Morgunblaðið - 21.11.2008, Síða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. NÓVEMBER 2008
✝ SigurbergurÁrnason fædd-
ist í Reykjavík 25.
nóvember 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum 11. nóv-
ember síðastliðinn
eftir stutta legu.
Foreldrar hans
voru hjónin Árni
Steindór Þorkels-
son skipstjóri frá
Þorbjarnarstöðum
við Hafnarfjörð, f.
24.6. 1888, d. 17.7.
1932, og Steinunn
Sigríður Magnúsdóttir frá Krók-
skoti, Sandgerði, f. 28.8. 1898, d.
7.12. 1971. Systkini Sigurbergs eru:
Magnús Vilhelm, f. 11.3. 1922, d.
18.11. 1971, Anna Rósalilja, f. 6.7.
1923, d. 20.2. 1996, maki Ketill Eyj-
ólfsson, f. 20.4. 1911, d. 11.10. 2006,
Eyjólfur, f. 11.12. 1924, d. 9.8. 2008,
maki Ketilríður Pollý Bjarnadóttir,
f. 9.3. 1924, d. 4.8. 1997, Ásdís, f.
6.11. 1926, d. 15.1. 1986, maki Krist-
ján Sigurður Hermannsson, f. 19.10.
1927, d. 31.1. 1988, Sigurður Þor-
kell, f. 15.3. 1928, maki Halldóra
Edda Jónsdóttir, f. 8.7. 1933.
Sigurbergur giftist 8.2. 1953
Hildu-Lis Siemsen, f. 7.4. 1933. For-
eldrar hennar voru
Wera Siemsen, f. 8.2.
1906, d. 25.8. 1988, og
Theodór Siemsen, kaup-
maður, f. 7.11. 1893, d.
14.2. 1966. Börn Sig-
urbergs og Hildu-Lisar
eru: 1)Theodór Siem-
sen, f. 7.4. 1959, maki
Hrefna Ásgeirsdóttir, f.
16.10. 1960. Börn þeirra
eru: Tanja Ýr, f. 1990,
Sigurbergur, f. 1992, og
Arna Birna, f. 1998. 2)
Steinunn, f. 24.10. 1963,
maki Jón Þorkelsson, f.
3.2. 1960. Börn þeirra eru: Hildur
Elísa, f. 1993, Þóra Kristín, f. 1997,
og Þorkell, f. 2001. 3) Árni Siemsen,
f. 13.4. 1966. maki Martin R. Siem-
sen, f. 2.9. 1965.
Sigurbergur lærði skipasmíði í
Slippnum í Reykjavík og fór svo til
framhaldsnáms í Bandaríkjunum.
Að námi loknu vann hann sem eft-
irlitsmaður hjá Íslenskum að-
alverktökum víðsvegar um landið.
Lét hann af störfum hjá ÍAV 1997
eftir hartnær 40 ára starf hjá fyr-
irtækinu.
Útför Sigurbergs verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
„Svona gerum við þetta,, dreng-
ur minn“ má kalla einkunnarorð
tengdaföður míns þau rúmlega
tuttugu ár sem ég tilheyrði stór-
fjölskyldu hans. Ævinlega var
þetta sagt að aflokinni viðgerð eða
lagfæringu á húsum fjölskyldunnar
eða einhverjum rafmagnstækjum.
Alltaf var þetta sagt í vingjarn-
legum tón og aldrei vikið að því
einu orði hvort tengdasonurinn
hefði óvanalega mikið af þumal-
puttum.
Margs er að minnast eftir tutt-
ugu ára samveru. Ég hitti Sigur-
berg fyrst annan í jólum árið 1987
og var þá búinn að vera að sniglast
í kringum dóttur hans í nokkurn
tíma. Eftir hefðbundnar grundvall-
arspurningar um ætterni og fleira
að hætti þess tíma var líklega talið
óhætt að ég hefði einkadótturina
með mér úr húsi og eftir það varð
ekki aftur snúið. Sömuleiðis er
gaman að rifja upp sumarbústað-
arbyggingu þeirra hjóna austur í
Grímsnesi. Þar festu þau sér lóð í
landi Hraunkots og hófust handa.
