Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 12

öryggi sjófarenda
á nættusvæoinu
Eftir Þorkel Sigurðsson, vélstjóra
Nú á þessum seinustu tímum ,hlýtu2< sú
spurning að vakna, hvernig sé háttað öryggi
þeirra manna, sem sigla um ófriðarsvæðin, og
þessi spurning hlýtur að verða ásæknari eftir
því, sem ástæður ófriðaraðilanna breytast í
þá átt, að vafamál muni verða hversu mikið
tillit sé tekið til þess, þótt þeir séu frá hlut-
lausum aðila.
Ég ætla sérstaklega að taka til athugunar
öryggi þeirra sjómanna, sem sigla á fiskiflot-
anum, og þá þær hliðar sem snúa að útvegs-
mönnum, um útbúnað til öryggis þeirra
manna, sem sigla á skipum þeirra. Og þar
næst hvernig við sjálfir, sem á skipunum sigl-
um hugsum um það, að hafa björgunartækin í
því ásigkomulagi, að eins fljótlegt verði að
grípa til þeirra, ef óhappið skeður, og frekast
verður á kosið.
Það verður að segja útvegsmönnum til verð-
ugs hróss, hér á ég við útgerðarmenn togara-
fiotans og annara sambærilegra skipa, að þeir
sýndu fyllsta vilja á því, að hafa báta og ann-
að, er að björgunarskilyrðum laut, sem bezt úr
garði gert þegar byrjað var á ísfiskveiðunum,
og gerðu meira en að fullnægja reglum, sem
settar hafa verið um útbúnað björgunarbát-
anna. Til dæmis mun hafa verið settur mótor
í annan bátinn á hverjum togara, og ennfrem-
ur hefir verið komið fyrir litlum loftskeyta-
stcðvum í björgunarbátum margra togaranna.
En eins og allir vita, sem eitthvað þekkja
til þessara mála, þá er ekki allt fengið með
því, þótt lagt sé stórfé í útbúnað á skipunum,
tii öryggis sjómönnum. Þessi öryggistæki
verða að vera í því ásigkomulagi, að eins fljót-
legt sé að grípa til þeirra og mögulegt er. Við
verðum að horfast í augu við þá staðreynd, að
ef fiskiskip lendir á sprengidufli, þá er aðeins
um sekúndur að ræða, þar til skipið er sokkið,
ef það fer þá ekki í tætlur strax.
Það liggur því í augum uppi, að það er stór-
vítavert að sigla á milli landa yfir ófriðarsvæð-
in, með björgunarbátana bundna niður á stól-
ana eins og á friðartímum væri, og eins og
um enga sérstaka hættu væri að ræða.
Það mun hafa verið meiningin, að bátaugl-
unum væri snúið út, og bátarnir hafðir utan-
borðs á aðalhættusvæðunum, en því miður eru
mjög mörg dæmi til þess, að þetta sé ekki gert,
sérstaklega ef eitthvað er að veðri, og það þá
fært sem ástæða, að þá sé ekki hægt að halda
áfram ferðinni með venjulegum hraða, en tím.
inn eru peningar nú á tímum.
Þarna skilur á milli með fiskiskipin og stóru
flutningaskipin eða farþegaskipin, að fiski-
skipin eru það lág yfir sjó, að í aftaka veðr-
um getur verið hætta á að sjór nái til bátanna,
aftur á móti eru stærri skipin það há, að þau
geta ferðast með bátana hangandi utanborðs,
næstum í hvaða veðri sem er.
Það eru ekki nema tvær leiðir í þessu máli:
að fyrirskipa að hafa bátana utanborðs, og
VÍKINGUR
12