Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 36

84
SKINFAXI
Ferðin þvert yfir Klettafjöllin tekur nálega sólarhring, frá
|jví að komið er upp að klifunum að austan og til þess er
lestin nálgast fyrstu þorpin á láglendinu að vestanverðu. Til
samanburðar má geta þess að ferð yfir Alpafjöllin (frá Laus-
anne til Como eða Arona) mun aðeins taka fimm klukku-
stundir.
Það er hrikalegur faðmur, sem opnast um leið og lestin
smýgur inn í sjálf fjöllin. Annarsvegar eru furðulegustu klapp-
ir, með rósum og rákum, hins vegar fjallatindar og hliðar.
Eitt af þvi fyrsta, sem laðar að sér athyglina, eru þrir tind-
ar á einum og sama fjallgarði. Bera þeir nafnið „The Three
Sisters, — systurnar þrjár. Sú hæsta af þessum systrum er
9744 fet (ensk). Járnbrautarstöðin Canmore, skammt fyrir
norðan, er 4290 fet yfir sjávarmál. Það, sem sézt af fjallinu
er því á sjötta þúsund fet, sem sé 5448 fet. Skilst mér, að á
þessum slóðum sé hvert fjallið af öðru á svipaðri liæð, mið-
að við dalbotnana.
Að ýmsu leyti eru Klettafjöllin ólik islenzkum fjöllum að
svip og útliti. Fyrst og fremst er það sjálf hæð þeirra og fyrir-
ferð, sem verður nærri því ógnandi. Lestin heldur áfram
klukkustund eftir klukkustund, nýir dalir, nýir hnúkar, hamr-
ar og þverhnýpi, siðan vötn, — og yfir þessu er sá fimbul-
svipur, sem engin orð fá lýst. Það er eins og þessi ógurlegi
fjallgarður sé gæddur undursamlegum, lifrænum þrótti. Hann
hefir séð kynslóðir koma og kynslóðir fara; hann sá Rauð-
skinnana elta fjallageitur og vísunda; hann heyrði söngva
gullleitarmannanna, og eftir mjóum stigum og bröttum brut-
ust landkönnuðir, trúboðar og verzlunarmenn. Síðast komu
hlásandi eimlestir og bifreiðar bruna eftir mjóum sillum, þar
sem farþegarnir loka augunum af ótta og ógn. En þó að menn-
irnir hafi farið þessar ferðir, — og þó að þeir liafi byggt sér
þar hallir og lireysi, stendur fjallgarðinum mikla á sama.
Hann tekur hvorki eftir sumarhöllinni miklu við rætur Rundle-
fjallsins, né litlu námu- og skógarhöggsþorpunum, sem nú
standa auð og tóm og yfirgefin af mönnunr —• íbúðarhús og
kirkjur hinna horfnu íbúa standa með opnum dyrum og gap-
andi gluggum. Fjallgarðurinn er ímynd hins hamslausa rnátt-
ar. Yfir honum hvílir hin eilífa ró óbyggðanna, þrátt fyrir
allt, — kyrrð, svo djúp og sterk, að hin hæstu ösku eimpip-
unnar verða að andardrætti manns, sem sezt á stein til að
hvíla sig og fer síðan hurtu. Þú, sem þarna ferðast, ert svo
óendanlega smár, eins og lítið blóm, sem stór hnefi lykur
um. Þessum hnefa er stjórnað af einhverjum, sem þú sérð