Skinfaxi - 01.04.1938, Qupperneq 61

SKINFAXI
61
mót, aft viðfangsefni þar voru einungis hin harðfengilegustu
þeirra, sem nú fer mest orð af, þ. e. a. s. frjálsar (eða óháð-
ar) brekkuferðir (Utforkjöring). Þar reynir að öllu leyti
á dugnað og ósjálfráða (listræna) leikni, gagnstætt því, sem
á sér stað í hinum ákvörðuðu sveiflu-hlaupum (Slalom), þar
sem alll er fyrirfram ákvarðað, og vandinn er þar af leiðandi
aðallega fólginn í því, að þekkja. þær ákvarðanir, sem gerð-
ar eru, og fara eftir þeim. Hér er allt undir því komið, að
kunna vissar reglur.
Hengjuhlaup eru nú, á vegum hinnar svonefndu nútíma-
skiðai])róttar, talin í hinum erfiðasta flokki skíðaiþróttarinn-
ar, og yfirleitt ekki talin vera meðfæri annarra en mestu
afreksmanna, enda sé útbúnaður allur með sérstökum hætti,
og allur hinn vandaðasti.
Þá eru skíðamót þau, sem hér hefir verið drepið á, ekki
siður merk að þvi leyti, að vegna þeirra getum vér íslend-
ingar borið höfuðið hátt, engu siður en frændþjóðir vorar. En
einmitt með aðgerðum þeim, sem U.M.F.R. og „Iðunn“ stofn-
uðu til hér í Reykjavík, og athöfnum þeim, sem getið hefir
verið af hálfu Umf. Geisla og vitað er um hjá mörgum öðr-
um Umf., hafa hér verið gjörðar ráðstafanir, sem samanlagt
jafnast á við athafnir Norðmanna og Svia á sama tíma. í
fræðilegum efnum hafa Umf. cinnig látið til sín taka mál
skíðalistarinnar, og fyrsta námskeiðið, sem sögur fara af hér
á hinu nýja timabili skíðalistarinnar, var háð fyrir atbeina
U.M.F.Í. að Kolviðarhóli, að mig minnir 1910—1911, og var
Helgi Valtýsson þar kennari.
Á ófriðarárunum dofnaði nokkuð yfir iðkun skíðaferða hér
á landi, og stafaði það jafnframt af veðurfarsbreytingu. En
nú á síðustu árum hefst hér ný vakning til eflingar skíða-
listarinnar, og að ])essu sinni með iþróttalegar athafnir fyrir
augum. Enn eru það Umf. — fyrst á Norðurlandi, og síðan
á Vestfjörðum, sem taka skíðalistina á arma sina.
U.M.F.Í. hefir þegar í öndverðu, og jafnan síðan, borið
merki skíðalistarinnar hátt, og látið eftir sig liggja hin merk-
ustu afrek til eflingar skíðamenningu hér á landi. Og ef all-
ar ástæður eru teknar til greina, miklum mun meiri en vonir
stóðu til. En fátæktin liefir jafnan verið fylgikona Umf., og
hún á sina sök á því, að ekki varð lokið ýmsum þeim fyrir-
ætlunum, sem Umf. stofnuðu til.
Hér hefir nú stuttlega verið drej)ið á tvo þætti hinnar marg-
háttuðu baráttu U.M.F.t. til viðhalds og eflingar isleiizkri þjóð-
menningu. Er þó einungis getið þess, sem sýnilegast var,