Skinfaxi - 01.11.2005, Blaðsíða 32

Jólasaga eftir Álfheiöi Bjarnadóttur
Jólaævíntýrí
i litla húsinu í Norðurmýri var allt orðið skreytt, úti og inni. Þar
bjuggu mamma og pabbi með börnin sín fjögur, Lillý.Alla, Millý og
Hönnu móðursystur. Hanna móðursystir var yngst, 4ra ára. Hún var
kölluð Hanna móðursystir vegna þess að Lillý stóra systir ogTóti
kaerastinn hennar áttu litla stelpu sem hét Anna og var bara tveggja
og hálfs árs.
Uppi í risinu bjó svo amma-langamma, sem bakaði pönnukökur
næstum á hverjum degi og kom létt á fæti niður stigann með stafla af
heitum pönsum, til þeirra á neðri hæðinni.
Síðast ekki en síst bjó hjá fjölskyldunni kötturinn Gutti, stundum
kallaður Gutti kóngur í hverfinu. Kolsvartur og spekingslegur. Millý
átti Gutta, en hann tölti á milli hæða, eftir því hvar hann hélt að best
væri að borða. Ef hann var leiður á dósamatnum rölti hann með
blíðu mali upp stigann til ömmu-langömmu sem sagði strax: „Langar
þig í fiskbita, eða viltu frekar gúrku og saltar skrúfur?" En Gutti lygndi
bara augunum á meðan amma-langamma dekraði við hann og borð-
aði með bestu lyst fiskinn.gúrkubitana og fimm saltar skrúfur úr
snakkpokanum. Svo stökk hann upp í baðkarið og amma-langamma
lét drjúpa hægt og varlega úr kalda krananum svo að Gutti kóngur
gæti svalað þorstanum. Á eftir leit hann snöggt til ömmu-langömmu,
læddist í stofusófann, hringaði sig þar og steinsofnaði.
Það var á Þorláksmessumorgun sem mamma þurfti nauðsynlega
að skreppa í bæinn til að versla svolítið. Meðal annars átti hún eftir
að kaupa meira skraut á jólatréð, nýja jólaseríu, jólagjöf handa Gutta
og dálítið af jólanammi sem var alltaf skynsamlegast að kaupa á síð-
ustu stundu, annars væri það bara búið löngu fýrir jól.
Mamma leit í kringum sig sæl á svip. Mikið var nú orðið jólalegt í
húsinu þeirra. Á hvíta skenknum í stofunni var allt jólasveina- og jóla-
húsasafnið hennar. Hún var búin að vera í mörg ár að safna alls konar
litlum jólahúsum, kirkjum og jólasveinastyttum. Svo breiddi hún
bómull á skenkinn, bjó til hóla og skautasvell með spegli og raðaði
öllu safninu sínu eftir kúnstarinnar reglum, svo að þarna varð dálítið
ævintýraland. Eldhúsið var komið í jólabúning. Gluggatjöld, jólakrúsir,
box og dúkar. Margt gamalt, annað nýrra. Krakkarnir voru búnir að
skreyta herbergin sín.Alla fannst það nú reyndar óþarfi að hlaða ein-
hverju glingri upp á alla veggi, eins og hann orðaði það, en þegar
hann var búinn og aðventuljósið hans komið í gluggann, sagði hann
að þetta væri svo sem „ókey”, svona einu sinni á ári. Svo fyllti hann
stóra skál af vínberjum, eplum, mandarínum og fílakaramellum og
sagðist vilja hafa allt við hendina þegar hann væri að horfa á sjónvarp-
ið inni hjá sér.Alli og Lillý stóra systir áttu nefnilega sér sjónvörp í
sínum herbergjum. Það fannst Millý voðalega flott og hálföfundaði þau.
„Ætlarðu að klára fílakaramellurnar, þú þarna sælgætissjúki?”
sagði Lillý sem kom utan úr kuldanum með snjóflygsur í hárinu og
Önnu litlu dúðaða eins og litla bangsastelpu. Hún var með fulla poka
af marglitum pökkum í báöum höndum.
„Þetta eru jólagjafirnar frá fjölskyldunni hansTóta," sagði hún
brosleit.
„Þetta eru nú meiri ósköpin," sagði amma-langamma sem kom
niður stigann rétt í þessu. „Þær voru ekki svona jólagjafirnar i mínu
ungdæmi, samt gladdist maður ekki minna en í dag, það segi ég satt,
elskurnar mínar."
