þekkti tengdaföður minn
heyrði ég hann aldrei hallmæla
nokkrum manni. Hann gat varla á
heilum sér tekið, ef honum fannst
hann skulda einhverjum og reyndi
sitt besta til að borga til baka með
margjöldum hætti. Raunar held ég
að hann hafi ekki verið mikill pen-
ingamaður í eðli sínu en snyrtimenni
var hann fram í fingurgóma. Ef farið
var í kaupstað, hvað þá í kirkju, var
farið í stífpressaða hvíta skyrtu og
dökkan jakka, sett upp bindi, jafnvel
hattur og skórnir stífpússaðir.
Kirkjan og trúin á Jesú Krist
fylgdi Birni alla tíð. Sunnudagar
voru hvíldardagar og þá var gert
betur við skepnurnar. Björn var ekki
fjölorður um trú sína en sýndi hana í
verki með óþrjótandi áhuga á við-
haldi og viðgangi Þingmúlakirkju.
Skógrækt átti hug og hjarta
Björns og talaði hann alla tíð með
mikilli aðdáun um allt skógræktar-
fólk.
Björn var alltaf kátur og jákvæð-
ur. Síðustu árin skemmti Björn sér
oft í stórum hópi afkomenda sem eru
72 talsins. Um verslunarmannahelg-
ina á síðastliðnu sumri naut Björn
sín í faðmi barna sinna og annarra
fjölskyldumeðlima. Björn var maður
sem gaf mikið af sér en vildi lítið
þiggja í staðinn.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
koma á framfæri þakklæti til starfs-
fólksins á Dvalarheimili aldraðra og
Sjúkrahússins á Egilsstöðum fyrir
kærleiksríka umönnun.
Guð blessi minningu Björns
Bjarnasonar.
Björn Kristinsson.
Elsku afi, við krakkarnir hlökkuð-
um alltaf til að heimsækja ykkar
ömmu í Birkihlíð. Í sveitinni var ætíð
nóg að gera hvort sem var að sumri
til eða vetri. Á sumrin veltumst við í
heyinu, róluðum okkur í spröngunni,
klifruðum upp á þak, þeystumst upp
um allan skóg en pössuðum okkur
alltaf sérstaklega vel að stíga ekki á
litlu plönturnar. Við smíðuðum ara-
grúa af vopnum niðri í sal og þótt þér
þætti það nú nokkuð illa farið með
spýturnar léstu það ávallt eftir okk-
ur. Á veturna hjálpuðum við til við að
gefa skepnunum, moka flórinn og
tína eggin fyrir utan að velta okkur
upp úr snjónum og búa til snjóhús.
Afi ferðaðist ekki mikið um ævina
en hafði alltaf gaman af að koma til
höfuðborgarinnar. Reykjavík fannst
honum falleg borg og skildi aldrei
hvers vegna menn vildu dreifa
stjórnsýslunni út um allt land þegar
það lægi í augum uppi að hagkvæm-
ast væri að hafa hana í höfuðborginni
Reykjavík. Til útlanda kom hann
aldrei enda sagðist hann ekki eiga
neitt erindi þangað.
Skóræktin átti hug hans og vann
hann þar löngum stundum. Á 200 ára
verslunarafmæli Reykjavíkur og
Eskifjarðar sendi afi nokkur tré að
gjöf á báða staðina. Við áttum heima
á Eskifirði á þessum tíma og tókum
að okkur að gróðursetja trén sem
þangað voru send.
Afi hafði áhuga á stóriðjunni og
allri uppbyggingu í landinu. Hann
var alla tíð mikið snyrtimenni og þótti
vænt um sveitirnar. Hann átti stórt
landakort uppi á vegg þar sem hann
gat í fljótheitum alltaf áttað sig á
hvar hlutirnir voru nákvæmlega að
gerast hverju sinni.
