Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 30

undir svolitla fossbunu — og þannig ranli
vatnið sjálfkrafa í ílátin. Stór hópur Græn-
lendinga hafði safnast saman á klöppunum
þar sem við komum að landi og einnig margt
fólk í bátum og þegar við fórum, kvaddi kven-
þjóðin okkur með húrrahrópum, en karlmenn-
irnir voru heldur þögulli. Mér er sérstaklega
minnisstæður einn gamall Grænlendingur, sem
ég sá þarna. Andlitið á honum var einna lík-
ast þvottabretti, svo þétt sett var það reglu-
legum hrukkum, og ég er alveg viss um, að
ekki hefir verið hægt að bæta þar einni
hrukku við, án þess að skemma þær, sem fyrir
voru.
Við kvöddum svo þetta fólk og héldum af
stað. Og nú beindist öll okkar hugsun að því,
hvort hafísinn yrði okkur til farartálma þeg-
ar út fyrir f jarðarmynnið kæmi og hvort okk-
ur auðnaðist að sleppa í gegn — út á auðan
sjó. Hér um bil á miðri leið út fjörðinn urðum
við varir við talsverðan ís, en hann reyndist
vera þunnur og hvergi samfastur. Skömmu
seinna mættum við sex ,,kavalerum“ á húð-
keipum sínum. Voru þeir bersýnilega að koma
frá eyjunum fyrir austan Grænland og á leið
vestur eftir. Ekki áttum við neitt tal við þá.
Þegar við komum austur úr „Öllum lengri“,
héldum við fyrst beint út um 10 sjómílur, en
er dimma tók og veðurútlit varð ískyggilegra,
leituðum við undan vindi og sjó til fjarðar
nokkurs um 10 mílum fyrir norðan „Öllum
lengri“ og lágum þar yfir nóttina; en daginn
eftir eftir fluttum við okkur aftur um set um
10) mílur norðar, því að þar sást betur til
veðurs og sjávar. Þennan dag fórum við flestir
á berjamó og þótti okkur berin bæði stór og
bragðgóð. Þannig leið þessi dagur og næsta
nótt, en daginn þar á eftir var lagt út á hafið
frá Grænlandi með ísland fyrir stafni. Var
vindur þá genginn meira til vesturs, allhvass
og gekk á með éljum. Hélzt þetta veður lengst
af alla leið til íslands.
Þetta kvöld, 16. september, heyrðum við í
útvarpinu, að það stórslys hefði orðið, að
franska hafrannsóknaskipið „Pourquoi pas?“
hefði farist framundan Straumfirði á Mýrum,
og setti okkur hljóða við þá fregn.
Fyrsta land, sem við sáum, var Kolbeinsey
á Mýrum og mátti segja, að þá fyrst færi of-
urlítið að rofa til. Litlu síðar sáum við Akra^
nes og um kvöldið komum við til Reykjavík-
ur; var það sama dag, sem hinir sjódrukknuðu
Frakkar voru fluttir þar í land úr varðskip-
inu „Hvidbjörnen“.
Þessi Grænlandsferð hafði gengið að ósk-
um að því leyti, að við vorum allir komnir
heim aftur heilir á húfi, — en aflinn var lítill,
ef ég man rétt, aðeins I8V2 tonn af heilagfiski
og 55 tonn af saltfiski. En þrátt fyrir þessa lé-
legu útkomu hélt Óskar Halldórsson okkur
rausnarlegt samsæti að Hótel ísland, kvöldið
eftir að við komum, til þess að fagna okkur.
Ef svo skyldi ske, að einhver félaga minna
ræki augun í þessar línur, eiga þær einnig að
færa honum og þeim öllum mínar beztu þakkir
fyrir samveruna.
Af hverju hœttu Islendingar að berjastt
Gvendur k-yndari: „Hefirðu lesið Moggann í dag?“
Óli bátsmaður: „Nei, — hvaS er þar merkilegt ?“
tívendur kyndari: „Það er „leið.arinn“. — Þar segja
þeir, að þegar Islendingar hafi barizt hér í gamla daga,
þá hafi „hermenn þjóðarinnar" ekki fengið neina áliættu-
þóknun“.
Óli bátsmaður: „Ja hérna. — Finnst þér þetta eitthvað
merkilegt? Þetta vita allir!“
Gvendur lcyndari: „Það er nú kannske eins og vant er,
allt þykizt þú vita! — Yeiztu kannske líka af hverju
þeir hættu að berjastl?“
Óli bátsmaður: „Ila ?-----“
Gvend/ur kyndari. „Þarna sneri ég á þig. — AuSvitað
hafa þeir hætt af því þeir fengu enga áhættuþóknun!“
VÍKINGUR
30