Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 3

HENRY HÁLFDÁNARSON:
Sjómenn á hættusvæðinu
Það eru ekki allir sem kunna að meta að
verðleikum hinn yfirlætislausa og glaðlega
kjark sjómannanna. Jafnvel á friðartímum lifa
þeir erfiðu og áhættusömu lífi við kringum-
stæður og óþægindi, sem flestum landmönn-
um mundi standa stuggur af. Hvað þá heldur
nú þegar sjórinn er þakinn af tundurduflum,
kafbátar liggja í leyni eins og hákarlar nær
ög fjær, og flugvélarnar elta skipin langt og
skammt í hinni eyðileggjandi viðleitni sinni.
Það virðist nú engum lengur standa stugg-
ur af sjó og stormi ,gleymd eru nú sérhver
fangbrögð við þessa höfuðféndur sjómann-
anna, allt horfið fyrir tilfinningunni um enn
meiri voða, hið miskunnarlausa brjálæði
stríðsins.
Þeir sjómenn, sem eru í förum til ófriðar-
þjóðanna, hafa það vel á tilfinningunni að
þeir stefna í meiri hættu, en þótt þeir væru
sendir á vesturvígstöðvarnar til að berjast. Á
skipunum, undir sínum hlutlausu merkjum,
eru þeir svo miklu varnarlausari fyrir, þar sem
þeim er meinað að bera hönd fyrir höfuð sér.
Þótt sjómennirnir að þessu leyti séu eins og
lömb í höndum slátrarans, láta þeir engan bil-
bug á sér finna. Ef þeir ekki héldu uppi sigl-
ingum, myndi íslenzkt atvinnulíf að mestu
leyti hrynja í rústir og verða þröngt fyrir dyr-
um hjá mörgu íslenzku heimili; og skipin
halda aftur og aftur úr höfn eitt eftir annað,
stór og smá, sterk eða veikburða, mótorbátar
og gufuskip, og öll stefna þau inn á hættu-
svæðið, þar sem blindandi er dregið um hlut-
skiftið — lífið eða dauðann.
Það er því í sjálfu sér ekkert merkilegt þótt
„Járnbraut smáhafnanna“, aldursforseti ís-
lenzku skipanna, sé eitt í þessum hóp. Hún
hefir marga hildi háð og er að sumu leyti bet-
ur úr garði gerð, en mörg sem yngri eru.
Nú er gömlu skipunum gefið sitt mikla tæki-
færi, og engin kolla er nú svo aum, að hún sé
ekki dregin fram og henni gefinn kostur á að
vera með, að duga eða drepast. Mannlegu
eðli verður ekki breytt þótt lamið sé með lurk,
og menn fórna helzt lélegustu skipunum og
hugrökkustu mönnunum.
Á ferðum sínum á hættusvæðinu, eru menn
fullir eftirvæntingar, af því að við öllu má bú-
ast og það er sífellt eitthvað að koma fyrir.
fagna komu sumars og birtu, því eftir því, sem
veður batna og birta verður lengri, vona þeir
að frekar megi varast eitthvað af þeim hætt-
um, sem á siglingaleiðum eru og sem nátt-
myrkur og válynd veður gera enn geigvæn-
legri, svo sem tundurdufl á reki og vitalausar
strendur. Sjómennirnir fagna þessu, enda þótt
þeir jafnframt viti það, að hættan t. d. úr loft-
inu og af kafbátunum verði ennþá meiri en
hún hefir verið, einmitt vegna birtunnar. .
— Öll sjómannastéttin fagnar sumrinu,
því að þá hverfur hinn blágrái kulda og
hörkusvipur af sænum og hann verður „sef-
grænn“ á litinn, sem er fyrirboðiblíðara veðurs
og betri líðanar fyrir þá, sem á hafinu vinna.
Og sjómennirnir óska þess af alhug, að „sum-
arið blítt“ færi öllum Islendingum sem ríku-
legastan skerf af sínu „skæra fjörgjafar-ljósi“,
bæði þeim, sem í sveitunum lifa og við sæ búa.
Gleðilegt sumar!
3
VÍKINGUR