Afi var góður maður og kom miklu
í verk á langri ævi. Hann var hraust-
ur og svo lipur að við unga fólkið átt-
um fullt í fangi með að hafa við hon-
um. Hann var til dæmis alltaf fljótari
að beygja sig eftir einhverju sem datt
í gólfið. Ekki var þó æsingnum fyrir
að fara og öll verk unnin af svo miklu
sjálfsögðu öryggi og áhuga. Afi vildi
öllum vel og reyndi alltaf að sjá já-
kvæðu hliðar allra mála. Stundum
varð hann að ganga á milli manna og
sætta sjónarmið og reyndi þá á lang-
lundargeð hans og góð ráð. Við
krakkarnir áttum alltaf greiða leið að
hjarta hans. Við erum svo þakklát
fyrir allar þær yndislegu minningar
og upplifanir sem við eigum af ykkur
ömmu og Birkihlíð. Við kveðjum þig,
elsku afi, og guð blessi minningu þína
og geymi.
Atli Rafn Björnsson, Ari Björns-
son, Arnar Birkir Björnsson og
Gunnþóra Mist Björnsdóttir.
Það er svo undarlegt þetta líf. Mér
finnst sem það hafi verið í gær að við
frænkurnar, ég, Helena og Birna,
hoppuðum skríkjandi upp í rúm til
fóta hjá afa og ömmu í Birkihlíð.
„Komið þið hérna með býfurnar,“
sagði afi og greip með hlýjum hönd-
um sínum um ískalda litla fæturna á
okkur. Röddin svo mild. Amma að
skrifa í dagbókina sína. Þau sváfu í
litlu rúmi í einni sæng en munaði, að
því er virtist, ekkert um að fá okkur
allar upp í til sín. Það var víst nóg
pláss, ekki bara í þessu litla rúmi,
heldur líka í hjarta þeirra ömmu og
afa, fyrir alla sem þarna voru eða til
þeirra leituðu. Amma og afi eignuð-
ust átta börn sem öll eignuðust síðar
sínar fjölskyldur. Og þessi hópur var,
og er, einstaklega samheldinn. Því
var oft margt um manninn í Birkihlíð,
sérstaklega um sláttinn. Og mikið var
gaman að vera til. Dagurinn var
endalaust ævintýr og sumarnæturn-
ar friðsælar að þeim nóttum undan-
skildum þegar við krakkarnir rufum
kyrrðina með ærslum því við vildum í
sprönguna. Og það sem við gátum
dundað okkur við að þrífa „litla hús-
ið“ og druslast þangað með allt sem
þyrfti til venjulegs heimilishalds. Það
var samt ákaflega lítið um skammir.
Nema þá helst ef við hlupum um hús-
þakið, sem var sérstaklega spenn-
andi. Eitt sinn vorum við afi á gangi
meðfram girðingu ofan við bæinn og
fundum þá dauðan músarrindil.
Hann hafði flogið á gaddavír. Afi los-
aði fuglinn og fékk mér skókassa
undir hræið. Svo fékk afi mér spýtur,
nagla og hamar svo ég gæti smíðað
kross og fuglinn fékk sómasamlega
útför með krossi og bænahaldi. Ég
hlakkaði alltaf mikið til að fá alla
gómsætu grautana, súpurnar og
búðingana sem amma matreiddi. Og
allur annar matur sem borinn var
fram þótti mér einstakur veislumat-
ur, meira að segja lifur, sem mig
annars hryllti við. Hjá þeim fékk ég
að sinna dýrunum, sitja á traktorn-
um hans afa, baka með ömmu, reka
kýrnar, fara á hestbak, hendast í
loftköstum út í Egilsstaði, þ.e.a.s.