„Hvað eru ungdæmi, ammlangamma?" spurði Millý og kom niður
með Gutta á hælunum.
„Aldrei hefur reikningskennarinn minnst á svoleiðis dæmi. Hlífðu
mér, plís, Millý sillý," gólaði Alli uppi og tróð upp í sig tveimur fíla-
karamellum.
Gutta
„Kafnaðu ekki,“ sögðu systur hans í kór.
„Mig langar í pulsu með sinnepi og marmelaði," sagði Hanna
móðursystir.
„O é líka,“ kvakaði Anna litla.
„Hjálpi mér allir heilagir," sagði Lillý stóra systir og stundi. „Eru
allir að verða hungurmorða rétt eftir hádegismatinn? Eru einhverjar
pylsur til, amma?“
„Þú verður að fara að læra að segja sinnep og remúlaði, Hanna
mín,“ svaraði amma-langamma. „Pollý mín,“ sagði hún svo. „Getur þú
ekki hjálpað mér einhvern tíma með jólatréð? Ég er svoddan klaufi
að festa kertaklemmurnar vel á. Og hvað heldurðu? Ég finn hvergi
nokkurs staðar kertapakkann með snúnu kertunum sem ég var viss
um að eiga síðan í fyrra.“
„Ætli þau hafi bara ekki klárast, mamma mín. Þetta er svo fljótt
að brenna upp. Það er bara að nú sé ekki hætt að framleiða svona
kerti. En ég þarf að skreppa í bæinn og skal athuga málið. Ég ætla að
freistast til að fara á bílnum þó að ég viti að það sé erfitt að fá bíla-
stæði og, mamma mín, kveiktu ekki á neinum kertum á jólatrénu á
meðan ég er í burtu."
„Nú, ég hef nú kunnað að fara með logandi kertaljós á jólatré
síðan ég var stelpa og það eru nú rúm sjötíu ár siðan,” sagði amma
svolítið byrst.
„Ég veit það, mamma mín, en allur er varinn góður," ansaði
mamma og kyssti ömmu-langömmu á vangann.
„Mikið verður jólatréð ykkar fallegt þegar búið verður að kveikja
á því,“ sagði amma-langamma. „Mér þykir samt fallegast að hafa
kertaljósin eins og þegar ég var barn, eða þá fléttuðu jólapokarnir.
Maður fékk að setja rúsínur og kandís í pokana. Það var nú meiri
dýrðin," bætti hún við dreymandi.
„Jæja, ég verð að drífa mig. Lillý mín, þú passar stelpurnar og allt
annað á meðan. Ertu með bíllyklana?"
„Guð,“ sagði Lillý. „Þeir eru í bílnum og hann er opinn. Ég var
með svo mikið þegar ég kom inn.“
Mamma var búin að opna útidyrahurðina. „Bíllinn er á sínum
stað,“ sagði hún hlæjandi.
Gutti skaust út fyrir og steig varlega á mjöllina sem nú huldi allt
og enn snjóaði. Mamma sneri við á gangstéttinni og horfði með
aðdáun á húsið þeirra. Það var eins og mynd á jólakorti.Trén í garð-
inum voru þakin snjó og greinarnar svignuðu. Þakið var eins og breitt
hefði verið yfir það bómullarteppi, en gluggarnir voru fallegastir.
Mamma hafði skipt rúðunum niður í litla reiti með rauðu gluggalím-
bandi og í gluggakistunum var alls konar jólaskraut, jólarósir og að
sjálfsögðu aðventuljósin, sem lýstu þetta allt upp og vörpuðu hlýrri
birtunni á snjóinn fyrir utan.
Á litla jólatréð í miðjum garði hafði Haraldur pabbi fest jólaljósa-
seríu og marglit Ijósin skinu og Ijómuðu í húminu sem óðum var að
færast yfir. Mamma dró djúpt andann. Nei, þetta slór dugði ekki. Hún
hafði ekki tekið eftir Gutta sem hafði læðst inn um opnar bíldyrnar
og kúrði steinþegjandi í aftursætinu. Hann var vanur að fylgja
mömmu að búðunum í hverfinu og beið þá fýrir utan. En í búðinni
SKINFAXI - tímarit Ungmennafélags Islands