Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 4

52
SKINFAXI
Hnitbjörguin, til Einars og konu hans. Umhverfis hús-
ið er allstór túnblettur, girtur hárri girðingu. Þegar
komið er að húsinu, er þar önnur girðing þrengri, og
stuttur stígur frá hliðinu að húsdyrunum. En þar er
gestinum boðið inn með slíkri alúð og vinsemd, að
auðvelt er að finna, að hjarta listamannsins er opið
upp á gátt, bros hans er milt og hógvært og handtakið
hlýtt og þétt. lÓsjálfrátt komu mér í hug launhelgar og
Dögun.
musteri fomaldarinnar, þar sem aldrei varð komizt
inn í hið allra helgasta, fyr en gengið hafði verið gegn-
um marga forgarða. Þessi samhking er ekki út i bláinn,
því að það er undarlega gerður maður, sem ekki verðui
snortinn af helgitilfinningu, er hann stendur inni i
Hnitbjörgum og finnur þessi furðulegu listaverk tala
til sín, hvert sem litið er. I þetta sinn á ég stutta viðdvöl
inni í myndasölunum. Við höldum beina leið inn í vinnu-
stofu Einars, sem ekki er ýkjastór, en þar er hátt undh
loft og gluggamir stórir. Það er liklega stærð glugg-
anna, sem gerir það að verkum, að hér eru listaverk
vafin pappír og strigapokum. Tákn vorra tima. Vonandi