Synir og tengdasonur voru kallaðir
til verka við stærstu verkefnin en
að öðru leyti var verkaskiptingin
skýr: Sigurbergur sá um að byggja
bústaðinn en Hilda-Lís sá um gróð-
urinn og að sjálfsögðu um kaffi og
meðlæti með því. Matar- og kaffi-
tímar voru í föstum skorðum á
ákveðnum tímum en þess á milli
var hamrinum sveiflað af krafti.
Bygging bústaðarins laut sömu lög-
málum og bygging einbýlishússins
tuttugu árum áður. Ráðdeild og
nýtni voru höfð að leiðarljósi.
Dregið var ofan af geymslulofti
timbur sem hafði beðið eftir verk-
efni í tuttugu ár og það nýtt til hins
ýtrasta. Þar naut sín hagsýni þess
manns sem hafði alist upp á ár-
unum eftir 1930 þegar fátt var til
og alla hluti þurfti að nýta eins
hægt var. Þá var ekki bruðlað með
efnið og ekki síðar ef Sigurbergur
fékk að ráða.
Þegar bústaðurinn var fullbúinn
varð hann griðastaður fjölskyld-
unnar. Skyldumæting var um
verslunarmannahelgi og þá fékk ég
tækifæri til að sýna hvað ég gat
manna best í fjölskyldunni. Grillið
laut minni stjórn en Sigurbergur
fylgdist vel með og sá til þess að
nóg væri af grillvökva. Einnig
koma upp í hugann tvær afmæl-
isferðir með þeim hjónum. Sú fyrri
til Edinborgar árið 2000 á sjötugs-
afmæli Sigurbergs. Sú síðari til
Berlínar árið 2003 á sjötugsafmæli
Hildu-Lísar. Millilent var í Kaup-
mannahöfn og var töluverður tími á
milli véla. Þá var ekki annað að
gera en að taka lestina inn í bæinn
og ganga um Ráðhústorgið og
Strikið. Sú gönguferð endaði með
einhverri skemmtilegustu máltíð
með þeim hjónum sem ég man eft-
ir. Áfram var haldið til Berlínar og
þar var sama sagan og í Edinborg,
etið mikið og drukkið. Ein mistök
gerðum við „unga fólkið“ þó. Eitt
kvöldið stefndi í langa og stranga
skemmtun. Þau hjón voru þá sett í
leigubíl og honum sagt að skila
þeim á hótelið. Við hin héldum
áfram fram á rauða nótt en fengum
ákúrur morguninn eftir fyrir að
skilja þau útundan. „Svona gerum
við þetta, drengur minn“ má líka
kalla einkennisorð fyrir síðustu
daga Sigurbergs. Hann tók örlög-
um sínum af rósemi og karl-
mennsku. Banalegan tók ekki nema
viku og þar má segja að fleiri eig-
inleikar Sigurbergs hafi komið í
ljós. Hann var vanur að ganga til
verka af röggsemi og lét aldrei bíða
eftir sér.
Jón Þorkelsson.
Nú er afi í Grundalandinu dáinn.
Afi Beggi var fasti punkturinn í lífi
okkar og okkur þótti svo gott að
vita að við gátum alltaf leitað til
hans. Alltaf tilbúinn að hjálpa og
hafði nægan tíma fyrir okkur, betri
afa var ekki hægt að hugsa sér.
Hann spjallaði við okkur og skoðaði
hlutina frá ýmsum hliðum, hafði
sínar skoðanir en reyndi alltaf að
nálgast málefni okkar með jákvæðu
hugarfari.
Afi var alltaf að gera eitthvað,
snúast úti í bílskúr, úti í garði eða í
sumarbústaðnum. Ef eitthvað
þurfti að laga gat afi það, sama
hvort það voru hillur, hjól eða stól-
ar. Stundum lagaði hann líka það
sem átti að henda, bara af því að
hann hafði svo gaman af því. Við
fundum alltaf hvað afa þótti vænt
um okkur og vildi okkur vel. Ef við
ættum eina ósk þá væri hún sú að
fá afa aftur.