þegar Svana frænka var bílstjórinn
sem var skemmtilegast því hún söng
líka alla leiðina. Fara í heimsóknir á
næstu bæi með afa, hlusta á full-
orðna fólkið tala þegar Ragnar afa-
bróðir og aðrir gestir komu í heim-
sókn, fara í skakklappaleik í
myrkrinu þegar fullorðna fólkið var
með, hugsa um búið, smíða, vaða í
ánni, mála hliðið, fara í berjamó, lesa
ljóð og ástarsögur, hanga í baggavél-
inni, leika mér í hlöðunni og svo
margt fleira.
Bærinn var málaður reglulega,
amma safnaði skrautsteinum sem
hún raðaði í steinabeð meðfram
bænum, þau plöntuðu reiðinnar
ósköpum af trjám í kringum bæinn
og á allri jörðinni. Þannig hugsuðu
amma og afi vel um allt, bæinn sinn,
dýrin, garðinn og túnin ekki síður en
fólkið. Þegar við Birna veiktumst
einu sinni vorum við færðar inn til
ömmu og afa þar sem við lágum með
hita alla nóttina. Þegar við vöknuð-
um snemma morguninn eftir sat
amma við gluggann og benti okkur
að koma og sjá. Þetta var ákaflega
fallegur sumarmorgun og nokkrir
sólargeislar farnir að leika sér í
morgundögginni. Og þessi hvíta
slikja eins og bómull liðaðist eftir
ánni. „Sjáiði stelpur, sagði amma,
þetta er dalalæðan.“ Já það er svo
undarlegt þetta líf. Ég vildi að lífið
væri eins og bók, svo ég gæti lesið
fyrstu kaflana aftur.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og
eldur.
(Davíð Stefánsson.)
Hlaðgerður Íris Björnsdóttir.
Björn Bjarnason
✝ Sigurrós Júl-íusdóttir fædd-
ist í Reykjavík 27.
mars 1915. Hún lést
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund laugardag-
inn 11. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Júlíus Árnason,
kaupmaður í
Reykjavík og einn
af stofnendum Elli-
heimilisins Grund-
ar, f. 25. júlí 1880, d.
30. desember 1944 og kona hans
Margrét Þorvarðardóttir frá
Sandvík í Flóa, f. 18. maí 1880, d.
1958. Systkini Sigurrósar voru
Þorbjörg, f. 1916, Þorvarður Jón,
f. 1918 og Rafn, f. 1931. Þau eru
öll látin. Kona Þorvarðar Jóns var
Lára Biering og kona Rafns var
Kristín Guðmundsdóttir. Dætur
Rafns og Kristínar eru Sigríður
og Margrét Júlía. Þær eiga hvor
um sig þrjú börn.
Sigurrós ólst upp
í Reykjavík, hún bjó
lengst af á Týsgötu
8. Um áttrætt flutti
hún í þjónustuíbúð
að Furugerði 1 og
þaðan á dvalar- og
hjúkrunarheimilið
Grund árið 2003.
Sigurrós tók versl-
unarpróf frá Versl-
unarskóla Íslands
og lauk einnig prófi
frá framhaldsdeild
skólans. Hún nam
bréfaskriftir og
hraðritun í Leipzig í Þýskalandi.
Enn fremur lauk hún handa-
vinnukennaraprófi frá Kenn-
araskólanum og nam einnig við
Myndlista- og handíðaskólann.
Hún vann ýmis störf um ævina og
tók þátt í kristilegu félagsstarfi
um langt árabil hjá KFUM og
KFUK.
Útför Sigurrósar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Nú er hún elsku Sísí mín búin að
fá hvíldina langþráðu og komin til
Guðs, þess Guðs og þess Jesú er
verið hefur kjölfesta lífs hennar og
stýrt hennar fleyi.
Hún Sísí mín hefur verið hluti af
tilveru minni alla mína ævi. Ég var
víst agnarsmá þegar ég, í fangi for-
eldra minna á stigapallinum á Týs-
götunni, benti upp á loft og sagði:
„Ídí bíbi.“ Þá vildi ég upp á loft til
Sísíar að skoða bækur með fugla-
myndum. Síðan ögn stærri í búð-
arleik í eldhúsinu hjá Sísi og felu-
leik, þar sem felustaðir Sísíar voru
ekki eins margir og mínir og því
auðveldara að finna hana en mig.
