Skinfaxi - 01.04.1953, Qupperneq 34

34
SKINFAXI
hann kom að landi þar, sem skilyrðin voru sérlega góð,
svo að hann þurfti ekki að fara lengra. Sjálfgerð höfn
blasti við sjónum hin kærkomnasta sýn þreyttum
sæfara. Sumri er tekið að halla. Skipshöfnin er orðin
hvildarþurfi eftir vos og velting á úthafsöldum. En
Garðar bregst ekki hlutverki sínu. Hvaða kraftur er
það, sem ann honum ekki hvíldar, en hrekur hann á
ný út á úfið haf? — Það eru móðuraugun, sem horfa
austan úr Sviþjóð eftir syninum. Móður sinni má hann
ekki bregðast. Og áfram er haldið umhverfis landið,
unz sjóar gerast stórir og veður válynd. Þá er numið
staðar í víkinni austan megin Skjálfanda og hús reist.
Um vorið heldur hann áfram að kanna það af strönd-
um landsins sem ekki hafði unnizt tími til um haustið.
Síðan fer hann til Noregs og ber landinu vel sögu. —
Eftir það er saga hans horfin i gleymsku.
Hvað var um hann síðar ? Var móðir hans á lífi, þeg-
ar hann kom heim? Vér getum spurt óteljandi spurn-
inga um þessi einkennilegu mæðgin, en vér fáum eng-
in svör.
Uni, sonur Garðars, kom síðar til Lslands og átti að
vinna landið undir Noregskonung. Er það tilviljun,
að það er sonur Garðars, sem fær það hlutverk í hend-
ur? Eða var talið að þeir feðgar ættu öðrum fremur
eitthvert tilkall til valda á Islandi? Þær spurningar
eiga sér ekki heldur svör.
Enn eru drættir í þessari fáorðu sögu, sem vér höf-
um ekki lilið á, en hafa of lengi legið duldir. Sagan
getur um þrjá norræna menn, sem fyrstir stigu fæti
á land á Islandi. Víkingurinn Naddoddur lendir hér af
tilviljun, litast um, livort hann sjái nokkur merki
mannabyggðar, sér þau ekki og hverlur í austurátt,
el'tir að hafa gefið landinu nafnið Snæland. Flóki Vil-
gerðarson fer hingað til búsetu, en hverfur aftur á
brott og ber landinu illa sögu og nefnir það Island.
Báðir eru þeir sýnilega í fjandsamlegum hug til hins