Afabörnin í Haðalandi,
Tanja Ýr, Sigurbergur
og Arna Birna.
Eini fastinn í veröldinni er breyt-
ingin. Þetta höfum við fengið að sjá
og reyna undanfarnar vikur. Breyt-
ingar eru af margvíslegum toga,
sumar hitta marga, aðrar fáa. Sú
breyting sem orðið hefur í götunni
okkar hér í Grundarlandinu er af
tilfinningalegum toga og hittir fjöl-
skyldur, vini og samferðamenn.
Einn af frumbyggjum götunnar og
nágranni til fjölda ára er fallinn frá
eftir snarpa baráttu við ólæknandi
sjúkdóm.
Sigurbergur Árnason var einn af
þeim föstum sem voru í mínu nær-
umhverfi, bæði barnæsku og full-
orðinslífi. Maður sem ekki hagg-
aðist í lísins ólgusjó. Sigldi áfram
sama hvað á bjátaði. Kvartaði ekki
en lét sig varða annarra líðan og
afdrif. Hjálpaði ef til var leitað og
var áhugamaður um allar fram-
kvæmdir, innanhúss sem utan.
Mér er minnisstætt þegar við
Oddgeir hófum búskap í Grund-
arlandinu á æskuheimili mínu og
lögðum gólflista. Algerlega hljóð-
laust kom Sigurbergur inn í húsið
sem var opið og sagði: „Nú, ætlar
þú að gera þetta svona?“ Alls stað-
ar þar sem einhverjar framkvæmd-
ir voru í gangi leit hann á og hafði
skoðun. Leiðbeindi ef þörf var á.
Sigurbergur var ekki maður sem
veigraði sér við nokkrum hlut sam-
anber ótal klifurferðir upp á þak
húss síns við hreinsun laufs úr
rennum. Laufs af birkinu í garð-
inum okkar. Nú síðast í byrjun
október horfði ég með töluverðri
angist á þegar Sigurbergur klifraði
upp í stigann og alla leið upp á þak
til að hreinsa. Hann var nefnilega á
leið til útlanda og vildi gera þetta
áður.
Elskuleg eiginkona Sigurbergs,
nágranni minn og vinkona, Hilda
Lis, hefur staðið eins og klettur við
hlið síns manns á 6. áratug og aldr-
ei hvikað frá. Breytingin er mikil
eftir langt og farsælt hjónaband
sem spannar búsetu úti á landi, er-
lendis og í Reykjavík. Ég votta eig-
inkonu, börnum og barnabörnum
innilega samúð og þakka góða sam-
fylgd. Blessuð sé minning Sigur-
bergs Árnasonar.
Sigrún Birna Norðfjörð.
Góður nágranni til næstum 40
ára er fallinn frá. Barátta við ill-
vígan sjúkdóm hafði haft nokkurn
aðdraganda en skyndilega urðu
þær breytingar sem ekki varð ráðið
við. Þau hjónin Sigurbergur og
Hilda-Lis höfðu verið í vetrarfríi á
sólarströnd og aðeins tveim dögum
eftir að þau komu heim var kraftur
og lífsþróttur Sigurbergs svo
skertur að hann varð að leggjast
inn á sjúkrahús. Það tók svo ekki
nema nokkra daga þar til hann var
allur.
Við eigum margs að minnast frá
sambýlistímanum í Grundarlandi.