Svo þróuðust samskipti okkar í
spjall og vináttu, sem aldrei bar
skugga á. Börnin mín komu til sög-
unnar og fylgdu með til Sísíar, í
kjötsúpu eða kaffiboð. Landaparís
var leikinn og malt drukkið. Og
þegar ég spáði um framtíðina, tal-
aði um næstu jól og fleira, þá var
viðkvæði Sísíar: Já ef guð lofar. Það
var líka gott að leita ráða hjá Sísí.
Og erindin voru borin undir Guð al-
máttugan, mannakorn voru dregin
og svörin lesin. Hún Sísí las í Biblí-
unni daglega og baðst fyrir, hún
bað fyrir okkur öllum og bænheit
var hún.
Sísí ólst upp í miklu ástríki for-
eldra sinna, Júlíusar og Margrétar,
ásamt systkinum sínum. Þau voru
þrjú með stuttu millibili, en svo
kom pabbi til sögunnar, þegar
börnin þrjú voru orðin stálpuð. Og
úr augum Sísíar skín ást og kær-
leikur þegar hún segir mér frá;
„Það var mikil hamingja þegar við
fengum hann Rafn.“ Pabbi var
augasteinninn hennar og hún fór
ekki leynt með það. Við dætur hans
og börnin okkar urðum það líka.
Við vorum fjölskyldan hennar Sísí-
ar og hún hluti af okkur. Hún var
kannski ekki allra, var dálítill ein-
fari, en átti samt margar góðar vin-
konur. Þeim hafði hún flestum
kynnst í gegnum kristilegt starf hjá
KFUK. Hún var líka vandlát á vini
og líka á presta. Þeir voru ekki allir
henni að skapi. Sísí var líka margt
til lista lagt, hún málaði og skrifaði.
Heimili hennar var prýtt mynd-
verkum hennar og sögur hennar
birtust margar í blöðum og tvær
bækur gaf hún út. Sögur hennar
báru vott um einlæga guðstrú
hennar og trú á að hið góða sigri
alltaf að lokum.
Nú er kynslóð Sísíar, þar sem
góðu gildin voru í hávegum höfð,
nær öll gengin, og sú manngerð
sem Sísí hafði að geyma verður æ
vandfundnari; heiðarleiki, traust og
nægjusemi. Og svo trúin og kær-
leikurinn umfram allt.
Við erum þakklát fyrir hana Sísí.
Við vitum að hún er nú komin á
þann stað, sem hún hefur heitt
þráð, í faðm þess almættis, sem
hefur verið hennar skjól og huggun
og til Jesú Krists sem hefur verið
hennar leiðtogi. Hún er þar líka í
návistum við það fólk sem hún unni
heitast, foreldra sína og systkini.
Við hin, sem eftir lifum munum
reyna að halda í gömlu gildin,
reyna að muna það sem okkur var
kennt og færa fjársjóðinn áfram til
barna okkar.
Síðust æviárin dvaldi Sísí á
Grund. Þar þekkti hún vel til á ár-
um áður, en faðir hennar var einn
af stofnendum Grundar. Á Grund
leið henni vel og þökkum við fjöl-
skylda Sísíar starfsfólki Grundar
alla þá hlýju, vinsemd og umönnun
sem Sísí naut.
Fyrir hönd fjölskyldu Sísíar,
Margrét Júlía Rafnsdóttir.
Sigurrós Júlíusdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur birt-
ing dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu
ekki lengri en 3.000 slög (stafir
með bilum - mælt í Tools/Word
Count). Ekki er unnt að senda
lengri grein. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur, og votta þeim sem
kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Minningargreinar