Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 38

SKINFAXI
86
í Banff fór ég af lestinni. Hafði ákveðið að dvelja þar einn
sólahring. Nú labbaði ég einn mins liðs ofan i bæinn. Eng-
an þekkti ég þar, og óskaði þess með sjálfum mér, að þeir
sem mér væru kærastir heima á íslandi, gætu notið þess með
mér að sjá alla þá dýrð, sem fyrir augað bar, hvert sem ég
leit. En ísland var nú orðið ónotalega fjarri. Vinir minir
i Winnipeg höfðu sagt mér frá einum íslendingi, sem ætti
heima í Banff. Væri það ung kona, sem héti Mrs. Margrét
Moore, og ætti skozkan mann, er ynni i harðvörubúð. (Svo
eru járnvöruverzlanir nefndar vestan hafs). Er það skemmst
af að segja, að ég hafði upp á þeim hjónum og tóku þau
mér opnum örmum. Borðaði ég ágæta máltíð á heimili þeirra,
og dvaldi með þeim mestallt kvöldið, unz ég fór yfir á gisti-
húsið, þar sem ég hélt til um nóttina. Þau hjónin gáfu mér
góð ráð um það, hvernig ég skyldi verja timanum, og komu
sjálf með inér eftir vinnutíma á ýmsa staði, sem vert var að
sjá. Mrs. Moore er fædd og uppalin i Reykjavík og á þar
náið skyldfólk. Eitt atvik verður mér lengi minnisstætt frá
þessum degi á heimili þeirra, og þó að það þyki, ef til vill
barnalegt og ekki mikils vert, ætla ég að rifja það hér upp.
Litill drengur, sonur þeirra hjóna, átti að fara að sofa, að
loknum kvöldverði. En snáðinn var nú ekki alveg á því að
fara undir eins inn á draumalandið. Þá segi ég við hann eitt-
hvað á þessa leið:
„Heyr þú mig, lagsmaður! Ég fer aftur til íslands. Þar eru
litlir drengir, sem eru frændur þínir, og þegar ég næ til
þeirra, skal ég segja þeim, að ég hafi hitt litinn íslending
inni i miðjum Klettafjöllum, og hann hafi farið að sofa undir
eins og honum var sagt.“
Drengur var, eins og vænta mátti, stundarkorn að átta sig
á því, hvílíka þýðingu þetta hefði fyrir mann, sem ekki gilti
einu um heiður sinn og vildi hljóta frægð og álit i öðrum
löndum. Loks sá hann þann kost vænstan að leggjast út af
á koddann sinn. Og við rúm litla íslendingsins sat ég, með-
an rökkrið var að siga yfir fjöll og fagra dali. Ég raulaði
islenzku vögguljóðin um álftirnar, sem kvaka, litil börn, sem
loka augunum og látast sofa, — og börnin, sem ramba fram á
fjallakamba að leita sér lamba. Það var undarlegt að raula þess-
ar vísur yfir íslenzku barni, svona langt burtu frá landinu
helga, og á þessu augnabliki held ég, að ég hefði feginn skipt
á Klettafjöllum og Kyrrahafi fyrir það að sitja við rúm litilla
barna heima á íslandi og syngja bi-bí og blaka, meðan rökkr-
ið væri að hjúpa jörðina sinni mjúku skikkju.