Yngri dóttir okkar Sigrún og dóttir
þeirra Steinunn og yngri sonur,
Árni, voru nánir leikfélagar. Þeirra
samband hefur haldist gegnum öll
þessi ár alveg frá því Árni og Sig-
rún voru tveggja ára. Fyrstu árin í
Fossvogi voru ár frumbýlinga, oft
var snjóþungt því dalurinn var
ógróinn og vindsveipir höfðu áhrif
á öll snjóalög. Fá hús voru risin
neðst í dalnum og oft var stígurinn
okkar ófær vegna snjóa. Þá var
ekki um annað að ræða en moka
sig í gegnum skaflana sem lokuðu
leiðinni út á götu, ef gatan var þá
yfirleitt keyrslufær. Sigurbergur
tókst hressilega á við moksturinn
ef svo bar við. Og enn minnumst
við þess hversu vel hann mokaði
alltaf frá bílskúrnum sínum. Nú
eru ekki lengur nein snjóalög í
Fossvogi, vindur næðir ekki um
berar grundir, allt er skógi vaxið
og gróður mikill.
Sigurbergur var smiður góður og
fær í öllum úti- og inniverkum á því
sviði. Alltaf fullur áhuga á fram-
kvæmdum og var líka góður ráð-
gjafi þegar um einhverjar smíðar
eða endurbætur var að ræða. Alltaf
hélt hann húsinu sínu vel við og sá
til þess að öllu viðhaldi væri sinnt.
Það sást vel í sumar þegar hann
fékk menn til þess að mála hjá sér
þakið, verk sem hann hefði sjálfur
sinnt nokkrum árum áður. En hann
vildi fylgjast með verkinu og lét sig
ekki muna um að fara upp á bratt
þakið, þó að nú gengi hann við staf.
Þannig var hugur Sigurbergs ætíð
tengdur við gott verklag og góðan
frágang.
Hilda-Lis bjó manni sínum fal-
legt og hlýlegt heimili, því hún var
húsmóðir af bestu gerð. Sennilega
hafa verkaskiptin verið skýr á
heimilinu og Sigurbergur ekki lagt
mikið fyrir sig heimilisstörf því
þess þurfti ekki. En saman unnu
þau í garðinum sínum og saman
unnu þau að því að koma sér upp
sælureit í sveitinni þar sem börn og
barnabörn gátu komið til dvalar.
Við sendum fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur við
leiðarlok.
Anna Hulda og Árni Norðfjörð.
Sigurbergur Árnason
✝
Ástkær systir okkar og frænka,
HREFNA SIGRÍÐUR MORRISON,
lést mánudaginn 10. nóvember á heimili
dóttur sinnar í Branson Mo. USA.
Útförin hefur farið fram.
Ingunn Runólfsdóttir,
Jónas Runólfsson
og frændfólk.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BJÖRN K. ÖRVAR
úrsmiður,
er látinn.
Hanna Marta Vigfúsdóttir,
Björg Örvar,
Kjartan B. Örvar, Anna Birna Björnsdóttir,
Björn Lárus Örvar, Unnur Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEINGRÍMUR ÞORSTEINSSON
frá Vegamótum,
Dalvík,
lést á Dalbæ, dvalarheimili aldraðra á Dalvík,
miðvikudaginn 19. nóvember.
Útförin fer fram frá Dalvíkurkirkju laugardaginn
29. nóvember kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á gjafasjóð
Dalbæjar.
Jón Trausti Steingrímsson,
Sveinbjörn Steingrímsson, Lína Gunnarsdóttir,
María Steingrímsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
SVANHILDUR STEFÁNSDÓTTIR,
Aratúni 22,
Garðabæ,
andaðist miðvikudaginn 19. nóvember á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi.
Útförin fer fram frá Garðakirkju miðvikudaginn
26. nóvember kl. 13.00.
Guðmundur Rúnar Magnússon,
Steinn Logi Guðmundsson, Ingibjörg Erna Sveinsdóttir,
Kristbjörg Guðmundsdóttir, Magnús Árnason,
Sigurjón Guðmundsson, Kristbjörg Elídóttir,
Hrönn Guðmundsdóttir, Ásgeir Þór Eiríksson,
Stefán Magnús Guðmundsson, Alda Ragna Þorvaldsdóttir
og ömmubörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÁSTA ÁRNADÓTTIR,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
18. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Jónas Jónasson, Kolbrún Karlsdóttir,
Guðrún Björg Jónasdóttir,
Sólveig Jónasdóttir
og fjölskyldur.
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista