Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 16

64
SKINFAXI
efnið má ekki grípa fram i fyrir eldra bróður, andanum.
Efnisheimurinn er eins heilagur og hvaða aðrir heimar,
sem maður getur hugsað sér, að til séu, en hann er
samt aðeins partur af tilverunni, og partinn má aldrei
meta meir en alla heildina“.
Það er óþarfi að hæta nokkru við það, sem hér
hefir verið sagt. Margur mundi sennilega vilja fá meira
að vita um skoðanir Einars á lifinu og tilverunni, sér-
staklega þar sem hann kann að fara út af alfaravegi.
Ef til vill gefst mönnum kostur þess siðar, en Skin-
faxa þykir vænt um, að geta flutt lesendum sínum
meginatriðin i greinargerð listamannsins sjálfs fyrir
lífsskoðun sinni. Er auðfundið, að Einar sver sig í ætt
þeirra, sem nefndir hafa verið mystikarar eða dulsæis-
menn. í persónulegri reynzlu allra trúmanna er alltaf
einhver mystik, snerting hins innra veruleika, sam-
band við andann bak við efnið. Margir munu kann-
ast við mystiska reynzlu frá bernslcu og æskuárum,
þótt þeir síðar hafi orðið kaldir og sljóir þjónar efn-
isins. Hjá Einari Jónssyni hefir þessu ekki verið svo
farið. Undanfarandi frásögn sýnir ennfremur að hug-
myndaflug hans hefir verið mikið í bernsku og ímynd-
unaraflið sterkt. Listaverk hans sýna og sanna, að sá
liæfileiki hefir varðveitzt, þótt viðfangefni þroskaðs
manns séu auðvitað önnur en barnsins.
List Einars Jónssonar hefir hrifið íslendinga, snort-
ið þá djúpt. Hann hlaut ekki viðurkenningu listfræð-
inga fyrst í stað. Lengi þurfti hann að standa svo að
segja einn uppi. Ennþá er um hann deilt. Samt er hann
orðinn heimsfrægur fyrir löngu. En hér á íslandi hefir
hann, gagnstætt sögulegri reynzlu, orðið spámaður í
föðurlandi sínu. íslenzk alþýða, ósnortin af ismum, hef-