Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 29

Vjð sjáum okkar sæng upp reidda.
Því verður að vísu ekki neitað, að all-mjög
hækkaði brúnin á þeim dönsku, er þeir fengu
þarna hátt á annað hundrað lúður úr einum
róðri — en værðin var sú sama eftir sem áður.
Enda skilur maður það, að það er ólíkt næðis-
samara að liggja á skipi uppi við klappir í
lokuðum firði, heldur en út á opnu hafi. Hitt
ætti þá líka að vera jafn auðskilið mál, að
það muni vera allerfitt og ekki vænlegt til
að gefa góða útkomu fyrir jafn lítinn bát og
,,Snorra goða“, að sækja róðra álíka langt og
frá Reykjavík og austur fyrir Langanes-font,
en sú vegalengd, sem við fórum í þessum róðri
var ámóta mikil. Hefði nú danskurinn verið
fáanlegur til að flytja sig norður í Disko-fló-
ann, þá hefði verið hægt fyrir okkur að stunda
lúðuveiðina þarna norður frá, — en við það
var ekki komandi. Við sáum því okkar sæng
upp reidda hvað snerti sumarafkomuna.
Úr þessu var hver dagurinn öðrum líkur hjá
okkur, lítill eða enginn afli og þegar kom fram
í ágústmánuð sá hákarls-skömmin um það, að
afgogga þau fáu kvikindi, sem á krókana
komu. Komið gat þó fyrir, að hann varð of
ötull við starfið og festist sjálfur á krókunum,
og var þá auðvitað ekki að sökum að spyrja
fyrir hann greyið, þegar upp kom. Voru hon-
um þá goldin starfslaunin eftir ,,öllum kúnst-
arinnar reglum“ — með mikilli ánægju og án
alls samvizkubits af okkar hálfu.
Haldið heim. —
Þegar fram í september kom, fóru menn
heldur að ókyrrast, og þar sem aflinn glædd-
ist ekki, þá var farið að týgja sig til heim-
ferðar. Og hinn 9. september kvöddum við
svo kóng og prest og lögðum af stað. Hafði
nú fjölgað hjá okkur á bátnum, því að Gunnar
Thordarsen „reiðara“-umboðsmaður hafði
'bætzt í hópinn.
Héldum við nú eins og leið lá suður með
landi og aðra nótt frá því við lögðum af stað,
láum við undir Thorvaldsens-höfða.
Svo hagar til, að suðuroddi Grænlands sam-
anstendur af stórum eyja-fansi og heitir sú
yzta þeirra Eggertsey. Nöfn hinna eyjanna
eru mér ýmist gleymd eða þá svo grænlenzk
að ég get ekki nefnt þau — en það skiptir lík-
lega ekki miklu máli. Þarna suður frá skerst
sund eða f jörður í gegnum þvert landið, og var
hann til forna nefndur „Öllum lengri“, og læt
ég það nafn duga, enda mun það réttnefni.
Þarna er krókótt leið og vandrötuð nema í
björtu. Svört og hrikalega standberg ganga
þarna víða í sjó fram og er landsýnin víða
svipmikil og einkennileg, og trúað gæti ég, að
málurum og öðrum slíkum listamönnum þætti
ekki ónýtt að koma þarna.
Þegar birta tók um morguninn var stjórinn
tekinn og haldið af stað og um hádegisbilið
sigldum við fram hjá þorpi einu, og af því við
þurftum að bæta við okkur neytzluvatni og
sáum læk renna niður f jallshlíðina, þar
skammt frá, þá ákváðum við að leggja að
landi og ná í vatnið. En áður en varði var
kominn mesti sægur af bátum í kringum okk-
ur. Voru bátarnir af ýmsum gerðum: doríur,
prammar, húðkeipar og stærri tegundin af
skinnbátum og einn uppskipunarbátur! — Sá,
sem var fremstur í flokki þeirra, sem í bát-
unum voru, var kynblendingur einn, ekki ó-
lögulegur náungi, og kvaðst hann vera umsjón-
armaður þar á staðnum. Gaf hann okkur leyfi
til vatnstökunnar. Gaman var að virða fyrir
sér fólkið, sem í bátunum var. Búningur þess
var síður en svo grænlenzkur, því allir voru
í gúmmístígvélum, bláum nankinsfötum og
með enska húfu á hausnum, — mismunandi
luralegir og óhreinir, en um fríðleika var ekki
að tala!
Við mönnuðum nú út léttbátinn og rérum
til lands með vatnsílátin. Höfðum við mjög
þægilega og handhæga aðferð við vatnstök-
una. Við tókum gúmmíslöngu, létum annan
enda hennar ofan í vatnsílátið en í hinn end-
ann festum við tregt og stungum svo tregtinni
Sjómcinna-
heimilið í
Fœreyinga-
höfn.
29
VÍKINGUR