Skinfaxi - 01.04.1953, Síða 17

SKINFAXI
17
ekki Iiefii r verið hér áður? — Á, nú er þó lekið eftir
mér hjá skæru ljósunum, liugsaði það. En þá gullu
við margar raddir: — Við slculuni slökkva það, —
Það gerir nærri þvi skugga innan um björtu ljósin.
— En litla Ijósið vildi ekki bíða eftir að slökkt væri
líf sitt og þaut út um efstu rúðuna, sem var opin.
Og það skauzt gegnum geiminn liugsunarlaust til þess
að forða sér. Og áfram sentist ])að, þangað til það
kom að lágum og missignum kofadyrum. Það smaug
inn í kofann - og sjá, -..bér lýsli litla ljósið borna
og enda á milli, svo þar bar livergi skugga á. Þetta
var þá gamli kofinn með þvkku veggjunum og litla
glugganum.
En bvað lá þarna í rúminu? Var það virkilega litli
drengurinn, sem var í vöggu, þegar ljósið fór, og sem
var þá svo friskur, feitur og þriflegur? Jú, ]>að var
enginn annar en hann, þó bann væri nú skininn og
magur. Og nú lifnaði bann aftur og brosti glaðlega
við geislunum frá lilla Ijósinu. —
— Og ljósið beyrði smátt og smátt, livað bafði skeð
i fjarveru þess. Pabbi litla drengsins bafði villzt á
heiðinni, þegar hann var á lieimleið i bríð og nátt-
myrkri, og sá ekki litla ljósið. Það var farið. Og svo
gekk hann, þar lil hann varð örmagna og varð undir
fönninni. Og þá var ekki hægl að kveikja upp í ofn-
inum, því enginn var til að afla eldiviðar. Svo varð
litli drengurinn að lifa ljóslaus í kulda, þess vegna
var hann nú svona fölur. En nú brosti liann glaðlega
og breiddi út faðminn móti ljósinu.
Og hér ællaði nú litla ljósið að lifa og lýsa. En þá
dofnaði það, varð að skari og dó. Það bafði evtt allri
orku sinni og brunnið uj)p í langferðinni. —
9